ตอนที่แล้วตอนต่อไปหลี่จิงจิงมีบุคลิกที่ไร้เดียงสา หลังจากฟังคำชมที่ทุกคนเอ่ยชมเจียงเฉาแล้ว เธอก็คล้อยตามและกล่าวชมบ้าง จนทำให้เจียงเฉาเหมือนอยู่ในสวรรค์ชั้นเจ็ด ในจิตใจของเขานั้นคิดว่าหลี่จิงจิงต้องการใกล้ชิดกับเขาเพื่อผลประโยชน์ แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร และยังรู้สึกภูมิใจด้วยซ้ำพนักงานบริษัทตัวเล็กๆ จะมาเปรียบเทียบกับลูกชาย ผอ. โรงเรียนดังได้อย่างไร
เขารู้สึกว่าก่อนหน้านี้คิดมากเกินไป และไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับหยางเฉินอีกเจียงเฉารู้สึกว่า เขาเป็นผู้ใหญ่ที่มีเกียรติ ดังนั้นควรจะต้องแสดงให้ทุกคนได้เห็นเสียหน่อย
“ขอบคุณทุกคนมากครับที่เสียสละมาในวันนี้ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดในวันนี้ผมจะเป็นคนออกให้เอง ทุกคนกินดื่มได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ”
เมื่อเจียงเฉามองไปยังหลี่จิงจิง เขายิ้มกล่าวว่า
“จิงจิง คุณอาจไม่คุ้นเคยกับสถานที่แบบนี้ มานั่งข้างๆผมสิผมจะดูแลคุณเอง รับรองค่ำคืนนี้ต้องสนุกแน่ๆ”
“เอ๋”
หลี่จิงจิงโบกมือ
“ไม่ต้องหรอกค่ะหัวหน้า ทุกคนสนุกต่อไปได้เลย ฉันทั้งเต้นและร้องไม่เป็น ฉันแค่ดูพี่หยางจากข้างๆ ก็พอแล้ว”
ความหวังลองเจียงเฉาปลิวหายไป เขารู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่เขาก็คิดว่าหลี่จิงจิงเป็นลูกเจี๊ยบขี้อาย เขาจึงแกล้งยิ้มหวานกล่าวว่า
“เอาล่ะ คุณนั่งข้างๆหยางเฉินก็ได้ แต่ถ้าคุณต้องการจะถามอะไร โปรดถามมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจงั้นเหรอ? ถ้าผมเกรงใจมันจะเป็นการไม่สุภาพต่อหัวหน้าเจียงใช่มั้ยครับ”
หยางเฉินหัวเราะกล่าวว่า
“งั้นเราสั่งไวน์เป็นไงครับ คนอื่นๆจะได้มีแรงร้องเพลงด้วย”
อารมณ์ดูหมิ่นพุ่งขึ้นใจจิตใจของเจียงเฉา คนบ้านนอกผู้นี้คิดจะใช้ประโยชน์จากเขา แต่แค่ไวน์ไม่กี่ขวด ไม่มีทางอยู่ในสายตาของเขาเด็ดขาด เขาโบกมือยิ้มกล่าว
“แน่นอนครับ คุณหยางสามารถสั่งไวน์ได้ตามที่คุณต้องการ”
ครูคนอื่นๆ ต่างมีความสุข แน่นอนว่าใครๆ ย่อมต้องชอบของฟรี แล้วยิ่งเป็นไวน์ด้วยแล้วหยางเฉินเดินออกไปข้างนอกห้องเพื่อมองหาบริกร หลังจากพูดคุยกันซักพัก เขาก็เดินกลับมานั่งข้าง ๆ หลี่จิงจิงตามเดิม
“ไม่รู้ว่ากระเป๋าตังของหัวหน้าเจียงจะเพียงพอหรือเปล่า ผมเลยสั่งไปแค่ห้าขวด”
ห้าขวด ? เจียงเฉาสบถในหัวใจ แม้แต่สิบขวด ขนหน้าแข้งฉันก็ไม่มีทางร่วง
“คุณหยางเกรงใจไปแล้ว แค่ห้าขวดนั้นรับรองว่าไม่เพียงพอ เดี๋ยวรอบหน้าเราสั่งอีกซักหลายขวดก็แล้วกัน”
บาร์สวรรค์รำไรอยู่ในระดับไฮคลาส หลังจากทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุนสนานแล้ว ขวดไวน์สีแดงห้าขวดที่วางไว้บนถังน้ำแข็งก็ปรากฏทันทีที่เห็นสีหน้าของทุกคนพลันตกละตึงห้าขวดนั้นเป็นไวน์แดงจากฝรั่งเศส 98 Castel อายุ 10 ปี ราคาของมันนั้นหลายพันหยวน
เจียงเฉานั้นพอจะคุ้นเคยกับราคาของไวน์เหล่านั้นเป็นอย่างดี แต่เขาไม่นึกว่าหยางเฉินจะสั่งมา เขานึกว่าหยางเฉินจะสั่งไวน์ถูกๆ แค่ขวดลละ 100 หยวนเท่านั้น 6000 หยวนปลิวออกจากกระเป๋าอย่างง่ายดายจนทำให้เจียงเฉาแทบกระอักเลือกออกมาเป็นโลหิต
“นี่ต้องขอบคุณหัวหน้าเจียงเป็นอย่างมาก ฉันไม่นึกเลยว่าจะได้ริมลองไวน์ระดับนี้”
ครูคนหนึ่งกล่าวชมเชิงรอยยิ้มของเจียงเฉินแข็งค้าง เขาโบกมือกล่าวว่า
“ไม่เป็นไร ทุกคนมีความสุขก็พอแล้ว”
ขณะนี้อารมณ์ของเจียงเฉินเปลี่ยนเป็นบูดบึ้ง เขามองไปยังเจียงเฉินผู้ซึ่งคุยอย่างสนุกสนานกับคนอื่นๆ พลางคิดแผนการแก้แค้นที่มาแหยมกับดินแดนศักสิทธิ์ของเขาหลี่จิงจิงนั่งฟังเงียบๆ หยิบผลไม้ขึ้นมากินบางครั้ง ด้วยท่าทีพึงพอใจ
เธอไม่ได้เข้าไปร่วมร้องเพลงใดๆเจียงเฉาเห็นหลี่จิงจิงจดจ่ออยู่กับการฟังเพลง เห็นดังนั้นเขารีบหยิบไมโครโฟนมาแล้วพูดขึ้นว่า
“วันนี้เป็นวันต้อนรับคุณครูหลี่ ผมหัวหน้าเจียง ขอมอบเพลงเพลงนี้แทนความรู้สึก”
เหล่าครูคนอื่นๆ รู้ว่าเจียงเฉาต้องการหลี่จิงจิง จึงพากันปรบมือโห่ร้องหลี่จิงจิงไม่สบายใจ และเหลือบไปมองหยางเฉิน แต่เมื่อเห็นหยางเฉินไม่มีปฏิกิริยาใด เธอก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยในเวลานี้เจียงเฉา ถลำลึกลงไปในอารมณ์เพลง
“ผมจะร้องเพลง เป็นของขวัญให้คุณ”
ในความเป็นจริงเจียงเฉาร้องเพลงได้ไม่เลว เขาหลีกเลี่ยงการร้องเสียงสูง เพลง Absolute Infatuation เจียงเฉินจะต้องฝึกฝนมาแล้วไม่ต่ำว่า 700-800 รอบ เมื่อหญิงสาวธรรมดาได้ฟังล่ะก็พวกเธอคงเข้าถึงมันได้ไม่ยากเพลงจบครูทุกคนก็ปรบมือโดยพร้อมเพรียงกัน
หลี่จิงจิงฝืนใจปรบมือและกล่าวขอบคุณออกมาเบาๆเจียงเฉิงที่กำลังพอใจกับเสียงตอบรับนั้น สังเกตุเห็นหยางเฉินไม่ได้ปรบมือ และกลับเทไวน์ดื่มอย่างหน้าตาเฉย
ทันใดนั้นความแค้นของเขาก็ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง ทันใดนั้นรอยยิ้มแปลกประหลาดก็ปรากฏ
“กระทั่งตอนนี้คุณหยางก็ยังไม่ได้ร้องเพลงเลยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณพอจะร้องเพลงให้พวกเราได้เปิดหูเปิดตาได้หรือไม่”
“เอิ่ม……..”
หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้น วางแก้วลง ยิ้มอย่างเชื่องช้ากล่าวว่า
“ไม่ต้องก็ได้มั้งครับ ผมร้องเพลงไม่ค่อยเก่ง”
“ไม่ได้ครับ ทุกคนร้องกันมาหมดแล้ว ร้องเก่งไม่เก่งนั้นอีกเรื่องหนึ่ง ที่สำคัญคือทุกคนมีส่วนรวมก็พอครับ”
เจียงเฉินรู้สึกว่านี่คือโอกาสที่เขาจะได้แก้แค้น ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน เขารีบกล่าวต่อไปว่า
“เมื่อคุณหยางร้องแล้ว ต่อไปก็เป็นคิวของจิงจิง ทุกคนคิดว่าไงครับ ดีหรือไม่?”
อาหารและเครื่องดื่มทั้งหมด ถูกจ่ายโดยเจียงเฉา ทุกคนที่นี่จึงไม่ปฏิเสธ และต่างตะโกนเชียร์หยางเฉินและหลี่จิงจิง เป็นการใหญ่ถึงแม้ว่าหลี่จิงจิงจะไม่กล้าร้อง แต่เธอก็อยากเห็นหยางเฉินร้อง ผู้หญิงคนหนึ่ง แน่นอนว่าต้องอยากรู้เรื่องต่าง ๆ ของชายอันเป็นที่รัก
“พี่ร้องสักเพลงเป็นไงคะ ไม่ต้องกลัวว่าจะร้องแย่ แค่ให้ทุกคนมีความสุขก็พอ”
หลี่จิงจิงกล่าวกระตุ้นหยางเฉินหยางเฉินไม่มีทางเลือกอื่นอีก เขาเกาศีรษะพลางเดินไปหยิบไมค์ขึ้นมา กล่าวว่า
“อันที่จริง ผมเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ดังนั้นจึงไม่ค่อยรู้จักเพลงดังของที่นี่เท่าไหร่ ผมขอร้องเพลงนอกได้มั้ยครับ”
“เพิ่งกลับมา ?”
“จริงเหรอคะ คุณหยางคมในฝักจริงๆ”
ครูหลายคนไม่เชื่อว่าเขาจะเพิ่งกลับมาต่างประเทศจริงๆ ไม่อย่างนั้นเขาจะเป็นพยักงานบริษัทเล็กๆ ได้อย่างไรเจียงเฉารู้สึกว่าหยางเฉินนั้นโกหก เขายิ้มอย่างพากภูมิกล่าวว่า
“ได้เลยครับคุณหยาง ทุกคนในที่นี้เป็นครูสอนภาษาอังกฤษกันทั้งนั้น ไม่มีปัญหาเลย”
“ใช่แล้วๆ”
ทุกคนเอ่ยขึ้นอย่างสนใจหยางเฉินกระเอมเบาๆ พร้อมเลือกเพลงในคอมพิวเตอร์ เมื่อทำนองเพลงเริ่มปรากฏ เขายิ้มอย่างเขินๆ กล่าวว่า
“ต้องขอโทษทุกคนด้วย ผมไม่ได้ร้องเพลงภาษาอังกฤษ เพลงที่ผมกำลังจะร้องนี้คือเพลง ภาษาสเปน ร้องโดยนักร้องลาติน Enrique Iglesias – Quizás หรือแปลอีกอย่างได้ว่า …….บางที”
เพลงสเปนเต็มไปด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย เสียงของหยางเฉินนั้นลงตัวพอดีกับเพลงอย่างยิ่ง……
” …… Estasperdiendoeltiempo, Pensando, Pensando PorloqueTumasquieras hastacuando, hastacuando Yasipasanlosdias, yyodesesperado …… “
ทุกคนเบิ่งตาด้วยไม่ความอยากจะเชื่อ ส่วนเจียงเฉินนั้นเหมือนกับมีไข่ไก่ติดอยู่ในลำคอ ใบหน้าบิดเบี้ยวอย่างยิ่งเพลงอันไพเราะควบคู่กับเสียงเกเรนำทุกคนเข้าสู่ทัศนียภาพที่สวยงามน่าสัมผัสเมื่อเพลงจบลงทุกคนยกเว้นเจียงเฉินต่างปรบมือ
และหลี่จิงจิงนั้นปรบมือด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอหยางเฉินนั้นรู้สึกเขินเล็กน้อย และปฏิเสธที่จะร้องเพลงที่สองด้วยเหตุผลที่ว่า ‘ร้องเพลงนั้นเหนื่อยเกินไป’ หลังจากสนุนสนานกันซักพักแล้ว เจียงเฉาพยายามควบคุมตัวเองให้สนุกสนานกับคนอื่นๆ แต่ในใจนั้นสาปแช่งหยางเฉินจนถึงโคตร
ถึงจะไม่รู้ว่าพวกเขาคือใครก็ตามพวกครูนัดกันมาที่นี่ตั้งแต่ช่วงเย็น เป็นเพราะว่าพวกเขามีสอนกันต่อในวันพรุ่งนี้ ก่อนสี่ทุ่มเหล่าคุณครูจึงตัดสินใจกลับบ้านเมื่อเดินออกมาข้างนอกกันแล้ว ทุกคนต่างหน้าแดงเล็กน้อยจากแอลกอฮอลล์หยางเฉินและครูผู้ชายคนอื่นๆ ต่างคุยกันสนุกสนาน
ในขณะที่เดินออกมาข้างนอก เขาเหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยในอีกห้องหนึ่ง
“ทำไมเขาอยู่ที่นี่?”
หลี่จิงจิงที่จับตาดูหยางเฉินตลอดสังเกตุเห็นเข้าพอดี จึงเอ่ยถามว่า
“มีอะไรเหรอคะ พี่หยาง?”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่เหมือนเห็นคนรู้จักน่ะ”
หลังจากเจียงเฉาชำระเงินเป็นจำนวนมากกว่า 10,000 หยวนด้วยความรวดร้าวแล้ว กลุ่มคณะครูก็เดินออกมาที่ลานจอดรถแม้ว่าเจียงเฉานั้นมืดมนตลอดงานเลี้ยง แต่เขาก็ยังคงไม่ลืมจุดประสงค์หลักในวันนี้ จึงรีบวิ่งไปข้างๆหลี่จิงจิง ก่อนยิ้มถามว่า
“จิงจิง ให้ผมไปส่งที่บ้านมั้ยครับ ผมเพิ่งซื้อรถใหม่ และสามารถพาคุณไปส่งถึงบ้านอย่างปลอดภัย”
เจียงเฉาพูดพลางชี้ไปยังรถโตโยต้าแคมรี่สีเงิน ดูๆแล้วเป็นรถที่สวยงามทีเดียวครูทั้งหมดได้ยินดังนั้นต่างอิจฉา
“รถคันนี้ต้องไม่ต่ำกว่าสองแสนหยวนแน่ๆ เลย ตอนนี้น้ำมันนั้นแพงมาก หัวหน้าเจียงยังจะซื้อรถใหม่ ช่างไม่ยุติธรรมจริงๆ”
ถึงแม้เงินเดือนพวกเขานั้นไม่น้อย แต่รถที่พวกเขาใช้ก็ยังเป็นรถราคาเบาๆ อย่างฟอร์ด หรือ โฟร์คสวาเก้น[ ผู้แปลคิดว่าโรงงาน Volkswagen ในจีนนั้น เป็นเหตุให้ราคารถถูกกว่า toyota ]
หลี่จิงจิงยิ้มเอ่ยอย่างเชื่องช้า
“หัวหน้าหลี่ ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ มันจะดีกว่าถ้าฉันไปกับพี่หยางซึ่งรู้ทางไปบ้านฉันเป็นอย่างดี”
“คุณหยางก็ขับรถมาด้วยเหรอครับ ผมนึกว่าเขานั่งแท๊กซี่มา”
กระเพาะหยางเฉินตอนนี้เต็มไปด้วยผลไม้และไวน์ เขายังคงครุ่นคิดเกี่ยวกับเงาที่คุ้นเคยเมื่อครู่ แต่เมื่อได้ยินคำของเจียงเฉา เขาก็หยิบกุญแจออกมาจากกระเป๋า และกดปุ่มปลดล็อกรถทุกคนต่างหันหน้าไปยัง รถสปอร์ตสีขาว พร้อมโลโก้สีฟ้าสลับขาว พร้อมดวงตาเบิกโพรง
“พระเจ้า นั่น M3 ใช่มั้ย”
ครูคนหนึ่งที่มีความรู้เรื่องรถมากเป้นพิเศษเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ
“ราคาของมันนั้นมากกว่าสามแสนหยวนเสียอีก เมื่อก่อนฉันเคยเห็นลูกเศรฐษ ขับอยู่ ไม่คิดเลยว่าคุณหยางจะขับรถคันนี้ด้วย และมันยังเป็นรุ่นใหม่อีกด้วย”
ถึงแม้ครูคนอื่นจะไม่รู้จักรุ่นของรถ แต่ด้วยแกแบรนด์ระดับ BMW แล้วนั่นย่อมหมายความว่ารถคันนี้นั้นไม่ธรรมดาเจียงเฉานั้นตกตะลึง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวปั๊ด
เขาไม่อยากจะเชื่อว่าพนักงานบริษัทธรรมดาจะขับรถระดับนี้ และแม้ว่าเขาจะยังสับสนกับตัวตนของหยางเฉินในตอนนี้ แต่เขาก็ยังคงปั้นรอยยิ้มพร้อมถามว่า
“คุณช่างเป็นช้างซ่อนงาจริงๆ ผมได้เปิดหูเปิดตาแล้ว”
ไอ้บัดซบ! หมูหวังกินเนื้อเสือ มันจะแสร้งบอกว่าเป็นพนักงานบริษัทตัวเล็กๆไปทำไม?
“หัวหน้าเจียงเองก็กระเป๋าหนาด้วยเช่นกัน”
หยางเฉินยิ้มกล่าว
“วันนี้ผมดื่มมากพอแล้ว ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ บ๊าบบาย”
หยางเฉินพูดพลางจูงมือหลี่จิงจิงไปที่รถ
ที่มา: