ตอนที่แล้วตอนต่อไปวันนี้ จวินเซี่ยไม่มีอะไรทำนอกจากพูดคุยกับเคอน้อย
ในเดือนที่ผ่านมามีอะไรหลายที่ทำให้จวินเซี่ยเปลี่ยนแปลงไปจนทำให้สาวน้อยเคอหวาดกลัวเขาน้อยลง แม้ว่านางจะยังมิกล้าจะเข้าใกล้เขา อย่างน้อยนางก็ไม่แสดงอาการปฏิเศษที่รุนแรงต่อหน้าเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อเรื่องเล่าของเขา
ในเวลานี้ นางจะส่งกระถางธูปให้เขาด้วยมือทั้งสองข้าง ในระหว่างที่นางฟังเรื่องราวของเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ เพราะกลัวว่าจะพลาดบางอย่างไป ดวงตาบ๊องแบ๊วของนางเปล่งประกายเมื่อนางนั่งอยู่ตรงหน้าของจวินเซี่ย นางติดตามเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระหว่างที่ตัวละครนั้นพบเจอทั้ง ความสุขเศร้า เสียงหัวเราะและรอยน้ำตา เมื่อเจ้าชายที่หล่อเหลาปรากฏตัวขึ้น ดวงตาของนางจะเบิกกว้างในระหว่างที่นางแสดงอาการตื่นเต้นอย่างหยุดไม่อยู่ ….
ครั้งหนึ่ง จวินเซี่ยเคยเล่าเรื่อง นางเงือกน้อยให้นางฟัง นางถึงกับน้ำตาไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก สะอื้นและร้องไห้อยู่ราวหนึ่งวันเลยทีเดียว .. ตั้งแต่วันนั้น จวินเซี่ย สัญญากับตัวเองว่าจะไม่เล่าเรื่องราวที่โศกเศร้าให้หญิงสาวฟังอีกแล้ว !
น้ำตาของพวกเหล่าเขา …. ควรจะหลั่งใหลให้แก่ความตายเท่านั้น !
“ นายน้อย นายน้อยเทียงมาถึงแล้ว ”
จวินเซี่ยกำลังเล่าถึงวิธีการจับลิงที่เก่งกาจขังไว้ในเตาไฟทั้งแปดอยู่ นายน้อยก็ยังคงถือกระถางธูปไว้ในมือในระหว่างที่นางยืนอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาของนางนั้นส่องประกายในระหว่างที่ตั้งใจฟัง แต่ในทันใดนั้นเอง องครักษ์ก็รีบร้อนเพื่อเข้ามารายงาน
“ นายน้อยเทียง ? ”
จวินเซี่ยเงยหน้าขึ้น จากนั้งเขาก็ดึงความทรงจำที่เกี่ยวกับคนผู้นี้ออกมาจากในสมอง
“ ให้เขาเข้ามา ”
จากตรงมุมลานไกลๆ ก็มีลูกชิ้น กลิ่งตรงมายังเขา ในระหว่างที่มันกลิ้งมา ก็มีเสียงตะโกนมาด้วย
“ นายน้อยสาย พี่โม่เซี่ย ช่วยข้าด้วย ! นี่เป็นเเรื่องที่น่ากลัวจริงๆ ! ”
จวินเซี่ยเพ่งมองไปด้วยดวงตาที่เบิกกว่าง เขายกปากทางซ้ายขึ้นในอากาศ และตกใจเมื่อเห็นลูกชิ้นที่กำลังกลิ้งมา มันคงจะไม่ง่ายที่จะจินตนาการว่าลูกชิ้นนั้นพูดได้ ! แต่หลังจากที่มันเข้ามาใกล้เขาก็เชื่อแล้วจริงๆว่ามันเป็นคน !
คนๆนี้คงจะไม่มีคออย่างแน่นอน หรือมันอาจจะไม่เป็นสิ่งที่อยู่ในสายตาของนายน้อยจวินที่สาม เขามีไหล่ที่กว้าง แขนสั้นและใหญ่เทิ้มส่วนหัวของเขากลมดิ๊ก ราวกับปลายหอกที่เพรียวลม ต้นขาทั้งสองข้างของเขาใหญ่มาก! ในระหว่างที่เขาเคลื่อนที่ ร่างอ้วนๆของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างสวยงาม ราวกับคลื่นจากแม่น้ำเยียง จะว่าให้สั้นคือ เขาเป็นอะไรที่ชอบไม้ไผ่ แต่กระนั้นเขาก็แลดูไม่เหมือนคน ….
ที่กำลังเดินมาจากประตูของลานบ้านที่กว้าง ดูเหมือนว่าแค่เขาเดินไม่กี่ก้าวก็หอบและเช็ดเหงื่อไม่หยุดหย่อนและเหนื่อยหนักอย่างเห็นได้ชัด คนผู้นนี้มิใช่ใครอื่นนอกจากคนจากตระกูลเทียง ที่มีตำแหน่งและกิติศัพทย์เทียบไม่ได้กับตระกูลจวิน เทียงหยวน !
ดูไม่เหมือนเขาเลย แต่ดูเหมือนจะตัวใหญ่กว่าแต่ก่อน จวินเซี่ยคิดกับตัวเอง
“ ห๊ะ … นายน้อยเทียง เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ? อะไรทำให้เจ้าต้องกรีดร้องให้ข้าช่วยเจ้าด้วย ? พวกปัญญาอ่อนมาแกล้งเจ้าอีกหรือ ? ”
จวินเซี่ยถามในระหว่างที่มองเเพื่อนรักของจวินโม่เซี่ยที่อยู่อยู่ข้างหน้าเขา อดกลั้นความขำเอาไว้
“ ไอแก่กระหายเลือด ! ก็พวกที่มาจากตระกูลลี่ และเฟงไง !”
นายน้องเทียงกำลังโกรธอย่างมาก เขาพยายามลืมตาขึ้นมาจากเนื้อหนาๆที่ปิดมันไว้อยู่ และสุดท้ายก็ลืมตาสำเร็จ
“ เมื่อไม่กี่วันก่อนข้าได้เข้าไปอยู่ในหอทองพันช่างมาสิบวัน ข้าแพ้ไปถึงแสนห้าหมื่นเหลี่ยงเงิน ! พี่สาม ท่านต้องช่วยข้าน่ะ ! ไม่งั้นแล้ว …. ถ้าข้ากลับบ้านไป ตาแก่ที่บ้านคงต้องฆ่าข้าแน่ ! ”
[เหลี่ยง เป็นสกุลเงิน ]
“ แสนหน้าหมื่นเหลียงเงิน ! ”
จวินเซี่ยถึงกับตกตะลึง
“ เจ้าแพ้ไปขนาดนั้นได้อย่างไรกัน? เดี๋ยว …เจ้าไปเอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากใหน ? ”
เทียงหยวนถอนหายใจเสียงดัง
“ ตอนแรกข้าก็ชนะอยู่น่ะ รวมๆแล้วก็ ห้าหมื่น …….. ”
“ ถ้าพวกเขาไม่ให้เจ้าชนะ เจ้ายังจะเล่นต่อไหม ? มันต้องมีอะไรแน่ๆที่ทำให้เจ้าเล่นแพ้ขนาดนี้ ? เจ้านี่ช่างกล้า !!!! ”
จวินเซี่ยเพ่งมองไปยังเขา
เทียงหยวนไม่กล้าที่จะโกหก และเริ่มบ่น
“ เมื่อเดือนที่แล้ว เจ้าก็ไม่ได้แพ้ไปตั้งแสนเหลียง หรือ ? ของข้ามันยังน้อยกว่าเจ้าอีกน่ะ และเจ้ายัง … ”
“ จะบอกอะไรกับข้า ? นอกจากนี้ แสนหน้าหมื่นเหลียงเงินไม่ใช่เป็นส่วนของตระกูลเทียงแล้ว เจ้ายังจะมีร้องให้ข้าช่วยเนี่ยน่ะ ? ”
จวินเซี่ยนรู้ได้ในทันทีว่าคนผู้นั้นไม่สามารถที่จะใช้จิตสำนึกพื้นฐานได้เลน คนเหล่านี้เป็นตัวอย่างของนายน้อยที่ประหยัด !
“ แม้แต่ตาแก่ของเจ้า คงไม่ฆ่าเจ้าหรอกสำหรับเรื่อง แสนหน้าหมื่นเหลียงเงินนี้ มันก็ไม่เหมือนกับที่เจ้าแพ้ไปเมื่อก่อนหน้านี้ … ”
“ แต่หลังจากที่ข้าแพ้จนหมดแล้ว ข้าได้บอกพวกเขาว่าข้าจะกลับบ้านไปเอาเงินมาอีกเพราะ ลี่โบ กดดันข้าและบอกว่าทุกคนเบื่อแล้ว และจะไปที่อ่านถ้าข้าไม่ไป ข้าสะเพร่าเอง และ … ”
เทียงหยวนมองไปที่จวินเซี่ยด้วยสีหน้าที่น่าสงสารและความเสียใจ
“ และอะไร ? ”
ทันใดนั้นจวินเซี่ยก็รู้สึกถึงลางสังหร
“ ข้าได้แพ้ชายคนหนึ่ง แต่ไม่ได้ทันตั้งตัว … ข้าหุนหันเกินไปและ … ได้จำนำหยกเสียงคลอ ที่เอาไปด้วยและกระบี่รักของข้า รวมๆแล้วร้าคา สามแสนเหลียงเงิน ข้าคิดว่าข้าจะชนะกลับมาให้เร็วที่สุด ข้าไม่คิด …. ข้าไม่คิดว่า … ข้าจะเสียทั้งหมดเลย ”
สีหน้าของ เทียงหยวนนั้นเต็มไปด้วยความกังวลในระหว่างที่พูดอย่างตะกุกตะกัก
“ เจ้ากล้าที่จะพูดว่าแพ้อย่างไม่ทันตั้งตัวหรือ ?! ข้าจำได้ว่าพ่อเจ้าละลายสมบัติจำนวนมากเพื่อซื้อกระบี่หิมะกระหน่ำให้เจ้า ! มันเป็นอาวุธชั้นเลิศที่สามรตัดเหล็กได้ราวกับตัดดินโคลน ! และหยกแห่งเสียงคลอนั้นทำมาจากหยกแห่งความสุข ! สมบัติสงชิ้นนี้ต้องแลกมาด้วยเงินล้านเหลียง ใช่ไหม ? แล้วเจ้ายังกล้าเอามันไปจำนำด้วยราคาแค่ สามแสนเนี่ยน่ะ ? แม้จะต่อรองแล้ว ราคาของมันก็ไม่ควรลดถึงขนาดนั้น ! ”
จวินเซี่ยถึงกับไม่มีอะไรจะเอ่ยเลย ไอ้นี่ช่างปัญญาอ่อนสิ้นดี … สิ้นเปลืองอย่างบัดซบที่สุด !
“ ข้าไม่ใช่คนที่ไม่มีกฏ เจ้ารู้ไหม ?หลังจากเรื่องนั้น สมองข้าก็รู้สึกชา! ข้าอธิบายมันออกมาไม่ได้เลย สมองข้างนั้นสับสน … ”
เทียงหยวนโอดครวญอีกครั้ง
“ แต่เจ้าไม่ต้องเสียสองอย่างนี่ไปก็ได้ เจ้าแค่ว่างมัดจำไว้แล้วไปใช้คืนวันหลัง คิดดูว่าพ่อเจ้ารักเจ้าแค่ใหน เขาก็อาจจะแค่ว่าเจ้านิดหน่อย เขาจะฆ่าเจ้าทำไม นอกว่าว่า หรือว่าครอบครัวเจ้าไม่มีเงินแล้ว ? เงินเป็นล้านนี่ มันเป็นปัญหาจริงๆหรือสำหรับคนแบบเจ้า ? ”
จวินเซี่ย พ่นลมออกมาทางจมูกสองครั้ง
“ ไร้สาระน่า ของสองอย่างนั้นมันเป็นสมบัติจริงๆ! แล้วข้าจะไม่อยากชนะเพื่อเอามันคืนมาได้อย่างไร ? ”
เทียงหยวนตอบกลับไปอย่างไม่พอใจ
“ ไม่ใช่เจ้าที่ไม่รู้กฏของท่านปู่ข้าครั้งสุดท้ายที่เจ้าเห็นข้าต้องทนทรมาณ … มันเป็นการโดนตีที่ราวกับเนื้อข้าจะฉีกออกมา ! ”
“ แล้วเจ้ายังจะไปพนันต่ออีกหรือ ? ครั้งนี้เจ้าจำนำอะไรไป ? ข้ารู้ว่าเจ้ามีของดี แต่ข้ามั่นใจว่าไม่มีใครให้ได้สูงถึงล้านเหลียง หรอก ! ”
จวินเซี่ยเป็นคนที่มีประสบการร์มากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเรื่องการพนัน ไออ้วนนี่คงไม่ต้องกังวลในการพนัน หากแต่สิ่งที่เขามีไม่ควรเอามันไปพนันด้วย
“ ใช่ และหลังจากนั้นข้าก็ไม่มีสิ่งของมีค่าใดๆติดตัวเลย ในตอนท้าย … สุดท้าย … ข้า … เอ่อ …ข้า …ข้า ได้จำนำเมียของข้า … ”
ใบหน้าของ เทียงหยวนแสดงความโศกเศร้าออกมาอีกครั้ง มันเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง และอยากที่จะฆ่าตัวตาย
“ หือ ? ”
เคอน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆอ้าปากค้าง เปิกตากว้างในระหว่างที่เพ่งมองไปยัง เทียงหยวน แววตาของนางเต็มไปด้วยคามตกตะลึง นางโกรธเคือง มันไม่ง่านเลยที่นายน้อยจะเริ่มเป็นคนดี และแน่นอน เมื่อเพื่อนแย่ๆของเขามา !
“ อะไรน่ะ ? เจ้าจำนำเมียของเจ้า ? เจ้าลากเมียเจ้าเข้ามาด้วยหรือ ? ”
จวินเซี่ยรู้สึกหมดแรง มันน่าตกตะลึงมาก ! และยากเกินกว่าจะจินตนาการ !
นางไม่ใช่แค่เมียของเทียงหยวนเพียงอย่างเดียวหากแต่เป็นน้องสาวของ ซันเฉียง ที่เป็นถึง ผู้ช่วยรัฐมนตรีตุลาการอีกด้วย ! เป็นสาวสวยจากตระกูลที่น่านับถือ ที่ถูกส่งเข้าไปที่หอทองพันช่าง ! ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป คงมีเสียงหัวเราะเยาะมากมายตามมา
ลูกชายของรัฐมนตรีกระทรวงการคลังไปเล่นพนันและเสีย น้องสาวของผู้ช่วยรัฐมนตรีตุลาการ …. ถ้าข่าวนี้กระจายออกไป ปู้เทียงคงจะเอาไขมันในตัวเจ้าอ้วนนี้ออกมาใช้ในตะเกียงนภากาศเป็นแน่ !
“ ข้า .. ข้าไม่ได้ลากนาง … ”
เทียงหยวนมาถึงจุดที่กำลังจะร้องไห้
“ แต่ข้าต้องมีตัวประกันใช้นางไปจำนำไว้ล้านเหลียง … มันเขียนไว้ใน สีขาวและดำ ที่นี่นี่นั่น … กับลายเซ็นของข้า … ”
“ โธ๊เอ้ย ไอหมูอ้วน บัดซบ ! ”
คนนึงเป็นน้องของรัฐมนตรีตุลาการ อีกคนเป็นลูกชายของรัฐมนตรีการคลัง นี่มีผลกระทบต่อการเชื่อความสัมพันในอนาคตและชื่อเสียงของทั้งสองตระกูล ! และแน่นอน เขาจำนำมันเพื่อเงิน หนึ่งล้าน … ! จวินเซี่ยถึงกับหัวเราะไม่ออก
“ เจ้าได้ลงนามแล้ว … แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเงิน หนึ่งล้านเหลียง ? ”
“ เสีย …. ข้าเสียหมดเลย ..”
เทียงหยวนล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้น ทำให้พื้นสั่นจนเกิดเสียงขึ้นมา
“ พวกเขาบอกว่าถ้าข้าไม่เอา หนึ่งล้านและห้าแสนเหลียงกลับไปในสามชั่วโมง เขาจะไม่เอาเงินอีกแล้ว และไม่เอานางด้วย แต่พวกเขาจะ ประจานข้าด้วยสัญญา นั่น … ”
“ พระสงฆ์! ”
จวินเซี่ยพูดไม่ออกอีกครั้ง
“ แล้วจะหาเงิน หนึ่งล้านห้าแสนเหลีงมาจากใหน ? แค่ล้านเหลียงก็ไม่ง่ายแล้ว ? ”
“ นั่น …. นั่นเป็นราคาสำหรับสามชั่วโมง … ”
เทียงหยวนฟูมฟาย
“ นายน้อยสาม เจ้าต้องช่วยข้าน่ะ ! ข้า … ข้าไม่มีที่ไปแล้ว ! ”
“ เจ้าอยากให้ข้าช่วย แล้วข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร ? เจ้าคิดได้อย่างไรว่าข้ามีเงินมากมายขนาดนั้น ? ”
จวินเซียปฏิเสธ เจ้าล้อข้าเล่นหรอ ? ไม่มีใครทำให้ข้าอยากฆ่าคนเช่นนี้เลย และเจ้ายังจะให้ข้าเอาเงินมาช่วยเหลือในเรื่องการพนันงั้นหรือ ? ลืมไปเถอะข้าไม่มีมากขนาดนั้นหรอก ถึงข้ามีข้าก็ไม่ให้ยืม !
“ เจ้าไม่ต้องการเงิน ! ”
เทียงหยวนฮึดขึ้นมากอีกครัง หรี่ตาลง
“ ลี่เฟงและเมงไฮ่โจว มีเงื่อนไข พวกเขาว่า นายน้อยสามจวินไม่ได้เข้าไปที่นั่นนานแล้ว พวกเขาจะคืนสัญญามาให้ข้าหากข้าพาเจ้าไปเล่นพนันสักรอบ ”
“ นี่ข้าได้รับความเคารพขนาดนั้นเลย ? ”
ขวัยเซี่ยพยักหน้า ในมุมของร่างที่เสเพลนี่ ก่อนที่เขาจะมาสิงอยู่ ชื่อเสียงของเขาในหอพนันนั่นคงจะธรรมดา สำหรับชีวิตในโลกก่อน … ชื่อเสียงปิศาจของเขาค่อนข้างที่จะสุดยอดในทุกบ่อนการพนัน !
Translate by iHaveNoName