ตอนที่แล้วตอนต่อไปเสียงสายฝนตกกระทบหมวกกันฝนไม้ไผ่อย่างต่อเนื่อง จวินเซี่ยเดินออกจาก ที่พักของตระกูลจวินอย่างรวดเร็วผ่านทางประตูด้านข้างและเดินทอดน่องไปยังถนนหลัก ณ. ถนนหลักที่ซึ่งเคยอึกทึกครึกโครมด้วยกิจกรรมและคนเดินเท้ามากมาย มันได้ว่างเปล่าขึ้นมาในทันทีที่ฝนกระหน่ำลงมา ร้านข้างที่อยู่สองข้างทางนั้นมีผู้คนอยู่อย่างหนาแน่น ตลอดเวลามีเสียงหัวเราะหรือเสียงสาปแช่งดังมาจากในร้านให้ได้ยิน
ภายใต้ฝนที่สาดกระหน่ำ เสียงอึกทึกเหล่นั้นดูเหมือนจะรวมเข้าด้วยกันกับ สวรรค์และโลก จวินเซี่ยเดินทอดน่องไปท่ามกลางสายฝนเพียงคนเดียว เมื่อมองออกไป ดูสายฝนนั้นราวกับม่านที่กันระหว่างโลกกับสวรรค์ ในขณะที่เม็ดฝนกระส่ำใส่หมวกไม้ไผ่กันฝนของเขา จวินเซี่ยรู้สึกว่าตัวเขานั้นช่างไร้ความหมายและเปล่าเปลี่ยวยิ่งนัก
แล้ว ถ้าหากเขาได้เป็น มือสังหารอันดับหนึ่งในชีวิตที่แล้วล่ะ ? แล้วถ้าหากเขาได้รับโอกาศที่จะตาย และถูกส่งไปยังโลกที่ต่างออกไป ? ถ้าหากเขาได้รับสมับติลึกลับชื่อ เจดีย์หงจวินละ ? แล้วถ้าหากเขาได้รับโอกาศที่จะฝึกฝน เคล็ดปลดชะตาลิขิตสวรรค์ ?
ท้ายที่สุด เขาก็เป็นเพียงหยดน้ำในทะเลที่อยู่ระหว่างสวรรค์และโลก ที่เล็กจิ๋ว โดดเดี่ยว และลำพัง …
“ รุ่นก่อนๆจะยังไม่เคยเจอบรรพบุรุษของพวกเขา ผู้ที่สืบทอดต่อมา ก็จะไม่เคยได้เจอ คนรุ่นหลาน ที่เรียนรู้โลกและสวรรค์อย่างไม่รีบร้อนและแน่นอนไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวหรือด้วยค่า ” จวินเซี่ยหัวเราะเล็กน้อยในขณะที่เขาพยัหน้า เขาคิดกับตัวเองว่าเขาควรจะเขียน บกวีนี้ไว้ เมื่อกิดขึ้นมาในอีกโลกหนึ่ง เขาจะเป็นชายแท้โดยไร้ซึ่งฐานันดรและลูกหลาน ! ลูกหลานที่แท้จริงของ หยานและฮวนในโลกนี้มิใช้ใครอื่นนอกจากตัวเขาเอง
[ ลูกหลานของ หยานและฮวน คือ สกุลฮั่นในจีนปัจจุบัน ]
ฝนที่ตกลงมาอย่างหนักมันได้สร้างม่านหมอกขึ้นอย่างหนาแน่น ทั่วทุกตารางนิ้วของพื้นเปียกชุ่ม ม่านฝนแลละเมฆหมอกปกคลุมไปถึงท้องฟ้า ทำให้ทุกสิ่งอย่างมองดูพร่ามัว ทุกอย่างที่อยู่ท่ามกลางสายฝน ดูเหมือนเสียงของพวกมันจะถูกลดทอนไป … ทำให้จวินเซี่ยรู้สึกราวกับอยู่ในความฝัน ไร้ซึ่งสิ่งตางๆที่มีชีวิตอยู่ มีเพียงแต่เขาเท่านั้น เดินอย่างเดียวดายท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมา …
จวินเซี่ยรู้สึกราวกับเขานั้นเป็นผีในทันที หรือบางทีเขาอาจจะกำลังละเมอเดิน เดินเดินของเขาหนักแน่นและก้องสะท้อนไปไกล ความรู้สึกทั้งหมดนี้ทำให้จวินเซี่ยผู้ซึ่งเป็นมือสังหารที่เลือดเย็นรู้สึก อ่อนแอและเปราะบาง
แล้วทันใดนั้นเขาก็พบว่าตัวเขาอยู่ท่ามกลางความมืด และตระหนักรู้ว่าเขาเดินจากถนนหลักเข้ามายังซอยเล็กๆโดยไม่ตั้งใจ ในท่ามกลางสายฝน มีไม้ไผ่ยาวๆวางลาดมาจากร้านค้าเพียงอันเดียวที่มองเห็นได้ชัดเจน และมีกลิ่นของเหล้าองุ่นลอยโชยมา
ทางเดียวที่จะหยุดความเสียใจ เพียงแค่ต้องทิ้งมันไป !
ทางเดียวที่จะทำให้ความกังวลหายไปได้ ก็คือ เหล้าองุ่น ! จวินเซี่ยลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะเข้าไปในร้านเหล้าองุ่น
ในร้านนั้นดูราวกับไม่มีผู้ใดเข้าไป มีโต๊ะ สิบห้าตัว และพวกมันทั้งหมดนั้นว่างเปล่า ถ้าจะคิดว่าฝนตกหนักขนาดนี้ มันก็เป็นแกติที่ร้านค้างจะได้รับผลกระทบ และโดยเฉพาะถ้าคิดว่าร้านนี้เล็กขนาดใหน แต่ ตรงมุมหนึ่งของร้าน มีคนผู้หนึ่งนั่งอยู่ โดยปกปิดใบหน้าด้วยหมวกไม้ไผ่กันฝน เขานั่งอยู่และบริการตัวเอง ดูราวกับเขากำลังทำให้ตัวเองรื่นรมย์ แต่พอมองลึกลงไปมันดูเหมือนว่าเขากำลังโดดเดี่ยวและเดียวดาย
จวินเซี่ยเลือกสุ่มสั่งอาหารสองจาน และเหล้าองุ่นหนึ่งเหยือก จากนั้นเขาก็นั่งลงอย่างเงียบๆอยู่ในมุมหนึ่งและบริการตัวเองเป็นอย่างดี
เขานั้นนั่งอยู่อย่างเดียวดายภายในร้านเล็กๆท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำ
จอกนี้ข้าดื่มให้กับผู้ที่ข้าเคยสังหารไปในช่วงชีวิตที่แล้ว อภัยข้าด้วย ไม่มีโอกาสที่จะแก้แค้นแล้วละ ดื่ม !
จอกนี้ข้าขอดื่มให้กับผู้ที่ข้าจะจัดการในชีวิตใหม่ อภัยให้ข้าด้วย โชคชะตาของเจ้าจะต้องายด้วยน้ำมือข้า ดื่ม !
แก้วนี้ข้าดื่มให้กับ เจ้านายและสหายพี่น้องข้า ข้าของให้พวกเจ้าทำภารกิจสำเร็จ เจ้าอาจจะลาออกก่อนและไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุข
แก้วนี้ข้าดื่ม …
จวินเซี่ยนั่งดื่มอย่างเดียวดาย แก้วแล้วแก้วเล่า โดยที่ไม่ส่งเสียใดๆออกมา เขาปลดปล่อยอารมณ์ทั้งหมด ความเชื่อทั้งหมด ความเปล่าเปลี่ยวทั้งหมดลงในแก้วเหล้า และดื่มมันเข้าไปทั้งหมด ทุกสิ่งอย่างหลังไหลไปพร้อมกับเหล่าองุ่นลงสู่กระเพาะของเขา ! จากวันนี้ต่อไป ในโลกนี้ ข้า จวินโม่เซี่ย ! จวินเซี่ย จอมโฉดมือหนึ่งจากโลกอื่น ไม่มีอะไรอื่นนอกจากเงิน !
เหล้าองุ่นในร้านเล็กๆแห่งนี้มิใช่ของที่ล้ำเลิศ มันออกจะรสแย่ด้วยซ้ำ สำหรับใครที่ต้องการจะดื่มเหล้าองุ่นชั้นดี มันจะแตกต่างจากที่จวินเซี่ยดื่มไปมากนัก ! แม้ว่าจวินเซี่ยในตอนนี้จะไม่ได้คิดว่าเหล้าองุ่นนั้นจะรสเลิศหรือไม่ หากเขาก็ยังคงดื่มด่ำมันราวกับหญิงงาม เขาไม่สามารถที่จะรับรสของมันได้เลย ความรู้สึกทั้งหมดของเขาช่างขื่นขม รุ่มร้อน และโศกเศร้า …
ด้วยความไม่คุ้นเคยกับโลกนี้ นี่เป็นช่วงเวลาเดียวที่เขาจะปลดปล่อยอารมณ์ที่อ่อนแอออกมา !
จากนี้ต่อไป ข้าจะเดินไปตามเส้นทางของ จอมโฉด ! เส้นทางของบุรุษเหล็ก ! จากช่วงเวลานี้ต่อไป ข้าจะใช้ กองกระดูกและทะเลเลือดจากชีวิตที่แล้วของข้าเพื่อก้าวไปสู่โจมโฉดหนึ่งเดียวที่ไม่มีใครทัดทาน !
จอมโฉดแห่งโลกหน้า คือ ข้า โม่เวี่ย !
เมื่อดื่มอีกแก้วเข้าไป แต่จวินเซี่ยยังคงรู้สึกโศกเศร้า เขายังคงรินเหล้าใส่แก้วต่อไปและดื่มมันเข้าไปอึกใหญ่ …
…
จวินเซี่ยมิได้ตระหนักรู้ถึงพฤติกรรมที่ประหลาดที่เขาแสดงออกมาเลย ราวกับว่าในโลกนี้มีเพียงเขาคนเดียว และได้ตัดตัวเองออกไปจากทุกสิ่ง ทั้ง ท้องฟ้า พื้นดิน สายน้ำ และสายฝน … เป็นอิสระโดยทอดทิ้งผู้คนในโลกของเขาไป รู้สึกถึงความสุขอยู่บางๆ การอยู่โดดเดียว และลำพัง ทั้งหมดรวมเข้ากันได้อย่างดีในร่างของเขา
มันเป็นช่วงเวลาเดียวที่จวินเซี่ยยังคงจดจำจวินเซี่ย ที่เป็นมือสังหารลึกลับอันดับหนึ่งและมิใช่ จวินโม่เซี่ย !
ตรงมุมของร้าน ลูกค้าเพียงคนเดียวของร้านที่จวินเซี่ยเห็น ตอนนี้กำลังเพ่งมองมาที่จวินเซี่ย เขาเฝ้ามองจวินเซี่ยที่นั่งเพียงคนเดียว ดื่มตลอดเวลาด้วยความโศกเศร้า และมีความเปล่าเปลี่ยวไหลซึมออกมา ด้วยความใจกว้างลึกๆของเขา และเห็นใจ ทำให้เขาเกิดความอยากรู้อยากเห็น
จวินเซี่ยไม่รู้ว่าเขาดื่มเหล้าองุ่นไปมากแค่ใหนแล้ว เขาก็เพียงแค่ดื่มมันต่อไป ในขณะที่เขากำลังจะดื่มอีกแก้ว ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนพูดขึ้นมา “ พี่ชายท่านนี้ดื่มได้น่าทึ่งยิ่งนัก ตอนนี้ฝนตกหนักมากอยู่ข้างนอก ที่นี่มีเพียงแต่เราสอง เมื่อโชคชะตานำพาให้เราพบกัน ท่านจะว่าอะไรไหมถ้าเราจะดื่มด้วยกัน ? ”
จวินเซี่ยเงยหน้าขึ้นและมองไปยังลูกค้าคนนั้นที่ถอดหมวกไม้ไผ่กันฝนออกแล้ว เผยให้เห็นใบหน้าที่สง่างาม แสดงถึงกลิ่นอายที่น่าเคารพโดยไร้ซึ่งความโกรธ เขามองมาที่จวินเซี่ยอย่างอ่อนนุ่มราวกับน้ำ
จวินเซี่ยหัวเราะ เขายื่นมืออกไป และถอดหมวกไม้ไผ่กันฝนออกแล้วเอาไปวางไว้ข้างๆ “ สายลมใบไม้ร่วงและฝนเท่านั้นที่ยับยั้งบุรุษได้ สำหรับเราสองที่ได้พบกันที่นี่ เป็นเรื่องของโชคชะตาโดยแท้ เมื่อมันเป็นโชคชะตา เหตุใดเราจะไม่ดื่มด้วยกันละ ? มา มา! ”
คู่สังสรรค์ของเขาไม่ได้คาดหวังว่าจวินเซี่ยจะหนุ่มแน่นขนาดนี้และยังสะดุ้งตกใจก่อนที่จะหัวเราะออกมา “ ตามจริงแล้ว การเฝ้ามองโชคชะตานั้นย่อมดีกว่าข้อเสนอที่น่ายำเกรง ” จากนั้นเขาก็สั่งอาหารอีกสองสามจาน และ เหล้าองุ่นสองเหยือก เขาเดินมาและนั่งตรงหน้าจวินเวี่ย ยิ่มและถาม “ ชายหนุ่มที่สง่างามเช่นเจ้าช่างหาได้ยากยิ่งในเมืองนี้ ข้าสงสัยนักว่าสกุลใดกันที่เด้กหนุ่มผู้นี้อยู่ ? ”
“ ตระกูลอันสูงส่งที่เด็กหนุ่มอยู่ ? ” จวินเซี่ยหัวเราะออกมาและตอบไปด้วยความรังเกียจ “ ไม่มีชื่ออยู่ในโลกนี้หรอก การปฏิบัตต่อผู้คนราวกับเกมส์ ที่จะถามชื่อของบุรุษ ! มันอาจจะอยู่ในแววตาของพี่ชายผู้นี้ มีเพียงผู้ที่มาจากตระกูลที่สูงส่งเท่านั้นหรือที่จะได้ครอบครองใบหน้าแบบนี้ ? ”
“ โอ้ ? เหอะ เหอะ ข้าผิดเอง ดังนั้นโปรดให้แก้วนี้เพื่อเป็นการลงโทษข้า ! ” ชายวันกลางคนผู้นั้นยกแก้วขึ้นและดื่มเหล้าเข้าไปอึกใหญ่ การกระทำโดยบังเอิญและไม่ระวัง เมื่อสังเกตุที่ใบหน้า จากที่จวินเซี่ยเป็นคนเสเพลทำให้รู้ว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา กลิ่นอายที่ปล่อยออกมาจากคิ้วของเขานั้นช่างนิ่มนวลและขู่เข็ญ ทุกการเคลื่อนไหวของเขานั้นช่างสง่างาม บ่งบอกให้เห็นถึงความสามารถและความระมัดระวัง มีพลังปราณจากภายนอกที่ถูกส่งเข้ามาตรวจสอบภายในร้านนี้ น่าเชื่อว่าจะมาจาก องครักษ์ของชายผู้นี้ และเขาคงจะเป็นใครสักคนที่มีตำแหน่งสูงและไม่ง่ายที่จะพบเจอ เมื่อมองถึงความรับผิดชอบในความผิดพลาดของเขาและแม้แต่รอยยิ้มในขณะที่เขาลงโทษตัวเอง จวินเซี่ยรู้สึกมีทัศนคติต่อชายผู้นี้เปลี่ยนไป เขารู้สึกว่าการนั่งและดื่มเหล้าองุ่นร่วมกับคนผู้นี้นั้นมิใช่สิ่งที่สมควร
“ ให้ข้ารู้ชื่อที่เจ้าอยากให้เรียกได้ไหม ? ” ชายผู้นั้นกลืนเหล้าองุ่นเข้าไปในขณะที่เขามองไปยังจวินเซี่ย กลิ่นไอที่นิ่งเฉยของจวินเซี่ยทำให้ชายผู้นี้มีความสนใจเขาเป็นพิเศษ
Transalte by iHaveNoName