ตอนที่แล้วตอนต่อไปอันที่จริงหลินรั่วซีรู้ตั้งแต่หยางเฉินเดินเข้ามาในห้องแล้ว จากการที่โหมงานหนักตั้งแต่ยังเด็กทำให้หลินรั่วซีรู้สึกตัวได้ง่าย และไม่เคยหลับลึกมาก่อน
การที่หยางเฉินดูแลเธออย่างอ่อนโยน ซึ่งไม่เคยมีชายคนใดทำแบบนี้กับเธอมาก่อน แต่เธอก็รู้สึกว่าไม่ควรแกล้งหลับแบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วยังไงเธอก็ต้องเผชิญหน้ากับหยางเฉินอยู่ดี
“อืม……ผมทำให้คุณตื่นหรือเปล่า?”
หยางเฉินคิดว่าเขากระทำอย่างเงียบเชียบพอแล้ว และไม่คิดว่าเธอจะตื่นขึ้นมา
หลินรั่วซีมองหยางเฉินเงียบๆ เธอกระพริบตาเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา
“เชี่ยนหนี่ไม่ได้ชวนนายไปข้างนอกเหรอ เธอเป็นยังไงบ้าง?”
“คุณหมายความว่าอย่างไร”
หยางเฉินสงสัยที่เธอถามเกี่ยวกับโมเชี่ยนหนี่
“วันนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะ”
หลินรั่วซีตอบ
“แน่นอน”
หยางเฉินนั่งอยู่ลงข้างเตียงพูดยิ้มๆ ว่า
“คนถูกลักพาตัวจะอารมณ์ดีได้ยังไงล่ะ จริงมั้ย?”
“เป็นเรื่องอื่น”
หลินรั่วซีตอบด้วยความมั่นใจ
หยางเฉินขมวดคิ้ว คิดถึงตอนที่เธอรับโทรศัพท์
“มันเกี่ยวกับครอบครัวใช่มั้ย?”
“เท่าที่ฉันรู้คือ สมาชิกในครอบครัวของเธอกำลังมาที่นี่ และเธอก็อารมณ์ไม่ดี”
“ที่จริงเธออยู่ในอารมณ์ที่ไม่ดี แต่ตอนนี้นั้นไม่แล้ว”
หยางเฉินไม่ได้พูดถึงการกอด ต่อหน้าภรรยา แม้ว่าเธอจะไม่สนใจก็ตาม
หลังจากหลินรั่วซีทำเสียง
“เอ่อ”
เธอก็หลับตาลงบอกเป็นนัยให้หยางเฉินรับรู้ว่า – กูจะนอน มืงออกไปได้แล้ว
หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่นเขายังมีเรื่องที่จะพูดคุยกับหลินรั่วซีอยู่
“ผมมีเรื่องจะบอก เป็นเหตุผลที่ผมมาหาคุณที่นี่ ทำใจให้ดีๆล่ะ มันเกี่ยวกับหลินคุน”
หลินรั่วซีลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอไม่ได้พูดอะไรเพียงรอฟังหยางเฉินเงียบๆ
“เขากลายเป็นบ้า อาจเพราะไม่อาจทนรับความสูญเสียได้ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลจิตเวช”
หยางเฉินพูดตรงๆ
หลินรั่วซีสั่นสะท้าน เธอรีบหันหนีหยางเฉิน พร้อมกล่าวว่า
“ฉันรู้แล้ว นายออกไปได้”
หยางเฉินรู้ว่าเธอต้องการอยู่คนเดียว เขาจึงเดินออกจากห้องไปทันที
ไม่กี่วันต่อมา หยางเฉินใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ และสะดวกสบาย เขายังคงส่งอาหารให้หญิงสาวในแผนกอยู่ทุกวี่วัน
ตอนนี้หยางเฉินสนิทกับ จ้าวฮงหยาน หลิวมิ่งหยู และจางไช่ที่สุด เขาหยอกล้อพวกเธอจนถูกทุบตีเป็นประจำ นั้นเป็นความบันเทิงอย่างหนึ่งนอกเหนือจากการเล่นเกม
หัวหน้าหม่าไม่มากวนใจสาว ๆ ในแผนกพีอาร์อีก ตามที่หลินมิ่งหยูบอก เขาได้ยื่นจดหมายลาออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
โมเชี่ยนหนี่กลับมาทำงานตามปกติ เธอควบตำแหน่งรองประธานกรรมการของ บริษัท ฯ แต่เดิมไม่มีตำแหน่งนี้อยู่ เพราะหลินรั่วซีมีอำนาจที่เด็ดขาด และไม่ต้องการรองประทานหรือผู้ช่วยใดๆ
แต่เมื่อหลินรั่วซีป่วย หลายโครงการในบริษัทหาข้อสรุปไม่ได้ ดังนั้นหลินรั่วซีจึงแต่งตั้งให้โมเชี่ยนหนี่เป็นคนตัดสินใจแทน และให้เลขาอู๋เยี่ยคอยสนับสนุน
โมเชี่ยนหนี่อาจจะอายุน้อย แต่ผู้อาวุโสในบริษัทต่างรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับซีอีโอคนก่อนและคนปัจจุบัน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจคัดค้านการตัดสินใจของโมเชี่ยนหนี่
สิ่งที่น่าสนใจเกิดขึ้นหลังจากการพูดคุยกันคือ ทุกคนก็ตัดสินใจไปเยี่ยมหลินรั่วซีโดยพร้อมเพรียง
สิ่งนี้ทำให้หยางเฉินประหลาดใจ เพราะว่าหลินรั่วซีนั่น มักจะแสดงสีหน้าที่บอกว่า อย่าเข้ามาใกล้ จึงไม่มีพนักงานคนใดกล้าพูดคุยกับเธอ แต่เมื่อทุกคนรู้ว่าเธอเข้าโรงพยาบาล ทุกคนในบริษัทต่างกระตือรือร้นที่จะไปเยี่ยมเธอ
ภายในแผนกพีอาร์ เหล่าสาวๆ ต่างเตรียมของขวัญอย่างพิถีพิถัน พวกเธอเลือกผลิตภัณฑ์ดูแลสุขภาพและผิวพันต่างๆ ไปที่โรงพยาบาล และแม้กระทั่งสั่งช่อดอกไม้ขนาดใหญ่
หนึ่งในนั้นถึงกับจะไปถ่ายรูปหลินรั่วซีถึงในโรงพยาบาล
ภาพนี้เป็นภาพที่หลินรั่วซีถือหนังสืออยู่ในมือ และมองมายังเหล่าพนักงานด้วยดวงตาสดใส เป็นความงามที่ออกมาจากกระดูก นั่นทำให้พนักงานต่างกรีดร้องด้วยความอิจฉา ที่ใบหน้าซีอีโอของพวกเธอนั้นสมบูรณ์แบบ โดยไม่จำเป็นต้องแต่งแต้มใดๆ
ในช่วงนี้หยางเฉินสังเกตุเห็นผู้คนมากมายที่เยี่ยมเพื่อหวังผลประโยชน์
ความสัมพันธ์ของหยางเฉินกับหลินรั่วซีนั้นเป็นความลับ หยางเฉินใช้เวลาในโรงพยาบาลไม่มากนัก เขาเพียงส่งหนังสือให้หลินรั่วซีเป็นบางครั้ง
คนหนึ่งเป็นคนที่หยางเฉินเคยเจอถึงสองครั้ง และทั้งสองครั้งก็ค่อนข้างเลวร้าย เธอคือสารวัตไช่นั่นเอง
ในขณะนั้นเอง ไช่หยานก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยชุดเสื้อผ้าสบาย ๆ เธอสวมเสื้อรัดรูปแขนสั้นสีขาว ขับเน้นเอวบาง และเกิดเทือกเขาอันสูงชัน เธอสวมกางเกงยีนส์ขาสั้นสีฟ้า และรองเท้าไนกี้สีชมพู พร้อมผมสั้นเรียบร้อย และใบหน้าอันทรงเสน่ห์เข้ากันได้ดีกับร่างสูง เธอดูไม่เหมือนกับสารวัต แต่เหมือนกับแม่บ้านผู้เซ็กซี่มากกว่า
เมื่อไช่หยานปรากฏตัวขึ้น หยางเฉินก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ แต่เมื่อมองไปยังใบหน้างดงามของเธอแล้ว หยางเฉินจึงแน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไป
“โอ้ สารวัตไช่มาด้วยเหรอครับ”
หยางเฉินยิ้มให้การต้อนรับ
“ฉันรู้ว่านายไม่ต้อนรับฉัน แต่ฉันมาที่นี่เพื่อพบรั่วซี”
ไช่หยานเหลือบมองหยางเฉินเล็กน้อยพลางเดินตรงไปยังหลินรั่วซี
“ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าหักโหมจนเกินไป ให้ดูแลตัวเองให้ดี”
เห็นได้ชัดว่าหลินรั่วซีคุ้นเคยกับไช่หยานเป็นอย่างดี เธอชี้ไปยังกล่องในมือของไช่หยานพลางกล่าวว่า
“นั่นสำหรับฉันเหรอค่ะ”
ในมือของเธอเป็นของขวัญ แต่มันไม่ใช่ผลไม้ โสมพันปี หรือป่าเห็ดหลินจือจากมณฑลยูนนาน
มันเป็นกล่องขนมยเหวียนเซียว(บัวลอยจีน)
“ใช่ ฉันเห็นเธอชอบกินตั้งแต่เด็กๆ “
ไช่หยานกล่าวพลางวางมันไว้บนโต๊ะ
“ขอบคุณค่ะ”
หลินเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
ไช่หยานฮึดฮัดแกล้งทำเป็นโกรธเคืองกล่าวว่า
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาที่นี่ เธอใจร้ายจริงๆ ไม่แม้แต่จะบอกพี่สักนิดว่าเธอแต่งงานแล้ว ความสัมพันธ์ของเราเป็นแค่เรื่องไรสาระสินะ”
หลินรั่วซีก้มเงียบ เธอเลือกที่จะไม่ตอบอะไร
ไช่หยานเหมือนจะเข้าใจนิสัยของหลินรั่วซี ดังนั้นเธอเลยถามเรื่องที่ค้างคาใจ
“ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าชายที่เธอขอให้ทนายจางช่วยจะกลายมาเป็นสามีของเธอได้ พวกเธอคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันถึงไม่รู้มาก่อน”
หลินยังคงก้มหน้าเงียบ เธอไม่อาจสันหาคำใดมากล่าวได้
ไช่หยานรู้ว่าเธอไม่อาจทำอย่างไรได้อีก
“เธอเป็นอย่างนี้เสมอเลยนะรั่วซี ยังคงเงียบเมื่อเจอคำถามที่ไม่อยากตอบ อันที่จริงยังมีอีกเรื่องหนึ่ง คุณปู่ของเธอท่านบอกว่าคิดถึงเธอมาก และบอกให้เธอดูแลตัวเองดีๆ “
เมื่อได้ยินคำว่า “คุณปู่” หลินรั่วซีก็เงยหน้าขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า
“ฉันไม่ต้องการความห่วงใยจากเขา ฉันไม่มีคุณปู่มานานมากแล้ว”
“อันที่จริงคุณปู่หลินมีวความลำบากใจอย่างยิ่ง…… “
ไช่หยานยิ้มอย่างขมขื่นพยายามกล่าวอธิบาย
“หยานหยาน ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่อยากได้ยิน”
หลินรั่วซีหันหัวหนี
หยางเฉินผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ฟังการสนทนาอย่างงงๆ หลินรั่วซีมีปู่ ? ทำไมเธอไม่เคยพูดถึงมาก่อน นอกจากนี้เธอ และไช่หยานยังรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ดังนั้นความสัมพันธ์ของทั้งสอง ‘แน่นอนว่าควรจะดี’ อีกทั้งไช่หยานยังรู้เรื่องปู่ของหลินรั่วซีอีกด้วย แน่นอนว่าไช่หยานเป็นคนที่รู้มากคนหนึ่ง
หลินรั่วซีเหมือนจะเกลียดคุณปู่ของเธอเป็นอย่างมาก เมื่อคุณย่าจากไป พ่อก็กลายเป็นบ้า คุณปู่จึงเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
เมื่อเห็นหลินรั่วซีอารมณ์บูด ไช่หยานก็ถอนหายใจ เธอได้แต่หยุดไว้แค่นั้น และกล่าวทำลาก่อนจะเดินออกไป
สังเกตเห็นหยางเฉินยืนอยู่ข้างประตูมีแววตาของเธอที่เธอกล่าวว่า
“สามีของรั่วซี ไปส่งฉันหน่อยได้มั้ยคะ”
“อืม…… “
ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ หยางเฉินพึมพำในใจ บนหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ได้เลยครับสารวัต”
หลังจากไช่หยานเดินไปที่ประตู หยางเฉินเห็นดังนั้นก็หาวิธีหลบเลี่ยง แต่ไช่หยานก็ชี้มือไปที่มุมหนึ่งพลางกล่าวว่า
“หยางเฉินฉันมีเรื่องอยากถาม”
“สารวัตไช่กำลัง สอบถามผู้ต้องสงสัยเหรอครับ?”
หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่น
ไช่หยานสวมบทบาทสารวัตผู้เคร่งขรึม เธอไม่มีท่าทีเล่นๆ แต่อย่างใด
“วันนั้นเหตุการณ์ที่เกิดกับเฉินต้าไห่ เป็นฝีมือนายใช่ไหม”
“เฉินต้าไห่? บ้านตะกูลเฉิน? พวกนั้นคืออะไรเหรอครับ? “
หยางเฉินรีบปฏิเสธทันที
“สารวัตไช่หยาน ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร”
หยางเฉินยกมือประท้วง
“ถ้าจะกล่าวหาผม ต้องมีหลักฐานนะครับ ผมเป็นพลเมืองดีที่ปฏิบัติตามกฏหมายนะ”
“อย่าโกหกฉันซะให้ยากเลย ไม่ว่านายจะยอมรับหรือไม่ แต่วันหนึ่งฉันจะหาหลักฐานมายัดตัวนาย สำหรับเรื่องการแต่งของหลินรั่วซี ฉันจะหาสาเหตุเอง แต่ถ้านายทำร้ายรั่วซีล่ะก็ ฉันจะทำให้นายตายโดยที่นายเองก็ไม่รู้ว่านายนั้นตายได้อย่างไร”
หยางเฉินกลืนน้ำลาย ยิ้มอย่างเชื่องข้ากล่าวว่า
“ผมแต่งงานกับภรรยานั้นน่าตกใจก็จริง ผมยอมรับว่าภรรยานั้นสวยน่ารักกว่าคนอื่นๆ เล็กน้อย แต่มันเป็นความผิดของผมเองที่หน้าตาดีเกินไป?”
“หน้าด้าน”
ไช่หยานจ้องหยางเฉินครู่หนึ่งจากนั้นจึงหันไปทางอื่น
หยางเฉินสูดหายใจลึก กว่าเขาจะจัดการสารวัตก็ถึงกับหื่นขึ้นคอ แต่เมื่อหันกลับมาเขาก็พบกับฉากที่น่ารักเหลือใจ
By Maddox
ที่มา :