ตอนที่แล้วตอนต่อไปหยางเฉินสตาทเครื่องขับออกไปอย่างรวดเร็ว รถ m3 กระหึ่มพุ่งออกจากลานจอดรถดั่งนักซึ่งสายฟ้า เมื่อผู้รักษาความปลอดภัย เหม่อมองเงาร่างที่ว่างเปล่าด้วยความสับสน มันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ผู้บริหารระดังสูงของที่นี่จะมีทักษะการขับรถระดับดอมโดมินิกขณะขับรถอยู่ หยางเฉินเอ่ยถามป้าหวังว่า
“เกิดอะไรขึ้นครับป้า”
“เมื่อคุณหนูกลับมาถึงบ้าน นายท่านก็มา เขาพาคนมาด้วยเต็มไปหมด”
ป้าหวังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“คุณชายรีบกลับมาเถอะค่ะ พวกที่มาดูเหมือนไม่ใช่คนดี ฉันกลัวว่าพวกเขาจะทำร้ายคุณหนู”
ก่อนป้าหวังจะพูดจบ เสียงก้อกแก้กก็ออกจากปลายสาย ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
“แกคือสารเลวแซ่หยางใช่ไหม ข้าคือหลินคุณ ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ถ้าแกกล่าก็รีบมาที่นี่ให้ไว”
“คุณรู้หรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่”
“ข้าโคตรรู้เลย ถ้าแกกล้า ก็รีบมาที่นี่เดี๋ยวนี้”
หยาวเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อเขาตัดสายทิ้งทัาที ถ้ามือถือนี้ไม่ได้มาจากหงินรั้วซีล่ะก็ เขาคงขยี้มันทิ้งเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว รถbmw พุ่งผ่านไปดั่งพายุเฮอริเคนจนรถคันอื่นๆ ต่างมีโทษะ แต่หยางเฉินไม่ได้ใส่ใจ เขาขับตรงไปข้าวหน้าเหมือนไม่มีรถคันอื่นอยู่ ไม่มีกฏจราจร ไม่มีไฟแดง เขาต้องการเพียงความเร็วเท่านั้น
ราวสิบนาทีผ่านไป เขาก็มาถึงจุดหมาย ภายในหมูบ้านสวนมังกรทิวทัศน์ของวันนี้นั้นแปลกออกไปด้วยแสงแดดยามเย็นส่องกระทบน้ำพุจนเกิดแสงศักสิทธิเจ็ดสี ให้ความรู้สึกสดชื่อเบาสบายแต่หยางเฉินไม่มีอารมณ์ชมทิวทัศน์ที่หายากนี้ หลังจากลงจากรถ เขาก็เดินตรงเข้าไปในบ้านทันที
ทันใดนั้นเองบานประตูก็เปอดออกอย่างกับประตูอัติโนมัติของร้านสะดวกซื้อ ร่างของหลินคุนปรากฏออกมาด้วยท่าทางอันภูมิฐาน ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นปิติ มันเป็นเพราะว่าเขาจะได้แก้แค้นหยางเฉินที่มอบความอัปยศอดสูให้กับเขานั่นเองด้านหลังเขาคือ ชายห้าคนในชุดสีดำ
มองจากกล้ามเนื้อแล้วบอกเลยว่าพวกเขามีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม
“ฮ่าฮ่า ไอ้ขยะ แกกล้ามาที่นี่จริงๆ ข้าคิดว่าแกจะกลัวจนหัวหดไม่กล้ามาเสียแล้ว”
หยางเฉินถอนหายใจ อารมณ์ของเขาคุกกรุ่นขึ้น อย่างรวดเร็ว เขาจ้องไปที่หลินคุนแล้วเอ่ยถามว่า
“รั่วซีกับป้าหวังอยู่ที่ไหน”
ทันทีที่พูดจบ เงาร่างสองร่างก็ปรากฏออกมาจากประตู
“คุณชาย! ระวังตัวด้วยค่ะ !”
ป้าหวังพยุงหลินรั่วซีเดินออกมาด้วยใบหน้าขาวซีด หลินรั่วซียังไม่ได้เปลี่ยนชุด ด้วยใบหน้าไร้วิณญาณ สายตาอันเศร้าสร้อย เส้นผมยุ่งเหยิง สายตาเหม่อมองไปที่พื้นด้วยสายตาว่างเปล่า เหมือนดังเหตุการณ์ตรงหน้าไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับเธอเลย
ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของหยางเฉินเจ็บปวด และเมื่อเห็นรอยแดงบนใบหน้าของป้าหวัง ทันใดนั้นรังสีสังหารก็ทะลักออกจากดวงตาของเขาน่าเสียดายที่หลินคุนไม่ได้สังเกตุเห็นสิ่งนี้
“ไอ้ขยะ ขายแพะทอด เมื่อแกกล้ามาที่นี่ ข้าบอกไว้เลยว่า หมัดและเท้าของลูกน้องข้าล้วนไม่มีตา ถ้าหากแกจะร้องขอชีวิตล่ะก็ จงขุกเข่าลงซะ คำนับข้าสิบครั้ง เลียรองเท้าข้าให้สะอาด และเดินลงถังขยะไปเสีย บางทีข้าอาจจะยกโทษให้”
หลินคุนหัวเราะออกมาด้วยเสียงอันบ้าคลั่ง
“หลินคุน……เหมือนที่ผมเคยบอกคุณไป ผมไม่ชอบให้ใครมาข่มขู่”
“ข้าไม่ได้ขู่ !! บัดซบ แกจะทำอะไรได้ แกสามารถล้มลูกน้องทั้งห้าของข้าได้งั้นรึ”
หลินคุนกำหมัดแน่น ตะโกนด้วยความโกรธ
หยางเฉินไม่พูดอะไรอีก เขาเดินเข้าหาหลินคุณที่ละก้าวที่ละก้าว ตั้งแต่ที่ชายชุดดำได้รับการว่าจ้างมา มันไม่คิดว่าหยางเฉินจะกล้ามาด้วยตัวคนเดียว เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้ควไม่มีความแข็งแกร่งมากนัก ทันใดนั้นหนึ่งในทั้งหน้าก็เดินออกมาพร้อมมองหยางเฉินด้วยสายตาดูถูก
แล้วทันใดนั้นเองชายชุดดำก็ยกหมัดขึ้นต่อยหยางเฉินอย่างฉับพลัน ทีเผลอพั้น ! หนึ่งในกระบวนท่าลับของสายชุดดำ ซึ่งจะออกหมัดใส่คู่ต่อสู้ที่ไม่ได้ตั้งตัวด้วยความเร็ว
หยางเฉินเห็นดังนั้นก็รู้สึกเบื่อหน่าย ปล่อยหมัดออกปะทะใส่
แกร้ก สองหมัดปะทะกัน เสียงแตกร้าวของกระดูดดังระงม แต่ผลลัพท์ที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนตกตะลึง
โอ้วววววววว ชายที่ใช้กระบานท่าลับ ขุกเข่าลงกับพื้นกุมแขนร้องด้วยความเจ็บปวด
“แขน……..แขนข้า……”
ถั่วเท่าเม็ดถั่วไหลออกมาเต็มใบหน้า มันรู้สึกว่ากระดูทั่วทั้งแขนแตกละเอียด หลังจากคิดได้ดังนั้น มันก็สลบไปเพราะความเจ็บปวด ไม่รอให้พวกที่เหลือหายตกตะลึง หยางเฉินก็เดินหน้าต่อ
“เร็วเข้า รีบไปจัดการมัน”
หลินคุณรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบสั่งลูกน้องทั้งหมดให้เข้าไปจัดการหยางเฉิน ท่าพิฆาตขาอ่อน ! หนึ่งในกระบวนท่าลับของเหล่าชายชุดดำ ที่จู่โจมไปที่ขาอ่อนของคู่ต่อสู้โดยพร้อมเพรียง
แต่ไม่ว่าชายชุดดำที่เหลือจะเตะขาอ่อน เตะหน้าอก ลำตัว หรือแม้กระทั่งกระบวนท่าลับอื่นใด หยางเฉินล้วนไม่สะดุ้งสะเทือน เหมือนพวกมันกำลังยืนนวดแท่งเหล็กหรือก้อนหินขนาดใหญ่อยู่ พวกมันต่างหลั่งเหงื่อเย็นเหยียบ ร่างกายพวกทำจากหินหรือไร ?
หยางเฉินเหม่อมองยังหลินคุนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขายกแขนขึ้นเหมือนใบมีด
ทันใดนั้น วิสัยทัศน์ที่มันเห็นเปลี่ยนเป็นภาพมัว สิ่งที่คนอื่นรู้สึก เพียงเห็นแขนหยางเฉินสบัดวูบวาบไม่กี่ที จากนั้นชายชุดดำทั้งหมดก็ร่วงหมดสติลงกับพื้น
ในวินาทีนั้นเอง ความเสียใจก็พุ่งเข้ากระแทกหลินคุนอย่างเต็มเปี่ยม มันไม่ได้รู้สึกเสียใจที่มาแก้แค้นหยางเฉิน มันเพียงรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้พาคนผู้นั้นมาด้วย
ที่มา: