“ข้าจะฆ่าเจ้า!” หลินหงตะโกน “เงาเยือกแข็ง!”
 
 
 
กลิ่นอายของความตายปกคลุมบรรยากาศโดยรอบ อุณหภูมิเริ่มลดต่ำลงอย่างรวดเร็วแม้แต่พื้นก็เริ่มแข็งตัว หิมะที่ดูผิดปกติเริ่มร่วงหล่นจากฟากฟ้า มันคือเงาเกล็ดหิมะ พวกมันปกคุมทั่วทั้งบริเวณอย่างสมบูรณ์ บางส่วนเริ่มที่จะหมุนรอบหลินหงราวกับเป็นโล่หิมะ อุณหภูมิยังลดลงอย่างต่อเนื่อง จนกว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะถูกแช่แข็ง
 
 
 
“ต้องการจะฆ่าข้า? มาดูกันว่าเจ้ามีความสามารถพอรึเปล่า?” หลินเฟิงกล่าวขณะที่หิมะยังคงตกอย่างต่อเนื่อง ดวงตาของเขาราวกับหลุมดำที่สามารถกลืนกินได้ทุกอย่าง หลินเฟิงยังยืนอยู่กับที่ด้วยท่าทีสงบ 
 
 
 
หลินเฟิงเริ่มก้าวเดินไปข้างหน้าทำให้เวทีประลองเริ่มสั่นไหว ไม่เพียงแต่เวทีเท่านั้น แม้แต่พื้นดินเบื้องล่างก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรง พลังงานภายในปราณของหลินเฟิงไม่ได้อ่อนแอลงเลยแม้จะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ มันกระทั่งทรงพลังกว่าก่อนหน้านี้เสียอีก 
 
 
 
การเพิ่มพลังปราณทำให้แข็งแกร่งขึ้น หลินเฟิงตั้งใจที่จะจัดการหลินหงโดยเร็วที่สุดด้วยพลังทั้งหมดของเขา หลินเฟิงเริ่มที่จะดูดซับพลังจากหิมะและน้ำแข็ง จากนั้นก็รวบรวมสมาธิทั้งหมดไปที่กำปั้นและดาบของเขา หลินเฟิงไม่เพียงใช้พลังจากหิมะและน้ำแข็งภายในสถานการณ์ตอนนี้ แต่ยังคงยืมพลังจากทั้งสวรรค์และปฐพี พลังที่เขาดูดซับไว้นั้นอยู่ในระดับที่น่ากลัว 
 
 
 
หลินเฟิงควบแน่นพลังไว้ที่มือซ้ายในขณะที่แขนขวากำลังสร้างแรงสั่นสะเทือนและมุ่งไปยังทิศของหลินหง
 
 
 
พลังของอัสนีคำรามเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกการกวัดแกว่ง การโจมตีของเขารวดเร็วดั่งสายฟ้า ทำให้บรรยากาศที่เต็มไปด้วยหิมะถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆด้วยพลังของสายฟ้า 
 
 
 
ท่าทีของหลินหงแปรเปลี่ยนเป็นตกตะลึง ดาบของหลินเฟิงทรงพลังยิ่งกว่าก่อนหน้านี้มาก หิมะที่ถูกสร้างขึ้นมีจุดมุ่งหมายเพื่อที่จะลดทอนความเร็วและความแข็งแกร่งของเขา แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น ไม่เพียงทุกการโจมตีของหลินเฟิงจะแข็งแกร่งขึ้นแต่เขายังสร้างแรงกดดันที่น่ากลัวออกมา มันราวกับว่าแรงกดดันจากพลังธาตุทั้งหมดกำลังเสริมสร้างพลังให้กับดาบ โดยการใช้หิมะและน้ำแข็งเพิ่มพลังให้กับมัน 
 
 
 
หลินหงยกมือทั้งสองข้างขึ้น เขาไม่กล้าที่จะประมาทหลินเฟิงอีกต่อไป หลินเฟิงดูดซับพลังจากหิมะและน้ำแข็งอย่างบ้าคลั่งก่อนที่มันจะหายเข้าไปในตัวดาบ หลินหงไม่อาจจะทำใจเชื่อได้ว่าพลังของเขาจะถูกดูดซับและแปรเปลี่ยนเป็นพลังของอีกฝ่าย 
 
 
 
“สิ่งใดก็ตามที่ยืนขวางเส้นทางแห่งดาบมันจะต้องถูกทำลาย! ไม่มีอำนาจอะไรที่อยู่เหนือกว่าดาบ!” หลินเฟิงกล่าว เขาก้าวไปอีกหนึ่งก้าวและดาบของเขาเริ่มที่จะปลดปล่อยแสงออกมา พลังที่ถูกสะสมอยู่ในดาบราวกับมีพลังที่ยิ่งใหญ่กว่าสิ่งใดๆที่อยู่ภายใต้สวรรค์และปฐพี 
 
 
 
หลินเฟิงเดินตรงไปที่หลินหง แต่ละก้าวมีเสียงคำรามของสายฟ้าที่พวยพุ่งออกมาจากดาบ มันกำจัดหิมะที่อยู่ระหว่างเขาและหลินหงไปจนหมด 
 
 
 
หลินหงก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง เขาค่อยๆล่าถอยเมื่อรู้สึกถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามา 
 
หลินหงราวกับเห็นผี ใบหน้าของเขาเริ่มซีดขาวขึ้นเรื่อยๆ 
 
 
 
เหล่าฝูงชนที่อยู่ข้างล่างต่างประหลาดใจในฉากตรงหน้า หลินเฟิงเดินไปข้างหน้าในขณะที่หลินหงทำได้เพียงแค่ถอยหลัง 
 
 
 
“เป็นไปได้ยังไง?”
 
 
 
“ทำไมหลินเฟิงถึงแข็งแกร่งได้เพียงนี้?”
 
 
 
“หลินหงบรรลุของเขตจิตวิญญาณแล้ว แต่เขาก็ยังเกรงกลัวดาบของหลินเฟิง!”
 
เหล่าผู้คนที่อยู่ด้านล่างไม่สามารถอธิบายความแข็งแกร่งที่น่าเหลือเชื่อของหลินเฟิงได้ ความแต่ต่างระหว่างขอบเขตพลังปราณกับขอบเขตจิตวิญญาณนั้นไม่ใช่เรื่องเล็ก มันมีช่องว่างขนาดใหญ่ ผู้บ่มเพาะที่สามารถเอาชนะความแตกต่างนั้นได้และอยู่ในวัยเยาว์จะต้องเป็นอัจฉริยะที่แท้จริง หลินเฟิงที่ตลอดมาเป็นเพียงเศษขยะของตระกูล ได้กลายเป็นอัจฉริยะในช่วงเวลาสั้นๆ?
 
 
 
หลินป้าเต้าประหลาดใจมากยิ่งขึ้น ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างหน้าเกลียด ความต้องการฆ่าหลินเฟิงของเขายิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ 
 
 
 
หลินไห่เองก็ตกตะลึงไม่น้อย ปรากฏรอยยิ้มแห่งความยินดีบนใบหน้าและสามารถเห็นความภาคภูมิใจได้ในดวงตาของเขา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมหลินเฟิงถึงมีความมั่นใจมากนัก ความแข็งแกร่งของเขาถูกเปิดเผยเมื่อได้จับดาบ มันเหมือนกับว่าหลินเฟิงปกปิดความแข็งแกร่งของเขามาตลอดชีวิต 
 
 
 
“มันเหมือนกับว่าเฟิงน้อยจะยังไม่ได้ปลดปล่อยจิตวิญญาณของเขา ถ้าหากจิตวิญญาณของเขาตื่นขึ้นมา เขาจะทรงพลังขนาดไหนกันนะ?” หลินไห่คิด เขาคิดเกี่ยวกับการประลองและรู้สึกพอใจอย่างไม่มีสิ้นสุด ดูเหมือนหลินไห่จะได้เป็นพยานถึงความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างกระทันหันของลูกชาย ดูเหมือนว่าลูกชายของเขาจะไม่ได้เป็นเพียงเศษขยะอีกต่อไป แต่กำลังจะได้กลายเป็นหนึ่งในตำนาน 
 
หลินไห่ชำเลืองมองไปทีหลินป้าเต้าอย่างเย้ยหยัน 
 
 
 
“ย๊ากกกกกกกกกก” หลินหงบ้าคลั่ง เขาตะโกนเหมือนคนบ้าขณะที่พยายามสร้างกำแพงหิมะออกมาขัดขวาง 
 
 
 
“เจ้าจะตะโกนทำไม?” หลินเฟิงถามขณะยิ้มอย่างเย็นชา ปราณจากดาบของเขาราวกับลมพายุพัดทำลายสิ่งที่ขวางหน้า หลินหงไม่มีโอกาสอีกต่อไป ทุกการโจมตีของเขามีเพียงจะเสริมความแข็งแกร่งให้กับดาบของหลินเฟิงเท่านั้น!
 
 
 
” วูฟฟฟฟ “
 
 
 
ดาบของหลินเฟิงเริ่มส่งเสียงร้อง โล่น้ำแข็งที่สร้างจากปราณของหลินหงถูกทำลายลงด้วยดาบของหลินเฟิงอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเวลานี้ หลินหงไม่สามารถทนการโจมตีได้อีก เสื้อผ้าของเขาถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เลือดไหลอาบไปทั่วร่าง ร่างของหลินหงไม่ได้สัมผัสกับตัวดาบเลยด้วยซ้ำ แต่การโจมตีทั้งหมดมากจากพลังปราณเท่านั้นและมันทำให้เขาต้องจบลงด้วยความเสียใจ 
 
 
 
หลินหงรู้สึกสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลังร่างกายของเขาเย็นขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่พลังปราณของเขาทำให้เขาหนาวเย็นจนถึงขั้นทำให้เจ็บคอ นี่ยิ่งทำให้เขาตกใจยิ่งขึ้นไปอีก ปราณของเขาหันกลับมาทำร้ายเขาเอง ไม่เพียงแต่หลินหงจะบาดเจ็บ แต่ชีวิตของเขายังตกอยู่ในอันตราย ดาบของหลินเฟิงปราศจากความเมตตา หากมีโอกาสแม้เพียงครั้งเดียว…. หลินเฟิงจะต้องสังหารเขาอย่างแน่นอน 
 
 
 
ถูกต้อง ตอนนี้ หลินหงได้ตระหนักถึงอันตรายที่กำลังใกล้เข้ามา จนถึงตอนนี้เขายังคิดว่าจะสามารถจัดการหลินเฟิงได้โดยไร้การตอบโต้ และสามารถเอาชีวิตของหลินเฟิงได้ แต่เขาคิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะกลับตาลปัตรเช่นนี้ 
 
 
 
หลินหงเกลียดตัวเองที่ไม่ได้ฝึกฝนทักษะเคลื่อนที่ เขาไม่สามารถมองหาช่องทางให้เขาหนีออกจากไปสถานการณ์เช่นนี้ได้ การโจมตีของหลินเฟิงนั้นไร้ที่ติ เขาอยู่ในช่วงที่ผสานเข้ากับดาบได้อย่างสมบูรณ์แบบ
 
 
 
“ตูมมมม!”
 
 
 
สายลมที่รุนแรงพัดทำลายบรรยากาศหิมะ หลินเฟิงเริ่มเคลื่อนที่ บรรยากาศรอบๆตัวเริ่มบิดเบี้ยวและเกิดระเบิดขึ้น สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือปราณของดาบ 
 
 
 
“มันอันตรายเป็นอย่างมาก” หลินป้าเต้าจ้องมองอย่างโหดเหี้ยมและตะโกน “เจ้า ไอสัตว์เดรัจฉาน เจ้าแข็งแกร่งขึ้นเช่นนี้ได้ยังไงกัน เจ้าอย่าได้กล้า… !”
 
 
 
“หุบปาก! หลินป้าเต้า เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าเป็นคนเสนอเรื่องนี้เอง? ตอนนี้เมื่อเห็นว่าหลินหงไม่สามารถเอาชนะหลินเฟิงได้ เจ้าจึงจะเข้าไปแทรกแซง?” หลินไห่ต่อว่าหลินป้าเต้า เขาเคลื่อนไหวราวกับหายไปในอากาศ และไปปรากฏอยู่ตรงหน้าหลินป้าเต้า หลินไห่ไม่แสดงความเมตตาใดๆต่อหลินป้าเต้า แม้ว่าหลินไห่จะมีความรู้สึกฉันพี่น้องกับหลินป้าเต้าในอดีต แต่หลินป้าเต้ามีความเกลียดชังที่รุนแรงกับเขาและลูกชาย เมื่อพิจารณาถึงสิ่งที่หลินป้าเต้าต้องการจะทำกับชีวิตของหลินเฟิง หลินไห่จำเป็นที่จะต้องกลายเป็นคนไร้ปรานีเท่านั้น 
 
 
 
“อ๊ากกกกกกก”
 
 
 
หลินหงกรีดร้องอย่างน่าสยดสยอง ใบหน้าของหลินป้าเต้าแปรเปลี่ยนไปมาก “ไสหัวไป!” เขาตะโกนออกขณะที่พยายามจะผ่านหลินไห่ไปให้ได้ 
 
 
 
“อย่าคิดว่าเจ้าจะทำสิ่งที่ต้องการได้ด้วยพลังเพียงแค่นั้น” หลินไห่ปลดปล่อยจิตวิญญาณของเขา มันราวกับทั้งจักรวาลถูกแช่แข็งและเวลาได้หยุดลง หลินป้าเต้าถูกแช่แข็งอยู่กับที่ 
 
 
 
“ข้าคงไม่สามารถแสดงความเมตตาได้อีกต่อไป เพราะทั้งเจ้าและครอบความของเจ้าพยายามที่จะเอาชีวิตข้า ดังนั้นเจ้าจะต้องตายที่นี่!” หลินเฟิงจ้องมองไปที่หลินหงที่ราวกับสิ้นหวังด้วยสายตาที่เย็นชา 
 
 
 
หลินเฟิงดูแน่วแน่เป็นอย่างมาก 
 
 
 
“เจ้าอย่าได้กล้า!” เสียงตะโกนที่ดูเปราะบาง มันคือหลินเชียน จิตวิญญาณน้ำแข็งและไฟของนางลุกโชนออกมาจากร่างกาย หลินเฟิงรู้สึกว่ากับว่าเขากำลังถูกเผาและถูกแช่แข็งในเวลาเดียวกัน หลินเชียนพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว 
 
 
 
“ไสหัวไปซะ!” หลินเฟิงหันหลัง เขากวัดแกว่งดาบออกไปและปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกไปด้วยพลังปราณที่ราวกับไร้ที่สิ้นสุด 
 
 
 
“ตู้มมมม!”
 
 
 
บรรยากาศที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งและไฟถูกทำลายในทันที 
 
 
 
“ตาย!” เสียงตะโกนที่เย็นชามาจากด้านหลังของเขา ก่อนที่หลินเฟิงจะหันกลับไป ดาบได้แทงทะลุคอของเขาแล้ว 
 
 
 
พลังที่แข็งแกร่งอย่างมากถูกปลดปล่อยออกมาภายใต้บรรยากาศ หลินเฟิงถูกส่งกระเด็นไปบนอากาศ เลือดของเขาสาดกระจายไปทั่วเมื่อเขาบินอยู่ในอากาศ 
 
 
 
“เจ้ามันสัตว์เดรัจฉานไม่มีความซื่อสัตว์!” หลินไห่ตะโกนออกด้วยท่าทีที่เศร้าหมอง ในขณะที่หลินไห่กำลังกันไม่ให้หลินป้าเต้าเข้าไปแทรกซงการประลอง แต่หลินฉางได้วิ่งเข้าไปในเวทีประลองและใช้โอกาสนั้นตัดคอของหลินเฟิง 
 
 
 
“น้ำแข็ง!” หลินไห่โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก บรรยากาศรอบตัวถูกแช่แข็ง หลินฉางกลายเป็นมืดมนในขณะที่รู้สึกถึงปราณน้ำแข็งที่ทรงพลังโจมตีที่ใบหน้าของเขา แม้แต่ฝูงชนก็ยังถูกแช่แข็งอยู่กับที่ 
 
 
 
“ช่วยข้าด้วย!” หลินฉางตะโกน 
 
 
 
แต่ก็สายเกินไป ฝ่ามือของหลินไห่ปะทะเข้ากับหน้าอกของเขา ม่านตาของเขาเปิดกว้างขณะที่จ้องมองไปที่หลินไห่
 
 
 
“เจ้า… กล้า.. สังหารข้า.. ” เลือดไหลออกมาจากปากของหลินฉางอย่างไม่ขาดสาย หลินไห่ไม่เพียงโจมตีไปที่หลินฉาง แต่เขายังส่งปราณน้ำแข็งเข้าไปทำลายอวัยวะภายในของหลินฉาง หลินไห่ได้จบชีวิตของหลินฉางลง 
 
 
 
“หลินฉางเจ้าลอบทำร้ายลูกชายข้า ข้าจะไม่มีวันให้อภัยเจ้า!” หลินไห่กล่าวด้วยความเกลียดชัง มือของหลินไห่สั่นด้วยความโกรธ สายตาของหลินฉางเปิดกว้างและจ้องมองหลินไห่ด้วยความเครียดแค้น และค่อยๆตายจากไป 
 
 
 
ทุกคนราวกับกลายเป็นรูปปั้น หลินฉางถูกฆ่าอย่างง่ายดาย?
 
 
 
ในตอนนั้นเอง ทั้งกลุ่มได้จ้องมองไปที่หลินไห่ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัว เฉพาะผู้ที่แข็งแกร่งในระดับนี้เท่านั้นที่จะสลักความกลัวลงไปในจิตใจของผู้คนได้ เขาคือสัตว์ประหลาดของตระกูลหลินจริงๆ ในตอนนั้นหลินป้าเต้าไม่กล้าที่จะขยับแม้แต่นิ้วเดียว 
 
 
 
หลินไห่หันหลับไปมองหลินเชียนและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “อัจฉริยะจากนิกายห้าวเย่ว? อัจฉริยะจากหมู่บ้านเงาหิมะ? พวกมันก็เป็นเพียงขยะไร้ยางอาย” 
 
 
 
หลินเชียนกัดริมฝีปาก นางเห็นเจตนาฆ่าจากหลินไห่ได้อย่างชัดเจนและไม่กล้ากล่าวออกมาแม้เพียงครึ่งคำ หลินไห่เริ่มเดินออกไปด้วยจิตสังหารที่พวยพุ่งออกมา ทุกคนที่เห็นสั่นสะท้านด้วยความกลัว 
 
 
 
หลินไห่เดินเข้าไปหาหลินเชียน นั่นเป็นเพราะหลินหงได้พ่ายแพ้ในการประลอง แต่หลินเชียนและหลินฉางได้เข้าทำร้ายหลินเฟิง เมื่อพวกเขาคิดว่าหลินหงจะเอาสามารถชนะหลินเฟิงได้ พวกเขาต้องการที่จะผลักดันให้การประลองนั้นไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้และหวังว่าหลินเฟิงจะต้องตาย แต่เมื่อพบว่าผลที่ออกมากลับไม่เป็นไปตามที่พวกเขาคาดคิดไว้จึงเข้ามาแทรกแซงและโจมตีหลินเฟิงและตัดคอของเขา นี่จะไม่ทำให้หลินไห่โกรธเกรี้ยวได้อย่างไร?
 
 
 
“ท่านกำลังจะทำอะไร?” หลินเชียนถามขณะจ้องมองไปที่หลินไห่ 
 
 
 
“ฆ่าพวกเจ้าทุกคนยังไงล่ะ!” หลินไห่พูดด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน ในตอนนี้ไม่มีอะไรที่สามารถสยบความโกรธเกรี้ยวของเขาได้