ตอนที่แล้วตอนต่อไปหยางเฉินหัวเราะอีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีใครมาฉุดรั้งให้เขาหยุดหัวเราะได้เขาคิดไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะถูกปืนจ่อหัวถึงสองครั้งใจประเทศจีนกฏหมายควบคุมอาวุธปืนเข้มงวดมาก ไม่เหมือนตอนเขาอยู่ที่ต่างประเทศ
“ผู้จัดการกัว คุณไม่รู้หรือไงว่าปืนนั้นที่อเมริกาเขาเอาไว้ล่าสัตว์กัน คุณชี้ปืนมาที่ผมทำไม? ผมไม่ใช่กวางมูสนะ แล้วก็ไม่ใช้หมีดำด้วย”
กัวซีเหิงเห็นหยางเฉินมีท่าทีหวาดกลัว ก็ยิ้มกรุ้มกริ่มกล่าวว่า
“แกเป็นได้แค่หมูรอถูกเชือด แกอาจไม่เชื่อว่าข้าสามารถใช้ปืนยาวยิงในระยะ 4-5 เมตรใช่รึเปล่า?”
หยางเฉินเดินตรงไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าวพลางกล่าวว่า
“คุณคิดว่ายังไงล่ะ”
“อย่าขยับ ถ้าแกก้าวมาอีกข้าวเดียว ข้าจะยิงทันที”
กัวซีเหิงตะโกน พร้อมหลั่งเหงื่อเย็นหยางเฉินไม่สนใจเขาเดินไปอีกก้าวทันที
“ฉันยืนอยู่ตรงนี้ ปืนก็ในมือนาย นายจะทำอะไรล้วนเป็นการตัดสินใจของนายทั้งสิ้น”
หยางเฉินโยนก้นบุหรี่ลงพื้นใช้เท้าขยี้ซ้ำ แล้วเดินเข้าหากัวซิเหิงต่อทุกๆย่างก้าว หัวใจของทุกคนล้วนล่วงไปอยู่ตาตุ่ม ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา ภายในนั้นถึงได้ยินแค่เสียงฝีเท้าหยางเฉินกระแทกพื้นอย่างสม่ำเสมอระยะทางเพียงแค่ 4-5 เมตร ระยะก้างเพียง 6-7 ก้าว ทุกคนต่างใจเต้นรัว
แม้แต่คนที่โดนหยางเฉินซัดลงไปนอนกับพื้นสองคนแรก ก็ยังข่มความเจ็บปวดเงยหน้าดูฉากต่อไปนี้กัวซีเหิงจ่อนิ้วอยู่ที่ไกปืน เตรียมลั่นกระสุนเจาะเนื้อหนังของหยางเฉินได้ทุกเมื่อหยางเฉินเดินด้วยท่าทีไม่แยแส เหมือนกับว่าเขาไม่เห็นความเป็นตายใดๆ อยู่ในสายตาทุกอย่างนี้ใช้เวลาเพียง สามวินาชี
เมื่อหยางเฉินอยู่ตรงหน้า กัวซีเหิงหน้าซีดเผือด เหงื่อไหลเต็มใบหน้า
“ในโลกนี้มีคนสองประเภทที่น่ากลัวที่สุด ประเภทแรกคือ คนบ้า ประเภทที่สอง คือคนที่ไม่กลัวตาย เหตุผลที่ว่าบ้าน่ากลัวอาจเป็นเพราะว่าเขาไม่กลัวตายด้วยเช่นกัน ฉันก็ไม่กลัวตาย ได้ยินดังนี้แล้วนายยังชี้ปืนมาที่ฉันอยู่อีกงั้นหรือ?”
หยางเฉินยิ้มกว้างเขาสามารถแย่งปืนมาจากกัวซิเหิงได้อย่างง่ายดาย
“อั๊ต ต้า”
หยางเฉินทำลายปืนไรเฟิลกระจายออกเป็นชึ้นๆฉากนี้ทำให้ทุกคนหวาดกลัวอย่างสุดแสน
“นี่……….นี่มัน เหมือนกับในหนังฮอลลิวู้ดเลย เขาเป็นซุปเปอร์แมนหรืออย่างไรกัน ถึงขนาดใช้มือเปล่าทำลายปืน?”
หยางเฉินเหวี่ยงซากทิ้งไปข้างๆ
“หัวหน้ากัว คุณจะไปเอาสมุดบัญชีได้หรือยัง?”
กัวซีเหิงพลันได้สติ เขาเคยเจอคนโหดเหี้ยมมามากมาย แต่ยังไม่เคยเจอใครที่ไม่กลัวความตายมาก่อนอีกสิ่งหนึ่งที่น่ากลัวคือท่าทางของชายผู้นี้ ถ้าเกิดเขาเหนี่ยวไกขึ้นมาจริงๆละก็ เขาก็คงจะไม่มีชีวิตรอดอยู่ดี
“ถ้าแกอยากได้เงิน ฉันไม่มีเงินให้แกหรอก ถ้าหากแกต้องการชีวิตฉัน ก็เอาไปได้เลย”
กัวซีเหิงใช้ศักดิ๊ศรีของหัวหน้าแก๊งกล่าวออกมาหยางเฉินส่ายหัวด้วยความสงสาร
“ทำไมนายต้องทำเรื่องให้มันยุ่งยากด้วย หากนายเอาชนะฉันไม่ได้ นายก็ควรเหนี่ยวไกซะตั้งแต่เนิ่นๆ แต่นายยังคงไม่กล้า นั้นเพราะว่านายกลัวตายใช้มั้ยล่ะ “
“ฉันยอมรับว่าแกเก่งกว่าฉัน แต่ฉันไม่ให้เงินแกหรอก!!”
กัวซิเหิงตบโต๊ะเสียงดังสนั่น
“เฮ้อ……นายอย่ามาโทษฉันที่หลังก็แล้วกัน อารมณ์ของฉันไม่ดีอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว”
หยางเฉินเผยรอยยิ้มอันแปลกประหลาดพร้อมเคลื่อนที่ไปข้างหลังกัวซิเหิงอย่างรวดเร็ว คว้าหมับเข้าที่แขนของกัวซีเหิงพร้อมกับเขี่ยขาเขาจนเข่ากระแทกพื้น
“แก๊ก”
เสียงกระดูกแตกดังลั่น กัวซิเหิงคำรามด้วยความเจ็บปวด ข้อต่อแขนทั้งสองข้างหลุดออก
“แก แกทำอะไรกับแขนของฉัน !!”
กัวซิเหิงกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด จ้องมองหยางเฉินด้วยดวงตาแดงก่ำ
“ไม่มีอะไรมาก แค่ทำให้นายไหล่หลุด”
หยางเฉินยิ้มตอบ
“แก………แกคิดว่าแค่นี้ฉันจะยอมคืนเงินงั้นรึ ฝันไปเถอะ”
(พี่พูดอย่างนี้พี่จะเหลือเหรอ)
เหล่าลูกน้องเห็นหัวหน้าหมอบกระแทกพื้นแต่ไม่มีสักคนเดียวที่กล้าออกมาช่วยเหลือ พวกมันมาที่นี่เพื่อความสุข ไม่ใช่มาเพื่อเอาชีวิตไปทิ้ง
“นายคิดผิดแล้ว นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น”
ทันทีที่พูดจบหยางเฉินก็บดแขนข้างหนึ่งของกัวซิเหิงทันที
“แกร้ก แกร้ก”
“อ๊ากกกกก”
“แกทำอะไรกับข้าา”
“กร้อบ แกร้ก”
เสียงแปลกหลาดเหมือนข้อต่อหลุด หยางเฉินยิ้มพลางถามว่า
“ไม่มีอะไรมาก ฉันแค่ต่อกระดูกให้นายใหม่ แล้วก็ถอดออกมาอีก แล้วก็ใส่กลับเข้าไปใหม่ แต่ฉันรู้ว่ามันไม่ค่อยเข้าที่เท่าไหร่ แต่ไม่เป็นไรรอฉันลองอีกซักสองสามรอบ นายก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีก”
“เดอฟ๊ากกกกอายู๊”
กัวซิเหิงรับรู้แล้วว่าเขาจะไม่ตายอย่างเด็ดขาด แต่เป็นอะไรที่เลวร้ายกว่าความตาย
“ฉัน………ฉันจะจ่าย…..”
หยางเฉินได้ยินดังนั้นก็ต่อกระดูกกลับเข้าไปใหม่ และครั้งนี้ไม่มีความเจ็บปวดใดๆกัวซิเหิงหน้าซีดเป็นไก่ต้ม
“นี่สิถึงจะเป็นสิ่งที่นายควรทำ “
หยางเฉินปล่อยแขนกัวซิเหิงพร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก
“ผู้จัดการกัว ผมรู้สึกว่าด้วยการทวงเงิน 400,000 นั้น คุณควรจ่ายเงินค่าทำขวัญให้ผมด้วย โอ ผมปวดร้าวจิตใจเหลือเกิน และด้วยการค้างชำระมานาน คุณสมควรจ่ายดอกเบี้ยบางอย่าง เอาอย่างนี้เป็นไง คุณจ่ายค่ารักษาพยาบาลคนที่คุณและลูกน้องของคุณทำร้ายก่อนหน้านี้ด้วยเลยสิ”
“แก……..”
“ฉัน? ฉันอะไร? นายเหมือนจะยังไม่หายนะ งั้นเรามาต่อกันดีกว่า”
“อย่า อย่า อย่า ฉันยอมแล้ว ฉันจะคืนเงินให้นาย!!”
กัวซิเหิงตะโกนด้วยน้ำตาหยางเฉินดึงเก้าอี้มาตัวหนึ่งและหย่อนก้นลงนั่ง กล่าวกับกัวซิเหิงที่ร่ำไห้อยู่กับพื้นว่า
“เร็วๆ เข้า เขียนเชคมาซะ ฉันจะได้กลับไปรายงานเจ้านายสะดวกๆ อ้อ แล้วก็ หารถไปส่งฉันที่บริษัทด้วย ฉันไม่มีตังจ่ายค่ารถแท๊กซี่”
ที่มา: