พวกเขาทั้งสองลงมาจากชั้นบน มิใช่ว่าจวินเซี่ยไม่ต้องการที่จะเริ่มแผนการของเขาที่นี่ แต่เขาสัมผัสได้ว่ามีบง’คนเฝ้ามองเขาอยู่ ณ. สถานที่นี้ ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกไม่ปลอดภัย ดังนั้น เขาจึงให้ไปยัง ตึกสำราญแดงอย่างเงียบๆ
 

 
หลังจากที่จวินเซี่ยและถังหยวนจากไป มีเสียงดังขึ้นจากห้องลับในตึก
 “ ท่านพี่ลี่ พวกมันไปแล้ว ท่านคิดว่าอย่างไร ? ”
 
มีเสียงตอบอย่างสุภาพ
 

 
“ ถังหยวนผู้นี้ ถือได้ว่าเป็นผู้ที่ค่อนข้างจะมีปัญญา มีเพียงแต่ประโยชน์เท่านั้น มันเสเพลเกินไป หากใครที่เหมือนเขามีความชังต่อพวกเรา เขาจะกระทำการต่อต้านพวกเราอย่างเปิดเผย ดังนั้น … เขาจึงไม่เป็นที่ต้องกังวล สำหรับจวินโม่เซี่ย … การกระทำของเขานั้นดูเหมือนจะแตกต่างจากที่ข้าเคยได้ยินมา ”
 
ด้วยน้ำเสียงที่มีความกังวลอยู่เบื้องลึก
 

 
“ โอ้ว ? เป็นจริงดังนั้นท่านพี่ลี่ … มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับเจ้าจวินชั่วนั่นหรือ ? ”
 
เสียงแรกตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงคลางแคลงใจ
 

 
“ อย่างไรก็ตาม เจ้าชั่วนั่นก็ดูเหมือนเป็นคนที่ไม่จริงจังและเห็นแก่ตัว เจ้าก็เห็นมันตอนนี้ เขาแม้แต่ขู่เข็ญจินฮูว ความต้องการของเจ้าชั่วนี่ค่อยข้างจะมีนัยยะ ข้าไม่คาดว่าเขาจะถามถึงบ่อนของสกุลทางเมืองเหนือ ฮ่าฮ่า… ไร้สาระอะไรกัน! หรือเขาไม่กลัวที่จะทำให้พวกนั้นอึกอัดตาย ? ”
 
 
“ ยังมีเรื่องบางอย่างที่เจ้ายังไม่รู้ นี่มิใช่ครั้งแรกที่จวินโม่เซี่ยมีพฤติกรรมที่แปลกไป มีบางอย่างไม่ถูกต้อง ให้เป็นหน้าที่ของลี่หยานสำหรับเรื่องนี้ บองให้เขาแจ้งชินฮูวว่าให้ไปหา จวินโม่เซี่ยในบ่ายพรุ่งนี้ ชินฮูวจะต้องจดจำทุกคำพูดของจวินโม่เซี่ยมิให้ตกหล่น จากนั้น จัดการมันให้ถูกต้องและส่งให้ข้า ข้าต้องการจะพิจารณาเรื่องนี้ให้ถูกต้อง ”
 
ชายคนที่สองครุ่นคิดในขณะที่นิ้วของเขาเคาะลงไปที่โต๊ะ นึกถึงการกระทำของจวินเซี่ยก่อนหน้านี้ เขาพยักหน้า จากการที่เขาพูด จากสิ่งที่เขาทำ เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกเสเพลที่แท้จร ง เหตุใดข้าถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ? หรือว่าข้าไวต่อความรู้สึกเกินไป ? ไม่สิ! มันดีกว่าที่จะต้องมานั่งเสียในภายหลัง !
 

 
“ ในอีกไม่กี่วัน หาเหตุผลที่จะไปเจอกับจวินโม่เซ่ย ”
 ท่านพี่ลี่พุดอย่างช้าๆ
 “ จะต้องมีการรายงานที่เจ้าชั่วนั้นใช้เวลาหลายวันที่ผ่านมาในการฝึกฝนอย่างหนักที่บ้านจริงไหม ซึ่งมีการรายงานมาน้อยมาก มันทำให้ข้าวิตก ไปตรวจสอบมาว่าจริงเท็จอย่างไร ”
 
 
“ ข้าหรือ ? เจ้าต้องการจะให้ข้าไปพบจวินโม่เซี่ย ? ”
 
ชายอีกคนหนึ่งตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ น้ำเสียงของเขาเผยให้เห็นว่าการที่จะไปพบจวินโม่เซี่ยนั้นเป็นเรื่องที่น่าอับอายยิ่ง ความอับอายที่จะต้องไปพบกับคนที่เป็นพวกเสเพล
 

 
“ เจ้านี่ช่างโอหัส ! ความโอหังนี้จะทำลายตัวเจ้า ”
 
พี่ลี่เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขานั้นดูนุ่มนวล ซึ่งมิใช่ใครอื่นเลยนอกจาก ลี่โหย่วหลาน แม้คำพูดของเขานั้นจะดูอ่อนนุ่ม แต่คนอื่นๆถึงกับตกเหงื่อตก
 

 
 “ ข้าเข้าใจแล้ว เดี๋ยวข้าจะกลับไปจัดการเอง ”
 
 
“ ดี เมื่อมันเกิดขึ้น ข้าจะเฝ้าดูอยู่ที่นี่ จะรอดูว่าจวินโม่เซี่ยมีแผนการอะไร ”
 
ลี่โย่วหลานพูดอย่างอ่อนโยน
 

 
“ ยังไงซะ พี่ลี่ ข้าได้ข่าวว่าท่านสองอาจจะเคลื่อนไหวอีกไม่กี่วัน ดูเหมือนว่าเขานั้นจะหุนหัน อย่างไรก็ตาม มันยังไม่ชัดเจน หากเป้าหมายของเขาคือ ท่านสามหรือองค์หญิงลี่เมิง สายของเราจะต้องระวังเป็นอย่างยิ่ง และข้าก็ยังไม่มีข่าวอะไรใหม่ … ”
 
 
“ หือ ? ”
 
 
ลี่โย่วหลานถอนหายใจด้วยเสียงที่สุภาพ เขาตอบกลับไปด้วยเสียงต่ำอย่างช้าๆ
 “ ท่านสองนั้นช่างโง่เขลา มาเลือกที่จะเคลื่อนไหวตอนนี้ไม่นานก็คงสะดุดล้ม เอ่อ… สำหรับตอนนี้ เราควรจะเฝ้าดูอยู่ห่างๆ ไม่ต้องกระทำการใดๆ เป็นดีที่สุด ”
 
 
“ แต่ องค์หญิงลี่เมิงเป็นคนหนึ่งที่เจ้าปราถนา … ”
 
อีกผู้หนึ่งดูเหมือนหวาดกลัวที่จะพูดต่อ
 

 
“ ไม่สำคัญ สุดท้ายแล้ว นางก็เป็นเพียงหญิง หากชีวิตนางเป็นราคาที่ข้างต้องจ่ายโดยการทำให้แม่น้ำเป็นสีเลือดในครั้งแรก สองและสาม เมื่อนั้นข้าก็จะเต็มใจ ”
 ลี่โย่วหลานตอบกลับอย่างนุ่มนวล ขณะที่เขายังคงท่าทางที่สุขุม โดยที่มีกลิ่นไอของความเยือกเย็นแพร่จะจายออกมาจากตัวเขา
 “ ความจริงจากประวัติศาสตร์มีสาเหตุมาจากหญิงบริสุทธิ์ … เหอเหอ อย่าได้กังวลไป ”
 
ทั้งชั้นนั้นเงียบลง
 
บนถนน…
 
จวินเซี่ยนั่งอยู่ห่างจากถังหยวนในรถม้า พยายามอย่างหนักเพื่ออดทนต่กลิ่นตัวเหม็นๆที่กระจายออกมาจากร่างอ้วนๆของถัวหยวน แม้สำหรับเจ้าแห่งมือสังหารในยุคเขานั้น จวินเซี่ยก็ยังไม่สามารถอดทนไว้ได้
 
จวินเซี่ยเปิดม่านของรถม้าออกเพื่อให้อาากาศไหลเข้ามา
 

 
“ ถังอ้วน จากสิ่งที่เจ้าได้บอกข้า ดูเหมือนว่าเจ้าจะได้รับความทุกข์ยากที่บ้านน่ะ ”
 
ถังหยวนที่เดิมทีนั่งงอตัวอยู่ เขาสบัดมือขณะที่ตอบอย่างอ่อนล้า
 

 
 “ นายน้อยสาม หากเจ้าคิดว่าเจ้าเป็นพี่ของข้า อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก เมื่อข้าคิดถึงมัน ข้าอยากจะแขวนคอตาย ข้าช่างโชคร้ายอะไรอย่างนี้ ? เจ้าอาจจะไม่เคยเห็นผู้อื่นพบเจอกับเรื่องแบบนี้ แต่เหตุใดมันจึงเกิดขึ้นกับข้าครั้งแล้วครั้งเล่า ? นายน้อยสาม ข้านี่ช่าง …. โชคร้าย ! ”
 
 
“ งั้น เจ้าต้องการที่จะพาตัวเจ้าออกไปจากปัญหานี้หรือ ? ”
 
จวินเซี่ยหัวเราะร้าย ยั่วยุถังหยวน
 

 
“ แน่นอน ข้าต้องการ เหตุใดข้าถึงไม่ต้องการ ? มีแต่เพียงลูกเคอรี่เท่านั้นแหล่ะที่ไม่ต้องการ ! แต่ เรื่องนี้ไม่สามารถที่จะแก้ได้ง่ายๆ ! ”
 
ถังหยวนเกาหัว สีหน้าของเขาทำให้เขาดูแก่ลง
 

 
“ อย่าพูดว่ามันจะยากหรือง่าย ที่ข้าถามทั้งหมดคือเจ้าต้องการที่จะพาตัวเองออกมาจากชีวิตที่ทรมาณนี้ ? ”
 
จวินเซี่ยถามขณะที่เขากำลังหลอกล่อ และแววตาาจ้องเขม็งไปยังถังหยวน !
 

 
“ ข้าต้องการ ข้าต้องการจริงๆ ! ”
 
ถังหยวนพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น
 

 
 “ นายน้อยสาม หรือเจ้าจะมีแผนการ ? ”
 
 
“ ข้าไม่มีแผนการอันใด แต่ข้ามีเคล้ดลับเล็กน้อย และเคล็ดเหล่านี้ก็มาพอที่จะพาเจ้าออกมาจากความลำบากใจของเจ้าในตอนนี้ เจ้าสนใจไหม ? ”
 
จวินเซี่ยหัวเราะเบาๆขณะที่เขาเขย่าขา
 

 
“ ข้าสนใจ ! … นายน้อยสาม ! พี่ที่รักของข้า ! ท่านพี่จวิน ! ท่านน้าจวิน ! อู้อาวุโส ! … โปรดบอกข้ามาเร็วๆเถิด เข้าไม่สามารถทำอะไรได้มาก ”
 
 
 
ในตอนนี้ ถังหยวนรู้สึกว่าเขาได้คว้าเอาฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้ กำลังตื่นเต้น หอบหายใจและน้ำตาไหลนอง
 
 
 

 
“ วันนี้ เราได้เห็นความโอหังของสกุลทางเหนือ หรือไม่ ? รวมไปถึง พวกมันยังทำให้เจ้าไม่มีความสุข หรือไม่ ? ”
 
จวินเซี่ยพูดถึงเรื่องนั้นขณะที่หัวเราะเบาๆ
 

 
“ ไม่มีความสุข ? ไอลูกเคอรี่ทั้งสองนั้นทำให้ข้าขุ่นเคืองอย่างแท้จริง ! หากไม่ใช่ความจริงที่ว่าปัญหานี้จะตามกลับไปที่บ้าน ข้าก็พร้อมที่จะกำจัดพวกมันไปให้หมดสิ้น ! เมื่อมันเอาเงินมาให้ข้าพรุ่งนี้ ข้าก็จะไม่แม้แต่จะไปพบ ! ”
 
ถังหยวนพยักหน้า
 

 
 “ นายน้อยสาม โปรดบอกข้ามาเร็วๆถึงแผนการของเจ้า เหตุใดเจ้าถึงพูดเรื่องขยะสองตัวนั่น ? ”
 
 
“ ไม่ใช่วิธีนี้หรือ ? ถังหยวน ข้ามั่นใจว่ามีคนไม่มากที่รู้ว่าบ้านเจ้าโดนย่องเบา ถูกไหม ? ”
 
จวินเซี่ยยิ้ม
 

 
“ มีหลายคนรู้ว่าบ้านข้าโดนปล้น! สิ่งของที่ล้ำค่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เรื่องของสิ่งที่โดนขโมยไปนั้นไม่มีผู้ใดรู้ หากผู้คนเหล่านั้นพบว่า แกนเชวียนขั้นเก้าโดนขโมยไปจากบ้านข้า เมื่อนั้นสกุลของข้าจะโดนทุกคนหัวเราะเยาะ คนภายนอกรู้เพียงว่าพวกเรากำลังไล่จับขโมยและศัตรูบางคน ”
 
ถังหยวนบ่น เขาเริ่มสับสนถึงการแก้ปัญหาที่จวินเซี่ยกำลังบอกเขา
 

 
“ แต่หากข้าคาดไม่ผิด ชินฮูวคือผู้ที่รู้เรื่องทั้งหมด ”
 
จวินเซี่ยเขย่าขาอีกครั้ง
 

 
 “ เจ้าอาจจะสังเกตุได้ก่อนหน้านี้ แต่เมื่อเจ้าพูดถึงสิ่งของบางอย่างที่ถูกขโมยจากสกุลถัง สีหน้าของชินฮูวก็เริ่มสับสน ทั่วทั้งตัวของเขาดูเหมือนจะมีเหงื่อตก ”
 
ในความจริงนี่เป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยในสายตาของชินฮูว แต่สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงอะไร สำหรับเหงื่อ นั้นไม่ได้มีอยู่จริง อย่างไรก็ตาม ถังอ้วนก็ไม่ได้คิดถึงและคงจำไม่ได้
 

 
“ เจ้าหมายความว่า … ชินฮูวมีส่วนในเรื่องนี้ ? ”
 
ถังหยวนลุกขึ้นโดยทันที ร่าของเขาตั้งตรง ดวงตาเล็กๆของเขามองไปรอบๆ เรื่องสำคัญที่จิวนเซี่ยพูดถึงนั้นใหญ่มา ความผิดพลาดต่างๆไม่อาจยอมรับได้ หากเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดา ถังหยวนคงจะเชื่อทุกอย่างที่จวินเซี่ยพูดอย่างง่ายๆ
 
 
 

 
“ เจ้าอ้วน เจ้าคิดมากเกินไป ไม่สำคัญว่ามันจะมีส่วนในเรื่องนี้หรือไม่ ไม่สำคัญหากเจ้าจะคิดว่ามันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ สิ่งที่เจ้าจะต้องทำคือ กลับบ้านไปและบอกท่านปู่ของเจ้าว่า ชินฮูวและสกุลทางเมืองเหนืออาจจะมีส่วนในเรื่องนี้ สถนการลำบากที่เจ้ากำลังเจออยู่ก็จะลดลงไป ”
 
จวินเซี่ยหัวเราะอย่างน่ากลัว
 

 
 “ นอกจากนี้ เราไม่สามารถกล่าวหาเขาอย่างไร้เหตุผล ความสับสนนั้นมีบนใบหน้าของเขาไม่ผิดแน่ หากเขาไม่รู้สึกละอาย เขาจะแสดงสีหน้านั้นทำไม ? ”
 
 
“ แต่หากท่านปู่ข้าสือบเรื่องนี้ .. หากชินฮูวไม่มีส่วน มันคงไม่กลายเป็นปัญหาใหญ่ใช่ไหม ? ”
 
ถังหยวนลังเล
 
Translate by iHaveNoName