ตอนที่แล้วตอนต่อไปเศษเหล็ก ? เหตุใดเจ้าถึงไม่มาหาข้าเพียงเศษเหล็กไม่กี่ชิ้น?
เจ้าชั่วจวินโม่เซี่ย ! ใช้ข้ออ้างจะซื้อให้ข้า เจ้าเล่ห์เหลี่ยมกับข้าเพื่อจะได้ครอบครองเหล้กดาวตก !
ในตอนที่มันเกิดขึ้นนั้นเพราะนางยังไม่ได้คิดถึงมันอย่างชัดเจนและลืมบอกสิ่งที่นางต้องการ …
“ จวินโม่เซี่ย !! ” ตู่กู้วเซียวอี้กรีดร้อง ดวงตาอันงดงามของนางเบิกกว้างขึ้นอีก
“ นี่เจ้าอยากจะตายอย่างนั้นหรือ ? ”“ ข้าไม่รู้เรื่อง ! ” จวินเซี่ยผายมือออกไปขณะที่เขายักไหล่ สีหน้าของเขามีทั้งเล่ห์เหลี่ยมและความใสซื่อ “ เจ้าพูดเรื่องอะไร แม่นางตู่กู้ว ? จากสองอันนี้ ข้ามอบชิ้นใหญ่ให้แม่นาง แล้วเจ้าต้องการอะไรอีก ? เจ้าไม่ต้องการจะซื้อเหล็ก และข้าก็ช่วยซื้อมันให้ท่าน และตอนนี้ เจ้าบอกว่าข้าอยากจะตาย … เจ้า… เจ้านี่ช่างไร้เหตุผลกับข้าเสียจริง ! ”
“ เจ้า! … งั้นดี ! ดีมาก ! จวินโม่เซี่ย เจ้ามั่นใจว่าเจ้ากล้า ! แต่เจ้าแน่ใจแค่ใหนว่าเจ้าจะไม่จบลงด้วยเงื้อมมือของข้า ข้า… ข้าจะไม่อภัยให้เจ้า ! ” ตู่กู้เซียวอี้เด้งอกขึ้นและลง ขณะที่นางโมโหถึงขั้นน้ำตาไหล นางกัดปากขณะที่ร่างของนางสั่นไหว น้ำตาที่อยู่ในดวงตาของนางเอ่อนองจนกระทั้งมันไหลออกมา
จวินเซี่ยรู้สึกไม่สบายใจ จากสิ่งที่เกิดขึ้น เหล็กที่แม่นางตู่กู้วต้องการแต่แรก แต่เขากลับใช้ข้ออ้างว่าซื้อให้นางแล้วเก็บเอาไว้แทน การใช้เลห์เหลี่ยมกับสาวน้อยผู้นี้ทำให้รู้สึกผิด เขาพยายามที่จะปลอบนาง “ เจ้าร้องไห้ทำไม ? เอาอย่างนี้ดีไหม ? เมื่อข้าหลอมอาวุธแล้ว ข้าจะทำกระบี่อันมีค่าให้แก่เจ้า จากนั้น ข้าจะส่งมันตรงไปยังบ้านของเจ้า แล้วเราหายกันน่ะ ? ” … นี่คือเจ้าปลอบคนหรือ ?
“ ใครต้องการกระบี่ของเจ้ากัน ? ” ตู่กู้เซียวอี้ ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วจวินเซี่ยได้สัญญากับนาง และคิดว่าเขากำลังเยาะนางอยู่ สุดท้ายนางจึงร้องไห้ออกมา ความโศกเศร้าของนางหลังไหลออกมาจากหัวใจ “ เหล็กนี่เป็นของข้าตั้งแต่แรก … ฮืออ ฮืออ … ”
ตามจริงแล้ว ตู่กู้วเซียวอี้ไม่ได้ร้องเพราะสูนย์เสียเหล้กดาวตก แม้จะคิดว่าเหล็กดาวตกนั้นหายาก มันก็ไม่ยากเท่าใหร่ที่จะหามันมาด้วยอำนาจและอิทธิพลของสกุลตู่กู้ว เหตุผลที่แท้จริงที่นางร้อง เพราะการกระทำที่น่ารังเกียจของจวินโม่เซี่ย ด้วยนิสัยของคนเสเพล เขาขัดจังหวะนางในขณะที่นางกำลังจะซื้อ เมื่อเขาซื้อมันทั้งสองชิ้นโดยมิได้รอให้ผู้อื่นซื้อก่อน การกระทำของเขาทำให้ทุกอย่างยุ่งและเมื่อมันสำเร็จ เขาก็เสนอขยะให้กับนาง ! การทางกลือลงบนแผล เขาทำสีหน้านับถือขณะพูดว่า เจ้าต้องการชิ้นใหญ่ส่วนข้าต้องการชิ้นเล็ก … นี่ตีค่าของสิ่งของจากขนาดหรือ ?
แน่นอนว่าเหตุผลใหญ่สำหรับนางที่ดูถูกเขาคือนางเสียมันไป นางรู้เริ่มสับสนหลังจากเห็นเขาวางท่าเป็นคนเสเพลและจบลงด้วยการที่เขามีเล่ห์เหลี่ยม …
หยดน้ำตาร่วงหล่นจากใบหน้าของนาง ซึ่งแสดงว่าตู่กู้วเซียวอี้รู้สึกผิดหวังขนาดใหน นางมองไปยังจวินเซี่ยที่ยืนอยู่ราวกับเขาเป็นท่อนไม้ เขาไม่แม้แต่จะมาปลอบใจข้าเลย ! นี่ทำให้ตู่กู้วเซียวอี้เสียใจมากขึ้น นางเริ่มเบิกตากโพลง
“ อา หยุดร้อง หน้าเจ้าเริ่มบิดเบี้ยวแล้ว ตอนที่เจ้าร้องได้ เจ้าจะดูขี่เหล่ ! ” จวินเซี่ยขมวดคิ้ว เขาเหล่ตา ชัดเจนว่านี่คือเขากำลัปลอบขวัญนาง
“ ข้าจะร้อง ! เจ้าไม่ต้องสนใจหรอก ! เจ้า … เจ้า … ฮืออ… เจ้าว่าใครขี้เหล่ ?! ” คำว่า ขี้เหล่ เป็นคำต้องห้ามสำหรับเด็กสาว นี่คือสิ่งที่ทำให้โลกอยู่รอดได้ และเป็นสิ่งที่ทำให้โลกล่มสลาย ! ตู่กู้วเซียวอี้หยุดร้องในทันที นางถลึงตาอย่างชั่วร้ายให้จวินเซี่ย ในทันที ความโกรธของนางก็เพิ่มถึงขีดสุด และมันกลับกลายเป็นควาเกลียดชัง นางคว้าเอาแขนของจวินเซี่ย อ้าปากเล็กๆของนางและกัดเข้าไปที่แขนของจวินเซี่ย หลังจากที่กัดแขนของจวินเซี่ยไป นางก็หยุดลงและร้องไห้ต่อ
“ อ๊อก ! … ” กล้ามเนื้อบนใบหน้าของจวินเซี่ยกระตุก ขณะที่เขากัดฟัน ด้วยความไม่พอใจ “ ฟักเขียว ! ”
ตู่กู้วเซียวอี้มองไปที่เขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน่ำตาขณะที่นางสะอื้น “ เจ้า … เมื่อกี๊เจ้าว่าไง ? ” นางได้ยินมันไม่ชัด จวินเซี่ยยักไหล่ สบัดแขนออกขณะที่เขาแยกเขี้ยวด้วยความเจ็บปวด ตู่กู้วเซียวอี้สะอื้นต่อ
จวินเซี่ยเกาหัว ขยับหัวไหล่ แผ่แขนและทำอะไรไม่ได้
ในชาติก่อนของเขา จวินเซี่ยเป็นมือสังหารและยากนักที่จะได้ทำอะไรที่โรแมติก หากมีอะไรที่พิเศษ พวกมันก็จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเงิน … เมื่องานเสร็จ เขาจะเพ่งไปยังลูกค้าของเขา จากนั้นก็จากไปโดยไร้ซึ่งความสัมพัธ์ใดๆ เขาไม่เข้าใจ ในหัวใจของหญิงสาวจริงๆ และไม่รู้ว่าจะควบคุมหญิงสาวอย่างไร ดังนั้น เมื่อมองเห็นว่ามีแนางตู่กู้ร้องไห้ เขาไม่อยากยุ่งยากที่จะควบคุมนาง เขาพยายามทำทุกอย่างให้เหมือนตอนแรก ! หากเจ้าต้องการจะร้อง ก็ร้องไป !
ขณะที่ก้มลงไปบพื้น เขาตรวจสอบคุณภาพของเหล็กดาวตกอย่างระมัดระวัง หลังจากที่ตรวจสอบมันอยู่นาน จนเขามั่นใจ จากนั้นเขาก็ใช้มือยกมันขึ้น แม้ว่ามันจะใหญ่กว่าลูกบาสเล็กน้อย แต่น้ำหนักของมันก็ราวๆ สองร้อยจิน ( ร้อยยี่สิบเอ็ดกิโลกรัม ) เขาหัวเราะเบาๆด้วยความพอใจ
หากเอาก้อนเหล็กดาวตก นี่มาใช้สร้ามีดสั้นของเขา พวกมันจะต้องไม่หักและแข็งแกร่ง ! เขาได้พบกับอัญมณีเลอค่าแล้วในครั้งนี้ แม้จะคิดว่าเขาได้มันมาด้วนเล่ห์เหลี่ยวก็ตาม
ขณะที่เขารู้สึกหลงอยู่กับความสุข สะโพกของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเหมือนกับโดนเหล็กดาวตกกระแทกเข้ากับก้นของเขา จากนั้น เขาได้ได้ยินเสียง ตู่กู้วเซียวอี้สะอื้นขณะที่นางวิ่งออกไป ทิ้งไว้เพียงรอยนำตาที่อยู่บนพื้น
มันกลายเป็นว่าหลังจากที่นางเห็นชัดว่าจวินเซี่ยไม่สนใจ หันไปตรวจสอบหินดาวตกแทน ตู่กู้วเซียวอี้จึงเริ่มไม่พอใจ นางจึงเตะก้นของเขาครั้งหนึ่งก่อนที่จะวิ่งร้องไห้ออกไป …
ขณะที่จับก้นอย่างนุ่มนวล จวินเซี่ยเริ่มไม่พอใจ เมื่อพบว่าตู่กู้วเซียวอี้ได้จากไปแล้ว จวินเซี่ยหายใจลึกและสถบออกไป เย็บแม่สาวน้อย ! หากเจ้าตกอยู่ในเงื้อมมือข้าน่ะ ข้าจะ *ตื๊ด* … *ตื๊ด* … *ตื๊ด* … ฮึ่ม …
ความจริงแล้ว แม้ความแข็งแกร่งของจวินเซี่ยในตอนนี้จะไม่ใกล้เคียงกับตู่กู้เซียวอี้ ในการต่อสู้ถึงเป็นตาย ตู่กู้วเซียวอี้นั้นมีประสบการณ์น้อยนักจึงไม่เหมาะกับจวินเซี่ย ! อย่างไรก็ตาม นี่คือแก่นของปัญหา ในชาติที่แล้วของเขา จวินเซี่ยทำเพียงแค่ฝึกฝนตัวเองอย่างรวดเร็วและใช้วิธีการสังหารที่โหดร้าย แต่ละเคล็ดวิชานั้นหมายให้ถึงตาย ! แม้แต่ตอนที่เขาแลกเปลี่ยนกับคนรู้จัก ! ดังนั้น เมื่อเป็นการต่อสู้ธรรมดา จวินเซี่ยจึงไม่สามารถที่จะสู้ด้วยกำลังสูงสุดได้ ทำให้สถานะการไม่เป็นที่พอใจสำหรับเขา
ครั้งหนึ่งในชาติที่แล้วของเขา ศิษย์พี่ของจวินเซี่ยบางคนต้องการจะให้เขาชี้แนะในวิชาหมัดมวย เขาจึงตอบกลับไป “ อย่าถามข้าเรื่องหมัดมวย ข้าไม่รู้ว่าต้องสู้อย่างไร ข้ารู้เพียงแต่จะสังหารอย่างไร ! ”
เขาจะต่อสู้จนถึงเป็นตายกับตู่กู้วเซียวอี้ได้อย่างไรกัน ? ทั้งครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังและความโกรธของนาง ไม่ได้เอื้อให้จวินเซี่ยสังหารตู่กู้วเซียวอี้ได้เลย ! อีกทั้ง นางยังเป็นที่รู้จักในชื่อ ผู้ลงโทษพวกเสเพล นี่เกือบจะเป็นความจริงที่ว่า จวินโม่เซี่ยคนก่อนนั้นช่างเป็นขยะที่ไร้ประโยชน์
ขณะจัดแจงตัวเอง เขาเดินตรงไปยังเถ้าแก่และถาม “ นายท่าน หากเหล็กดาวตกชิ้นนี้ถูกทำเป็นอาวุธในร้านเจ้า เจ้าจะต้องคืนไฟมันกี่ครั้ง ? ”
เจ้าของร้านสูงอายุ ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบกลับไป “ ร้านที่ต่ำต้องของข้าเคยมีโอกาสทำงานกับเหล็กดาวตกนี่ครั้งหนึ่ง หลังจากที่กำจัดสิ่งเจือปนแล้ว ร้านของข้าสามารถที่จะคืนไฟมันได้ต่อสามครั้ง บนผิวหน้าของสิ่งที่ทำเสร็จแล้วจะมีวงของหมกควันปรากฏขึ้น ความเรองรองของมันจะขจัดความหนาวออกไป หากจะใช้มันทำเป็นอาวุธ มันจะเป็นอาวุธที่คมกริบอย่างไม่ต้องสงสัย ! ”“ มันสามารถที่จะตัดเหล้กได้ราวกับตัดโคลนหรือไม่ ? ” จวินเซี่ยถาม
“ ไม่ ! ” ขอบปากของเถ้าแก่บิดโค้งขณะที่เขาตอบอย่างจริงใจ ตัดเหล็กได้ราวกับตัดโคลน ? เด็กน้อยผู้โง่เคลานี้คงจะอ่านนิทานมากไป
“ หากเป็นดังนั้น เหตุใดเจ้าถึงเรียกร้านเจ้าว่า ศาตราเทพเจ้า ? ศาตราเทพอันใดกันที่ไม่สามารถตัดเหล็กได้ราวกับตัดโคลน ? ” จวินเซี่ยมองไปยังเขาด้วยสายตาที่แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกว่าโดนหลอกลวง
เถ้าแก่รู้สึกถูกบีบให้เงยหน้าขึ้นเพื่อตะโกนว่า ไม่ยุติธรรม “ นายน้อย ข้าเกรงว่ามีการเข้าใจผิด ถ้าคิดว่ามันตัดเหล็กได้ราวกับโคลน … นั่นเป็นเพียงความสามารถของศาตราเทพเจ้าในนิทานเท่านั้น มันจะขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของผู้ถืออาวุธนั้นด้วย ผู้มีวิชาอาจจะสามารถทำให้มันตัดโลหะได้ราวกับตัดโคลน สำหรับศาตราเทพเจ้าที่สามารถตัดเหล็กได้ราวกับโคลนในมือของคนธรรมดานั้น มันหาใช่เรื่องจริงในโลกนี้ไม่ ”
“ หือ ? ท่านพูดมีเหตุผล ! ” จิวนเซี่ยคิดถึงคำที่ว่า เมื่อฝีมือถึง คมกระจกก็จะกลายเป็นกระบี่ เขาไม่สามารถทำอะไรได้ขณะที่พยักหน้า ไร้สาระอะไรกัน ! เมื่อฝีมือถึง เหตุได้ข้าจะต้องลับคมกระบี่ละ ? ที่ข้าต้องลับคมกระบี่เพราะความแข็งแกร่งของข้ายังไม่เพียงพอ
“ ไม่เป็นไร ข้าคงคิดผิดไป ” จวินเซี่ยถอนหายใจ “ โปรดส่งวัสดุนี้ไปยัง ที่พักสกุลจวิน ”
กลายเป็นว่านี่มาจากสกุลจวิน ! ไม่น่าแปลกเลยที่เขาฟุ่มเฟือย ! เถ้าแก่รับคำขณะที่ปาดเหงื่อ หัวใจเขาก็เริ่มปิติขึ้น แม้จะคิดว่านายน้อยนี้เป็นพวกเสเพล อย่างน้อยก็มิได้กระทำอันใดไร้เหตุผล ถ้าเจ้าจะจัดการมันด้วยตัวเอง มันก็เป็นทางที่ดีที่สุด ช่างน่าเสียดาย ! น่าเสียดายที่เหล้กดาวตกนี้ไม่สามารถทำเป็นศาตราเทพเจ้าในนิยายได้ในโลกนี้ ! หากจะให้ข้าหลอมมันขึ้นมาจริงๆ ฆ่าข้าเสียดีกว่า !
ขณะที่เฝ้ามองหลังของจวินเซี่ยในตอนที่เขาจากไป เถ้าแก่ตะโกนขึ้นภายในใจ คนเสเพลอย่างเจ้าต้องการที่จะหลอมกระบี่ของเจ้าเองงั้นรึ ? หากเจ้าสามารถที่จะทำมันได้ ท่านพี่ผู้นี้จะหยุดใช้ขาเดิน ข้าจะให้ จู๋เดินแทน !
Translate by iHaveNoName