ตอนที่แล้วตอนต่อไปบนนถนน ห่าฝนยังคงตกกระหน่ำลงมาอย่างต่อเนื่อง มีเส้นสายสีแดงหลั่งไหลบนพื้น … ทิ้งให้ศพทั้งหกนอนอยู่อย่างเงียบๆ ศพหนึ่งนอนเปิกตากว้าง เพ่งมองอย่างว่างเปล่าขึ้นไปบนท้องฟ้า ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
หลังจากที่ออกนองเส้นทางเล็กน้อง สุดท้ายจวินเซี่ยก็มุ่งหน้ากลับไปยังที่พักของตระกูลจวิน
แม้ในตอนที่จวินเซี่ยเดินทองน่องไปข้างหน้า สายฝนก็ยังคงตกอยู่อย่างต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน เลือดที่เลอะหน้าจวินเซี่ยได้ถูกชะล้างไปแล้วด้วยสายฝน หลจากที่ล้างไปแล้วนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่หลงเหลือไว้คือคราบสำน้ำตาล ไม่มีใครเดาได้เลยว่าคราบเหล่านั้นคือเลือดของ มือสังหารทั้งหก !
นอกจากนั้น ไม่มีทางที่จวินเซี่ยจะสามารถต่อสู้กับชายเหล่านั้นได้เลยด้วยระดับขั้นในตอนนี้ของเขา ที่ทั้งหมดนั้นเป็นเชวียนเงินและเชวียนระดับห้า !
ในตอนที่จวินเซี่ยเดินเข้าสู่ที่พักของสกุลจวินก็มีเงาสูงฝ่าสายฝยกระหน่ำมา ราวกับจรวจที่พุ่งผ่านท้องฟ้า เงานี้มาถึงมุมที่มีซากศพทั้งหกนอนอยู่ และเกิดประหลาดใจ จากนั้นเขาก็พุ่งตรงไปยังซากศพ ใช้มือตบที่ร่างและสำรวจร่างทั้งหกนั้น แต่ก้ไม่พบอะไร ทันใดนั้นเขาก็ยืนขึ้น และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวังอย่างที่สุด
ชายผู้นี้มีหน้ากากที่แปลกประหลาดอยู่บนใบหน้า มันทำให้ยากที่จะแน่ใจว่าใบหน้าของเขาจริงๆแล้วเป็นอย่างไร อย่างไรก็ตาม การกระทำของบุคคนนี้สำเร็จไปแล้วด้วยความคล่องแคล่วและเงียบเฉียบ ด้วยแสงทีทองที่เปล่งออกมา เขาเหาะขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ที่ห่างไป ห้าชาง ( สิบห้าเมตร ) จากตรงนั้น เขายืนอยู่บนต้นไม้และมองไปรอบๆ ในการกระทำของเขาดูเหมือนว่าเขาจะไม่ให้สูญเสียพลังหรือใช้ความพยายามมากนัก !
แสงสีทองที่เปล่งออกมา ทำให้รู้ว่า ชายผู้นี้คือ เชวียนทอง !
ด้วยการเพ่งมองราวสายฟ้า เขาตรวจสอบรอบๆอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นเขาก็ลงจากต้นไม้และตรงไปยังซากศพทั้งสี่ เขาเดินวนไปรอบๆศพทั้งหกและตรวจสอบมัน หลังจากนั้นเขาก็เดินตรงไปยังทางที่เลือดไหลไป อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของเขานั้นรวดเร็วเหนือกว่ายอดฝีมือธรรมดา ซึ่งมันราวกับตอนที่ยอดฝีมือกำลังวิ่ง !
ซึ่งเส้นทางนั้นก็ไม่ใช่อื่นใดนอกจากเส้นทางที่จวินเซี่ยจากไป !
ชายผู้นี้ช่างละเอียดอ่อนเสียจริง ท่ามกลางฝนที่ตกกระหน่ำ เขาก็ยังชี้ตำแหน่งได้อย่างแม่นยำ !
ชายผู้นั้นสะกดรอยตามไป หลังจากที่เดินมาสักพัก เขาก็หยุดลงในทันทีและสถบออกมาเบาๆ เส้นทางที่จวินเซี่ยเดินออกไปนั้นทำให้เขาต้องเดินวนเป็นวงกลม ! หลังจากที่สะกดรอยตามที่จวินเซี่ยทิ้งไว้ เชวียนทองลึกลับก็พบว่าตัวเองเดินกลับมาอยู่ที่จุดเริ่มต้น …
“มันเป็นใคร ? มันจะเป็นใครกัน ? ที่ลงมือได้ขนาดนี้ ! ” ชายผู้นั้นบ่นกับตัวเอง เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า สมองของเขาว่างเปล่า .. มันเป็นใครที่มาทำให้แผนการของข้ายุ่งยาก ? มันเป็นใครกันที่ฉวยโอกาสนี้ได้อย่างแม่นยำ ? ใครกันที่มองแผนการข้าออก ? ใครกันที่อ่านความคิดข้าได้ ?
แผนการนี้ดำเนินไปจนเกือบสำเร็จแล้ว แม้แจ่เขาก็ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น รวมไปถึง ฝนก็ยังตกหนัก ! ถ้ามองตามความจริง ปัญหาไม่น่าจะเกิดได้ในตอนจบ แต่ในตอนนั้น มันมาจากที่ใด ? หรือมันจะเป็น … ชายลึกลับพยายามวิเคราะห์ ครุ่นคิดทุกตัวแปร วิเคราะห์ไปไกลถึงทุกๆคนรอบตัวที่ต้องสงสัย …
ความคิดของเขานั้นลึกซึ้งอย่างมาก ทุกความจริงที่ต้องเป็นในกำมือของเขาก่อนที่จะตัดสิ่นใจลงมือ เขามุ่งเน้นไปที่รายละเอียดหรือจะพูดว่าเขาบรรลุไปถึงขีดสุด ! ใช้สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นตัวอย่าง แม้เขาจะถูกซ้อมจนตาย เขาก็ไม่มีทางเชื่อว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องบังเอิญ ในหัวเขาแก้ปัญหาทุกจุดเริ่มต้น เหตุการในวันนี้จะต้องเป็นการกระทำของใคร หรือองค์กรใดองค์กรหนึ่ง อาจจะเป็นตระกูลของเขาเองที่พยายามบีบคั้นเขาออกไป หรืออาจจะเป็นใครบางคนที่เป็นศัตรูโดยตรงของตระกูลเขา !
ในความคิดเขาจะมองจุดนี้เป็นพื้นฐาน ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติที่เขาคาดการความเป็นไปได้ทั้งหมดผิดพลาด ก็มากพอที่จะพูดว่า มันต่างกันถึงหมื่นพันลี้ !
ชายผู้นี้ไม่เคยจินตนาการว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จะบังเอิญ ! ความบังเอิญที่น่าสนใจ !
หากเชวียนเงินไปพบจวินเซี่ย เขาคงไม่เลือกที่จะทำให้ผู้อื่นโกรธเคืองในตอนที่ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่งเติบโต หากเชวียนเงินไม่พบจวินเซี่ยหากแต่เป็นคนธรรมดา เขาคงจะทำให้พัสดุปลอดภัยและพามันไปส่งที่จุดหมายได้ ในความเป็นจริง หากคนผู้นี้มาถึงก่อนหน้านี้เล็กน้อย จวินเซี่ยไม่มีทางเลยที่จะต่อกรกับเขาได้ด้วยความแข็งแกร่งนี้ ….
ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องบังเอิญ ความบังเอิญที่เลี่ยงไม่ได้ในเส้นทางที่ดำเนินไป สิ่งที่เกิดขึ้นในโลกไม่เคยเป็นไปตามความปราถนา !
แม้จวินเซี่ยได้ขโมยสิ่งของที่ชายผู้นั้นต้องการมาด้วยความบังเอิญ แต่จวินเซี่ยก็ไม่รู้ว่าสิ่งของน้นคืออะไร หรือใช้ทำอะไร !
การที่จวินเซี่ยออกไปเดินเล่นมันคือความบังเอิญอยู่แล้ว เมื่อเขาตระหนักรู้ว่า เทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงในชีวิตก่อนของเขานั้นคล้ายกัน เขาเริ่มคิดถึงความหลังและเริ่มคิดถึงบ้าน ในโลกนี้ไม่มีใครสักคนเลยที่เขาจะคุยกันได้ด้วยดี ไม่มีบาร์เหมือนในชีวิตก่อน มันไม่เหมาะที่เขาจะมานั่งเศร้าอยู่ที่บ้าน ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าจวินเซี่ยไม่เคยให้ใครเห็นอารมณ์ที่อ่อนแอ ดังนั้นเขาจึง ออกไปและวางแผนจะดื่มเพื่อทิ้งความโศกเศร้า และไม่คิดว่าคำพูดของชายวัยกลางคนผู้นั้นจะทำให้เขาไม่อยากดื่มต่อ สุราจึงเริ่มไม่น่าสนใจ และรุนแรงกับกระเพาะ หลังจากที่พูดโอหังแล้วเขาก้ออกจากร้านสุรามา
แต่ยังคงรู้สึกสิ้นหวัง จวินเซี่ยเดินอย่างไร้จุดหมายไปตามถนน ราวกับว่าสายฝนกระหน่ำนี้จะทำให้เขาสบายใจ
ซึ่งมันเป็นเรื่องบังเอิญ !
หลังจากเรื่องบังเอิญเหล่านั้น จวินเซี่ยก็ต้องพบกับชายเหล่านั้นที่ขโมยของมาจากสกุลถัง ปกติแล้วจวินเซี่ยไม่รู้สึกพิเศษกับสกุลถัง หากสกุลถังเสียงของบางอย่าง มันก็จะเป็นอย่างนั้น ! ไม่มีอะไรที่เขาจะทำ โดยไม่ระวังว่ามันอาจจะเกิดขึ้น ใครจะรู้ล่ว่าชายเหล่านั้นจะมีจวมูกเหมือนหมาที่สามารถได้กลิ่นจวินเซี่ย ? ซึ่งทำให้จวินเซี่ยไม่มีทางเลือก บังเอิญที่ชายเหล่านั้นแข็งแกร่ง และไม่หนีไป
ด้วยความที่ไม่มีทางเลือก จวินเซี่ยจึงหันไปใช้ประโยชน์จากอาวุธปา ที่ขึ้นอยู่กับความ ช่วยเหลือ ของสวรรค์ รวมไปถึงอาศัยกลยุทธ์และชายเหล่านั้นก็ถูกสังหารอย่างรวดเร็ว ! เมื่อชายเหล่านั้นตาย ก็ไม่มีเหตผลที่จวินเซี่ยจะไม่ช่วยตัวเอง และเขาของสิ่งนั้นคืนมา สิ่งของสูงค่าชิ้นนั้น ที่ชายผู้นั้นกระหายที่จะได้มาก็ตกสู่มือของจวินเซี่ย ที่ดูราวกับว่าจะเป็นความบังเอิญที่ไร้ของเขต
ไม่มีสิ่งใดที่ดูเหมือนจะโดนจับตามองเลย ราวกับเป็นการแทรกแทรงจากสวรรค์ แม้แต่สวรรค์ก้ตัดสินใจที่จะส่งห่าฝนลงมาเพื่อเพิ่มความสนุก นี่คองเป็นสิ่งที่สวรรค์ต้องการ หรือ คนบงการเรื่องบังเอิญนี้จะเป็นตัวสวรรค์เอง !
ชายลึกลับที่ยังคงอยู่ที่นั้นและกำลังจะจากไปเมื่อเขาได้ยินเสียงคำรามดังขึ้น ซึ่งก็คือองครักษ์ของสกุลถังที่พุ่งเข้ามา เขาถอนหายใจและมีแสงสีทองเปล่งประกายขึ้นมาทำให้เขาเคลื่อนตัวไป เกิดเสียง ปัง ดังขึ้นหกครั้งในขณะที่หัวของศพทั้งหกระเบิดออก ซึ่งเป็นการทำลายหน้าตาของพวกนั้น เขาสบัดปลอกแขนเบาๆ จากนั้นก้กระโดดและหายไปในสายฝน
เมื่อคนของสกุลถังมาถึง ทั้งหมดที่เห็นคือศพทั้งหกที่หัวเละ และสำหรับของที่พวกเขาตามหา ก็ไม่พบว่าอยู่ที่ใด …
จวินเซี่ยยังคงไม่รู้ความจริงที่ว่าเขาได้ ทำให้แผนการของ ศัตรูตัวหลักของสกุลจวินหยุดชะงัก เขายังเอาสิ่งของที่ชายผู้นั้นต้องการกลับมา แต่อย่างไรก็ตามจวินเซี่ยก็ยังคงรู้สึกเศร้าใจ จริงๆแล้วข้าต้องการเพียงแค่สำราญกับบรรยากาศของสายฝนเพื่อนึกถึงความทรงจำในชีวิตก่อน แทนที่ข้าจะได้จมอยู่กับความรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดาย เพียงลำพัง กลับต้องมาพบเจอไอพวกสวะที่เข้ามาทำลายบรรยากาศอันน่ารื่นรมและความรูสึกของข้า ! เฮ้อ น่าเศร้าอะไรเยี่ยงนี้ …
ไม่มีอะไรยุติธรรมเลย ! อย่างแรก ข้าต้องการจะร่ำสุรา หากแต่ต้องพบเจอชายที่แยกไม่ออกว่า อันใหนคือสุราดีหรือแย่ มาบอกว่าสุราแย่ๆนั่นเป็นงานชิ้นเอก ช่างน่าขันอย่างเวทนายิ่งนัก ! หลังจากนั้น ข้าก็ออกมาสำราญกับบรรยากาศแห่งสายฝน แต่ต้องมาเจอกับพวกสวะที่ต้องการจะสังหารข้า …
ช่างโชคร้ายเสียจริง ! จวินเซี่ยถอนหายใจในขณะที่เงยหน้าขึ้นไปยังท้องฟ้า เคาะพัสดุเล็กๆที่อยู่ตรงอกเสื้อ แล้วเขาก็เดินเข้าที่พักของสกุลจวินไป
Translate by iHaveNoName