ตอนที่แล้วตอนต่อไป“เอ๋”
หลี่จิงจิงตกตะลึง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ
“พี่…….พี่หยาง พี่พูดอะไรน่ะ”
หยางเฉินนึกขึ้นได้ว่าพูดผิดไปจึงรีบกล่าวว่า
“พี่หมายความว่า ให้เธอไปที่ห้องลองเสื้อผ้า แล้วเดี๋ยวพี่จะส่งเสื้อให้เธอใส่ที่ละชุด แล้วเธอค่อยเลือกตัวอีกถูกใจที่สุด”
หลี่จิงจิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อมองพนักงานขายที่มองมาแล้ว นั้นทำให้เธออายจนอยากแทรกหน้าในผืนดินเมื่อเห็นหลี่จิงจิงหายลับไปแล้ว หยางเฉินก็เดินไปเลือกเสื้อผ้าที่จำได้ แล้วส่งให้พนักงานขายส่งเข้าไปให้หลี่จิงจิงในห้องลองเสื้อผ้า
ไม่กี่วินาทีผ่านไปหยางเฉินก็ได้เสื้อผ้าแล้วถึงห้าชุดเหล่าพนักงานล้วนตกตะลึก ตั้งแต่ที่พวกเธอทำงานที่นี่มา เธอไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเลือกชุดได้เก่งขนาดนี้มาก่อน หยางเฉินไม่ได้เลือกมั่วๆ ทุกชุดที่เขาเลือก แม้พวกเธอจะไม่เห็น แต่พวกเธอต่างมั่นใจว่ามันต้องเหมาะกับหญิงสาวคนนั้นแน่ๆ
“คุณผู้หญิงท่านนั้นโชคดีจริงๆ เลยนะคะ ที่มีแฟนอย่างคุณผู้ชาย”
พนักงานสาวพูดขึ้นหยางเฉินได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรเพียงยิ้มแล้วส่ายหัวพนักงานขายถามอย่างอยากรู้
“คุณผู้ชายเป็นดีไซด์เนอร์เหรอคะ หรือไม่ก็อยู่ในแวดวงแฟชั่นใช่มั้ยคะ ดูเหมือนคุณจะรู้จักแบรนด์ของเราเป็นอย่างดี”
“ผมมีเพื่อนที่มีความรู้ด้านนี้น่ะครับ”
หยางเฉินตอบความจริงที่ว่าบาเรนเซียก้าเป็นแบรนด์ระดับกลางค่อนไปทางสูง การตัดเย็บและออกแบบไม่ซับซ้อนมาก มันจึงไม่ยากที่จะเลือกเสื้อผ้าแบรนด์นี้
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หยางเฉินกับเหล่าพนักงานสาวพดคุยกันเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเกือบย้อนไปถึงเรื่องราวในวัยเด็ก ในขณะที่กำลังจะเริ่มต้นเรื่องราวใหม่นั้น หลี่จิงจิงก็เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยท่าทีเขินอายเมื่อทุกคนพร้อมใจกันหันด้วยความตกตะลึกผมหางม้าบัดนี้ได้ปล่อยลง ขับเน้นให้ใบหน้าอันละเอียดอ่อนของเธอน่ารักและน่าสนใจมากขึ้นช่วยชุดเดรทที่สวยสง่าหลี่จิงจิงยามนี้อาจเรียกได้ว่า เป็นความงามที่บริสุทธิ์
ด้วยไหล่และแก้มที่ไม่เล็กเกินไป หน้าอก 36 เอว 25 สะโพก 37
“พระเจ้า”
พยักงานสาวอุทานออกมาอย่างตกตะลึกหลี่จิงจิงเกตุทุกคนที่จ้องมาอย่างุนงง เอ่ยถามหยางเฉินด้วยความหวัง
“พี่หยาง ฉันดูเป็นไงบ้างคะ?”
“You are gorgeous, my Princess”
หยางเฉินโค้งคำนับอย่างอัศวินหลี่จิงจิงเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ จึงรู้ความหมายที่หยางเฉินกล่าว และลืมไปว่าเขารู้จักได้อย่างไร เธอเพียงรู้สึกว่าหัวใจเต้นรัวดั่งกลองศึก และร่างกายคล้ายดั่งอยากโผบิน
“I accept your praise，my knight……”
หลี่จิงจิงจีบกระโปรงขึ้น พร้อมโค้งคำนับพนักงานสาวเดินมาข้างหน้ายิ้มอย่างอิจฉาพร้อมกล่าวว่า
“คุณผู้หญิงเราขอถ่ายรูป ในฐานะความทรงจำที่งดงามที่สุดในร้านได้มั้ยคะ”
หลี่จิงจิงลังเลเล็กน้อย เธอเพียงแค่ต้องการคำชมจากหยางเฉินเท่านั้น แล้วหันไปมองหยางเฉินเชิงขอความเห็น
“ได้สิครับ คุณครูหลี่งดงามขนาดนี้ไม่มีอะไรต้องกลัว”
หยางเฉินกล่าวสนับสนุน
“งั้นตกลงค่ะ”
หลี่จิงจิงตอบอย่างมีความสุขหลังจากถ่ายรูปจนพอแล้ว หยางเฉินนำเสื้อผ้าก่อนหน้านี้ยื่นให้กล่าวว่า
“ผมซื้อทั้งหมดนี้เลยครับ”
“พี่หยาง ไม่ต้องซื้อทั้งหมดก็ได้ค่ะ”
หยางเฉินยิ้มกล่าวว่า
“เอาไว้ใส่ในครั้งต่อๆ ไปก็ได้นี่นา”
หลี่จิงจิงรู้สึกว่าไม่ควรสิ้นเปลืองอย่างนี้ แต่ก็ไม่รู้จะกล่าวออกมาอย่างไร
“ไม่ต้องกังวลค่ะ คุณผู้หญิง คุณให้อณุญาติพวกเราเก็บภาพ ดังนั้นทางเราจะลดให้ครึ่งราคา จากปกติ 6400 หยวน เหลือเพียง 3000 เท่านั้นค่ะ”
พนังงานขายยิ้มกล่าวจำนวนเงิน 3000 หยวนยังพอให้หยางเฉินจ่ายสามารถจ่ายได้ เขายื่นบัตรให้พนักงานรูดทันทีหลี่จิงจิงรู้สึกเศร้าใจ เงิน 3000 หยวนคือเงินเดือนครึ่งนึงของเธอ และตลอดมาตั้งแต่เด็กราคาเสื้อผ้าของเธอรวมกันยังไม่เท่าที่จ่ายไปวันนี้วันเดียว
“เอาล่ะเจ้าหญิงของผม นี่ก็ใกล้เวลาเลิกงาน แล้วรถคงจะติดมากแน่ๆ เราต้องไปให้ทันหกโมงเย็นใช่มั้ย งั้นรีบไปกันเถอะ”
หลี่จิงจิงตัดสินใจคืนเงินหยางเฉินในภายหลัง เธอควงแขนหยางเฉินเดินออกจากร้านอย่างมีความสุขแต่ในขณะที่กำลังจะลงลิฟท์ โทรศัพท์เธอก็ดังขั้น
“ค่ะ หัวหน้าเจียง ฉันออกมาซื้อของกับพี่ชายค่ะ และจะพาเขาไปกับฉันด้วย ขอบคุณที่หวังดีค่ะ”
รอจนเธอวางโทรศัพท์ลง และยิ้มกล่าวขอโทษ
“เป็นหัวหน้าฝ่ายอังกฤษของฉันเองค่ะ เขาเป็นคนจัดงานนี้ขึ้นมา เขาบอกว่าไปรับฉันที่โรงเรียน แต่ฉันไม่อยู่ที่นั่น ฉันบอกเขาไปว่าพี่จะไปกับฉันด้วย และเขาก็ตอบตกลงค่ะ”
“คนนั้นเป็นผู้ชายใช่ไหม”
หยางเฉินหูไวและบอกได้ว่าผู้ชายคนนั้นมีน้ำเสียงไม่พอใจอย่างยิ่ง
“ใช่ค่ะ………”
เธอกล่าวพลางก้มหน้าลง
“เขามาจีบเธอใช่ไหม”
หยางเฉินถามอย่างสนุนสนานหลี่จิงจิงรีบส่ายหัวพูดขึ้นอย่างตื่นตระหนก
“ไม่มีอะไรระหว่างเราเลยนะคะ เขาแค่ให้ดอกไม้กับฉัน แล้วก็ให้ครูคนอื่นๆด้วยนะคะ”
หยางเฉินเห็นดังนั้นก็อยากจะหยิกแก้มของเธอซะให้ได้ เขาหัวเราะกล่าวว่า
“เธอคิดไปไหนต่อไหนแล้ว….. ไปกันเถอะ อย่าให้พวกเขาต้องรอนาน”
ที่มา: