ตอนที่แล้วตอนต่อไปทั้งสามต่างเร่งรีบขึ้นรถ มุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลอย่างฉับไว หยางเฉินโทรบอกป้าหวังว่าทุกคนปลอดภัยดี ป้าหวังได้ยินดังนั้นก็ยินดีอย่างยิ่ง บอกให้ทุกคนรีบกลับโรงพยาบาลโดยเร็วโมเชี่ยนหนี่เซ้าซี้หยางเฉินให้ยอกสิ่งที่เกิดขึ้น ถึงแม้ว่าหลินรั่วซีจะทำเป็นไม่สนใจ
แต่เธอก็เหลือบมองหยางเฉินบ่อยครั้ง เห็นได้ชัดว่าเธอเองก็อยากรู้เรื่องนี้ด้วยเช่นกันในความเป็นจริง เธอค่อยๆ เริ่มมองสามีของเธอต่างไปจากเดิม จากแรกเริ่มที่ขยะแขยง แล้วก็เปลี่ยนเป็นเฉยเมย
จากนั้นก็เริ่มที่จะสนใจในตัวเขาขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเหตุการณ์อันน่าอัจรรย์ที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่หลินรั่วซีอยากรู้จักชายคนนี้ให้มากขึ้น แต่ในเรื่องการรักชอบนั้นยังคงอีกไกลหยางเฉินเพียงโกหกโมเชี่ยนหนี่ว่าเขาได้โทรแจ้งกองกำลังพิเศษมาก่อนแล้ว
ถ้าหากพวกแก๊งลักพาตัวไปรีบออกไป แน่นอนว่าพวกมันต้องถูกกุมจับทั้งหมด เขาบอกว่าหลินคุนโกหกไม่มีกองกำลังพิเศษอยู่ในระแวกนี้ พวกมันจึงคิดว่าหลินคุนหักหลังแล้วจึงทำร้ายร่างกายพร้อมหอบเงินหนีไปคำโกหกที่แม้แต่เด็กอนุบาลก็ยังรู้เยี่ยงนี้ โมเชี่ยนหนี่ถึงกับปวดหัว และต้องยอมแพ้ ไม่เซ้าซี้
หยางเฉินอีกอันที่จริงถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉินบุกเข้ามาช่วยพวกเธออย่างเด็ดเดี่ยว แน่นอนว่าพวกเธอต้องไม่ยอมปล่อยหยางเฉินในลักษณะนี้หลินรั่วซีไม่ได้ถามอะไร เพียงเอ่ยถามคำถามเดียวว่า
“นายพูดภาษาอะไรกับพวกนั้น”
“อ้อ….เวียดนามน่ะ”
หยางเฉินตอบตรงๆ โมเชี่ยนหนี่ มองหยางเฉินอย่างแปลก ๆ
“นายรู้ภาษาอังกฤษ ฝรั่งเศษ อิตาลี่ สเปน เยอรมัน ญี่ปุ่น และยังรู้ภาษาเวียดนามด้วยงั้นหรือ”
“มันแปลกหรือยังไง อันที่จริง ผมรู้ภาษาไทยด้วย สองภาษานี้ค่อยข้างคล้ายคลึงกัน”
หยางเฉินพูดขึ้นอย่างไม่อายหลินรั่วซีรู้สึกแปลกๆ ชายคนนี้อาจเป็นอัจฉริยะ แต่เมื่อใคร่ครวญให้ดีแล้ว เธอก็เอะใจอะไรบางอย่าง
“นายเรียนเวียดนามทำไม”
หยางเฉินยิ้มตอบว่า
“คุณภรรยาครับ คุณไม่เคยได้ยินมาก่อนงั้นหรือ เวียดนามมีสโกแกนว่า เสียสละหญิงงาม เพิ่มพานเศรษฐกิจ สาวเวียดนามนั้นไม่เลวเลย ทั้งถูกและยอดเยี่ยม ภาษาเวียดนามเองก็ได้มาจากตอนนี้ผมไปเที่ยวมาไม่กี่ครั้ง”
“…………………..”
หลังจากส่งหลินรั่วซีที่โรงพยาบาล หยางเฉินก็ปล่อยป้าหวัง และโมเชี่ยนหนี่จัดการส่วนที่เหลือต่อ โชคดีที่ไม่มีใครแจ้งตำรวจ ไม่งั้นปัญหาต้องตามมาอีกแน่ๆหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว หยางเฉินก็ต่อสายถึงบุคคลหนึ่ง
“ฮัลโหลคุณหยางครับ คนที่คุณให้เราจับกุมนั้น ตอนนี้พร้อมให้คุณจัดการได้ทุกเมื่อ”
“อยู่ที่บ้านเฉิน…..อ่อไม่สิตอนนี้ต้องเรียกว่าบ้านจางใช่มั้ย”
จางหู่หัวเราะขึ้นกล่าวว่า
“ต้องขอบคุณคุณหยางและคุณเจียงเว่ยสำหรับการช่วยเหลือ ไม่อย่างนั้นผมจางหู่คงไม่มีวันนี้”
“จางหู่ ฉันกำลังไป แต่ก่อนหน้าที่ฉันจะไปถึง นายสั่งสอนมันให้ฉันหน่อย แต่จำไว้อย่าให้ถึงตายเป็นอันขาด ด้วยศาสตร์แห่งการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม ฉันจะทำให้มันไม่กล้าไประรานคนอื่นอีกเลย”
“ครับคุณหยาง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเองจางหู่”
ตอบอย่างหนักแน่นหลังจากวางสาย หยางเฉินก็มุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลเฉิน หยางเฉินให้จางหู่เป็นคนจัดการแทนเพราะไม่อยากให้หลินคุนต้องตาย ถึงแม้ว่าหลินรั่วซีจะผิดหวังในตัวพ่อแค่ไหน แค่ถ้าเขาฆ่าพ่อของเธอไปล่ะก็ เธออาจไม่ยกโทษให้เขาอีกเลยความสัมพันธ์ของคนนั้นยากที่จะเข้าใจ
อย่างเช่นหยางเฉินและหลินรั่วซี ก่อนหน้านี้ไม่กี่วันพวกเขายังเป็นคนแปลกหน้ากัน แต่ตอนนี้หยางเฉินต่างเห็นใจหลินรั่วซีไม่นานนักหยางเฉินก็มาถึงบริเวณที่จอดรถในที่ห่างไกลเช่นเดิม
เขาเดินด้วยเท้าไปยังบ้านตะกูลเฉินกว่าครึ่งชั่วโมง และเมื่อถึงหน้าประตูบ้าน บอดี้การ์ดต่างโค้งคำนับหยางเฉินอย่างรวดเร็วหยางเฉินเห็นความหวาดกลัวอยู่ในสายตาพวกมัน ดูเหมือนว่าพวกมันยังจำเหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นได้ดี
“คุณหยาง”
เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากในประตู ข้างกายมีลูกน้องห้าคนเดินตามมา เขาสวมเสื้อเชิตสีขาวนาฬิกาโรเล็กซ์ คล้ายกับบิ๊กบอส
“ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะไปได้สวยนะ นายดูเหมือนบิ๊กบอสจริงๆ”
หยางเฉินพูดติดตลกจางหู่ได้ยินดังนั้นก็หน้าแดงคล้ายหญิงสาวรีบพูดว่า
“เพราะคำแนะนำจากคุณเจียงเว่ยน่ะครับ ผมเป็นคนกักขฬะ ผมกับลูกน้องก็ต่างเป็นพี่น้องร่วมสาบาน ผมไม่เข้าใจเรื่องราวพวกนั้นหรอกครับ”
หยางเฉินถามอย่างสงสัยว่า
“นายกับเจียงเว่ยมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันงั้นเหรอ?”
จางหู่จ้องมองหยางเฉิน แล้วก็หัวเราะอย่างสบายๆ พลางกล่าวว่า
“ผมรู้ว่าคุณหยางกังวลเรื่องอะไร แต่ไม่ต้องห่วงครับ คนจากพันธมิตรตะวันตกต่างไม่ชอบขี้หน้าผม และความสัมพันธ์ของผมกับคุณเจียงก็เป็นความลับมากๆ และซือทูหมิงเจ๋อก็เพิ่งนัดผมทานข้าวมาเมื่อวานนี้เอง ทั้งยังขอบคุณผมด้วยที่ช่วยล้มเฉินต้าไห่”
“หืม…..ซือทูหมิงเจ๋อไม่สงสัยอะไรเลยเหรอ”
หยางเฉินไม่เชื่อว่าหัวหน้าใหญ่ของวงการใต้ดินจะเป็นคนโง่เง่า
“คุณเจียงเว่ย เตรียมการมาอย่างดีเลยล่ะครับ กลุ่มหนามแดงของเธอ และลูกน้องของผมปะทะกันอยู่หลายครั้ง และสุดท้ายชัยชนะก็ตกเป็นของผม คุณเจียงกับผมยังปรึกษาหารือกันอยู่บ่อยครั้ง อย่างไรก็ตามหลังจากที่เสียสละพวกที่ไม่ซื่อสัตย์แล้ว ซือถูหมิงเธอก็เชิญผมเข้าร่วมเป็นผู้อาวุโสของพรรค”
“แต่นายก็อย่าประมาท เหตุการณ์ต่างๆ ล้วนเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ”
หยางเฉินคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นคงไม่ง่ายดาย เขาเพียงเอ่ยคำแนะนำจางหู่พยักหน้า แต่เขาก็มั่นใจในตัวหยางเฉินเป็นอย่างมาก แม้เหตุการณ์จะเลวร้ายจนถึงขีดสุด หยางเฉินก็สามารถจัดการผีร้ายตนนั้นได้อย่างง่ายดายหยางเฉินเข้าใจความคิดของจางหู่ แต่เขาก็ขี้เกียจเอ่ยออกมา เขาไม่อยากเสียความสงบสุขนี้ไปซักเท่าไหร่
“แล้วหลินคุนล่ะ”
หยางเฉินเอ่ยถามถึงตอนนี้จางหู่ถึงค่อยรู้จักชื่อของชายที่จับกุมมา เขาชี้ไปที่โรงรถพลางกล่าวว่า
“ข้างในนั้นครับ น้องสาวผมจางหยิ่ง อาสาจัดการมันผู้นั้นเอง”
“น้องสาว?”
หยางเฉินนึงถึงคำถามโง่ ๆ ที่เธอเอ่ยกับเขาว่า ‘ทำไมไม่หนีไป’ ในคืนนั้น ดูเหมือนว่าเมื่อพี่ชายมีอำนาจมากขึ้น ตัวเธอเองก็พลอยสบายไปด้วยหยางหู่ยิ้มกล่าวว่า
“คุณหยางอาจไม่รู้ น้องสาวของผมรู้วิธีจัดการกับทาสของเธอยิ่งนัก ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘อย่าให้ถึงตาย’ เธอก็รีบอาสาทันที”
หยางเฉินเชื่อคำพูดของจางหู่ เพราะว่าเขาจำได้ว่าเธอถูกทารุณอย่างโหดร้ายโดย เฉินเฟิง นั่นอาจทำให้เธอมีความผิดปกติบางอย่าง จึงทำให้จิตใต้สำนึกของเธอรู้สึกอยากทำแบบเดียวกันจางหู่นำทางหยางเฉินเข้าไปในโรงรถ
เขาได้ยินเสียงของหลินคุนลั่นมาแต่ไกล น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวภายในโรงรถนั้นมีแสงไฟสลัว กลิ่นเหม็นไม้โชยออกมา สภาพข้างในเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์เก่าๆเมื่อพวกเขาเดินเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้หยางเฉินถึงกับพูดไม่ออก
ไม่เพียงแค่หยางเฉิน แม้แต่จางหู่และลูกน้องก็เป็นไปด้วยในพื้นที่ว่างเปล่า เสื้อผ้าของหลินคุนวางกระจายอยู่รอบ แม้แต่กางเกงใน จากปริมาณแอลกอฮอล์ที่หลินคุนได้รับนั้นทำให้เขา บวมฉุ มือและขาทั้งสองข้างต่างถูกมัดไว้ด้วยกัน ทำได้แล้วขยับพุงไปมาคล้ายหนอนเพียงแค่นี้ย่อมไม่ทำให้พวกหยางเฉินตกตะลึง
ข้างหลังของหลินคุนยังมีชายรูปร่างผอมคนหนึ่ง เขาเปลืองกายล่อนจ้อน ช่วงเอวขยับไปมาเข้าจังหวะกับบั้นท้ายของหลินคุน ปลดปล่อยเสียงอันแหบแห้งอย่างมีความสุข
หลินคุนกำลังถูกล่วงละเมิดทางเพศโดยผู้ชาย ไม่แปลกใจเลยที่มันร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด มันเคยทำคนอื่นเป็นของเล่น แต่วันนี้กลับเป็นของเล่นเสียเอง
“ท่านหยาง พี่ชาย เป็นอย่างไรบ้างคะ ผลงานของฉันนั้นไม่เลวเลยใช่มั้ยคะ”
เสียงของจางหยิ่งอยู่ๆ ก็ดังขึ้นจากมุมหนึ่ง เธอเดินมาหาหยางเฉินพร้อมรอยยิ้มและสีหน้าเทิดทูน
“หยิ่ง……นี่มันออกจะโหดร้ายไปสักหน่อย”
จางหู่รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาจับใจจางหยิ่งยิ้มอย่างเย้ยหยันกล่าวว่า
“สำหรับคนที่ทำให้ท่านหยางโกรธ แค่นี้ยังถือว่าน้อยเกินไปด้วยซ้ำ ถ้าท่านไม่บอกว่าอย่าให้ถึงตายล่ะก็ ฉันจะเอาให้หนักกว่านี้ด้วยซ้ำ”
เธอพูดพลางเหลือบมองหยางเฉินอย่างเร่าร้อนแน่นอนว่าหยางเฉินไม่กล้าสบตากับหญิงสาวนางนี้ เขายิ้มอย่างไม่ยินดียินร้าย เหลือบมองไปยังสายตาที่อาจทำให้ตัวผู้หลงผิด
และทันใดนั้นเขาก็สังเกตุชายหนุ่มที่กำลังกระทำชำเราหลินคุนอยู่ชายคนนี้ดูคุ้นหน้ายิ่งนัก
ที่มา: