ตอนที่แล้วตอนต่อไปแม้จะไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน ก็ไม่เป็นปัญหาใดๆ กับหยางเฉิน เขาออกไปซื้ออาหารเช้าตามปกติ และแบกถุงอาการขนาดใหญ่มุ่งตรงเข้าออฟฟิตตามเดิมเมื่อเห็นหยางเฉินเข้ามา เหล่าสาวๆ ในออฟฟิตไม่อาจโงหัวเล่นโทรศัพท์ต่อไปได้อีก ต่างคนต่างยื้อแย่ง กัดแขน ข่วนหลัง ถุยน้ำลาย ป้ายขี้มุก กระตุกสร้อย เพื่อให้ได้อาหารตามที่ตัวเองต้องการจ้าวฮงหยาน ยิ้มอย่างสนุนสนานกล่าวว่า
“นายรับงานนี้เพราะต้องการแบบนี้ใช่มั้ย”
หยางเฉินเคี้ยวปาท่อโก๋พลางกล่าวว่า
“ถ้าคุณจูบผม ผมจะบอกให้ก็ได้”
“นายจ้องแต่ละฉวยโอกาศผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่เรื่อย !”
จ้าวฮงหยานกรอกตาไปมา และไม่สนใจหยางเฉินอีกทันใดนั้นหยางเฉินก็นึกอะไรออก เขาหยิบขนมปัง และเดินไปหาเฉินป๋อซึ่ง เขาแปลกใจไม่น้อยที่เห็นเฉินป๋องีบหลับบนโต๊ะในตอนเช้า
” นี่ เฉินป๋อ “
หยางเฉินสะกิดเฉินป๋องัวเงียเงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทางคล้ายสตรี เมื่อเห็นขนมปังยื่นมาต่อหน้าแล้ว เขาเผยรอยยิ้มน่ารักกล่าวว่า
“ขอบคุณครับ ซื้ออาหารเช้ามาให้ผมทุกวันเลย”
หยางเฉินมองไปที่เฉินป๋อด้วยสายตาหวานซึ้งกล่าวว่า
“อย่าหักโหมนักเลย ถ้านายต้องการให้ช่วยก็บอกได้ บางทีพวกเราอาจช่วยนายได้”
เฉินป๋อได้ยินดังนั้นก็รีบส่ายหัว ใบหน้าตื่นตกใจเล็กน้อย กระพริบตากล่าวว่า
“ไม่………..ไม่เป็นไรครับ ผมแค่นอนไม่พอน่ะครับ”
“อย่าหักโหมล่ะ”
หยาวเฉินไม่ได้สอบถามเพิ่มเติมอีก พลางตบไหล่เฉินป๋อแล้วเดินกลับไปนั่งที่เวลาล่วงเลยไปไม่นาน หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในแผนก เธอเดินไปยังโต๊ะของหลิวมิ่งหยู พูดคุยกันสองสามคำ หลิวมิ่งหยูในชุดชุดสูทสีขาว ก็มีท่าทางไม่สบายใจ ก่อนหยิบเอกสารขึ้นมาแล้วเดินตามหญิงสาวคนนั้นไปเมื่อทั้งสองออกไปแล้ว
จางไช่ผู้ซึ่งกำลังกินคัฟเค้กก็บรรลุศาสตร์แห่งการพูดคุย รีบเดินไปคุยกับจ้าวฮงหยานด้วยสีหน้ากังวล
“พี่ฮงหยาน มีอะไรเกิดขึ้นกับพี่มิ่งหยูหรือเปล่า หัวหน้าหม่ายังไม่ยอมตัดใจอีกเหรอ”
“ผู้หญิงคนนั้นถูกหัวหน้าหม่าส่งมางั้นหรือ?”
หยางเฉินกล่าวถามอย่างอยากรู้จ้าวฮงหยานพยักหน้าตอบว่า
“เธอคือหนึ่งในลูกน้องของหัวหน้าหม่า ลือกันว่าเธอเป็นคนรักลับๆของเขา ฉันเดาว่าหัวหน้าหม่าเรียกพี่มิ่งหยูไปหาแน่ๆ เมื่อก่อนเขามาที่นี่ด้วยตัวเอง อยากรู้จริงว่าเขาส่งผู้หญิงคนนั้นมาทำไม”
ได้ยินดังนั้นหยางเฉินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปหาหลิวมิ่งหยูไม่นานนักหลิวมิ่งหยูก็ตอบกลับมาเห็นดังนั้นหยางเฉินก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า หยิงขนมปังสองอันบนโต๊ะ เดินออกจากออฟฟิตไปอย่างรวดเร็ว
“หยางเฉิน นายจะไปไหนน่ะ ถ้าหัวหน้าโมไม่เจอนายอยู่ที่นี่ล่ะก็ นายเจอปัญหาแน่ๆ”
จ้าวฮงหยานเอ่ยเตือน
“ผมรู้สึกท้องไส้ไม่ดีเลยน่ะครับ เลยว่าจะกินไปนั่งส้วมไป”
หยางเฉินหันหลังกลับมาตอบทุกคนในแผนกได้ยินดังนั้นก็ต่างขมวดคิ้วเห็นได้ชัดว่าหยางเฉินไม่ได้ไปห้องน้ำ อย่างไรก็ตามถึงเขาจะไม่ได้ไปห้องน้ำ แต่ความต้องการกินของหยางเฉินนั้นก็พุ่งทะลุก้อนเมฆหยางเฉินเดินไปที่ลานจอดรถ ก่อนหน้านี้เขาส่งข้อความถามหลิวมิ่งหยูว่าเธอไปที่ไหน และเธอก็เข้าใจความหมายนั้นเธอตอบกลับมาว่า
“โรงแรมเมฆาล่อง”
ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่มั่นใจว่าการไปทำงานนอกสถานที่ครั้งนี้จะเป็นกับดักของหัวหน้าหม่าหรือเปล่า แต่เธอก็ต้องระมัดระวังตัวไว้ก่อน เธอต้องให้บอกให้ใครสักคนรู้ว่าเธอกำลังจะไปที่ไหนหยางเฉินใช้ทางลัดไปยังโรงแรมเมฆาล่อง ด้วยความเร็วดั่งสายฟ้า ไม่นานเข้าก็มาถึงล็อบบี้โรงแรม
เขาหยิบหนังสือพิมพ์และนั่งลงอ่านตรงมุมหนึ่งของล็อบบี้โรงแรมเมฆาล่องเป็นโรงแรมสี่ดาว ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ที่นี่จึงพุ่งพล่านไปด้วยแขกมากมาย และไม่มีใครสนใจหยางเฉินแม้แต่คนเดียวหลังจากรอประมาณห้านาที หยางเฉินก็สังเกตุเห็นผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาในโรงแรม
หนึ่งในนั้นเป็นหลิวมั่งหยูนั่นเอง ทั้งสองนั้นงดงามทั้งคู่ เป็นที่จับตามองของชายหลายคนในล็อบบี้หลังจากพูดคุยกันสองสามคำแล้ว หลิวมิ่งหยูก็ลังเลชั่วครู
แต่ในท้ายที่สุดเธอก็ติดตามหญิงสาวนางนั้นขึ้นลิฟต์ไปหยางเฉินรีบเดินไปหน้ารีบ เงยหน้ามองเลขชั้น เริ่มจากชั้นหนึ่ง แล้วไปหยุดอยู่ที่ชั้นห้า จากนั้นขึ้นไปชั้นสิบสาม แล้วหยุดอีกครั้ง จากนั้นจึงลดลงมาเมื่อดูตามคำแนะนำของโรงแรมแล้ว ชั้นห้าเป็นชั้นของสปา ชั้นสิบถึงชั้นสิบห้าเป็นห้องพัก และชั้นบนสุดเป็นสำนักงานหยางเฉินเห็นดังนั้นก็คิดว่า ชั้น 13 มีความเป็นไปได้มากที่สุด
เขาเดินเข้าไปในลิฟต์ แต่เพื่อให้แน่ใจหยางเฉินจึงกดโทรศัพท์หาหลิวมิ่งหยูอีกหนึ่งที
“เลขหมายที่ท่านเลขไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้……….”
สำหรับตำแหน่งพีอาร์แล้ว โทรศัพท์ต้องเปิดตลอด 24 ชั่วโมง เพื่อที่จะไม่พลาดโอกาศในการคุยธุรกิจ จึงเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะปิดโทรศัพท์ นั่นทำให้หยางเฉินรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อหยางเฉินมาถึงชั้น 13 เขาเดินออกจากลิฟต์ ตรงหน้าเขาเป็นห้องพักประมาณ 30-40 ห้องเรียงราย
ตามทางเดินนั้นเงียบสงบไม่มีพนักงานโรมแรมอยู่ซักคนให้เห็นหยางเฉินผู้สวมวิญญาณเทพนักสืบเห็นดังนั้นก็หนักใจ ประตูห้องเป็นระบบล็อคแบบอิเล็กทรอนิกส์ เขาจึงไม่สามารถใช้กุณแจผีไขได้ และถ้าหากจะพักประตูตรงๆ คนต้องแห่กันมาแน่ๆ
“เจ้านั่นมันเข้าใจเลือกสถานที่จริง ๆ”
หยางเฉินพึมพำกับตัวเองถึงแม้เขาจะรู้จักหลิวมิ่งหยูเพียงครึ่งเดือน แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขาก้ดีเยี่ยม ความสัมพันธ์ของคนเราไม่จำเป็นต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสุจน์
บางคนเพิ่งรู้จักกันแต่ก็สนิทเหมือนรู้จักกันมานาน โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง ถ้าพวกเขาเชื่อใจกัน การทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อคนคนนั้นก็เป็นสิ่งที่สมควรทำในขณะที่กำลังเคร่งเครียดอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก
ผู้หญิงที่นำทางหลิวมิ่วหยูก็เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
ที่มา: