I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

Otherworldly Evil Monarch ตอนที่ 26 สมุนไพร 5 ขนาน

| Otherworldly Evil Monarch | 837 | 2338 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

“ เจ้าไปก่อนได้ ตอนนี้ ข้ายังควบคุมมันได้อยู่ … เจ้าทำได้ดีมาก ”

ลี่โย่วหลานพูดอย่างใจเย็น ในขณะที่เขามองไปยังชายในชุดเขียว

ชายในชุดเขียว รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาในทันที เขากำหมัดและตอบ

“ ข้าน้อย จะกลับมาในภายหลัง ”

การกระทำของเขา นั้นราวกับคำพูดที่ว่า ทำได้ดีมา เป็นการชื่นชมที่สูงส่ง

ลี่โย่วหลาน พยักหน้าอย่างนุ่มนวล ใบหน้าเขาสงบนิ่งราวกับน้ำ ชายในชุดเขียวถอยหลังพร้อมกับก้มหน้าห่างออกไปราวๆสิบก้าว ก่อนที่จะหันหลังกลับ และเดินก้าวยาวๆจากไป แล้วเขาก็หายใจเข้าออกลึกๆอย่างผ่อนคลาย เขาไม่กล้าแม้แต่ที่จะหอบในระหว่างที่อยู่ต่อนายน้อย !

“ ฟังน่ะ ไปรายงานต่อปู่ของข้าที่อยู่ในราชวังกับองค์จักรพรรดิ์ในทันที ไปรายงานว่า ถังว่านลี่ได้นำกองทหารมายัง ที่พักของตระกูลลี่ของเขา แต่ไม่ต้องเป็นกังวล ถึงแม้เขาจะมาก็ไม่เป็นการดี แทนที่จะเป็นโอกาสที่ดี ในการที่จะสนับสนุนและเล่นหลอกล่อ ให้พวกเราได้ผลประโยชน์ทั้งหมด ”

ลี่โย่วหลานยิ่งย่าง อ่อนละมุน ผมสีดำของเขาพริ้วไสวอย่างอ่อนโยน ภายใต้สายลม

ภายในความมืด มีเสียงที่แสดงการยืนยันเกิดขึ้น และไม่นานหลังจากนั้น ก็มีคนผู้หนึ่งพุ่งตัวออกมาด้วยความเร็ว

“ จวินโม่เซี่ยได้เตรียมการที่จะหนีไปในตอนนี้ ปล่อนตระกูลจวินไปก่อน อย่างไรก็ตาม หากมหาเสนาบีดี ถัง มีเหตุให้มีปัญหากับสกุลเมิงมากพอ เมื่อนั้น ตระกูลเมิงคงจะต้องตกอยู่ในจุดที่ยากลำบากแล้ว … เมื่อมันเกิดขึ้น ท่านปู่ทั้งหมดต้องการที่จะกระทำการ …. เป็นเหตุให้สกุลเมิงและสกุลลี่กลายมาเป็นศัตรู เราสามารถที่จะดึงสกุลเมิงมาอยู่ข้างเราได้ เราอาจจะทำให้พวกเขายอมรับ … สกุลจวินนั้นมี จวินโม่เซี่ยเท่านั้นที่เป็นผู้สืบทอด การที่จะวางแผนจัดการกับพวกเขาคงมิใช่เรื่องยาก และสำหรับสกุลตู่กู เขาไม่สามารถที่จะต่อกรกับพวกเขาได้เลย … ”

ลี่โย่วหลานถอนหายใจอย่างแผ่วเบา เขากำมือเอาไว้ มือของเขานั้นละเอียดอ่อนและขาวนวล ดูราวกับเขาจะกลัวที่จะทำให้บรรยากาศรอบๆต้น ไพโอนี่ จะขุ่นเคือง เขาดึงใบของมันออกมา ก้มหัวลง เพ่งมองอย่างสงบนิ่งไปยังใบไม้สีเขียวนั่นและพูด

“ แต่แม้จะเป็นดังนั้น มันก็ … ไม่ได้แย่ อย่างน้อย มันก็น่าสนใจ ”

มีเสียงกีบเท้านับร้อยได้ยินมาจากที่ไกลๆ ไม่นาน เสียงเหล่านั้นก็มาถึงตรงหน้าประตู

ลี่โย่วหลานยิ่มอย่างอ่อนโยน เลิกคิ้วขึ้น จากนั้นเขาก็ออกคำสั่ง

“ เปิดประตู และต้อนรับ ท่านมหาเสนาบดีถังอย่างดีที่สุด ! ”

ในขณะที่จับประโยคนั้น รูปร่างอัน เพรียวงามของเขาก็ได้กระโดดออกไป เกิดเป็นแสงวาปสีเหลืองขึ้นและใบไม้ที่เขาถือไว้ล่องลอยออกไปพรุ่มกับเปล่งแสงสีทอง มันได้ตราตรึงตัวมันเองเขาไปในลำต้อนของ ต้นไพโอนี่ ..

เป็นเวลาเดียวกันที่ ใบไม้สีเขียวเหล่านั่นได้พุ่งตรงออกไป และเกิดเป็นลำแสงและกลุ่มควันโพยพุ่งขึ้นไปยังท้องฟ้า สายลมแห่งความน่าหวาดกลัวก็ได้เริ่มที่จะพัดพา
ในตอนที่เกิดแสงวาปขึ้นมานั้น ชุดสีขาวของลี่โย่วหลานก็ได้กระพือขึ้นด้วยสายลมที่รุนแรง และร่างของเขาก็ได้หายไปจาก สนาม …

จวินเซี่ยไปที่ใด ?

ที่ที่จวินเซี่ยไปนั้น มิใช่ที่ที่ปู่จวินจะคาดถึงแม้ในยามหลับ เป็นที่ที่ ปู่จวินจะไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าจวินเซี่ยจะก้าวเข้าไปอีกแล้ว มันคือสถานที่ ที่ โม่เซี่ยได้ถูก ฟาดอย่างทรมาณมาถึงสองครั้ง ! การโดนฟาดซึ่งทำให้เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะคลานออกมาจากเตียงได้เลยถึงครึ่งเดือน ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองครั้งนั้นคือการที่เขาโดนฟาดเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่เกิดมา ซึ่งทำให้มันฝังใจ !

และสถานที่นั้นเป็นของ น้าสามของจวินโม่เซี่ย สนามของจวินวูอี้

จวินวูอี้ได้ อุทิศชีวิตให้กับกองทัพ แม้แต่ที่อยู่ของเขา ก็มีส่วนหนึ่งที่ปิดไว้เพื่อเป็นที่ฝึกกองทหารของตระกูลจวิน

จวินวูอี้นั่งอย่างสงบนิ่งอย่างผิดปกติในขณะที่เขานั่งอยู่บนวีลแชร์ เขาสอดส่องสายตาเพ่งมองระหว่างทุ่งดอกไม้ในสวนและ องครักษ์ของตระกูลจวินที่กำลังออกกำลังกายอยู่ ภายในสภานที่ฝึก สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไป ดูเหมือนกับว่า หัวใจนักรบในตัวเขาได้ถูกปลุกขึ้นมาใหม่

จวินเซี่ยได้นั่งยองๆอยู่ตรงหน้าเขา เขาใช้มือทำเป็นเคล้ดลึกลับในขณะที่เขาตรวจสอบขาของจวินวูอี้ เขาได้ตรวจสอบจากข้างบนลงข้างล่างและ ข้างล่างขึ้นข้างบน เขาตรวจสอบ เส้นเอ็นแต่ละเส้น กล้ามเนื้อแต่ละมัดอย่างระมัดระวัง !

เมื่อเดือนที่แล้ว ร่างของจวินโม่เซี่ยไม่มีแม้แต่ร่องรอยของพลังภายใน ซึ่งทำให้มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำการตรวจสอบ แต่ในตอนนี้ ไม่เพียงแค่เขาครอบครองพลังภายในเท่านั้น แต่มันมีชื่อว่า เคล็ดนิรันดิ์อันดับแรก ซึ่งเป็นหนึ่งในเคล็ดปลดผนึกชะตาสวรรค์ ! ดังนั้นจวินเซี่ยจึงต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ก่อนที่จะทำการรักษา

หลังจากเวลาผ่านไปนาน จวินเซี่ยซึ่งเงื่ออกจนเปี่ยกชุ่มก็ได้หยุดทำการตรวจสอบ เขายืนขึ้น พร้อมกับแววตาที่เปล่งประกาย

“ มันเป็นอย่างไรบ้าง ? ”

สีหน้าของจวินวูอี้ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะรู้ผลลัพธ์ เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เบา กำมือแน่น จนเส้นเลือดดำที่อยู่ตรงหลังมือ เต้น ตุบๆ ซึ่งมันชัดเจนว่าแม้แต่ภายในหัวใจของเขาก็ไม่อาจ สงบนิ่งไว้ได้แล้ว !

แม้ว่าเขาจะรับรู้ได้ถึงสายตาอันเปล่งประกายของจวินเซี่ย เขาก็ยังคงไม่เชื่อว่าขาที่เป็นอัมพาตมานานของเขาจะสามารถที่จะฟื้นฟูขึ้นมาได้ !

จวินเซี่ย เป็นเพียงความหวังสุดท้ายของเขา !

เขาไม่กล้าแม้แต่ที่จะถามจวินเซี่ยถึงการฟื้นฟู เขาถามเพียงแต่ว่า

“ เป็นอย่างไรบ้าง ”

จุตประสงค์ที่อยู่ในคำถามของเขานั้นช่างเรียบง่ายมา !

“ การเจ็บป่วยของท่านไม่สามารถที่จะถือว่าเป็นเรื่องที่ดีได้ แต่ข้าไม่ต้องการที่จะมองโลกในแง่ร้าย ”

จวินเซี่ยยิ้ม

“ มันต้องใช้ความพยายามอย่างมาก แต่ข้าก็มั่นใจว่าข้าสามารถที่จะทำให้ท่านกลับมายืนได้อีกครั้ง ! ”

“ เลิศ ! ”

จวินวูอี้ไม่สามารถที่จะหยุดยั้งตัวเองจากความรู้สึกมีความสุขบนใบหน้าไว้ได้ แต่ภายใต้ความตื่นเต้นก็ยังมีความสงสัย หลังจากที่หมอที่มีฝีมือชั้นเลิศมากมายมาตรวจอาการของเขาและสรุปได้เพียงแต่ว่ามันไร้ซึ่งความหวัง ถึงแม้ว่า เมื่อไม่นานมานี้หลานชายของเขาจะมีท่าทีที่แปลกไป แล้วอยู่ๆหลานชายเสเพลของเขาจะมีความสามารถที่จะรักษาเขาได้อย่างไรกัน ? แม้ว่าจวินวูอี้จะเป็นดั่งคนที่จมน้ำและไม่ต้องการที่จะรอคอยเพียงแต่ความตาย เขาจึงพยายามคว้าแม้แต่ฟางเส้นเล็กๆเพื่อให้ตัวเองรอด แต่หากหลานชายผู้นี้มันเพียงแค่พูดอวดดีไปเท่านั้น เขาก็คงจะจบลงด้วยความเสียใจอีกครั้ง แล้วคนอื่นจะรู้ได้อย่างไรว่านายน้อยสามจวินคิดอะไรอยู่ ?

“ ข้าจะทำรายการสมุนไพรที่จำเป็น น้าสามจะต้องตระเตรียมคนเพื่อที่จะไปซื้อมันมา จนกว่าจะได้สมุนไพรเหล่านั้นมา ข้าเชื่อว่าวันที่น้าสามจะยืนขึ้นมาได้อีกครั้งก็คงจะอยู่ไม่ไกล ”

จวินเซี่ยพุด

“ ดีมาก ! สมุนไพรอะไรหรือ ? พวกมันหายากและแพงหรือไม่ ? ข้าจะเตรียมคนเพื่อที่จะไปหามัน ! ”

จวินวูอี้เริ่มที่จะกระวนกระวายมากขึ้น

“ ดอกแกนประทัด (裂肠花) หญ้ากลางใจ (通心草) เก้าใบหญ้า (九叶草) รากตัดขาด (断续根) และ บัวปราณประทุ (焚经荷)”

จวินเซี่ยบอกถึงสมุนไพรทั้หมดภายในการพูดครั้งเดียว เขาบอกถึงชื่อของสมุนไพรที่ใช้ในโลกนี้ เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาได้สำรวจหาชื่อของสมุนไพรที่เขารู้จักซึ่งมันแตกต่างจากชีวิตที่แล้วของเขาจากในหนังสือยาจำนวนหลายเล่ม จวินเซี่ยหามันด้วยข้อมูลคุณสมบัติของสมุนไพรเหล่านั้น ด้วยวิธีนี้เขาจึงรู้จักชื่อของสมุนไพรต่างๆที่ใช้กันในโลกนี้

“ ข้าเคยได้ยินชื่อของ หญ้ากลางใจ (通心草) ดอกแกนประทัด (裂肠花) และรากตัดขาด (断续根) แต่สมุนไพรชื่อ เก้าใบหญ้า (九叶草) และบัวปราณประทุ (焚经荷) มันคือสมุนไพรชนิดใหนกัน ? ”

จวินวูอี้ขมวดคิ้ว เขาเสาะหาผู้ที่จะมารักษาเขาเป็นเวลานานแล้ว จึงสามารถรู้จักสมุนไพรที่อาจจะเรียกได้ว่า หายาก แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักสมุนไพรสองชนิดนั้น สิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดคือ ชื่อเหล่านั้นมันออกมาจากปากของจวินเซี่ย

จวินเซี่ยยิ้ม ในขณะที่เขาเอาหนังสือออกมาจากหน้าอก เขาได้ให้จวินวูอี้ดูรูปของสมุนไพรที่อยู่ในหนังสือ

“ นี่คือเก้าใบหญ้า และนี่คือ บัวปราณประทุ ในจำนวนสมุนำพรที่ข้าบอกไป บัวปราณประทุคือสิ่งที่หายากที่สุดและไม่มได้มีให้เห็นบ่อยนัก ส่วนสมุนไพรที่เหลือนั้นสามารถหาได้โดยทั่วไปและน่าจะมีอยู่ในเรือนปรุงยาของพวกเรา ถ้าหากไม่มี มันน่าจะมีอยู่ในร้านขายสมุนไพรของเมือง ”

“ เยี่ยม ! ”

จวินวูอี้พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ และเพ่งมองอย่างกระตือรือล้นไปที่สมุนไพรที่อยู่ในหนังสือ ราวกับว่ามันคือสมบัติล้ำค่า

เป็นเวลาร่วมสิบกว่าปี่แล้ว ! และในที่สุดเขาก็รู้สึกถึงความหวังที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา !

Translate by iHaveNoName

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments