“ดูนั่นสิ”
 
หยางเฉินพูดพลางชี้ข้างหน้าไม่ไกลจากกระจกหน้ารถ
 
ด้านหน้าของพวกเขาเป็นรถปิคอัพฟอร์ดสองคัน ที่ผ่านการปรับแต่งให้สูงขึ้นและท่อไอเสียขนาดหญ่กระหึ่มเสียงดัง แสงไฟจากรถนั้นส่องสว่างทำให้บริเวณนั้นคล้ายเป็นเวลากลางวัน
 

 
“มันหมาป่าสี่ตา มันกลับมาแล้ว”
 
เจียงเว่ยสามารถคาดการรูปร่างคนตรงหน้า
 
มันเป็นคนรูปร่างผอมสวมแว่นตา ทรงผมชี้ตั้ง สวมเสื้อแขนกุดสีขาวเผยให้เห็นกล้ามเนื้ออันน้อยนิด โดยด้านข้างของมันเป็นชายรูปร่างสูงใหญ่ 8 คน
 

 
“หมาป่าสี่ตาต่อสู้ไม่เก่ง แต่มันก็ฉลาดเจ้าเล่ห์ ดูเหมือนว่ามันจะส่งคนมาสอดแนมในคลับคานิดิ และเมื่อว่าฉันออกมาคนเดียวมันจึง คิดจะรังแกผู้หญิงอ่อนแอเช่นฉัน…… “
 
โรสวิเคราะห์อย่างใจเย็น
 
หยางเฉินถามอย่างงงงันว่า
 

 
“มันไม่ทราบหรือว่าคุณถนัดเรื่องอะไร”
 
 
“ตำแหน่งของมันในพันธมิตรตะวันตกนั้นไม่สูงพอที่จะรู้เรื่องนี้ มันคิดว่าคนเพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะจัดการฉัน”
 
เจียงเว่ยหัวเราะอย่างเย้ายวน
 

 
“น่าสงสารจริงๆ”
 
ทันใดนั้นเจียงเว่ยก็กรีดร้องขึ้นมาพร้อมกระโจนเข้าซบหยางเฉินกล่าวด้วยเสียง
 

 
“สามี…..ฉันกลัวเหลือเกินคุณต้องปกป้องฉันนะคะ…… “
 
ได้ยินคำว่า ‘สามีฉันกลัว’ หยางเฉินรู้สึกว่าเลือดวิ่งไปทั่วศีรษะ เขาตบก้นอูมของเจียงเว่ยหัวเราะกล่าวว่า
 

 
“ถ้าคุณยังกระตุ้นผมเช่นนี้อีกล่ะก็ มีหวังผมได้กินคุณบนรถก่อนจะกลับถึงบ้านแน่ๆ!”
 
 
“นั่นคือดี แต่คุณดูนั่นสิ ดูเหมือนพวกมันกำลังจะทุบรถแล้ว”
 
เจียงเว่ยกล่าวขึ้นด้วยความโกรธ
 
หยางเฉินถอนหายใจ ผู้หญิงคนนี้ฉลาดแหลมคม แต่น่าเสียดายที่ตัวเขาเองก็มีความต้องการขนาดใหญ่และไม่สามารถทนต่อสิ่งล่อใจ และบางทีมันอาจจะเป็นเพราะเขาชอบเธอจริง ๆ ทำให้เขายากที่จะต่อต้าน
 

 
“เอาล่ะ ปล่อยผมก่อน ผมจะออกไปจัดการพวกมันเอง ผมไม่มีเงินซ่อมรถเสียด้วย”
 
หมาป่าสี่ตาคิดว่านี่เป็นการตอบโต้ที่ยอดเยี่ยมกระเทียมดองยิ่งนัก แต่ความฝันของมันก้ต้องจบลงด้วยการที่ลูกน้องทั้งหมดง่วงนอนโดนพร้อมเพรียง รถปิคอัพทั้งสองคันถูกคนของสมาพันธ์หนามแดงเข้า รวมทั้งเงินที่มันเอาไปยังถูกริบไว้หมด
 
แม้แต่ตัวมันเองก็โดนจับยัดใส่กระสอบ และถูกพาตัวไปโดยสมาชิกของสมาพันธ์หนามแดง มันไม่อาจเข้าใจได้ว่าเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร ชายลึกลับที่ออกมาจากรถ BMW คนที่มันไม่เคยเห็นหน้าข้าตามาก่อน ปืนที่มันเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อยังไม่ทันได้หยิบออกมาด้วยซ้ำ และลูกน้องทั้งแปดถูกจับใส่กระสอบถ่วงน้ำทะเลกลายเป็นอาหารปลา
 
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ไม่มีผลกระทบใดๆ ต่ออารมณ์ของคู่หนุ่มสาว หลังจากจัดการธุระเล็กน้อยกับจ้าวน้อยแล้ว เจียงเว่ยและหยางเฉินก็กลับไปที่ห้องนอนขนาดใหญ่หลังบาร์อย่างรวดเร็ว
 
ค่ำคืนของการมีเพศสัมพันธ์และโรสผาดโผนยินดี ร่างกายเซ็กซี่ของเธอปล่อยให้หยางเฉินกระทำการอย่างตระกะตระกาม
 
หลังจากถึงจุดสุดยอดไปถึง 6 เจียงเว่ยก็หมดเรี่ยวแรงนอนลงกับเตียง แต่หยางเฉินผู้ซึ่งปลดปล่อยไปอีกครั้งนั้นก็ไม่มีทีท่าว่าจะพอใจ เธอไม่อาจทำอย่างไรได้ เพียงข่วนหลังหยางเฉินประท้วงกรุยกราย
 

 
“ไม่ยุติธรรมเลย! ทำไมผู้ชายถึงอึดกว่าผู้หญิงไปได้ ผิดหลังวิทยาศาสตร์ชัดๆ! “
 
 
“คุณรู้ได้ยังไง? ก่อนที่คุณจะได้พบกับผมคุณยังบริสุทธิ์อยู่แท้ๆ”
 
หยางเฉินพูดพลางใช้มือข้างหนึ่งบีบหน้าอกของเจียงเว่ยเป็นรูปทรงต่างๆ
 

 
“ฮึ่ม…..ฉันเคยเห็นหนังออนไลน์ตั้งหลายเรื่อง เหตุผลที่คนญี่ปุ่นสามารถถ่ายหนังเอวีได้เป็นเวลานานเพราะว่าพวกเขาใช้ผู้ชายหลายคนผลัดเปลี่ยนกัน ใครกันจะสามารถทำติดต่อกันมากกว่าสองชั่วโมง !!…..”
 
แก้มของเจียงเว่ยแดงเปร่งปรั่งพูดท้วงอย่างน่ารัก
 
หยางเฉินหัวเราะในหัวใจ ร่างกายของเขาแตกต่างจากคนอื่น การที่เขามีความอึดมากกว่าคนปกติเนื่องจากผลกระทบในการเปลี่ยนแปลงร่างกาย หรือบางทีนี่อาจเป็นความสามารถที่เกิดขึ้นมาจิตใต้สำนึกของเขา
 
แต่เขาไม่อาจบอกต่อเจียงเว่ยได้ ดังนั้นหยางเฉินจึงกล่าวว่า
 

 
“เพราะความสามารถนี้แหละทำให้ผมต้องหาสาวคนอื่้นๆ ในอนาคต คุณต้องเข้าใจผมนะ”
 
 
“ไปบอกภรรยาของคุณเถอะ ฉันไม่สามารถทำอะไรกับคุณได้หรอก”
 
เจียงเว่ยกล่าวอย่างเศร้าสร้อย
 
หลินรั่วซีไม่สนใจหรอก หยางเฉินพึมพำในใจ ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าพักผ่อนมากเพียงพอแล้ว และกระโจนหาเจียงเว่ยอีกครั้ง……
 
หยางเฉินตื่นขึ้นมาในตอนเช้าในขณะที่เจียงเว่ยยังคงนอนกลับอยู่ ดังนั้นหยางเฉินเพียงแค่ใส่เสื้อผ้าและออกไปทันที
 
วันนี้เป็นวันอาทิตย์หยางเฉินไม่ต้องไปทำงาน และไม่จำเป็นที่จะต้องไปตลาด หลังจากออกมาจากบาร์โรส แล้วเขาก็ขับรถไปร้านราเม็งเล็กๆ สั่งราเม็งชามใหญ่หนึ่งชามกินอย่างเอร็ดอร่อย คิดว่าควรจะไปหาหลินรั่วซีที่โรงพยาบาลดีหรือไม่ แต่เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะเจอคนรู้จักที่โรงพยาบาล เขาจึงโยนความคิดนี้ทิ้งไป
 
หลังจากที่ออกมาจากร้านราเม็งผู้คนบนท้องถนนนั้นเพิ่มมากขึ้น หยางเฉินวางแผนที่จะขับรถกลับบ้าน นอนดูดูทีวีอย่างสบายใจ แต่ทันใดนั้นเองจู่ ๆ ก็มีคนตะโกนเรียกชื่อเขา
 

 
“หยางเฉิน!”
 
น้ำเสียงใสแจ๋วที่ค่อนข้างคุ้นหู แต่หยางเฉินจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของใคร
 
หยางเฉินหันศีรษะ และเห็นเจ้าของเสียงเป็นเด็กสาวที่ไม่คุ้นอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน
 
เด็กสาวสวมเสื้อยืดสีเหลืองสดใสกางเกงยีนส์ขาด และรองเท้าวิ่งสีเขียวคล้ำ ผมยาวประบ่าสีดำของเธอเป็นประกายเงางาม มีกิ๊บรูปปลาดาวสีฟ้าน่ารักติดอยู่ ใบหน้าที่ขาวเนียนบริสุทธิ์ โดยไม่ต้องประทินโฉมใด ๆ เผยให้เห็นเสน่ห์ตามธรรมชาติ มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้าเธอจะต้องโตเป็นสาวงามหยดย้อยอย่างแน่นอน
 

 
“เราเคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ?”
 
หยางเฉินจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักกับเด็กสาวเช่นนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่เธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงที่สวยดังนั้นเขาไม่มีทางที่ลืมไปง่ายๆ
 
เด็กสาวทำปากยื่น พูดด้วยความภาคภูมิว่า
 

 
“หนูรู้ว่าคุณจำหนูไม่ได้ ด้วยความสวยตามธรรมชาติ หนูก็แค่เปลี่ยนรูปลักษณ์นิดหน่อยคุณก็อยู่แทบเท้าฉันแล้ว”
 
การแสดงออกหยิ่งผยองนี้ หยางเฉินรู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้าง หลังจากกวาดสายตาแทะโลมแล้ว เขาสังเกตเห็นบนหลังมือของหญิงสาวคนนี้ มีรอยสักผีเสื้อสีม่วง นั่นทำให้เขาคิดถึงใครบางคน สักพักหยางเฉินพลันเดาะลิ้นกล่าวว่า
 

 
“เด็กเกเรอย่างเธอปลอมเป็นนักเรียนหรอกเหรอเนี่ย เหมือนคุณจางป๋อจือในหนังเรื่องคนเล็กไม่เกรงใจนรก แต่ทำไมเธอไม่ผูกเปียคู่ค่ะ? “
 
ที่มา :