ตอนที่แล้วตอนต่อไปหลี่จิงจิงรู้สึกว่าวันนี้เปรียบเหมือนเป็นวันของเธอ และเป็นวันที่ตื่นเต้นมากกว่าวันจบการศึกษาเสียอีกใบหน้าเธอยังคงมีรอยยิ้มประดับอย่างต่อเนื่อง ทำให้หยางเฉินซึ่งขับรถอยู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
“มีความสุขเหรอไง?”
หลี่จิงจิงพยักหน้ากล่าวว่า
“แต่ฉันคิดว่าหัวหน้าเจียงคงไม่มีความสุขเท่าไหร่”
หยางเฉินเหลือบมองหลี่จิงจิงอย่างช่วยไม่ได้ พลางกล่าวว่า
“ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ทุกอย่าง แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้”
“ฮิฮิ ตอนแรกฉันก็ยังไม่รู้หรอกค่ะ แต่ลองมาคิดดูดีๆแล้ว ฉันก็เข้าใจสิ่งที่พี่หยางทำ”
“ฟังนะ ถ้าเจียงเฉามารังแกเธอล่ะก็ บอกพี่ทันที่ พี่จะดูแลมันอย่างดีเหมือนกับพวกตระกูลเฉิน”
หยางเฉินเอ่ยเสียงเครียด
“เข้าใจแล้วค่ะ พี่หยาง”
ตั้งแต่เริ่มจนจบ หลี่จิงจิงไม่ได้ถามถึงวิธีการที่เขาจัดการกับตระกูลเฉินเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้รู้มากกว่าที่เขาคิดเมื่อมาถึงบ้านตระกูลหลี่ ลุงหลี่กับภรรยาก็เพิ่งกลับมาถึงบ้านเช่นกัน เมื่อเห็นหยางเฉินและหลี่จิงจิงออกมาจากรถ
“ไอ้หนุ่ม เอ็งกลายเป็นคนรวยไปแล้ว”
ลุงหลี่เห็นรถของหยางเฉิน ก็กล่าวอย่างตกใจ
“ข้ารู้ว่าเอ็งไม่ธรรมดา แต่ไม่คิดว่าจะไปเร็วขนาดนี้ เปลี่ยนงาน เปลี่ยนรถจากล้อเดียวเป็นสี่ล้อเพียงแค่กระพริบตา”
ในขณะที่ลุงหลี่พูดอยู่นั้น ป้าหลี่กลับเหลือบไปเห็นถุงเสื้อผ้าที่หลี่จิงจิงนำลงจากรถ เธอถามอย่างตกใจว่า
“จิงจิง ทำไมซื้อเสื้อผ้ามาตั้งเยอะ เหมือนจะราคาแพงซะด้วย”
“แม่……..”
หลี่จิงจิงพูดอย่างอายๆ
“พี่หยางซื้อให้ฉันค่ะ”
คู่สามีภรรยารู้สึกประหลาดใจ แต่ก็มีความสุข มองไปที่หยางเฉินด้วยความรักมากขึ้น
หลี่จิงจิงรู้ว่าพ่อแม่ของเธอต้องไม่ยอมให้ติดต่อกับหยางเฉินอีก ถ้ารู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว ดังนั้นเธอจึงรีบกลับเข้าไปในบ้านโดยไม่ลืมที่จะบอกลาหยางเฉินลุงหลี่เห็นดังนั้นก็หล่าวว่า
“หยางเฉิน อย่าทำให้เธอผิดหวังล่ะ”
หยางเฉินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ เขาไม่รู้จะพูดอย่างไร จึงได้แต่พยักหน้า การอธิบายเรื่องราวอันซับซ้อนรังแต่จะก่อให้เกิดปัญหาเวลานี้หลังจากอำลาป้าและลุงหลี่ที่ดูแลเขาเหมือนลูกแท้ ๆ แล้ว หยางเฉินขับรถกลับด้วยความรู้สึกแย่และรวดร้าว ถ้าเขาไม่ติดสัญญากับหลินรั่วซีล่ะก็ การแต่งงานกับหลี่จิงจิงอาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
แต่เมื่อคิดถึงว่าภรรยาเขาตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาล หยางเฉินก็สลัดความคิดดังกล่าวทิ้งไป ตอนนี้เขาก็ก้าวต้องไป ส่วนเรื่องในอนาคตใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อกลับมาถึงหมู่บ้านสวนมังกร
อากาศข้างนอกเปลี่ยนเป็นหนาวเหน็บ ลมหนาวพัดผ่านทำให้ภายในหมู่บ้านดูเงียบสงบหยางเฉินที่กำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่ทันใดนั้นประตูบ้านพลันเปิดออก
“ป้าหวัง ป้ากำลังจะไปไหนน่ะครับ”
ป้าหวังยิ้มอย่างยินดีเมื่อเห็นหยางเฉิน และพูดขึ้นว่า
“คุณชายกลับมาแล้ว ฉันกำลังจะนำหนังสือไปให้คุณหนูพอดี ถึงเธอจะยอมอยู่ที่โรงพยาบาล แต่เธอบอกว่าเธอยังต้องการอ่านหนังสือ คุณชายจะไปพร้อมกับฉันไหมค่ะ คุณหนูต้องดีใจแน่ๆ”
ไม่มีใครบอกว่าเธอจะดีใจ……….หยางเฉินคิดในใจ กล่าวว่า
“ป้าหวัง นี่ก็ดึกมากแล้ว ป้าพักผ่อนเถอะครับ ผมจะเอาหนังสือไปให้เธอเอง”
ป้าหวังคิดว่าทั้งสองต้องมีเวลาส่วนตัวกันบ้าง เธอจึงยื่นส่งกระเป๋าใบใหญ่ให้หยางเฉิน แล้วเดินกลับเข้าบ้านไปหยางเฉินผู้ซึ่งยังไม่ทันจะเข้าบ้านก็ต้องขับรถไปโรงพยาบาลอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อเขามาถึงห้องของหลินรั่วซี แสงไฟภายในห้องยังคงอยู่ อย่างไรก็ตามหลินรั่วซีไม่ได้อยู่ในห้องเพียงคนเดียว มีผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งไม่พอใจอย่างมากที่พบเจอเขา แต่ความงามของเธอนั้นเป็นของจริง
“ไม่นึกว่าคนยุ่งบางคนก็รู้จักมาเยี่ยมคนไข้ด้วย”
โมเชี่ยนหนี่ดูเหมือนกำลังคุยอะไรบางอย่างกับหลินรั่วซีอยู่ และเมื่อเห็นหยางเฉินเปิดประตูเข้ามา เธอก็พูดเยาะเย้ยเขาทันทีหยางเฉินไม่สนใจหัวหน้าของเขา และเดินเข้ามาวางกระเป่าไว้บนโต๊ะ ยิ้มกล่าวว่า
“ป้าหวังไม่ควรนั่งแท็กซี่เวลาดึกๆ ดื่นๆ ถ้าคุณต้องการอะไรล่ะก็โทรหาผม อย่าไปรบกวนคนแก่เลย”
หลินรั่วซีมองไปที่กระเป๋าหนังสือพร้อมกล่าวว่า
“ครั้งหน้าฉันจะเรียกนาย”
หยางเฉินรู้สึกพอใจมากเมื่อหลินรั่วซีเชื่อฟังเขา ดูเหมือนว่าเธอยังมีเหตุผลอยู่บ้างและเมื่อหยางเฉินเข้ามาใกล้โมเชี่ยหนี่ก็ย่นจมูกกล่าวว่า
“หยางเฉิน นายดื่มแอลกอฮลและสูบบุหรี่มาด้วยใช่มั้ย ออกไปให้ห่างๆ เลย อย่าทำร้ายรั่วซีของฉัน”
“โอ้ว”
หยางเฉินยิ้มขอโทษ ถอยหลังไไปหลายก้าว
“ผมไปดื่มกับเพื่อนมาน่ะ และก็ลืมอาบน้ำด้วย”
“ฮึ่มม รั่วซีป่วยอยู่แท้ๆ และสามีของเธอยังคงออกไปดื่มเที่ยวอย่างน่าไม่อาย……..”
โมเชี่ยนหนี่พูดขึ้นด้วยความรังเกียจแม้แต่พระทนไม่ได้หากได้ยินประโยคดังกล่าว หยางเฉินเองก็ไม่มีข้อยกเว้น
“ภรรยาผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ คุณยังจะกล่าวหาผมอีกเหรอ เป็นขันทีอย่าตอบแทนพระราชาสิ”
“นายว่าอะไรนะ !!”
โมเชี่ยนหนี่เบิ่งตากว้างยืนขึ้น จนหน้าอกกระเพื่อม จากความโกรธ ใบหน้าแดงก่ำ
“นายกล้าเรียกฉันว่าขันที นายนั่นแหละขันที”
“คุณจะลองดูมั้ยล่ะ”
หยางเฉินยิ้มอย่างชั่วร้าย
“ทุเรศ !!”
“หยุด……….”
หลินรั่วซีขมวดคิ้วมองหยางเฉินและโมเชี่ยนหนี่ พร้อมเอามือกุมหัว
“พวกเธอสองคนอย่าทะเลาะกันในโรงพยาบาลได้ไหม นี่ก็ดึกมาแล้ว พวกเธอควรจะเงียบๆ หน่อย”
โมเชี่ยนหนี่รีบกุมมือหลินรั่วซีไว้
“รั่วซีดูสามีของเธอสิ เขาไม่มาดูแลเธอเลย หนำซ้ำยังออกไปดื่มเที่ยวข้างนอกนั้นอีก”
หลินรั่วซีเงียบไปสักพนักก่อนจะยกมือถามหยางเฉิน
“นายไปดื่มที่ไหนมา?”
หยางเฉินเอ่ยถามอย่างเฉื่อยชา
“บาร์สวรรค์รำไร ที่นั่นมีสาวสวยเยอะแยะเต็มไปหมด ภรรยาที่รัก ทำไมเหรอ คุณจะกักตัวผมใช่มั้ย”
“เข้าใจแล้ว”
หลินรั่วซีพยักหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเอื่อมมือไปหยิบหนังมือจากกระเป่ามาหนึ่งเล่ม เปิดอ่านโดยไม่สนใจใครอีก
หยางเฉินเห็นทุกอย่างรางรื่นก็ส่ายหัวแล้วเดินออกจากห้องไปเมื่อหยางเฉินออกไปแล้ว โมเชี่ยนหนี่ก็กลับมานั่งข้างๆ หลินรั่วซีเช่นเดิม เหม่อมองประตูแล้วหันมามองหลินรั่วซีที่กำลังอ่านหนังสืออยู่อย่างจริงจัง เห็นดังนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเป็นเวลานาน แต่สุดท้ายก็อดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ว่า
“สามีภรรยาคู่นี้ประหลาดทั้งคู่ ! “
ที่มา: