ภายในห้องอาหารพิเศษ เหล่าผู้บริหารแบ่งออกเป็นกลุ่มๆ คล้ายกับกลุ่มนักเรียนมัธยมที่ ต่างรวมกลุ่มเม้ามอยกัน ข้างๆ ซีอีโอหลินรั่วซี คือเลขาและผู้ช่วย อู๋เยี่ย มีผู้บริหารอีกสามคนนั่งอยู่ โดยไม่มีใครกล้าสบสายตากับหลินรั่วซีโดยตรงทั้งนี้เป็นเพราะ รอบๆกายหลินรั่วซีเต็มไปด้วยสภาวะที่แปลกประหลาดคล้ายพลังคอสโม่คนที่นั่งใกล้ที่สุดคือ โมเชี่ยนหนี่
 
เธอกำลังจมอยู่ในความคิด และอยู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า
 

 
“บอสหลิน คนที่คุณพบเมื่อวานเป็นอย่างไรบ้างคะ”
 
หลินรั้วซีที่นั่งรับประทานอาหารด้วยท่าทางคล้ายดั่งเจ้าหญิงในครอบครัวผู้สูงศักดิ์ เมื่อได้ยินคำถามของโมเชี่ยนหนี้ เธอไม่มีอารมณ์ในการกินอีกต่อไป เอ่ยถามด้วยเสียงต่ำว่า
 

 
“ใคร?”
 
 
“หยางเฉินค่ะทัศนะคติของเขาแย่มากใช่มั้ยคะ”
 
โมเชี่ยนหนี่เดินเกมใส่ไฟหยางเฉินมันยากที่จะบอกได้ว่าหลินรั้วซีตั้งใจหรือไม่ตั้งใจมองออกไปยังห้องอาหารด้านนอก เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วกล่าวว่า
 

 
“ถ้าเขาไม่ได้ทำให้บริษัทเสียผลประโยชน์ของ หรือทำให้ภาพลักษณ์ของบริษัทเสื่อมเสีย ฉันก็ไม่สนใจเขา”
 
เธอพูดพร้อมกับคีบอาหารใส่ปากโมเชี่ยนหนี่เห็นดังนั้นก็ยิ่งสับสนมากขึ้น เมื่อเธอเห็นสีหน้าของซีอีโอเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง หลายปีที่ผ่านมาจากประสบการณ์บอกเธอไม่ควรถามอะไรต่อ’ดีมาก! ถึงแม้บอสจะไม่ไล่นายออก ฉันนี่แหละจะเป็นคนทำให้นายออกไปเอง เตรียมตัวไว้เถอะ!’
 
โมเชี่ยนหนี่ตัดสินใจจัดการหยางเฉินด้วยตัวเองช่างบ่ายหยางเฉินเล่มเกมอย่างเต็มที่ ในตอนแรกเขาตั้งใจจะทำงานแนวนอนจากหมอนที่ยืมมาจากจ้าวฮงหยาน แต่โมเชี่ยนหนี่เดินมาหาซะก่อนเธอเดินมาหาหยางเฉินด้วยความสง่างาม ดั่งพกความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม หยางเฉินเห็นดังนั้นก็รู้สึกขนลุก ทำไมกันด้วยใบหน้าน่ารักนั่น ถึงมีรอยยิ้มที่เหมือนกับหมาป่า
 

 
“หยางเฉิน นายอยู่ว่างมาทั้งวันแล้ว มากับฉัน ฉันมีงานให้งานทำ”
 
หยางเฉินมองไปรอบ ๆ พนักงานคนอื่นต่างก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างเคร่งเครียดขึ้นมาทันที และพยายามกลั้นเสียงหัวเราะกันอย่างเต็มที่
 

 
“ผมเป็นโชเฟอร์ได้นะครับ ส่วนงานอย่างอื่นผมขอคิดดูอีกที”
 
 
“เมื่อเวลามาถึงนายจะรู้เองว่าต้องทำอะไร”
 
โมเชี่ยนหนี่โกรธเป็นอย่างมาก ชายผู้นี้ไม่อยากจะมีชีวิตแล้วจริงๆหยางเฉินติดตามโมเชี่ยนหนี่ไปที่ลานจอดรถ รถของเธอคือ Audi A4 คันสีแดง ทันทีที่เข้าไปในรถกลิ่นน้ำหอมก็ลอยมาแตะจมูกหยางเฉินไม่อาจต้านท้านได้อีกต่อไป เขาหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า
 

 
“คุณโมครับ รถคุณหอมจริงๆ กลิ่นเดียวกับคุณเลย”
 
 
“นายนี่หน้าหนาจริงๆ”
 
 
“มันไม่มีอะไร กลิ่นมันหอม แล้วผมก้อแค่ดม”
 
 
“ฉันขี้เกียจจะพูดกับนาย”
 
โมเชี่ยนหนี่สตาทเครื่องยนต์ ไม่สนใจหยางเฉินอีก แต่ก่อนที่จะออกรถ เธอก็นึกอะไรบางอย่างได้ และหันไปถามหยางเฉิน
 

 
“นี่หมายความวว่า นายแต่งกับภรรยา เพราะกลิ่นน้ำหอมของเธอใช่ไหม”
 
หยางเฉินนิ่งไปชั่วครู่ และใบหน้าอันเย็นชาของหลินรั่วซีลอยขึ้นมา
 

 
“ภรรยาของผมมีกลิ่นที่ทุกคนไม่อาจต้านทานได้แต่นั่นไม่ใช่จุดสำคัญ ผมชอบกลิ่นของภรรยา แต่ก็ชอบของผู้หญิงคนอื่นด้วย คุณโม ของคุณก็ไม่เลวนะครับ”
 
 
“นาย……”
 
ถ้าหากรถออดี้มีที่ดีดตัวแบบเครื่องบินรบล่ะก็ เธอไม่ลังเลเลยที่ จะดีดเขาออกจากรถใบหน้าของโมเชี่ยนหนี่เป็นสีแดงตลอดการเดินทางผ่านไปสิบห้านาที รถก็หยุดอยู่ที่ออฟฟิตเก่าๆ แห่งหนึ่ง โมเชี่ยนหนี่หันไปหาหยาบเฉินด้วยสายตาเย็นชา กล่าวว่า
 

 
“นายเห็นบริษัทหัวเฉิงบ้างรึเปล่า?”
 
หยางเฉินมองเข้าไปด้านในมีป้ายสีขาว ตัวอักษรสีดำเขียนอยู่ว่า ‘บริษัท หัวเฉิง เครื่องนุ่งห่มและสิ่งทอ จำกัด ‘
 

 
“ตึกนี้แหละครับเราจะเข้าไปเลยมั้ย”
 
หยางเฉินถาม
 

 
“นายคนเดียว ไม่ใช่ฉันฉันต้องไปเจรจาอีกบริษัทหนึ่ง”
 
 
“เจรจา? เจราอะไร?”
 
 
“บริษัท หัวเฉิง สั่งซื้อเครื่องแต่งกายมูลค่า 600,000 ดอลลาร์ในปีที่ผ่านมา แต่ยังคงเป็นหนี้เรา 400,000 ดอลลอร์ แต่เดิมกำหนดเส้นตายคือปีหน้า แต่ฉันได้ยินมาว่า บริษัทใกล้จะล้มละลาย ดังนั้นเราจึงจำเป็นต้องทวงเงิน 400,000 เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดหนี้เสีย”
 
หยางเฉินรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
 

 
“คุณโม คุณจะให้พนักงานใหม่อย่างผม ไปทำงานทวงเงินหรือครับ มันจะไม่ยากไปซักหน่อยหรือ?”
 
 
“ทุกคนในแผนกพีอาร์มีงานยุ่งไปหมด เหลือแต่นายคนเดียวที่ว่างงานต้องทำ”
 
โมเชี่ยนหนี่ส่งสายตาพร่างพราวมาที่หยางเฉิน
 

 
“ถ้าเสร็จแล้วก็โทรหาฉันล่ะ”
 
เธอขับรถออกไปทันที หันมายิ้มให้หยางเฉินและปิดโทรศัพทืมือถือหยางเฉินไม่สามารถทำอย่างไรได้ เขาเดินเข้าไปในอาคารอย่างไม่เร่งรีบทันทีที่เข้าไปหยางเฉิน พบพนักงานต้อนรับคนหนึ่งในเครื่องแต่งกายเซ็กซี่พร้อมเครื่องสำอางหนาเตอะ อยู่ในสภาพเบื่อหน่าย
 
เมื่อเห็นเธอเห็นหยางเฉิน เดินเข้ามา เธอจึงรีบเดินมาต้อนรับเขาในทันที
 

 
“คุณผู้ชายท่านนี้ ต้องการอะไรหรือเปล่าค่ะ?”
 
หยางเฉินยื่นซองสีน้ำตาลในมือในพนักงาน
 

 
“ผมมาจากบริษัทยูเล่ยครับ ผมจะขอปรึกษาปัญหาธุรกิจสักหน่อยน่ะครับ”
 
 
“ยูเล่ย?”
 
หญิงสาวนางนั้นส่งสายตาแปลกๆมาให้หยางเฉิน แล้วจึงก้มลงกดอะไรบางอย่างในคอมพิวเตอร์
 

 
“ขอโทษนะคะ เกี่ยวกับยอดเงินค้างชำระใช่มั้ยคะ”
 
 
“ใช่แล้วครับ”
 
หยางเฉินรู้สึกดีขึ้นมาในทันที ดูเหมือนว่าบริษัทจะมีแผนรองรับการชำระเงินแล้ว
 

 
“โปรดตามฉันได้เลยคะ ฉันจะพาคุณไปพบผู้จัดการของที่นี่ค่ะ”
 
พูบจบเธอก็เดินอย่างเย้ายวนพาหยางเฉินขึ้นลิฟท์หยางเฉินเห็นดังนั้นก็รู้สึกว่า โมเชี่ยนหนี่ก็ไม่ได้เลวร้ายซะดีเดียว งานนี้ช่างเยี่ยมยอดจริงๆ
 
ที่มา: