ตอนที่แล้วตอนต่อไปสวรรค์ต้องการให้ข้าตาย ! ความรู้สึกเล้กๆเข้าจู่โจมพวกเขาทั้งหก ช่างน่าสิ้นหวัง !
พวกเขาเห็นแสงสีเหลืองเปล่งประกาย โดยที่ได้สนใจถึงบุคคลที่อยู่ตรงหน้า พวกเขาไม่รู้เลยว่าคนผู้นั้นไม่ได้ครอบครองกลิ่นไอของปฐพีเชวียน
ความรู้สึกสิ้นหวังมากมายนี้ส่วนหนึ่งมาจากการที่พวกเขาตัดสินใจผิดพลาด แม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาเล็กๆ ที่ผนึกความหวังของพวกเขาไว้ !
เหตุผลที่ว่าทำไมจวินเซี่ยยิงลูกดอกเหรียญที่มีพลังที่สว่างไสวออกไปนั้นเพราะว่าจวินเซี่ยได้คาดการถึงช่วงเวลานี้ไว้แล้ว ! สำหรับมือสังหารที่ดี จะต้องเข้าใจถึงความคิดของศัตรู จากการคำนวนของจวินเซี่ย การที่พวกเขาจะปะทะกับยอดฝีมือ พวกเขานั้นจะแพ้ไม่ได้ และจะติดหล่ม ! ซึ่งตอนที่พวกเขาติดหล่มนี้เองที่จวินเซี่ยกำลังรอคอย !
เมื่อเชวียนเงินที่บาดเจ็บจะต้องปะทะกับปฐพีเชวียนขั้นสูงสุด หัวใจของเขาจะตกอยู่ในท่ามกลางความหวาดกลัว ! ความรู้สึกนี้ไม่ต่างอะไรกับการคอคอยความตายที่เลี่ยงไม่ได้ ! นอกจากนี้ พวกเขายังโดนติดตาม ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติที่ความรู้สึกสิ้นหวังนี้จะเพิ่มขึ้นเร็วก่าวปกติ
นี่คือช่วงเวลาสั้นๆที่จวินเซี่ยต้องการ !
หากเขาโจมตีไปตรงๆโดยที่ไม่มีกลยุทธ์ พวกเขาอย่างน้อยสามคนจะต้องสามารถหลบลูกดอกของจวินเซี่ยได้อย่างแน่นอน การแบ่งความแข็งแกร่งไปยังลูกดอกทั้งหกทำให้พลังที่เหลืออยู่ตกลง ซึ่งมันต่างจากการเล็งลูกดอกเพียงครั้งเดียว ! หากแม้พวกมันคนหนึ่งเหลือรอด จวินเซี่ยคงจะประสบกับปัญหาอย่างนัก ! พวกมันทั้งหมดอาจจะบาดเจ็บ แต่พวกเขาแต่ละคนก็มิใช่คนที่จวินเซี่ยจะจัดการได้ในระดับขั้นของเขาตอนนี้
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมกริชสั้นบินของลี่น้อยถึงไร้ประโยชน์ เพราะมันแต่ละอันสามารถจัดการได้ทีละครั้ง !
จวินเซี่ยเพ่งความสนใจไปที่ผู้ที่อยุ่ในขั้นเชวียนเงิน แม้ว่าจะบาดเจ็บอย่างหนัก เป็นก็เป็นคนที่ทำให้เขากดดันมากที่สุด ! ซึ่งเป็นผู้ที่ช่างสังเกตุมากพอที่จะพบว่าจวินเซี่ยหลบอยู่ตรงนั้น !
หลังจากที่ลูกดอกทรงเหรียญหกอันปรากฏขึ้น ก็มีแสงสีเทาลอยขึ้นมา อย่างไรก็ตาม ลูกดอกหกชิ้นก็เป็นจุดสนใจของพวกมัน อีกทั้ง สายฝนที่กระหน่ำก็เป็นสิ่งที่ปิดบัง แสงสีเทานั้น พวกมันทั้งหกถึงกับสั้นไปถึงในใจและหวาดวิตกในขณะที่หลบลูกดอกที่กำลังเข้ามา ไม่มีพวกมันคนใดกล้าที่จะสกัดลูกดอกนั่นด้วยอาวุธของพวกเขา กลัวพลังการทำลายจากภายในที่อาจจะเป็นผลจากความแข็งแกร่งของ ปฐพีเชวียน !
ในความเป็นจริงหากอาวุธนั่นถูกส่งออกมาโดย ปฐพีเชวียนแล้ว จะไม่มีพวกมันควใดเลยที่จะได้เห็นแม้แต่แสงสีเหลืองที่สว่างไสวนี่ก่อนที่จะถูกสังหาร ไม่เลยแม้แต่ผู่ที่แข็งแกร่งที่สุด แต่ยกเว้น ผู้ที่อยู่ในขั้นเชวียนเงิน แต่น่าเสียดาย ภายใต้การตกตะลึงของพวกเขา ไม่มีใครเลยที่จะพบสิ่งนี้ !
ถึงจะหลบเลี่ยงลูกดอกนั่นได้รวดเร็วอย่างไรก็ตาม มีพวกมันสองคนกรีดร้องออกมาด้วยความทรมาน พวกเขาหลบไม่ทันในครั้งนี้ และลูกดอกนั่นก็พุ่งไปที่กระดูกไหปลาร้า เลือดของพวกเขาพุ่งออกมาในขณะที่ร่างร่วงลงไปยังพื้น หากมีใครที่ล้มลงไปบนพื้น เชื่อว่าตัวเองนั้นได้ตายไปแล้ว เมื่อโดนโจมตีราวสายฟ้าของ ปฐพีเชวียน พวกเขาที่อยู่ในขั้นที่ เก้าจะทำอะไรได้นอกจากหลับตาและรอคอยความตาย ? ไม่ต้องพูดถึงลูกดอกที่พุ่งผ่านคอหอยของเขาเลย … พวกมันไม่ได้รับรู้เลยว่าลูกดอกนั้นเพียงแค่พุ่งผ่านไปที่กระดูกไหปลาร้าเท่านั้น โดยที่มันไม่ได้ตัดหลอดลมเขาเลย !
เกิดเสียงกรีดร้องดังก้องสะท้อขึ้นมาอีกสี่ครั้งในเวลาเดียวกัน ก็ปรากฏคลื่นการโจมตีของอาวุธในครั้งที่สองตามมา มีดสั้นสิบสองเล่มได้ปัดเข้าที่คอหอยหรือหัวของพวกมันทั้งสี่ ทำให้ร่างของพวกมันนั้นมีมีดสั้นปักอยู่คนละสองเล่ม ทุกๆเสียงกรีดร้องที่ดังออกมาหมายถึงเสี้ยวส่วนของชีวิต ! พวกมันแสดงสีหน้าที่ไม่อย่าจะเชื่ออกมาในขณะที่กดมือลงบนด้ามมีดที่อยู่ตรงคอหอยของพวกมัน ร่างของพวกมันยืดตรงขึ้นในขณะที่หงายหลังเอาหัวลงไปยังแอ่งน้ำฝนที่อยู่บนพื้น
สำหรับเชวียนเวินที่ได้รัการดูแลจากจวินเซี่ยมากที่สุดนั้น สถานะการของมันนั้นต่างไปจากความทรมาณอย่างมาก ในขณะที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัตด้วยแล้ว หัวและร่างของเขา ถูกปักไปด้วยลูกดอกสี่อัน ! ที่ปักลึกเข้าไปจนไม่เห็นแม้แต่ด้ามจับ !
แม้ในตอนที่พวกมันตาย พวกมันก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ พวกเขาไม่สามารถหลบเลี่ยงการโจมตีนั้นได้ ? เหตุใดพวกเขาต้องมาประสบกับความตายจากลูกดอกนี่ ? สำหรับปฐพีเชวียน ที่มาเผชิญหน้ากับพวกที่เป็นดั่งมดปลวก เมื่อครั้งแรกเขาโจมตีพลาด เขาควรจะต้องพิจารณาถึงสถานะของพเขาและหยดการโจมตี เหตุใดเขาถึงโจมตีอีกครั้ง ? ทำไม ?
ความจริงแล้ว เขาจะใช้การลอบโจมตีในการจัดการกับผู่ที่มีระดับขั้นเหนือกว่าเขาสองขั้น ยิ่งกว่าสนั้น หลังจากครั้งแรกที่ผิดพลาด เขาก็ได้ลงมือเป็นครั้งที่สอง … หรือนั่นจะเป็น ปฐีเชวียนที่โจมตีอย่างไร้ยางอายโดยไม่สนใจว่าพวกเขาจะเป็นอย่างไร ? ในโลกนี้ ปฐีพีเชวียนเป็นผู้ที่มีความทนงในชื่อเสียงและศักดิ์ศรีของพวกเขาเป็นที่สุด เมื่อใหร่กันที่พวกเขาเริ่มไร้ยางอาย ?
ปฐพีเชีวยนหวางหลินแสดงตัวออกไปโดยไม่ลังเลในขณะที่เขาคลื่อนที่ราวสายฟ้าแลป และดึงมีดสั้นออกจากซากศพอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นเขาก็เปลี่ยนฝีก้าวจากสองเป็นหนึ่งฝีก้าว แแล้วพุ่งตรงไปยังสองคนที่ล้มลงก่อนหน้านี้ และแทงเข้าไปที่หัวใจอย่างโหดเหี้ยม !
แม้ว่าชายทั้งสองจะได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ซึ่งมันไม่มากพอที่จะทำให้ตายในทันที แต่สำหรับตอนนี้ พวกเข้าได้รับการสูญเสียเนื่องจากความกลัว ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเก่งกาจแค่ใหนก็ตาม ศัตรูที่มีท่าทางคุกคามจะไม่ได้รับอณุญาติให้มีชีวิตอยู่ ! แม้ว่าพวกเขาจะใกล้ตายเต็มทีแล้วก็ตาม ! สิ่งที่เกิดขึ้นจากชีวิตก่อนของจวินเซี่ยนั้นเป็นบทเรียนชั้นดี ! มีเพียงศัตรูผู้เดียวที่ไม่สามารถขู่เขาได้ คือศัตรูที่ตายแล้ว ! มีเจตนาที่สังหารอย่างแน่วแน่เกิดขึ้นในหัวของจวินเซี่ย สีหน้าของเขาถูกระบายไปด้วยความเยือกเย็น !
จวินเวี่ยจับมีดบินเอาไว้ เมื่อเขาก้าวไปข้างหน้า และเวลาเดียวกันนั้นมีดเล่มนั้นก็แทงเข้าไปในร่างของชายผู้นั้น เขาเริ่มเคลื่อนที่ และมือที่ใช้แทงก็คลายออกในขณะที่เข้าหันไปหาชายอีกคน เขาทำมือเป็นรูปมีดและกระแทกเข้าไปยังคอหอยของชายผู้นั้น ราวกับพายุ !
กระบวนท่านี้เป็นการกระทำที่ต่อเนื่องกัน มากพอที่จะทำให้คนส่วนใหญ่พลาดมัน ทุกครั้งที่ ลูกดอกเหรียญสีเหลืองลอยออกไป ร่างของจวินเซี่ยก็ได้เคลื่อนที่ออกไป ในอตนที่ชายสี่คนกรีดร้องออกมา จวินเซี่ยก็ได้ดึง มีดบินที่อยู่บนหัวของพวกเขาออกมา ก่อนที่ร่างของพวกมันทั้งสี่ร่วงลงถึงพื้น มีดบินได้พุ่งเข้าสู่หัวใจของผู้รอดคนแรกแล้ว และในเวลาเดียวกัน อีกมือหนึ่งก็คว้าไปที่คอหอยของคนสุดท้ายที่รอดชีวิต !
คนที่ถูกแทงที่หัวใจนั้นไม่มีโอกาสที่จะได้เอ่ยเสียงใดๆออกมาเลย !
ในตอนสุดท้าย เกิดเสียง กร็อก ดังขึ้นมาจากคอหอยของผู้รอดคนสุดท้ายและเป็นเวลาเดียวกับที่ได้ยินเสียงร่างทั้งสี่กระทบกับน้ำที่อยู่บนพื้น !
หลังจากที่เสร็จการกระทำทุกอย่างแล้ว จวินเซี่ย ลุกขึ้นในขณะที่เขาควบคุมการหายใจ การเคลื่อนที่ทั้งหมดก่อนหน้านี้นั้นค่อนข้างที่จะลำบาก ! ตามจริงแล้วจวินโมเย่ รู้ว่าร่างนี้จะก่อปัญหาอย่างมาก หากไม่ใช่เพราะเขาฝึกฝนอย่างหนักมาตลอดเดือนที่ผ่านมา คงไม่มีทางเลยที่จะสามารถจัดกระบวนท่าเหล่านี้ได้
แม้อย่างนั้น เวลาก็ช่างสั้นเหลือเกินเหมือนกัการยืมเงินจากธนาคาร เมื่อเขาผ่อนคลายพลังปราณลงแล้ว ก็เกิดการกระตุกที่ตามมาจากการการะทำที่รุนแรงก่อนหน้านี้ ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในทุกส่วนของร่าง ทั้งกล้ามเนื้อและกระดูกของเขานั้นรู้สึกราวกับมันจะแตกออก หัวใจและปอดก็เคลื่อนไหวด้วยความเจ็บปวด
ผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายได้ส่งเสีย เอาะ ออกมา ในขณะที่เขากำลังกระอักเลือดและมันก็พุ่งเข้าใส่หน้าของจวินเซี่ย แล้วดวงตาเขาก็เพ่งมาทางจวินเซี่ยด้วยความขุ่นเคือง พ่นลมเบาๆ “ เจ้า ..เจ้าไม่ใช่ .. ปฐพี..” มันเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาก่อนตายเท่านั้นที่เขารู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขามิใช่ ปฐพีเชวียน !
“ เจ้าต่อยหัวหมู ! ” จวินเซี่ยถอนหายใจ รู้สึกเสียจสำหรับเขา “ หากข้าอยู่ในขั้นปฐพีเชวียน ข้าจะต้องใช้การลอบโจมตีเพื่อต่อสู่กับพวกเจ้าทำไม ? ”
คอหอยของชายผู้นั้นได้ส่งเสียงที่แปลกประหลาดออกมา ในขณะที่แววตาแสดงออกมาซึ่งความเดือดดาลและสีหน้าที่ขึ่นเคือง ! ร่างของเขาโค้งไปข้างหน้า และยกมือที่สั่นเครืองชี้ไปยังจวินเซี่ย ดูราวกับจะพูดบางอย่างแต่ไม่มีอะไรดังออกมา เขาเพ่งมองไปยังจวินเซี่ยไม่นาน ร่างก็ร่วงลงพื้นด้วยเสียง แปะ หลังจากที่กระตุกอยู่สักพัก ลมหายใจสุดท้ายก็ถูกปล่อยออกมา และตายด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
จริงๆแล้วเขายังมีลมหายใจเหลืออยู่ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องสำคัญก่อนที่ตายลง แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะอดทนอยู่ได้นาน ใครจะไปรู้ว่าคำพูดของจวินเซี่ยจะทำให้เขาโกรธจนตาย !
เมื่อเคลื่อนที่ไปรอบๆ จวินเซี่ยได้เก็บลูกดอกและมีดบินกลับคืน และในเวลาเดียวกันเขาก็จัดการสำรวจร่างเหล่านั้น การกระทำของจวินเซี่ยนั้นเป็นธรรมชาติ เขาไม่รู้สึกสะทกสะท้านในหัวใจราวกับว่าเขากำลังค้นกระเป๋าตัวเอง โดยที่ไม่สนใจเลยว่าชายทั้งหกคนนั้นตายไปแล้ว ในการฝึกฝนเป็นมือสังหารในชีวิตก่อนของเขานั้นได้ปลูกฝังให้เขาสงบ ไไม่แม้แต่จะสติแตกแม้แต่ ภูกเขาเตีย จะถล่มลงต่อหน้า อีกทั้ง จวินเซี่ยยังเคยเห็นเหตุการที่กระหายเลือดมากกว่านี้ …
สุดท้ายเขาก็พบหีบห่อขนาดเล็กในมือของ เชวียนเงิน หลังจากที่ลองชั่งน้ำหนักมันเล็กน้อย จวินเซี่ยก็หยิบหมวกไม้ไผ่กันฝนที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เอามาถือไว้ที่ใต้ชายโครง ก้าวออกมา และหันหลังกลับเข้ามุมไป เบื้อหลังเขาฝนกำลังสาดลงอย่างหนัก ทำให้เกิดม่านขนาดใหญ่ ตัดจวินเซี่ยออกจากฉากนองเลือดนี้ ราวกับว่าเขาอยู่กันคนละโลก !
Translate by iHaveNoName
ขอขอบคุณ nawin chonmangkanganan นาจาาา สำหรับตอนสปอนเซอร์