ตอนที่แล้วตอนต่อไป“ แม่นางตู่กู้ว เจ้าไม่ประเมินตัวเองสูงไปหน่อยหรือ ? ” จวินเซี่ยไม่ทันยับยั้งตัวเองขณะที่โพล่ง วิจารณ์ตู่กู้วเซียวอี้ด้วยคำเหล่านั้น “ หากข้าต้องการหาสหายที่เป็นชาย ข้าก็คงจะไปที่หอสบู่แดงแล้วละ สาวงามที่นั้นมีจำนวนมากจนหัวเราะไม่ออก ไม่ต้องพูดถึงสาวงามที่เยาว์วัยและ … อัก!!! ” ใบหน้าขาวนวลของแม่นางเซี่ยวอี้แดงก่ำ นางเอามืออันละเอียดอ่อนของนางไปบิดแขนจวินเวี่ย ดวงตาอันงดงามของนางเพ่งมองไปยังเขาขณะที่ถาม แต่ละคำด้วยการเน้นย้ำ “ เจ้า… พูด…. ว่า… อะไร… นะ? ”
“ สุภาพบุรุษต่อสู้ด้วยคำพูดและไม่ใช้มือ ! ” จวินเซี่ยพูดอย่างน่าเกรงขามและตรงไปตรงมา ด้วยสีหน้าที่ขื่นขม เขาพูดต่อ “ แม่นาง อย่าทำให้ข้ายุ่งยาก ไม่จำเป็นต้องใช้มืออันละเอียดอ่อนของเจ้ามาคิดบัญชีกับข้า ”
“ ฮึ่ม! พูดดังๆ! เจ้าตามข้ามามีประสงค์อะไร ? รีบพูดมาเร็วๆ ! หากไม่ ข้าไม่รับประกันว่าหูเจ้าจะปลอดภัย ” ตู่กู้วเซียวอี้ไม่คลายมือออกเลย
จวินเซี่ยตระหนักรู้ดีว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นหญิงสาวที่พูดมาโดยไม่เกรงกลัวผลที่จะตามมา ขณะที่หันกลับไป จวินเซี่ยยิ้ม “ แม่นางตู่กู้วคงจะไม่มีแผนที่จะซื้อ โลหะชิ้นนี้ใช่หรือไม่ ? เมื่อเป็นดังนั้น … จะเป็นอย่างไรหากน้องชายผู้นี้จะช่วยท่าซื้อมัน ? ”
“ นี่เจ้า ? ” ทันใดนั้น ตู่กู้วเซียวอี้นึกขึ้นได้ว่า จวินเวี่ยเคยชนะและได้สมบัติไปมากมายโดยที่ไม่แบ่งให้นางเลย เมื่อคิดดังนั้น นางจึงรำคาญใจแล้วความโกรธก็โพยพุ่งขึ้นมา “ เด็นได้ชัดว่าเจ้าคือคนที่จะต้องชดใช้ ! จากนั้น เราทั้งคู่เป็นหุ้นส่วนกัน และชนะเงินรางวัลมากมาย แต่เจ้าหาได้แบ่งให้ข้าไม่ ! หากมิใช่เพราะโชคของข้า เจ้าจะชนะได้มากขนาดนั้นหรือ ? เมื่อเจ้าได้ชนะเงินรางวัลไปมากมายและเพื่อขอบคุณโชคของข้า เจ้าควรจะใช้โอกาสนี้เพื่อตอบแทนข้า ” หลังจากพูดจบ นางก็หัวเราะออกมาในทันที นางเอามืออกไปและกาวนิ้วออกเพื่อบอกขนาด ขณะที่ ฟันขาวสวยของนางเริ่มเปิดกว้างขึ้น “ ข้าต้องการที่จะสร้างกระบี่สั้น ขนาดประมาณนี้ … ซึ่งมันจะบางมาก ซึ่งสามารถเก็บซ่อนไว้ได้ภายในปลอกแขนของข้า มันดีมากเลยเจ้าว่าไหม ? ”
ในใจของจวินเซี่ยถึงกับเหงื่อตก สาวน้อยผู้นี้มั่นใจว่านางพูดได้ ทั้งหมดที่นางทำ คือการเป็นพยาน นางเล่นข้ามกระดาน ชนะไปสองหมื่นเหลียงเงิน หลังจากนั้นนางฉกตั๋วเงินไปราวร้อยเหลียง ตอนนี้ นางก็เล่นบทของคู่หูในทันที และสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นเพียงเพรานางโชคดี … ในการที่จะสร้างกระบี่ขนาดเล็ก นางต้องการเหล็กอุกาบาตทั้งหมด จะเรียกว่าเป็นการกระทำที่ทำลายสมบัติล้ำค่าได้หรือไม่ ? เด็กหญิงผู้นี้ถือได้ว่าเป็นตัวอย่างเลยทีเดียว …
ชิ้นเหล็กอุกาบาตนั้นมีขนาดประมาณ สองลูหบาสเก็ตบอล มีสีที่แปลกประหลาดไหลออกมา ซึ่งมันดูคล้ายกับสีของอลูมิเนียมจากชาติที่แล้วของจวินเซี่ย อย่างไรก็ตาม มั่นใจได้ว่ามันเป็นของที่บริสุทธิ์ ตรงผิวหน้าของมันยังมีลวดลายที่แปลกประหลาด ด้วยการชำเลืองมอง จวินเซี่ยคาดการว่ามันมีคุณภาพที่สูงมากหากเทียบกับ เหล็กลึกลับ ! ซึ่งมันเป็นช่วงเวลานี้เองที่จวินเซี่ยตัดสินใจ ไม่สำคัญ่าข้าจะโกงหรือขู่เข็ญ ข้าจะต้องได้ครอบครองชิ้นเหล็กอุกาบตนี้ คุณภาพของมันจะเฉิดฉายก็ต่อเมื่ออยู่ในมือของผู้ชำนาญการเท่านั้น !
“ นายท่าน ราคาของเหล็กอุกาบาตชิ้นเล็กๆนี่เท่าใหร่หรือ ? ” ขณะที่เขาก้าว จวินเซี่ยเตะเข้ากับเหล็กอุกาบาตขนาดเท่าลูกบาสเก็ตบอลนี่เข้า เขาอ้าปากกว้างและดวงตาบิดเบี้ยวขณะถาม นี่เป็นเหตุให้ชายวันกลางคนที่พาเขาเข้ามาประหลาดใจ นายน้อยที่เขาพูดคุยก่อนหน้านี้นั้น มีท่าทางและการพูดคุยอย่างผู้เชี่ยวชาญ หากแต่เมื่อเจอเข้ากับหญิงสาวงาม เขากลับกลายเป็นคนที่แลดูน่ารังเกียจ ? เขากำลังเล่นเกมส์อันใดอยู่ ?
หรือที่เขาเรียกกันว่า โง่เขลาเพราะความงาม ? ช่างเลวร้ายเสียจริง ! สาวงามช่างนำพามาซึ่งหายนะเสียจริง !
“ เอ่อ เหอะเหอะ นายน้อย ชิ้นนี้ถูกพบ … ” นายท่าน โค้งให้กับชายแก่
โดยไม่รอให้เขาพูดต่อ จวินเซี่ยขัดเขาอย่างใจร้อน “ เจ้าอย่าพูดไร้สาระ ทั้งหมดที่เจ้าต้องทำคือบอกราคามา นายน้อยผู้นี้นั้นมีเงิน ! หากมีบางอย่างที่ข้าสนใจ แม้แต่เศษเหล็กชิ้นนี้ก็เป็นของมีค่าได้ ! สำหรับเศษเหล็กนี่ บอกราคาของเจ้ามา ! ”
“ ข้าเข้าใจแล้ว ” ในการที่จะเปิดร้านภายในเมืองหลวงได้ นายท่านจะต้องเป็นคนที่มีประสบการณ์ เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่านายน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นคนเสเพลที่มีเกียรติสูง คนอย่างเขานั้นจะยั่วยุคนที่เป็นราชาปิศาจงั้นหรือ ? เขารีบตอบ “ ที่มาของเหล็กชิ้นนี้นั้นเกินธรรมดา ราคาของมันจะอยู่ที่ หมื่นแปดพันเหลี่ยงเงิน อีกทั้ง นายน้อยและแม่นางต้องการให้เราเอาไปตีเพื่อทำอาวุธ ดังนั้นจึงต้องเพิ่มราคาไปอีก ห้าหมื่นเหลียงเงิน … ”
“ หือ ? หมื่นแปดพันเหลียงเงิน ? ช่างถูกเสียงจริง ? นายน้อยผู้นี้จะซื้อมันเอง ! ” จวินเซี่ยทำหน้าตาราวกับคนที่มีเงินมากมายจนลืมแม้แต่ชื่อของตัวเอง จากนั้นเขาก็เตะเหล็กอีกชิ้น “ แล้วชิ้นที่แตกออกมานี่ละ ? ” จวินเซี่ยปลดปล่อยกลิ่นไออันมีชัยออกมา แต่กระนั้น เหล็กอีกอันที่เขาชี้ไปก็หาใช่เหล็กธรรมดาไม่ มันคือเหล็กชั้นเลิศ ขนาดของมันเกินกว่าเหล็กอุกาบาต และมีสีแดงเข้มปะปนอยู่
“ นี่คือชิ้นเหล้กร้อยตรวน แม้มันจะไม่ได้ดีไปกว่าเหล็กอุกาบาต ราคาของก็ยังมันอยู่ที่ สองพันเพลียง ” เจ้าของร้านตอบกลับไปในทันที เขาเห็นได้ชัดเจนว่านายน้อยที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นใจร้อน ราคาสองพันเหลียงนั้นมากพอที่จะให้สามครอบครัวอยู่ได้โดยไม่ต้องกังวลอะไรเลยในหนึ่งช่วงชีวิต ราคานี้มันแพงมากจริงๆ สำหรับราคาหมื่นแปดพันเหลียงก่อนหน้านี้ มันเป็นราคาที่แพงมากเกินไปสำหรับคนธรรมดา อย่างไรก็ตาม เมื่ออยู่ตรงหน้าคนเสเพลที่ฟุ่มเฟือย ราคานี้ก็ไม่ทำให้ขนหน้าแข้งร่วงได้
“ ไม่แพง ไม่แพง จริงๆแล้วมันถูกไปหน่อย ! ” จวินเซี่ยสบัดมือ “ ข้าจะซื้อมันทั้งหมด ! ” เขาเอาตั๋วเงินเหลียงออกมาจากอกเสื้อ มันก็ไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากสิ่งที่เขาชนะมาเมื่อวันก่อนนี้ เขาถ่มน้ำลายออกมานิดหน่อย และใช้ปลายนิ้วแตะที่ริมฝีปาก และเอาตั๋วเงินนออกมา หนึ่งหมื่นเก้าพันเหลียง และเอาตั๋วนั้นตีเข้ากับฝ่ามือจนเกิดเสียง แปะ “ นี่ หมื่นเก้าพันเหลียง ไม่ต้องทอน ! ”
ตู่กู้วเซียวอี้เฝ้ามองทุกอย่างอยู่ด้านข้าง สีหน้าของนางค่อยเปลี่ยนจากรอยยิ้มไปเป็นความผิดหวัง อย่างช้าๆ นางรู้สึกถึงความหนาวเย็นเข้าไปในหัวใจ เมื่อมองไปยังความน่ารังเกียจที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า ความรู้สึกที่ประหลาดเกินขึ้นเต็มหัวใจนาง หลังจากนั้น ข้าคิดว่าเขาคงเปลี่ยนไป มันดูเหมือนเขายังคงเป็นพวกเสเพลเหมือนเดิม … เฮ้อ !
มือหนึ่งจ่ายเงินออกไป ขณะที่อีกมือรับของมา จวินเซี่ยรีบจบการค้าขายเหล็กทั้งสองชิ้นนั้น สำหรับตอนนี้ เหล็กทั้งสองชิ้นตกอยู่ในมือของจวินเซี่ยเพียงผู้เดียว
ด้วยใบหน้าอันเย็นชา ตู่กู้วเซียวอี้ถาม “ นายน้อยสามจวิน เมื่อเจ้าจ่ายเงินไปแล้ว ไม่ถึงเวลาที่เจ้าจะส่งมันให้ข้าแล้วหรือ ? ” ภายในใจ นางรู้สึกเจ็บปวด หากนางรู้ว่าเขายังคงเป็นเหมือนคนเก่า เหตุใดนางจึงให้เขาจ่ายไป? สุดท้าย มันเป็นเหตุให้นางไม่มีความสขุ ! หากข้าต้องต้องการที่จะใครบางคนมาช่วยจ่าย นั่นจะเป็นเจ้าชาย นายน้อยจากสกุลชั้นสูง สกุลของคนราชสำนัก เหตุใดคนอย่างจวินโม่เซี่ยถึงได้รับโอกาสไป ? ช่างเสียหน้าจริงๆ ! แม้กระนั้น เหล็กอุกาบาตนั้นยังเป็นวัสดุที่หายาก ข้าอาจจะต้องอดทนกับเขาอีกไม่นาน !
“ ตามจริงแล้ว ! นั่นก็เป็นเรื่องปกติ ! ” จวินเซี่ยหัวเราะ “ แม่นางตู่กู้ว นี่มีเหล็กอยู่สองชิ้น เจ้าต้องการอันใหญ่กว่า ส่วนข้าต้องการอันเล็ก ข้ารู้สึกมีเกียรติเสียจริงที่ช่วยแม่นางซื้อ ฮ่าฮ่า… ”
“ เจ้าพูดอะไร ? ” ตู่กู้วเซียวอี้กำลังจะมุ่งหน้าไปยังชิ้นของเหล้กอุกาบาตเมื่อนางได้ยินอะไรบางอย่างผิดปกติ นางไม่สามารถทำอะไรได้ขระที่ดวงตาอันงดงามของนางเบิกกว้าง นางเกือบจะไม่เชื่อหูตัวเอง “ ข้าต้องการอันใหญ่ ? เจ้าต้องกันอันเล็ก ? ”
นี่เขาปัญญาอ่อนหรือ ? ชิ้นเล้กมันคือเหล็กอุกาบาตจากอวกาศ ชิ้นใหญ่มันคือเหล็กร้อยตรวน แม้คุณภาพมันค่อนข้างน่านับถือ หากเปรียบกับเหล้กอุกาบาต มันเทียบได้ราวกับฟ้าเหวเลย! เหตุใดข้าถึงต้องการเหล็กหล่อธรรมดา ?
“ จริงๆแล้ว ” จวินเซี่ยตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “ ดูสิข้าซื้อเหล็กทั้งสองชิ้นมา แต่ข้าไม่ต้องการใช้มาก ชิ้นเล็กนี่ก็เพียงพอต่อข้าแล้ว หากข้าเอาชิ้นใหญ่ไป มันก็จะเหลือส่วนที่ไร้ประโยชน์ อาจจะพูดได้ว่า สีชมพูคือการแสดงให้เห็นความงาม ปกติแล้ว เหล็กก้อนใหญ่จะต้องเป็นของขวัญให้แก่หญิงงาม เหอเหอ หากแม่นางตู่กู้วคิดว่านี่ยังไม่เพียงพอ ข้าก็จะซื้อมันให้เจ้าอีก ราคาของพวกมันก็แค่ชิ้นละไม่กี่พัน ถูกเหลือเกิน ! หรือจะให้ข้าซื้อมันอีกสักสิบชิ้นและส่งมันไปยังบ้านของเจ้าดีละ ? ”
ร่างของตู่กู้วเซียวอี้ถึงกับสั่น
สุดท้ายนางก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันทำให้เห็นว่าจวินโม่เซี่ยนั้นเล็ง เหล็กอุกาบาตเอาไว้แล้ว อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังกังวลว่านางจะซื้อไปเสียก่อน เขาจึงต้องการจะมอบเหล็กหล่อธรรมดาให้แก่นาง
Translate by iHaveNoName