ตอนที่แล้วตอนต่อไป“คืนนี้? ที่ไหนล่ะ”
หยางเฉินถามอย่างสงสัย
“คุณครูในแผนกภาษาอังกฤษจัดเตรียมปาตี้ต้อนรับให้ฉันน่ะค่ะ พวกเขาบอกว่าจัดที่บาร์สวรรค์รำไร แล้วฉันก็ไม่เคยไปที่แบบนั้นมาก่อน แล้วก็รู้สึกลำบากใจที่จะปฏิเสธทุกคน เลยอยากให้พี่ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
ในตอนท้ายนั้นเสียงเธอก็เบาลงจนแทบไม่ได้ยินความจริงคือหลังจากรู้ว่าหยางเฉินแต่งงาน หลี่จิงจิงก็เหมือนสูญเสียจิตวิญญาณ แต่ในตอนที่เธอขอร้องให้ช่วยจัดการปัญหากับตระกูลเฉิน หยางเฉินก็ตอบรับโดยไม่ลังเล นั้นทำให้เธอรู้ว่าหยางเฉินยังไม่ทอดทิ้งเธอ
ถึงแม้ว่าเธอจะเสียใจที่หยางเฉินแต่งงานแล้ว แต่เธอก็อดที่จะอ่อยหยางเฉินไม่ได้
เมื่อหยางเฉินบอกว่าจะมาเยี่ยมเธอวันนี้ เธอก็นอนไม่หลับทั้งคืน เและแทบไม่กล้าสู้หน้าหยางเฉิน แต่เมื่อได้เจอหยางเฉินวั้นนี้ นั่นทำให้เธอรู้ว่าหยางเฉินไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแต่เมื่อเธอขอร้องหยางเฉินให้ไปกับเธอ เธอกลัวว่าหยางเฉินจะปฏิเสธจากความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปของเขาความคิดฟุ้งซ่านต่างๆ นานาประเคนเข้ามาในหัวเธออย่างต่อเนื่อง แต่เมื่อเธอได้ยินหยางเฉินตอบว่า
“ไม่มีปัญหา!”
“จริงเหรอคะ”
หลี่จิงจิงอุทานอย่างยินดี พร้อมโผกอดแขนหยางเฉิน
“พี่หยาง พี่จะไปกับฉันจริง ๆ ใช่มั้ย”
หยางเฉินเขกหน้าผากหลี่จิงจิงไปหนึ่งที เขารู้สึกสงสารเธอมากขึ้นเมื่อเห็นอาการดีใจเกินเหตุนี้
“อะไรกัน พี่ตอบตกลงแค่นี้ก็ดีใจซะแล้ว”
” แต่ฉันดีใจจริงๆ นี่นา”
หลี่จิงจิงแลบลิ้นพูดออกมาหยางเฉินมองนาฬิกาบนผนังมันเป็นเวลา 14:00 พอดี ขบคิดสักครู่แล้วเอ่ยถามว่า
“จิงจิง ช่วงบ่ายเธอว่างหรือเปล่า?”
“ว่างค่ะ โรงเรียนเพิ่งจะเปิดเทอม ก็เลยยังไม่มีสอนมากนัก”
หลี่จิงจิงตอบตรงๆหยางเฉินหัวเราะ
“งั้นเธอตามพี่มา เมื่อเป็นที่นั่นล่ะก็ มันไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่หากเธอไปทั้งอย่างนี้”.
เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หยางเฉินก็พาหลี่จิงจิงออกจากตึกตรงไปยังที่จอดรถเมื่อเห็นรถ BMW ของหยางเฉินเธอเอ่ยขึ้นอย่างตกใจว่า
“พี่หยางพี่ซื้อรถสปอร์ตเหรอคะ?”
แม้ว่าเธอจะไม่ทราบชื่อรุ่นของรถ แต่หญิงสาวก็พอจะสังเกตุได้ว่าราคามันคงไม่ใช่ถูกๆแน่
“พี่ได้งานใหม่เลยจำเป็นต้องใช้รถ แล้วก็เลยซื้อมันน่ะ”
หยางเฉินไม่สามารถบอกได้ว่ารถคันนี้ได้มาจากภรรยาของเขา (มีไม่บอกด้วย) หลี่จิงจิงได้ยินดังนั้นก็ไม่ติดใจอะไรอีก และถามว่า
“พี่จะพาฉันไปที่ไหนเหรอ ครูท่านอื่นบอกว่างานจะเริ่มหกโมงเย็นนะคะ”
“ไปช้อปปิ้งเสื้อผ้าน่ะ “
หยางเฉินยิ้มตอบ
“มันหน้าอายใช่มั้ยคะที่ฉันใส่ชุดนี้”
หลี่จิงจิงก้มหน้าเอ่ยขึ้นเสียงอ่อยหยางเฉินได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
“จิงจิง พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เป็นเพราะเธอยังไม่เคยไปบาร์สวรรค์รำไรมาก่อน ที่นั้นไม่ใช่บาร์ทั่วไป มันเป็นบาร์ระดับไฮคลาส เมื่อเพื่อนร่วมงานของเธอไปที่นั่น แน่นอนว่าพวกเขาต้องค่อนข้างรวยทีเดียว และมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหากเธอจะแต่งตัวสบายๆ ไป แต่เมื่อพวกเขาจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้เธอโดยเฉพาะ ถึงมันจะใช่เรื่องหน้าอายสำหรับเธอ แต่พี่ว่าพวกเขาต้องรู้สึกแย่อย่างแน่นอน “
“ฉันรู้สึกว่าครูในโรงเรียนดีกับฉัน……พวกเขาคงไม่ได้กลั้นแกล้งฉันกระมัง……”
หลี่จิงจิงกัดริมฝีปากพึมพำอย่างแผ่วเบา
“จิงจิง……….”
หยางเฉินเอ่ยถามในขณะขับรถ
“หลังจากมหาวิทยาลัย และเผชิญกับความเป็นจริงของสังคม บางเรื่องแม้ว่าเธอจะไม่สนใจ แต่ก็ใช่ว่าคนอื่นจะไม่สน เมื่อเธอเข้ามาในสังคมนี้ สิ่งที่ดีที่สุดที่ทำได้คือการปรับตัว”
“ฉัน……ฉันเข้าใจแล้ว”
หลี่พยักหน้า
“พี่หยางขอบคุณนะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจเพียงแต่ฉันไม่คุ้นเคยเท่านั้น”
“เดี๋ยวพี่ช่วยเอง”
หยางเฉินยิ้มเบาๆไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถของเยางเฉินก็มาถึงห้างสรรพสินค้า มีเสื้อผ้าหลากหลายแบนด์จากทั่วโลกอยู่ที่นี่ หยางเฉินกำลังมองหาเสื้อผ้าสำหรับหลี่จิงจิงอยู่นี่เป็นครั้งแรกที่หยางเฉินเข้ามาภายในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ หลังจากกลับมาที่จีน ในตอนเช้าเขานำเชคค่าทำขวัญไปขึ้นเงินที่ธนาคาร และหลังจากทำบัตรเคดิตแล้ว
ในที่สุดเขาก็พอมีเงินในกระเป๋าสตางค์ นั่นทำให้เขาสามารถพาหลี่จิงจิงมาที่นี่ได้
หลี่จิงจิงแทบไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก ดังนั้นจึงกอดแขนหยางเฉินแน่น ด้วยรูปลักษณ์ที่สวยงามบริสุทธิ์แล้ว พร้อมท่าทีน่ารัก และทำอะไรไม่ถูกของเธอในตอนนี้ ทำให้เธอเป็นจุดสนใจไม่น้อยหยางเฉินเดินผ่านหลายต่อหลายร้านอะทิเช่น หลุยส์วิตตอง, เฮอมิส, ชาเนล…หยางเฉินขมวดคิ้วกล่าวอย่างขมขื่นว่า
“ดูเหมือนว่าร้านค้าพวกนี้มีราคาแพงเกินไปเราจะดูที่ร้านบาเลนเซียก้ากันดีกว่า”
แม้ว่าหยางเฉินจะมีเงินบ้างแล้วแต่มันก็ยังคงไม่มากพอที่จะซื้อเสื้อผ้าเหล่านั้นหลี่จิงจิงไม่ค่อยมีความรู้เรื่องของแบรนด์เนมมากนัก เธอรู้เพียงว่ามันเป็นเสื้อผ้าที่สวยมากๆ และบางตัวยังค่อนข้างหน้าอาย ตอนนี้เธอได้แต่พยักหน้าตอบว่า
“ตามที่พี่หยางต้องการเลยค่ะ มันจะดีมากถ้าพี่เลือกร้านที่ไม่แพงจนเกินไป…… ฉันกลัวว่าเงินจะไม่พอ”
พูดกล่าวขณะลูบกระเป๋าใบเล็กๆ ไปมาหยางเฉินยิ้มและ หยิกแก้มหลี่จิงจิง
“พี่ซื้อให้เอง”
“แต่ว่า……”
“ไม่มีแต่”
“คิดซะว่ายืมพี่ก่อนก็แล้วกัน เงินเดือนออกเมื่อไหร่ค่อยมาคืนพี่”
หลี่จิงจิงได้แต่ยอมรับ แต่ลึกๆในใจนั้นดีใจเป็นอย่างมากบาเลนเซียก้า เป็นแบรนด์ฝรั่งเศสที่มีความเรียบหรู และราคาไม่แพงงจนเกินไป หยางเฉินคิดว่าเสื้อผ้ายี่ห้อนี้เหมาะกับหลี่จิงจิงที่สุดเมื่อหนักงานขายเห็นหยางเฉินเดินข้ามาในร้าน พวกเธอรีบมาต้อนรับอย่างเร่งรีบ
“สวัสดีค่ะ คุณผู้ชาย สินค้าลอตใหม่เพิ่งเข้ามาเมื่อวานนี้เองค่ะ ให้ฉันแนะนำมั้ยคะ”
“ไม่เป็นไรครับ พวกเราขอดูกันเอง”
หยางเฉินตอบปฏิเสธอย่างสุภาพ พาหลี่จิงจิงเข้ามาในร้าน ในช่วงเวลาทำงานเช่นนี้ จึงมีลูกค้าไม่มากนัก เมื่อเหล่าพนักงานขายเห็นชายหนุ่มช่วยเลือกเสื้อผ้าให้แฟนสาว พวกเธอต่างกระหายใคร่รู้กันถ้วนหน้า
หลี่จิงจิงถูกหยางเฉินทาบเสื้อผ้าหลายต่อหลายชุด ก็รู้สึกแปลกประหลาด ความเจ็บปวดรวดร้าวที่เคยเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ล้วนมลายหายหลังจากหลายต่อหลายชุดผ่านไป ในที่สุดหยางเฉินก็พยักหน้าพร้อมกล่าวว่า
“จิงจิง ถอดเสื้อผ้าออกซะ”
ที่มา: