หลังจากใช้เทคนิคคนทรามกำราบสาว ในที่สุดหยางเฉินก็เดินมาถึงลานจอดรถ เขาสตาทรถด้วยความหึกเหิม เวลานี้เกือบจะตีหนึ่ง หยางเฉินกลัวว่าจะเวลาอยู่กับเจียงเว่ยจะไม่มากพอ เขาเหยียบคันเร่งจดมิด รถ m3 วิ่งด้วยความเร็วดั่งจรวดในเวลาเดียวกัน
ไช่หยานรู้สึกว่าบางอย่างไม่ถูกต้อง…….
ตำรวจนายหนึ่งยกหูโทรศัพท์ขึ้น เขารีบวิ่งมาหาสารวัตไช่ ซึ่งกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“สารวัตครับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ”
ไข่หยานซึ่งกำลังวิตกเกี่ยวกับอาชญากรที่สายรายงานมานั้นยังไม่ปรากฏตัวสักที เธอหันมาด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก
“เกิดอะไรขึ้น”
“ผมได้รับรายงานมาว่า บุคคลปริศษาได้บุกเข้าไปที่บ้านเฉินต้าไห่และฆ่าเขากับลูกน้องเป็นจำนวนมาก จนตอนนี้เหลือเพียงจางหู่”
ไช่หยานได้ยินดังนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นสูง เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
“ต่อรองผิดพลาดงั้นหรือ? เขาตายแล้วจริง ๆ”
“สารวัต มันเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอครับ เทียบกับสิ่งที่เขาทำแล้วผมว่าเขาสมควรโดน”
ตำรวจหลายนายต่างร้องด้วยความยินดี
“พวกนายจะรู้อะไร ทำไมพวกนายถึงคิดอย่างนั้นกัน ผู้ซึ่งสามารถบุกไปฆ่าเฉินตาไห่ถึงที่ และสามารถหนีออกไปได้ คนแบบนั้นปรากฏตัวที่เมืองจงไห่แล้ว พวกนายไม่รู้สึกกลัวกันเลยหรือไง? “
ตำรวจทุกคนมองหน้ากันด้วยความตกใจ คนที่น่ากลัวว่าเฉินตาไห่ไช่หยานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า
“เร็วเข้า ติดต่อคนภายใน ตรวจสอบที่เกิดเหตุให้ละเอียด หาเบาะแสมาให้ได้มากที่สุด อย่างน้อยต้องรู้รูปพันสันถานของคนร้าย”
“ครับผม!!”
หลังจากสั่งงานจบ ไช่หยานก็มองไปในทางที่หยางเฉินเดินจากไป ด้วยใบหน้าเย็นชา พึมพำขึ้นว่า
“หยางเฉินฉันต้องรู้เบื้องหลังของนายให้ได้”
เมื่อมาถึงบาร์โรส หยางเฉินเดินไปคุยเล่นกับจ้าวน้อยอยู่สักพัก ก็เดินไปในเส้นทางทอดยาวด้านหลังบาร์ เหล่าบอดี้การ์ดต่างทำความเคารพหยางเฉิน ถึงแม้ว่าหยางจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ทุกคนต่างรู้ว่าชายท่าทางธรรมดาเหล่านี้ช่วยชีวิตเจ้านายของพวกมันหยางเฉินพลักประตูเข้าไปในห้องของเจียงเว่ย
หยางเฉินพบว่าเธอไม่อยู่ในห้อง ภายในห้องพักที่กว้างขวาง และสะดวกสบายมีเพียงแสงสว่างรำไรจากด้านข้างผนังด้านหนึ่งเมื่อหันไปรอบๆ หยางเฉินพบเขาร่างหนึ่งนั่งอยู่ริมสระว่ายน้ำนอกห้องสระว่ายน้ำของของเจียงเว่ยถูกสร้างขึ้นโดยใช้ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของหิน ในขณะที่เจียงเว่ยสวมชุดราตรีสีขาว และนั่งอยู่บนก้อนหินปูสระว่ายน้ำ ขาคู่ใสขาวเนียนไร้ที่ติได้กับเท้าน้อย ๆ กวัดแกว่งสร้างระลอกคลื่นกับภาพสะท้อนของแสงดาวในน้ำในสวนที่เงียบสงัด
ประดับไปด้วยดอกแมกโนเลีย ที่ส่งกลิ่นหอมเย็นตามธรรมชาติ ท่ามกลางหมู่เมฆลับเลือนราง รอยยิ้มเอียงอาย เผยให้เห็นโดยแสงจันทร์ ใบหน้าสวยมีเสน่ห์ของเธอมีความไม่แยแสเล็กน้อย แสงจันทร์ยังเพิ่มความไร้เดียงสาบางอย่าง เปรียบดั่งเทพธิดาชุดสีขาวจากตำนานเทพเจ้ากรีกโบราณเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด
เจียงเว่ยหันหน้าไปมอง เธอไม่ได้เอ่ยปากใดๆ เพียงยิ้มบางให้หยางเฉินหยางเฉินพบว่ารอยรอยยิ้มของเธอบริสุทธิ์ราวกับว่าเธอเป็นภรรยาที่คิดถึงสามีของเธออย่างมาก และเมื่อเห็นว่าสามีของเธอกลับบ้านมาอย่างปลอดภัยเธอจึงเผยรอยยิ้มเปี่ยมสุขผู้หญิงคนนี้มักจะมอบความอบอุ่น และความสูขให้กับเขาอยู่เสมอ
เขาค้นพบแล้วว่าไม่สามารถจากเธอไปได้อีกหยางเฉินถอดถุงเท้าและกางเกงออก แล้วเดินไปหาเจียงเว่ยอย่างช้า พร้อมนั่งลงข้าง ๆ เธอ
“ถ้าหากคุณไม่มา ฉันคงนอนไม่หลับเป็นแน่”
“ถ้าหากคุณหลับผมจะปลุกคุณให้ตื่น และถ้าคุณหลับไปขณะที่ผมบอกให้คุณรอล่ะก็ ผมจะตีก้นคุณเอง”
หยางเฉินจับหลับเธอเข้าสบอกของเขา พร้อมลูบไล้หน้าอกกระตุ้นอะไรบางอย่าง
“คุณมันเผจ็ดการตัวพ่อ”
“หัวหน้าพันธมิตรหนามแดงถูกตีก้นโดยชายคนหนึ่ง ถ้าหากเรื่องนี้รั่วไหลออกไป ฉันยังมีหน้าไปสั่งการเหล่าพี่น้องคนอื่นอยู่อีกหรือ?”
หยางเฉินประกบปากกับเรือนผมเธอ แล้วยิ้มถามว่า
“คุณเปลี่ยนน้ำหอมเหรอ?”
“ใครที่ไหนจะฉีดน้ำหอมใส่หัว?”
หยางกรอกตาไปที่หยางเฉิน
“คุณชอบกลิ่นน้ำหอมและแชมพูของสาวน้อยหรือเปล่าล่ะ?”
“ผมชอบ แต่คุณพูดผิดไป คุณไม่ใช่สาวน้อย”
ใบหน้าหญิงสาวเปลี่ยนเป็นขึ้นสี
“แล้วฉันเป็นอะไรฮะ?”
“ย่อมต้องสาวน้อยที่แต่งงานแล้ว”
“สาวน้อยแต่งงานแล้วที่ยังไม่ได้แต่งใช่มั้ย”
หยางเฉินรู้สึกว่าก้าวเท้าผิด มันยากที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้ เขายิ้มเจื่อนกล่าวว่า
“เจียงเว่ยที่รัก เปลี่ยนเรื่องคุยกันเถอะ”
“ดูท่าทางคุณสิ”
เธอหัวเราะแล้วกล่าวว่า
“นี่เป็นความผิดของคุณเองนะ ที่ให้ฉันรอตั้งสี่ชั่วโมง”
“เฮ้ เจียงเว่ยที่รัก ผมรีบออกจากบ้านเฉินต้าไห่ทันทีหลังจากเสร็จเรื่อง เพื่อมาหาคุณในทันที ไม่มีอะไรมาฉุดรั้งผมได้ ผมเหยียบสุด ๆ เลยเชียวล่ะ “
“แล้วเป็นยังไงบ้าง”
เจียงเว่ยเอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทีสบายๆ
“กองกำลังของเฉินต้าไห่สมควรถูกควบคุมโดยจางหู่ คุณสามารถติดต่อสั่งงานเขาได้โดยตรง”
“ฉันไม่คิดว่าจางหู่จะมีมันสมอง เมื่อก่อนฉันเห็นเขาเดินทื่อทึมอยู่ข้างๆ เฉินต้าไห่ “
“เขาเป็นไอ้ทึ่มของแท้ ไม่งั้นก็คงไม่เลือกเฉินต้าไห่เป็นหัวหน้า”
หยางเฉินเห็นด้วยเจียงเว่ยถอนหายใจกล่าวอย่างน่าสงสาร
“ไม่ว่าเขาจะโง่หรือไม่ เขาก็ไม่อาจมาเทียบฉันได้ ผู้ซึ่งรอคอยใครบางคนจนดึก ๆ ดื่น ๆ “
หยางเฉินได้ยินดังนั้นก็โผลเข้าไปกอดเธอไว้พร้อมก้มลงจูบลงที่ในหน้างดงานนั้น
“เจียงเว่ยที่รักด้วยท่าทางเช่นนั้น คุณทำผมแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว”
“บ้าอะไรฮะคุณสามี?”
เจียงเว่ยกระพริบตากล่าวด้วยเสียงอันเบาบางหยางเฉินยิ้มกว้างอย่างพอใจ พร้อมเทเจียงเว่ยลงไปในน้ำพร้อมจูบอย่างเร่าร้อนดูดดื่มท่ามกลางน้ำกระเพื้อมเกรี้ยวกราด
“เจียงเว่ย ทำในน้ำกันเถอะ”
“อื๋อ……..ไม่…..”
“อะไรนะ? ได้งั้นเหรอ?เยี่ยมไปเลย “
“ฉันบอกว่า……..อื๋อ…… “
“ผมรู้ว่าคุณต้องการ ไหนลองพูดอีกครั้งซิ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป