ตอนที่แล้วตอนต่อไปเมื่อหยางเฉินกลับมาถึงบริษัทยูเล่ย เป็นเวลาบ่ายสี่พอดี ซึ่งใกล้เวลาเลิกงานหยางเฉินอารมดียิ่ง เขาได้รับเงินค่าทำขวัญมาบางส่วน และไม่ต้องกังวลกับค่าอาหารเช้าของสาวๆ อีกหลังออกจากลิฟท์ หยางเฉินก็เดินตรงไปยังแผนกพีอาร์ ซึ่งเป็นทางยาวที่ทำจากกระจกในขณะกำลังเดินชมทิวทัศน์อยู่นั้น
ฉากตรงหน้าก็ทำให้หยางเฉินหยุดชะงักมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเสวนากันอยู่ ชายคนนี้เป็นหนึ่งในผู้บริหารระดับสูง เขาสวมเสื้อสูทสีขาว เนื้อตัวเต็มไปด้วยไขมัน และศีรษะที่โล้นเลี่ยน เขาไม่ได้ตัวสูงแต่ก็ดูสะอาดสะอ้าน และมีดวงตาคู่เล็กหยางเฉินจำได้ว่าเขาเห็นคนผู้นี้ช่วงมื้อกลางวันขณะที่ฝ่ายหญิง
หยางเฉินรู้ได้ทันทีเพียงแค่เห็นเงาหลังนั้นเพราะว่าเธอคือเพื่อนร่วมงานของเขา หลิวมิ่งหยู
“หัวหน้าหม่า วันนี้ฉันมีธุระจริงๆ ค่ะ ไว้โอกาสหน้านะคะ”
หลิวมิ่งหยูมีใบหน้าค่อนข้างซีด เธอฝืนยิ้มกล่าวอย่างยากลำบากหัวหน้าหม่าได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างลี้ลับกล่าวว่า
“โอ้ น้องมิ่งหยู น้องปฏิเสธพี่ 10 ครั้งแล้วนะ อะไรกัน กะอิแค่ไปดื่มกับคนแก่อย่างพี่นี่มันยากนักหรือไง น้องกำลังดูถูกพี่อยู่ใช่ไหม?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะหัวหน้าหม่า”
หลิวมิ่งหยูไม่รู้จะพูดอย่างไร
“ฉัน……..ฉันติดธุระจริงๆ พรุ่งนี้ฉันยังคงต้องไปพบลูกค้า”
รอยยิ้มของหัวหน้าหม่าพลันหายไปในบัดดล กล่าวขึ้นด้วยเสียงเย็นชา
“หลิวมิ่งหยู น้องอย่าคิดนะว่าพี่ไม่รู้ว่าน้องทำอะไรกับลูกค้า ทั่วทั้งบริษัทเค้ารู้กันหมดแล้ว น้องยังแกล้งทำเป็นใสซื่ออยู่อีกหรือ”
“หัวหน้าหม่า…..คุณ”
ในตาของเธอเริ่มมีน้ำตาเอ่อขึ้นมา และทนก็ยังอดทนไว้ได้ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเย็นชา
“หัวหน้าหม่า ได้โปรดอย่าพูดจาไร้สาระ ข่าวลือพวกนั้นไม่สามารถทำอะไรฉันได้หรอกค่ะ”
“ฮ่าฮ่า……แสดงเก่งจริงนะ คิดว่าทุกคนโง่หรืออย่างไรกัน น้องช่างตะหนี่นัก……”
“เอาเถอะ ถ้าน้องไปดื่มกับพี่ พี่จะไม่ให้น้องต้องเสียเปรียบ โบนัสทั้งปี และ…..”
“หัวหน้าหม่า ระวังคำพูดด้วยคะ”
หลิวมิ่งหยูหันหน้าไปทางอื่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดขณะที่หัวหน้าหม่ากำลังจะพูดอะไรบ้างอย่าง แต่เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีใครบางคนมาตบไหล่
“ใคร?”
เมื่อหัวหน้าหม่าหันไปมองเขาก็พบกับ ชายหนุ่มที่ไม่คุ้นหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“คุณเป็นใคร?”
หัวหน้าภาพใจสั่นถามด้วยความระมัดระวังหยางเฉินเข้าใจสถานการณ์หลังจากแอบฟังมาสักระยะ เขาเพียงยิ้มและกล่าวว่า
“หัวหน้าหม่า ผมคือพนักงานชายคนใหม่ของแผนกประชาสัมพันธ์ หยางเฉิน”
“พนักงานชาย?”
หัวหน้าหม่าขบคิดสักครู่ก็พูดขึ้นว่า
“คุณได้ยินมากน้อยแค่ไหน?”
“โอ้ ผมแค่บังเอิญผ่านมา และเห็นหัวหน้าหม่ากำลังคุยกับพี่สาวมิ่งหยู เรื่องการไปเที่ยวกลางคืนอยู่พอดี ผมอยากจะไปด้วยน่ะครับ หัวหน้าหม่าอาจไม่รู้เรื่องนี้ แต่ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้เลยล่ะครับ”
หยางเฉินกล่าวพลางขยิบตาให้หลิวมิ่งหยู
“ประเสริฐ แกขู่ฉันงั้นรึ? แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร? เมื่อกี้แกพูดอะไรออกมา ถ้าแกไม่มีหลักฐานล่ะก็ ฉันจะไล่แกออกแน่ๆ !!”
เมื่อเห็นหยางเฉิน หลิวมิ่งหยูก็รู้สึกดีขึ้นมา แต่เธอเองก็เป็นห่วงหยางเฉินเช่นกัน เธอคิดวิธีที่จะให้หยางเฉินจากไปหยางเฉินยกมือถือขึ้นมา ยิ้มแล้วกล่าวว่า
“หัวหน้าหม่า คุณก็รู้ว่ามือถือมันอัดเสียงได้นะ แล้วมันก็ชัดเจนซะด้วย”
ได้ยินดังนั้นใบหน้าของหัวหน้าหม่าพลันกลายเป็นบิดเบี้ยว ขบฟันแน่นถามหยางเฉินว่า
“แกต้องการอะไร…….”
“ผมไม่ต้องการอะไรหรอก มันขึ้นอยู่กับหัวหน้าหม่าล่ะนะ ถ้าคุณทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็จะทำเช่นเดียวกัน”
“แต่ถ้าหากหัวหน้าหม่าต้องการจะลองดูล่ะก็ ด้วยตำแหน่งอันต่ำต่อยของผม กับหัวหน้าอย่างคุณ แน่นอนว่าคุณย่อมได้ไม่คุ้มเสียแน่ ๆ”
หัวหน้าหม่าไม่เคยโดนแบล็กเมล์อย่างนี้มาก่อน เขาเกือบจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ หลังจากที่บอกคำว่า ‘เยี่ยมจริงจริง’ ถึงสามครั้งแล้ว ดวงตาที่หลี่ลงจนเหลือจุดเล็กสองจุดนั้น จ้องมองหยางเฉินและหลิวมิ่งหยูอย่างเอาเป็นเอาตาย และเดินจากไปอย่างโดยไม่หันมามองอีก
หลิวมิ่งหยูถอนหายใจด้วยความโล่งอก จนหน้าจกหน้าใจกระเพื่อม หันไปมองหยางเฉินที่กำลังมองหน้าอกเธออย่างไม่วางตา
“นี่…..หยุดจ้องได้แล้ว ตาจะถลนอยู่แล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆ พี่มิ่งหยูรูปร่างดีจริง ๆ”
หยางเฉินกล่าวด้วยความสัตย์จริงหลิวมิ่งหยูหน้าแดงเล็กน้อย กล่าวอย่างอายๆว่า
“ไม่นึกว่านายจะมีไวพริบ และบันทึกเสียงไว้ได้ ไม่งั้นล่ะก็ฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรดี หัวหน้าหม่าเป็นผู้บริหารอาวุโสในบริษัท น้อยคนนักที่จะกล้าล่วงเกินเขา”
หยางเฉินได้ยินดังนั้นก็ส่งมือถือให้หลิวมิ่งหยูชมดูเมื่อเห็นมือถือที่ว่างเปล่าของหยางเฉิน ทันใดนั้นหลิวมิงหยูก็หัวเราะขึ้น
“บัดซบ ฉันหยุดหัวเราะไม่ได้จริงๆ นายหลอกเขาหรอกเหรอ เขาไม่ได้ตรวจสอบจริงๆ ด้วยละนะ”
“สกิลในการตกหญิงของเขาช่างเลวทรามนัก และหัวสมองคงไม่ดีไปกว่ากัน”
หยางเฉินพูดขึ้นอย่างไม่แยแส
“หยางเฉิน ฉันมีเรื่องขอร้องอย่างหนึ่ง”
“บอกมาเลยพี่”
“อย่าบอกเรื่องที่เกิดขึ้นนี้กับใครนะ”
“จริงๆ พี่ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ ทำไมไม่สู้กับหัวหน้าหม่าอะไรนั่นไปเลยล่ะ”
หยางเฉินคิดจะบอกเรื่องนี้กับหลินรั่วซี ถึงแม้ว่าเธอจะเย็นชาแน่ไหน แค่กับลูกน้องของเธอแล้ว เธอคงไม่เพิกเฉยเป็นแน่หลิวมิ่งหยูยิ้มแล้วส่ายหัว
“ตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ ฉันก็ได้รางวัลทุกปี จนที่อิจฉาของผู้อื่น อย่างไรก็ตาม ฉันยังไม่เคยมีแฟน เพราะงั้นจึงไม่แปลกที่จะมีคนคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงประเภท…….. และถึงแม้ว่าหัวหน้าหม่าจะไปแล้ว แต่ก็ต้องมีคนแบบหัวหน้าหม่าเข้ามาอีกแน่ๆ เมื่อเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็ไม่อยากมีเรื่องยุ่งยากอีก อีกอย่างน้องสาวในแผนกต่างเชื่อใจฉัน เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ฉันไม่อยากให้ทุกคนต้องกังวล”
“แล้วทำไมพี่ไม่หาแฟนซะเลยล่ะ !”
ที่มา: