ตอนที่แล้วตอนต่อไปราชนีน้ำแข็งยังคงเป็นราชนีน้ำแข็งอยูวันยังค่ำ ถึงแม้เธอจะพูดขึ้นในที่สุด แต่หลังจากนั้นเธอก็กลับเข้าสู่ โหมดชัตดาวน์ตัวเอง อีกครั้งเมื่อหยางเฉินออกจากห้องไป เขารู้สึกหิวจากการที่ยังไม่ได้ทานอาหารกลางวัน เขาจึงขับรถไปแวะร้านอาหารเล็กๆ เพื่อเติมท้องที่ว่างเปล่า
หลังจากอิ่มหนำแล้ว หยางเฉินยังไม่มีความต้องการที่จะกลับไปบริษัท และขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนอี้จงเพื่อไปหาหลี่จิงจิงหยางเฉินรู้สึกดีเวลาอยู่กับเธอ ทนไม่ได้ที่มีใครมาทำร้ายเธอ และทำให้เธอเสียใจ
แต่สุดท้ายหยางเฉินก็ยังตัดใจจากหลี่จิงจิงไม่ได้ผู้ชายมักหาเหตุผลเพื่อให้ตัวเองดูดีโรงเรียนอี้จงเป็นหนึ่งในโรงเรียนที่ดีที่สุดในเมืองจงไห่ จึงเป็นเรื่องที่ง่ายหากจะถามหาเส้นทางหลังจากจอดรถเสร็จเรียบร้อย
ในขณะที่กำลังลงจากรถ หยางเฉินก็นึกขึ้นได้ว่าลืมนัดสถานที่กับหลี่จิงจิง อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้โทรหาเธอ และตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์เธอโดยตรงโรงเรียนอี้จงค่อยข้างแปลกตาสำหรับหยางเฉิน เนื่องจากเขาไม่ได้ใช้เวลาในโรงเรียนมากนัก บรรยากาศภายใน เต็มไปด้วยครู นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมา คุยเล่นกันสนุกสนานคึกคักอย่างยิ่ง
นั่นทำให้หยางเฉินชุ่มช่ำในหัวใจหลังจากสอบถามทางไปห้องของหลีจิงจิงแล้ว จากการสอบถามพบว่าเธอเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ และไม่นานจากนั้นหยางเฉินก็มาถึงห้องที่มีป้ายชื่อ หลี่จิงจิง ติดอยู่ และด้านบนยังมีรูปของเธอพร้อมรอยยิ้มสดใสหลังจากเคาะประตู เสียงอันคุ้นเคยและคุ้นมือว่า ‘เข้ามาได้ค่ะ’ ก็ดังขึ้นจากภายในห้องหยางเฉินเปิดประตูเข้าไป
ผ่าง! สิ่งแรกที่เห็นคือ สาวสวยสองคนคน คนแรกคือหลี่จิงจิงที่หมัดผมหางม้า ใส่เสื้อแขนสั้นสีขาว กางเกงยีนสามส่วน มองดูน่ารักสดใสอีกคนหนึ่งทำให้หยางเฉินประหลาดใจ นั่นคือ แลนโบเวอเลดี้ ที่เขาพบโดยบังเอิญในตอนที่ ผมยาว เซ๊กซี่ และชุดเดรชสีดำให้ความรู้สึกซู่ซ่า
เธอนั่งลงบนเก้าอี้ขาคู่งามขาวนวล มองดูคล้ายดั่งรูปสลักทั้งสองต่างมีเอกลัษณ์เฉพาะตัว นั่งอยู่ตรงกันข้าม เมื่อหยางเปิดประตูเข้ามาทั้งสองจึงหันหน้ามามองโดยพร้อมเพรียงกัน แต่อย่างไรก็ตามท่าทางของพวกเธอนั้นแตกต่างออกไปหลี่จิงจิงรีบยืนขึ้นเรียก ‘พี่หยาง’
เธอพาหยางเฉินเข้ามาในออฟฟิตอย่างรวดเร็ว และหาเก้าอี้มาให้
“ทำไมพี่มาโดยไม่บอกฉันก่อนล่ะ”
หยางเฉินหัวเราะกว่าวว่า
“พี่มาเซอร์ไพรส์น่ะ”
พูดแล้วก็หันไปมองหญิงสาวอีกคนที่ทำท่าทางเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
“บังเอิญจังนะครับ เราพบกันอีกแล้ว”
“ค่ะ”
ถังหว่าน ตอบหยาบเฉิน แล้วมองไปยังหลี่จิงจิง พร้อมรอยยิ้มแปลกประหลาด
“งั้นคุณกับครูหลี่ก็……….”
หลี่จิงจิงถามอย่างอยากรู้ว่า
“คุณถังรู้จักกับพี่หยางเหรอคะ”
“เคยเจอกันครั้งนึงคะ”
ถังหว่านตอบหลี่จิงจิงพยักหน้า ไม่คิดอะไรอีก
“ฉันไม่คิดว่าพี่หยางจะมากระทันหันแบบนี้ ในเมื่อทุกคนก็รู้จักกันมาก่อนแล้ว คุณนายถังค่ะ คุณอยากรู้อะไรอีกมั้ยค่ะ หรือต้องการให้ฉันช่วยอะไรอีกหรือเปล่า”
ถังหว่านส่ายหัว พลางยิ้มกล่าวว่า
“ฉันรบกวนครูหลี่มากไปแล้วล่ะคะ และตอนนี้ก็ได้เวลากลับแล้ว อีกอย่างมันออกจะใจดำกับคุณหยางมากไปด้วย”
เธอกล่าวพร้อมกับเหลือบมองไปที่หยางเฉินหยางเฉินไม่กล้าสบตากับเธอโดยตรง ในคืนนั้นเขาพยายามจะนอนกับเธออย่างโจ้งแจ้ง แต่ในที่สุดเขาก็พบกับโศกนาฏกรรมความผิดหวัง และเมื่อเข้ามาในห้องเขาก็มองหาแต่หลี่จิงจิง จึงไม่แปลกที่เธอจะคิดอย่างนั้นได้ยินดังนั้นหลี่จิงจิงก็หน้าแดง แต่เธอก็รู้สึกยินดีในหัวใจ
“คุณถัง เข้าใจผิดแล้วค่ะ พวกเราไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด”
“ฝากลูกสาวฉันด้วยนะคะ ฉันต้องไปแล้ว ขอบคุณครูหลี่มากค่ะ”
“ลาก่อยค่ะคุณถัง”
หลังจากที่ถังหว่านออกจากห้องไป หยางเฉินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้วก็นึกถึงคำสมทนาเมื่อครู่ก่อนถามหลี่จิงจิงว่า
“คุณถังฝากฝังเธอให้ดูแลลูกสาวงั้นหรือ?”
หลี่จิงจิงพยักหน้ายิ้มกล่าวว่า
“ใช่ค่ะลูกสาวของเธอลูกในชั้นเรียนของฉัน และฉันในฐานะที่เป็นครูประจำชั้นคนใหม่ เธอเลยมาพบกับฉันเพื่อฝากฝังลูกน่ะค่ะ อันที่จริงลูกสาวของเธอ ทั้งน่ารักแล้วก็ฉลาด แต่เธอออกจะซุกซนไปบ้าง ครูคนที่แล้วของเธอต่างก็เป็นห่วงเธอ และมักให้เธอเปลี่ยนห้องอยู่บ่อยๆ เมื่อมาถึงคราวของฉัน คุณถังเลยกลัวว่าฉันจะเป็นเหมือนครูคนก่อนๆ ก็เลยมาคุยกับฉันคะ”
“โอ้ว………”
หนางเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าถังหว่านจะมีลูกแล้ว เพราะเธอยังดูสาวอยู่เลย และเมื่อเธอเป็นแม่คนแล้ว มันก็ไม่แปลกที่เธอจะปฏิเสธเขาในคืนนั้น
“ฉันเสียดายแทนพ่อแม่ทุกคนในโลก ฉันคิดว่าต้องใช้ความอดทนในการพูดคุยกับเด็ก ฉันเชื่อว่าเด็กฉลาดอย่างเธอจะต้องเข้าใจความยากลำบากของพ่อแม่แน่ๆ”
หยางเฉินพยักหน้าเห็นด้วย
“ถูกต้อง คนอย่างพี่ที่ไม่เคยมีพ่อแม่ ไม่สามารถรับรู้ความรักของพ่อแม่ได้หรอก”
“พี่หยางอย่าพูดแบบนั้นสิคะ มันทำคนอื่นเศร้าไปด้วยรู้มั้ย”
“พี่ล้อเล่น ! นี่เป็นกลยุทธ์ที่พี่ใช้แล้วได้ผลเสมอ “
หยางเฉินหัวเราะและลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ มองไปรอบ ๆ ออฟฟิต
“นี่สิสมควรที่จะเรียกว่าโรงเรียนที่ยอดเยี่ยม ออฟฟิตรื่นรมย์ !”
หลี่จิงจิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกร่าเริงขึ้นมายิ้มกล่าวว่า
“ออฟฟิตนี้ มีแต่ฉันกับครูผู้หญิงบางคนเท่านั้นที่ใช้ ฉันรู้สึกว่ามันเสียเปล่ายังไงไม่รู้”
“น้องสาวของพี่ ทำงานหนักมามาก นี่สมควรเป็นสิ่งที่น้องได้รับ”
หยางเฉินกล่าวเย้าหยอกหลี่บุ้ยปากกล่าวว่า
“พี่หยาง ฉันไม่ได้เป็นเด็กแล้วนะ และไม่ใช่น้องสาวด้วย…………ตามอายุแล้วฉันอยู่วัยเดียวกับพี่นะ”
หยางเฉินตกตะลึง เมื่อเห็นดวงตาคู่งามไร้เดียงสาจ้องมองมา นั่นทำให้เขารู้สึกละอายใจยิ่งนัก แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปขณะนั้นเองโทรศัพท์ออฟฟิตก็ดังขึ้นหลี่จิงจิง เหลือบมองไปที่เฉินหยางด้วยสีหน้าขมขื่น และเดินไปรับโทรศัพท์ คุยกันซักพัก เธอก็กล่าวว่า
“ขอบคุณ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ”
แล้ววางสายไป
“เกิดอะไรขึ้น มีอะไรหรือเปล่า?”
หยางเฉินเอ่ยถามหลี่จิงจิงเม้มริมฝีปากมองหยางเฉินด้วยสายตาอันซับซ้อน
“พี่หยาง คืนนี้ไปกับฉันที่หนึ่งได้ไหม”
ที่มา: