ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ถึงตานายแล้ว !”
หยางเฉินยืนจ้องมองไปที่หลินคุนด้วยสายตาของเพรชฆาตมองเหยื่อ เอ่ยถามด้วยเสียงสบายๆ ว่า
“นายต้องการให้ฉันหักแขนหรือหักขา แต่ถ้านายอยากตายฉันก็ช่วยสงเคราะห์ให้ได้นะ”
เขาไม่ได้พูดเล่น !เป็นเพราะว่าความต้องการสังหารของหยางเฉินนั้นแผ่ออกมาอย่างเข้นข้น มันเป็นเจตนาฆ่าโดยแท้จริงมันกะจะฆ่าเราจริงๆ !
“แก…….แก… ถอยออกไปนะ”
หลินคุนพยายามถอยให้ห่างจากหยางเฉินแม่เมื่อหันหลังกลับไปเห็นหลินรั้วซีที่มีนัยตาว่างเปล่า มันพลันตะโกนด้วยเสียงอันดัง
“นางสารเลว สามีป่าเถื่อนของแกพยายามจะหักขาฉัน แกจะไม่ห้ามมันหน่อยเรอะ”
ทันที่ที่พูดจบ มันรู้สึกว่ามีมืออันแกร่งแกร่งคู่หนึ่งก็จับที่คางจองมันจากด้านหลัง พร้อมด้วยเสียงอันเย็นยะเยือก
“ปากของแกนี่เหม็นจริง บางทีฉันควรจะตัดลิ้นแก ยัดมันใส่ปาก แล้วเย็บมันเสีย เวลาแกหิว แกก็สามารถกินลิ้นของแกได้ แกคิดว่ายังไงบ้าง”
อู้ อู้ อู้
หลินคุณเบิ้งตากว้างด้วยความหวาดกลัว แต่มือหยางนั้นแข็งแรงเกิดไป มันเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แม้มันพยายามจะดื้นรนยังไงแรงบีบก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นไปอีกทันใดนั้นหลินรั่วซีก็เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ประกายตากลับมามีชีวิต น้ำตาเอ่อคลอ เธอมองหยางเฉินด้วยสายตาอันสับสน และเหลือบมองไปยังหลินคุนที่ดูเหมือนจะมีน้ำไหลซึมออกมาจากกางเกง ก่อนก้มหน้ากล่าวว่า
“หยางเฉิน ปล่อยเขาเถอะ อย่าทำเขาอีกเลย”
น้ำเสียงที่เปร่งออกมาไม่ได้เย็นชาอีกต่อไป เธอกล่าวออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา แต่นั่นกับทำให้หยางเฉินตกตะลึงเธอคล้ายกับคนคนนั้นมาก !
ได้ยินดังนั้นหยางเฉินก็ไร้คำพูดใดๆ เงาร่างที่เขาพยายามจะลืมปรากฏมาอีกครั้งนั่นทำให้เขาตกตะลึงไปชั่วขณะหยางเฉินปล่อยมือออก หลินคุนผู้ซึ่งหลุดจากการควบคุมเดินโซเซ หลบออกด้านข้างจ้องมองหยางเฉินด้วยสายตาหวาดระแวง
“พ่อ ซูจิฮงใช้ให้พ่อมาใช่ไหม เขาสมควรจะโดนแทนที่จะเป็นพ่อ”
หลินรั่วซีเอ่ยถามเสียงเบาใบหน้าของหลินคุนเต็มไปด้วยความอาคาตพยาบาตจ้องมองหยางเฉินด้วยความเกลียดชัง
“คุณชายซูช่วยฉันต่างหาก ไอ้เลวนี่ มันพยายามจะฮุบสมบัติของตะกูลหลินของเรา ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด”
“พ่อ……”
หลินรั่วซีพูดขึ้นความปวดร้าวขมขื่นปรากฏขึ้นในวายตา
“พ่อรู้มั้ยว่ากำลังถูกตะกูบซูใช้เป็นเครื่องมือ พ่อช่วยซูจิฮงสร้างปัญหาให้หนู พ่อรู้ไหมว่าตอนนี้บริษัทเราเป็นยังไง ได้โปรดหยุดเถอะ ซูจิฮงไม่ได้เป็นแบบที่พ่อคิดไว้”
“ไร้สาระ !”
หลินคุนคำราม
“นังแพศยา อย่ามาแสร้งทำเป็หวังดีหน่อยเลย คิดหรือว่าการที่แกเรียกฉันว่าพ่อ จะทำให้ฉันเชื่อใจผู้หญิงอย่างแก ถ้าแกหวังดีกับฉันจากใจจริงล่ะก็ แกจะขโมยสมบัติของฉันไปทำไม บริษัทยูเล่ยควรจะเป็นของฉัน ถ้าแกไม่ได้เล่นลดลวดลายอะไรล่ะก็ ยายแก่นั่นจะเปลี่ยนใจยกบริษัทให้เด็กน้อยอย่างแกได้ยังไง !!”
หลินรั่วซีเข่าอ่อนไปในทันที ถ้าไม่มีป้าหวัง เธอคงร่วงลงไปกองกับพื้น
“พ่อ พ่อคิดอย่างนี้ได้ยังไง นั่นแม่ของพ่อนะ”
“แล้วจะให้ฉันคิดอะไร ฉันต้องการให้แกแต่งกับคุณชายซู แต่แกก็ปฏิเสธมาแล้วแปดสิบห้าครั้ง นั่นไม่ใช่เพราะว่าแกกลัวว่าหลังจากแต่งงานแล้ว ตำแหน่งซีอีโอของบริษัทจะเปลี่ยนไปงั้นหรือ”
ฉับพลันความโกรธของหลินคุนแปรเปลี่ยนเป็นหัวเราะ
“ฮ่าฮ่า จี้ใจดำล่ะสิ แกอับอายจนอยากมุดแผ่นดินหนีเลยใช่มั้ยหล้า”
หลินรู้ซีรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย แม้กระทั่บหายใจยังยากลำบาก น้ำตาไหลเหมือนเขื่อนแตกราชนีน้ำแข็งผู้สง่างามและเย็นชา กำลังร้องไห้
“เมื่อคุณแม่จากโลกนี้ไป คุณยังคลุกอยู่กับเมียน้อยข้างนอกนั่นอยู่เลย และเมื่อคุณยายจากไป คุณก็รอจนกระทั่งท่านอยู่ในโลงจึงค่อยมาหาท่าน และยังถามหาแต่สมบัติ ไม่สนใจการงานในบริษัท แล้วคุณยายจะกล้ายกบริษัทนี้ให้พ่อได้ยังไง…..”
หลินรั่วซีกัดริมฝีปากมองไปยังหลินคุนด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว
“พ่อ…พ่อยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”
ใบหน้าหลินคุนบิดเบี้ยวน่ากลัวกล่าวอย่างเย็นชาว่า
“ฉันทำแบบนี้เพราะโดนบีบบังคับ ! ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงสองคนนั้น ฉันยังจะต้องยอมก้มขอเงินอยู่อย่างนี้หรือไง !? หุ้นของบริษัทมีตั้งมากมายทำไมฉันถึงได้มันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ฉันคือผู้ชายคนเดียวในบ้าน สารเลวอย่างแกคอยแต่จะหาข้อแก้ตัวเท่านั้น !”
“คำพูดแกนี่เหม็นเหมือนผายลมจริงๆ”
หยางเฉินหมดความอดทน เขาไม่เจ้าใจจริงๆว่าผู้หญิงอย่างหลินรั่วซีมีพ่อแบบนี้ได้อย่างไร บางทีสวรรค์คงไม่สามาถประทานทุกสิ่งให้สมบูณร์แบบได้หยางเฉินคว้าหมับเย้าที่คอหลินคุน(ด้วยกระบวนท่าแรกของโช้กสแลม)
หลินคุนร่างกายอ่อนแรงในทันที ใบหน้าแดงก่ำจากการขาดอากาศหายใจ
“ถ้าให้ฉันเป็นคนจัดการล่ะก็ แกได้ตายเป็นร้อยๆครั้งแล้ว แต่ทำไงได้ ภรรยาของฉันมีจิตใจอ่อนโยน ถ้าจะฆ่าพ่อแบบแก เธอคงจะไม่ให้อภัยฉันง่ายๆ แน่”
หยางเฉินปล่อยมือออก แล้วฟาดสันมือไปที่ต้นคอของหลินคุนหลินคุนตาเหลือก สลบไปในทันที
“หยางเฉิน…… นาย…….. นายทำอะไรกับเขา”
หลินรั้วซีเป็นกังวลยิ่ง เธอรีบเดินไปเอานิ้วแตะที่จมูก ตรวจชีพจรที่ข้อมือ ทันที แล้วหลังจากรู้ว่าเขายังหายใจ เธอพลันถอนหายใจอย่างโล่งอกยังไงเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ
“ปล่อยเขาให้ผม”
หยางเฉินหยุดลงแบกร่างหลอนคุนขึ้นบ่าเดินตรงไปยังที่ทิ้งขยะหลอนรั้วซีตกตะลึง รีบกล่าวว่า
“อย่า……..อย่าโยนเขาลงไปในนั้น แค่นี้ก็พอแล้ว”
“ผมไม่ได้จะฆ่าเขา เขาทำกับคุณถึงขนาดนี้ คุณยังจะคิดว่าเขาเป็นพ่ออยู่อีกหรือ ผมไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ แต่ผมอยากให้คุณคิดถึงความรู้สึกของผม ในเมื่อตอนนี้ผมคือสามีของคุณ”
ด้วยน้ำเสียงอันธรรมดา แต่ทุกคำดั่งเช่น ม.44 ที่ไม่อณุญาตให้ต่อต้าน เขาพูดพลางเดินตรงไปยังที่ทิ้งขยะ
ตอนนี้ผมคือสามีของคุณหลินรั่วซีได้ยินดังนั้นแขนเธอก็ตกลง ดั่งวิญญาณออกตากร่าง เหม่อมองแผ่นหลังหยางเฉินโดยไร้คำพูดหลังจากหยางเฉินโยนหลินคุนลงถังแล้ว ทันใดนั้นเสียงตะโกนของป้าหวังก็ดังขึ้น
“คุณหนู !”
ที่มา: