ตอนที่แล้วตอนต่อไป“น้ำตาลูกผู้ชาย !”
หยางเฉินทำได้เพียงถอยหายใจ เป็นธรรมดาที่จางหูจะเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับน้องสาวของเขา ภาพที่เห็นมันไม่ได้โกหก ถ้าเป็นคนธรรมดาทั่วไป พบเจอกับสถานการณ์เมื่อครู่ย่อมต้องสูญเสียการควบคุมจางหูเงยหน้าขึ้น เช็ดน้ำตา พูดด้วยสำเสียงเคารพนับถือว่า
“บอส จากนี้ไป ชีวิตจางหู่ผู้นี้เป็นของบอส ผมจะไม่เสียใจแม้แต่น้อยแม้บอสจะใช้ผมเยี่ยงม้าเยี่ยงลา”
หยางเฉินหัวเราะกล่าวว่า
“นายกำลังจะหางานใหม่ใช่ไหม นายรู้ได้อย่างไรว่าฉันต้องการเป็นบอสของโลกมืด นายรู้ได้อย่างไรว่าฉันยินดีจะเป็นบอสของนาย”
“เอ่อ…… นี่……นอกจากต่อสู้ ฆ่า ข่มขู่ แย่งอาณาเขตกันแล้ว ผมไม่รู้เรื่องอย่างอื่นอีก ถ้าหากบอสไม่คัดค้านล่ะก็ ให้ผมเป็นบอดี้การ์ดของบอสเถอะ”
“นายคิดว่าฉันจำเป็นต้องมีบอดี้การ์ดงั้นหรือ?”
“เอ่อ”
ใบหน้าจางหู่ซีดขาวอีกครั้งพร้อมก้มหน้ากล่าวเสียงเบา
“…….ไม่ครับ”
หยางเฉินเริ่มชอบชายร่างกำยำคนนี้ขึ้นมา ด้วยบุคลิกที่ตรงไปตรงมา ที่สำคัญคือคนผู้นี้ตัดสินใจอยากรอบคอบ รู้ว่าเมื่อไหร่ควรถอย เมื่อครั้งเหตุการณ์ที่บาร์ มันเห็นทักษะการต่อสู้ที่ผิดธรรมดาของหยางเฉิน มันจึงรีบมาขอโทษและจากไปอย่างรวดเร็ว
เวลานี้เพื่อน้องสาวแล้ว บุคลิกที่แท้จริงถูกเปิดเผย มันเชื่อใจหยางเฉิน และพร้อมเดิมพันด้วยชีวิตและความตายขบคิดเล็กน้อยหยางเฉินก็ลุกขึ้น กล่าวกับจากหู่ว่า
“จางหู่ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับพวกนักเลง แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะให้ใครที่ไหนเข้ามาควบคุม”
“บอส…….. คุณหมายความว่า”
จางหู่เห็นประกายแสงความหวังริบหรี่ มันรีบเงยหน้าขึ้นถาม
“ทันทีที่เฉินต้าไห่หายไป พื้นที่นี้สมควรวุ่นวาย อลม่าน ฉันต้องการให้นาย เข้าควบคุมตำแหน่งของเฉินต้าไห่”
“บอส ยืดตำแหน่งไม่ยากครับ ตอนนี้ลูกน้องคนสำคัญของเฉินต้าไห่ถูกบอสจัดการหมดแล้ว เหลือผมหัวโด่อยู่คนเดียว ไม่กี่ปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของคนกับคนอื่นๆ เป็นไปด้วยดี พี่น้องเหล่านั้นจะต้องยินดีปฏิบัติตามผมแน่นอน แต่………ผมไม่รู้วิธีบริหารจัดการธุรกิจของเฉินต้าไห่ ผมไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้น่ะครับ”
“นายไม่ต้องกังวลเรื่องนี้”
หยางเฉินยิ้มกล่าวว่า
“นายแค่ทำให้บริเวณนั้นสงบ อย่าให้ลูกน้องที่เหลือของเฉินต้าไห่เข้ามาต่อต้าน ส่วนเรื่องอื่นๆ จะมีคนบอกนายอีกทีว่าจะทำอะไรต่อไป”
“คนนั้น…… ไม่ใช้คุณหรือครับบอส?”
“มีบางคนที่เหมาะสมกว่า และในอนาคตนายต้องทำตามสำคั่งของเขา เอาล่ะ ไม่ต้องถามอะไรอีก สิ่งที่นายจ้องทำคือเข้ายืดตำแหน่งของเฉินต้าไห่”
ไม่รอให้จางหู่ตอบกลับ
หยางเฉินฉีกแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่ง เขียนเบอร์โทรศัพท์ลงไป
“นี่เบอร์โทรของฉัน ฉันแซ่หยาง แล้วก็ต่อไปห้ามเรียกฉันว่าบอสอีก ฉันไม่ต้องการให้นายมาเป็นลูกน้อง”
จางหู่รีบรับกระดาษนั้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมรอยยิ้มกล่าวว่า
“ครับบอส”
“โอ้ไม่ใช่…… ครับคุณหยาง”
หยางเฉินพยักหน้าพอใจ
“สำหรับเรื่องต่อจากนี้ นายต้องตัดสินใจเอง ฉันจะให้คนมาติดต่อกับนายโดยตรง ในการบริหารจัดการพื้นที ถ้าเจอปัญหาที่แก้ไม่ได้ นายค่อยโทรหาฉัน ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญห้ามโทรมาเด็ดขาด”
จางหู่ฟังด้วยใบหน้าเคร่งขรึมจริงจังหยางเฉินเหลือบมองนาฬิกา การมาคุยธุรกิจในครั้งนี้ เสียเวลาไปเกือบสองชั่วโมง นี่ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว เขาสัญญากับเจียงเว่ยไว้ นึกได้เช่นนั้น เลือดลมหยางเฉินก็เดือนพร่าน เขารีบกล่าวกับจางหู่ว่า
“นี่ก็ดึกมากแล้ว ได้เวลาที่ฉันต้องไปซะที น้องสาวของนายยังอยุ่ในห้องของเฉินเฟิง เฉินเฟิงสลบไป แต่มันยังไม่ตาย ฉันยกเฉินเฟิงให้นายกับน้องสาวเป็นคนจัดการ”
เมื่อได้ยินชื่อ ‘เฉินเฟิง’ ในตาจางหู่เปลี่ยนเป็นเย็นเหยียบ พยักหน้ากล่าวว่า
“คุณหยาง ผมกับน้องสาวได้รับชีวิตใหม่จากคุณ ต่อไปในอนาคต ถ้ามีสิ่งที่คุณต้องการล่ะ เพียงแค่เอ่ยปาก แม้จะต้องบุกน้ำลุยไฟก็จะหามาให้ได้”
“ถ้าหากไม่รู้ว่านายไม่ใช่คนขี้ประจบสอพลอล่ะก็ คำพูดของนายเหมือนละครน้ำเน่ายุค 80 จริงๆ”
หยางเฉินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขาเดินไปตบบ่าของจางหู่แล้วเดินออกจากห้องไปหยางเฉินเดินออกจากบ้านเฉินต้าไห่อย่างสบายๆ โดยไม่มีอุปสรรค เขาเดินเหมือนอยู่ในสวนหลังบ้านตัวเอง ลัดเลาะไปตามทางจอดรถแต่ทันใดนั้นหยางเฉินก็สังเหตเห็น ตำรวจหลายนายยืนอยู่ที่มุมหนึ่งของสวนสาธารณะหยางเฉินไม่คิดว่าเฉินต้าไห่จะโง่พอที่จะเรียกตำรวจ
ตำรวจเหล่านี้เหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ขบคิดสักพักหยางเฉินตัดสินใจเดินออกห่าง ทำเหมือนไม่เคยเห็นตำรวจแต่ก่อนที่เขาจะทำอะไร เสียงตะโกนก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง
“หยุด เดี๋ยวนี้”
เป็นเสียงอันไพเราะที่ค่อนข้างคุ้นหูหยางเฉินหันไปรอบ ๆ เห็นเงาร่างผู้หนึ่งเดินออกมาข้างหน้าเขา
“โอ้ว….สารวัตไช่นี่เอง”
สารวัตสาวที่หยางเฉินได้พบเมื่อครั้งไปเยี่ยมเยียนสถานีตำรวจ ไช่หยาน เธอเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเผยให้เห็นเครื่องแบบตำรวจ พร้อมส่วนเค้าส่วนโค้งอันเพอเฟค ด้วยอายไลเนอร์และลิปสติกสีชมพูอ่อน เธอเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น และนั่นเป็นสเน่ห์อย่างหนึ่งของเธอไช่หยานมองหยางเฉินด้วยแววตาสงสัย
“นายมาทำอะไรที่นี่?”
“เอ่อ………..”
หยางเฉินลูบมือด้วยท่าทางอายๆ พร้อมกับหัวเราะ และกล่าวว่า
“เรื่องนี้……..มันออกจะเป็นเรื่องส่วนตัวสักหน่อยนะครับ ผมสามารถพูดได้งั้นหรือ?”
ไช่หยานมองไปยังชายอารมณ์ดีที่กำลังหัวเราะคิกคัก ด้วยความขยะแขยง แต่เธอไม่ได้ลดการป้องกันลง เธอยังจำได้ถึงเหตุการณ์ที่หยางเฉินจัดการนายตำรวจสองคนในห้องสืบสวน น้ำเสียงกลายเป็นเคร่งเครียดกล่าวว่า
“เมื่อตำรวจถาม คุณจะต้องให้ความร่วมมือ และตอบตามความจริง”
หยางเฉินกล่าวอย่างสบายๆ ว่า
“สารวัตไช่ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ผมอยู่กับเพื่อนผู้หญิงที่ริมน้ำ ประกบปากของเธอ จับหน้าอกเธอ ยกกระโปรงขึ้นบีบต้นขา ถ้าหากจะลงลึกไปอีกล่ะก็ เธอก็ลูบไล้ส่วนนั้นของผม…….คุณคงคิดไม่ถึงเชียวล่ะ เธอมีแขนที่แข็งแกร่ง และเธอก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก ของผมนั้นมีขนาดใหญ่กว่าชายอื่นๆ ที่เธอเคยเจอมา ณ ตอนนั้นผมมีความสุขมากจริงๆ แล้วหลังจากนั้น……”
ได้ยินดังนั้นหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นแดงจรดใบหู ก่อนกัดฟันแน่นกล่าวว่า
“หุบปาก นายไม่ต้องพูดอีกแล้ว”
ทำไมผู้ชายคนนี้ไร้ยางอายยิ่งนัก เธอรู้สึกอยากจะอาเจียน
“สารวัตไช่ คุณเป็นคนบอกให้ผมพูดความจริงเองนี่ครับ ผมบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่ามันค่อนข้างจะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่คุณก็บอกว่าต้องให้ความร่วมมือกับตำรวจ”
ไช่หยานรู้สึกอยากพุ่งไปตบคนตรงหน้า แต่เธอกำลังระหว่างปฏิบัติหน้าที่ จึงจำต้องอดทนไว้ แก้แค้นสิบปียังไม่สาย ก่อนจะโบกมือกล่าวว่า
“นายไปได้แล้ว เร็วเข้า ออกไปให้พ้นจากที่นี่”
ที่มา: