ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ การท่องโลก การพบเจอที่อาจจะจบลงโดยการเป็นคนรู้จัก? สิ่งที่เจ้าและข้าต้องการก็คือการดื่มอย่างมีความสุข หลังจากที่ดื่มกันเสร็จ เราก็จะไปตามทางของตัวเองแล้วอาจจะไม่เคยคิดถึงวันนี้เลย ชื่อนั้นเป็นเพียงแค่เครื่องหมาย หากเจ้าระลึกถึงมันได้ มันอาจจะนำพาโชคก็ได้ ? หรือหากเจ้าลืมมันจะนำพาโชคร้ายมาให้ก็ได้ ? ” จวินเซี่ยยังคงจมอยู่ภายใต้ของเขตแห่งความเศร้า ตามจริงแล้วเขาจะไม่บอกชื่อจริงของเขา หากเขาพูดคำว่า จวินโม่เซี่ยออกไป ใครจะรู้ ว่าชายผู้นี้อาจจะเก็บกระเป๋าและหนีไปถึงแม้ฝนจะตกเช่นนี้ก็ได้ ? หลังจากที่เขาขึ้นชื่อเรื่อง ชายเสเพลที่เลวทรามและสามารถทำให้คนตายได้
“ ล่องลอยไปในโลกโดยไร้นาม มันเหมือนเกมส์ที่เล่นกับคนเป็นแท้ การถามชื่อมิใช่สุภาพบุรุษ! การท่องโลก การพบเจอที่อาจจะจบลงโดยการเป็นคนรู้จัก ! ” ชายวัยกลางคนทวนคำ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากคล้อยตามคำนั้นไป “ เป็นคำคมที่ดี ! เป็นคำคมที่เยี่มจริงๆ ข้าคาดไม่ถึงเลยว่า น้องชายจะพูดได้ดีขนาดนี้ แม้แต่นักปราชญ์ก็อาจจะทำอย่างนี้ไม่ได้ มันดูเหมือนว่าข้าจะหยาบคายอีกแล้ว ” ในขณะที่มองไปยังจวินเซี่ย เขาหัวเราะออกมาอย่างสบายๆ “ ตรรกะของน้องชายผู้นี้ช่างมีเหตุผลจริงๆ ข้านั้นไร้ความผ่อนปรน อาจจะต้องขออีกจอกเพื่อเป็นการลงโทษ !”
จวินเซี่ยหยุดเขาอย่างรีบเร่ง “ ท่านดื่มไปทั้งจอกซ้ายและขวาในขระที่ข้ายังมิได้ดื่มเลยสักแก้วเดียว เจ้าคงจะไม่ได้หาโอกาสอ้างเพื่อที่จะได้ดื่มมากกว่าข้าใช้ไหม ? ”
ชายผู้นั้นสะดุ้งและกยุดก่อนที่จะหัวเราะ เขาดื่มแก้วของเขาลงไปก่อนที่จะเช็ดปาก “ ไม้ว่าสุราองุ่นนี้จะไร้ชื่อ แต่มันก็ยังถือเป็นสุราองุ่นชั้นดี หนักหน่วงและร้อนแรง ! ชายที่แท้จริงควรจะดื่มสุราองุ่นแบบนี้ ! แท้จริงแล้ว สำหรับการที่จะดื่มสุราองุ่นนี้เข้าไปอีกนั้น ก็เป็นอื่นไปไม่ได้นอกจากข้ออ้าง ”
“ สุราองุ่นนี่ ? ถือว่าเป็นสุราองุ่นชั้นดี? ” จวินเซี่ยพ่นลมหายใจออกทางจมูก “ ข้าบอกพี่ชาย หรือว่าท่านมิเคยได้ดื่มสุราองุ่นชั้นดีเลยสักครั้ง ? สุราองุ่นนี่คือเพียงแค่สิ่งที่เจ้าจะดื่มไปก่อน ในตอนที่ท่านหาของดีไม่ได้ หากสุราองุ่นแบบนี้ถือว่าเป็นของดีแล้ว ถ้าอย่างนั้น ก็มีสุราองุ่นนับไม่ถ้วนเลยสิที่เป็นของดี ? ”
แววตาของชายผู้นั้นเปล่งประกายขณะพูด “ ร้านสุราองุ่นของตาแก่ซ่ง อาจจะไม่ใหญ่โตอะไร ต่อสุราองุ่นที่นี้เป็นของขึ้นชื่อในเมืองนี้เชียว ผู้ที่รักสุราองุ่นจะดื่มมันด้วยความนับถือ หากวันนี้ฝนไม่ตก ตอนนี้ที่นี่คงจะเต็มไปแล้ว ! นั้นแหล่ะเป็นเหตุที่ว่าทำไมเจ้าและข้าได้ ร่วมดื่มสุราองุ่นกันในวันนี้ นี่เป็นวันที่โชคดีของทั้งเจ้าและข้า ! เจ้าอาจจะไม่รู้สิ่งนี้ แต่ตาแก่ซ่ง จะขายสุราองุ่นเพียงวันละ ยี่สิบเหยือก สิบเหยือกในช่วงบ่ายและสิบเหยือกในช่วงค่ำ พวกเขาจะไม่ขายเกินกว่านั้นแล้ว ! หากตาแก่ซ่งได้ยินคำพูดของเจ้า ข้ากลัวว่าเขาคงจะไม่ปล่อยเจ้าไป ”
“ ฮ่าฮ่าฮ่า… ท่านช่างเป็นคนดีเสียจริง ที่คิดว่าทำให้ข้ายิ้มได้ในวันที่ข้าสุดแสนจะเศร้าใจ ! ” แต่เดิมแล้วจวินเซี่ยตั้งใจจะไม่หัวเราะ แต่เขาก็อดกลั้นอารมณ์นี้ไว้ไม่ได้ “ ช่างน่าขันนัก ! สุราแย่ๆแบบนี้จะมีขีดจำกัดการขายได้อย่างไรกัน ? เหล่าองุ่นที่ข้าน้อยผู้นี้เคยดื่มมาอย่างน้อยร้อยครั้งมันเข้มข้นกว่านี้ ! ”
คำพูดเหล่านั้นหาได้อวดดีแต่อย่างใด ความเข้มข้นของสุรานี้อาจจะมีมากสุดแค่ ยี่สิบเปอร์เซ็นของ สุราข้าวฟ่าง ในแง่ของคุณภาพ สุรานี้ค่อนข้างเบาบาง สำหรับจวินเซี่ยที่คุ้นเคยกับการดื่มสุราชั้นหนึ่งของโลกในชีวิตก่อน สุรานี้คุณภาพต่ำมากจริงๆ ในความจริง ผู้คนในยุคสมัยใหม่อาจจะไม่เคยได้ดื่มสุราชนิดนี้เลย สุราชนิดนี้ดูเหมือนโคลนตมราวกับว่ามันไร้ซึ่งอนามัย
ใบหน้าของชายวัยกลางคนเริ่มแสดงอะไรบางอย่างที่ไม่น่าดูออกมา “ น้องชาย ข้าเห็นด้วยว่าเจ้าเป็นผู้มีการศึกษา แต่เจ้าจะมาพูดอย่างนี้ได้อย่างไรกัน ? เราสามารถกินข้าวตามแบบที่เราชอบ แต่มันทำให้เหมือนกับไม่ได้เช่นคำพูด ! หากเจ้าจะเปรียบกับสุราของราชสำนัก นี่… ข้าจะลองหาโอกาสที่จะลองมัน ถ้าจะให้เปรียบ มันคงจะให้รสชาติที่หรูหรา ร้อนแรงน้อยกว่า และมีพลัง ! มันมีความสามารถในกระกระตุ้นเลือดชายได้น้อย หากพูดถึงสุราที่เจ้าเคยลองมาเป็นร้อยครั้งที่เข้มข้นกว่าเหล้านี้มาก ! ”
“เฮ่เฮ่ โอ้ ? เจ้าไม่เชื่อข้าหรือ ? ” ด้วยสายตาที่เสียดแทง “ หากเจ้าไม่เชื่อข้า งั้นก็คงจะตามนั้น ข้าไม่มีเหตุผลที่จะทำให้เจ้าเชื่อ ฮ่าฮ่าฮ่า … ถ้าอย่างนั้น …. ร่ำสุรา ! ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านพี่ เจ้ารู้ความหมายของการร่ำสุราไหม ? เจ้ารู้วว่าจะทำอะไรบางอย่างที่ถือว่าเป็นการร่ำสุราไหม ? ฮ่าฮ่าฮ่า … ”
ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วและไร้ซึ่งคำพูด ในหัวของเขา เริ่มจะมีความเสียใจเข้ามา เด็กนี่ช่างผิดปกติเสียจริง เขาแวะเข้ามาด้วยความมุ่งหมายที่ดี และเด็กนี่ไม่ได้สำนึกอะไรเลย ! ไม่เอ่ยถึง เขานั้นดูหมิ่น แม้ว่าเขาจะมีพรสวรรค์ และเป็นปราชญ์ที่ดุเดือด ซึ่งมันยุ่งยากสำหรับเขา ที่มีพรสวรรค์เป็นชื่อเสียยงชั้เลิศ
จวินเซี่ยร้อง เฮง ออกมาและพูดด้วยเสียงต่ำ “ วิถีการร่ำสุราที่แท้จริง คือการดื่มในความรู้สึกเดียว! หรือความคิดเดียว! การร่ำสุราเพียงคนเดียวไม่นับว่าเป็นวิถีการร่ำสุราที่แท้จริง นี่เป็นการร่ำสุราที่ไร้ประโยชน์! โอ้ แด่สุรา! ถ้าคิดอย่างนั้นคงจะไม่มีสุราชั้นเลิศในโลกนี้ นี่ไม่มีใครที่เข้าใจในสุรา สิ่งใดจะเพิ่มเข้ามาใรการร่ำสุรา! นั่นไม่ใช่สิ่งที่มีรสเหมือนสุรา ไม่ใช่สิ่งที่นับได้ว่าเป็นสุรา! ศีลธรรมแต่เดิมนั้นเป็นเพียงมายา เพียงคอสุราที่ทิ้งชื่อของเขาไว้เบื้องหลัง ทุเรศสิ้นดี! ภายในโลกอันกว้างใหญ่นี้ ไม่มีนักดื่มคนใดจะประสบ ! ว่าอะไรคือโลกที่มีแต่ความเศร้าโศก! โดยที่มิได้เรียกหาเลย ! ”
เมื่อดื่มแก้วแห่งความโศกของเขาเข้าไปแล้ว จวินเวี่ยลุกขึ้น จากนั้นเขาก็เงยหน้าและหัวเราะออกมาอย่างสบายๆ “ เส้นทางนับล้านลี้ ภายใต้ทะเลแห่งผู้คนนับพันล้าน บัดนี้ หามีใครสักคนไม่ที่จะเป็นเพื่อนดื่มกับข้า และหามีใครสักคนไม่ที่จะทำให้ข้าดื่มอย่างมีความสุข ! โลกนี้ช่างเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ! อ่าาห์ หากได้ร่ำสุรากับสหายนับพันจอกก็น้อยไป หากเป็นคำพูดที่หยาบคาย ถึงน้อยเพียงใดก็เหลือทน! เมื่อสุรานั้นแย่ ผู้คนจะเริ่มอ่อนล้า แล้วใหนละความหมายของการดื่ม ? ข้าจะไปละ ! ”
เหล้าคุณภาพต่ำนี้ … เป็นเหล้าที่ทำมาอย่างจำกัดหรือ ? เมื่อข้าบอกว่ามันด่อยค่า มีคนคัดค้าน ? คอระดับใหนกัน ? ในหัวใจของจวินเซี่ยเต็ไปด้วยความโกรธ เขารู้สึกราวกับสีซอให้ควายฟัง โลกนี้ดูเหมือนจะมีแต่อะไรที่เป็นของบ้านนอก …
คนพวกนี้จะคู่ควรจะดื่มกับจอมโฉดอย่างข้าได้อย่างไรกัน ?
แท่งเงินลอยตกลงไปบนโต๊ะด้วยเสียงดัง ปัง จากนั้นจวินเซี่ยก็เดินออกประตูไปด้วยเสียงหัวเราะที่เย่อหยิ่ง ร่างของเขาสอดแทรกเข้าสู่เมฆหมอกแห่งสายฝนและหายไปในที่สุด
ด้วยนิสัยของเขา ชายวัยกลางพบว่าตัวเองนั้นค่อนข้างที่จะขุ่นเคือง เด็กหนุ่มนี่ช่าง เดียงสานัก และเขายังเย่อหยิ่งเกินไป ! ไม่สำคัญว่าเขาจะเป็นผู้ที่มีท่าทางที่สง่า ถ้าคิดว่าสุราที่เขาชอบที่สุดนั้นและถือว่าดีที่สุด ก็ยังมีค่าน้อยไปหากจะได้ฟาดเจ้าเด็กนี่ ! แม้จะไม่เป็นของอ้างของเขา …
แม้ว่าในใจเขาจะริษยาความไร้กังวลและหัวรั้นของจวินเซี่ย ทั้งความถือดีและเย่อหยิ่ง ! เมื่อใหร่ข้าจะอยู่อย่างมีชีวิต? ในเมื่อเมืองนี้ราวกับกรงขนาดใหญ่ …
“ หากจะคิดว่าเขาดูเหมือนจะปากเสียและเย่อหยิ่ง แต่ความบริสุทธิใจนี้อาจจะมิใช่ตัวตนจริงๆก็ได้ ศีลธรรมแต่เดิมนั้นเป็นเพียงมายา เพียงคอสุราที่ทิ้งชื่อของเขาไว้เบื้องหลัง อะไรจะเป็นคำพูดดีขนาดนั้น! ” ชายวัยกลางคนครุ่นคิดอย่างเงียบๆ ยกแก้วขึ้นมาและดื่ม หรือมันจะเป็นผลทางจิต ? หรือจะมีเหตุผลอื่น ? สุรานี่ อาจจะทำให้เขารู้สึกไม่เพียงพอ ที่รู้สึกแน่นท้องขึ้นมา
“ มันอาจจะบอกได้ว่า คนโบราณสร้างบทกวีสำหรับโครงเจ็ด(poems for every seven paces) ข้าคิดมาตลอดว่าพวกเขาทำให้มันเกินจริงจากเมื่อก่อน มันดูเหมือน บทกวีโคลงเจ็ด(poems for every seven paces) นั้นไม่มีอะไรที่เกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สองประโยคสุดท้าย มันคือบางอย่างที่เป็นจริง ! ” เขานั่งพึมพัมอยู่กับตัวเอง “ หากได้ร่ำสุรากับสหายนับพันจอกก็น้อยไป หากเป็นคำพูดที่หยาบคาย ถึงน้อยเพียงใดก็เหลือทน ! ไม่เลว ไม่เลวเลย ปราชญ์ผู้นี้มีฝีมือบางอย่างจริงๆ ”
ถ้าจะพูดอย่างนั้น ชายวัยกลางคนก็จ้องมองไปยังความว่างเปล่าในขณะที่คิดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็หัวเราะออกมา “ไอโง่เอ้ย เขาต้องการจะบอกว่าข้ามิใช่สหายของเขาและและคำที่เราพูดคุยกันมันทำให้เสียอารมณ์ ฮ่าฮ่า … เขาด่าข้าก่อนไปนี่นา เป็นการด่าข้าอย่างอ้อมค้อม … เขานี่ช่างเป็นผู้รอบรู้เสียจริง ! แม้ในอาณาจักรเทียนชิงนี้ ยังมีเพียงอีกคนที่กล้าด่าข้าอย่างเปิดเผยเช่นนี่ก็เพียงแต่เชษฐาของข้า ไอโง่นั่นช่างทำให้ข้ากระชุ่มกระชวยเสียจริง ”
ในชีวิตของเขา จวินเซี่ยได้ถูกตราหน้ามากมาย ทั้ง มือสังหารวิกลจริต ปิศาจจอมกระหายเลือด และ ชื่ออื่นๆอีกมากมาย แม้ว่า นักปราชญ์ผู้รอบรู้นี้จะไม่ใช่หนึ่งในนั้น แม้ว่าจวินเซี่ยจะไม่คาดว่าการที่เขาคิดถึงความทรงจำเก่าๆและบทกวีที่มีอยู่เล็กน้อย จะทำให้เขาถูกเรียกว่า ปราชญ์ผู้รอบรู้ ! ไม่ต้องพูดถึงเลย ว่าเขาจะเชื่อว่ากำลังด่าผู้อื่นอยู่ หากเขารู้เรื่องนี้ เขาก็คงจะรู้สึกขันยิ่งนัก
หากจวินเซี่ยต้องการจะด่าใครสักคน เขาจะชี้ไปที่จมูกของผู้นั้น เจ้าหมายความว่ายังไง ด่าแบบอ้อมๆ ? สำหรับจวินเซี่ย แม้จะด่าออกไปต่อหน้าก็คงจะยังไม่พอใจ
ชายวันกลางคนหัวเราะอยู่สักพักหนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และมองไปรอบๆ เขาก็เห็นคนตัวเตี้ย ผอมบาง เหี่ยวแห้งราวชายแก่เพ่งมองมาด้วยแววตาที่หม่นหมองจากทางที่จวินเซี่ยไป เขายืนอยู่นิ่งๆ ใบหน้าแสดงถึงความโศกเศร้า
Translate by iHaveNoName