ทางด้านตะวันออกของเทือกเขาบรรพบุรุษที่ทอดยาว มีทะเลทรายกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มองออกไปเห็นเพียงเนินทรายสีเหลืองมากมายนับไม่ถ้วน
 
ยามลมพัดผ่าน ก็จะค่อยๆหอบเอาทรายลอยขึ้นมาปกคลุมไปทั่ว สภาพแวดล้อมที่นี่โหดร้ายมากๆ และยังมีสัตว์อสูรปรากฏตัวออกมาเป็นครั้งคราว ทำให้เป็นที่ที่อันตรายเอามากๆ
 
ในโลกหลักนั้นกว้างใหญ่ไพศาล ในชาติที่แล้วของ’เนี่ยหลี่’ หลังจากที่เมืองกลอรี่ถูกทำลาย ประชากรที่เหลือรอดก็พากันอพยพ
 มุ่งสู่ที่ราบชะตาสวรรค์ก่อนจะออกเดินทางต่อไปยังทิศตะวันออก จากการที่ถูกไล่ล่าโดยอสูรวายุเหมันต์ พวกเขาได้เดินเลาะมาตามแนวเทือกเขาบรรพบุรุษและเข้าไปยังทะเลทรายอันไร้ขอบเขตจากการเดินทางได้มีผู้ล้มหายตายจากไปนับไม่ถ้วน
 
‘เนี่ยหลี่’ยังจำได้ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อพวกเขาได้เข้ามาถึงทะเลทรายไร้ขอบเขตนี่ เพื่อที่จะช่วย’เนี่ยหลี่’ ‘เอียจื้ออวิ้น’ถึงกับยอมสละชีวิตตัวเองปกป้องเขาจากการโจมตีของสัตว์อสูร ในตอนแรกเขาคิดที่จะตายตามนางไปแต่ว่า ‘เอียจื้ออวิ้น’ นางขอให้’เนี่ยหลี่’ปกป้องคุ้มครองคนของนาง แต่ถึงอย่างไร ขณะที่เดินลึกเข้าไปในทะเลทรายไร้ขอบเขต
 
ผู้คนก็ค่อยๆล้มตายลงไปทีละคน ทีละคน จนในที่สุด เมื่อ’เนี่ยหลี่’มาถึงยังพระราชวังทะเลทราย เขาก็พบว่ามีเพียงเขาผู้เดียวที่ยังรอดชีวิตอยู่
 
ขณะเขานึกถึงอดีตนั้น เหมือนว่าทุกอย่างนั้นเป็นไปตามที่โชคชะตากำหนด
 
ในขณะที่อยู่กลางทะเลทรายนั่นเอง ดวงตาของ’เนี่ยหลี่’ก็ท่วมท้นไปด้วยน้ำตา ขณะที่เรื่องราว ความทรงจำต่างๆไหลผ่านสมองของเขาไป เขาคิดว่าทำอย่างไรเขาจึงจะมีโอกาสรู้จักกับ’เอียจื้ออวิ้น’ และจะทำอย่างไรเพื่อให้ได้ใช้ชีวิตร่วมกันกับนาง และตายเคียงข้างนาง เพราะ’เอียจื้ออวิ้น’คือคนที่เปลี่ยนแปลงตัวเขา
 
จากเด็กหนุ่มขี้อายและขี้ขลาด เป็นชายหนุ่มที่มั่นคงและเข้มแข็ง’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา สังเกตเห็นจึงถามอย่างสงสัย
 

 
“เนี่ยหลี่ ทำไมเจ้าถึงร้องไห้หล่ะ?”
 
‘เนี่ยหลี่’ปาดน้ำบนใบหน้าของเขาออก แล้วมองไปยัง’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’และ’เอียจื้ออวิ้น’ ที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็มองลึกเข้าไปในทะเลทรายไร้ขอบเขต เขาถอนหายใจด้วยความเศร้าสร้อย
 

 
“หนิงเอ๋อ ในชีวิตของคนๆหนึ่ง เขาจะต้องพบเจอเหตุการณ์สุดพิเศษและคนที่พิเศษผ่านเข้ามาในชีวิต แม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่พวกเขาเหล่านั้นจะอยู่ในความทรงจำอันเป็นนิรันด์ของเราตลอดไป ตราบเท่าที่ยังมีชีวิตอยู่ เขาจะต้องใช้ชีวิตเพื่อสิ่งเหล่านั้น ความทรงจำนี้ไม่อาจแทนที่ได้ สำหรับคนบางคนที่ได้เดินทางไปยังดินแดนต่างๆและออกแล่นเรือผ่านทะเลกว้างใหญ่ที่จะไม่หยุดเพื่อสิ่งเล็กๆ!”
 
‘เนี่ยหลี่’บ่นพึมพำขณะที่ความคิดของเขาลอยออกไปไกล
 
เมื่อเห็น’เนี่ยหลี่’เหม่อลอย ก็มีอาการเจ็บจี๊ดเข้าที่หัวใจของ’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ แม้ว่านางจะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่นางก็พอจะเดาได้ว่า’เนี่ยหลี่’คิดอะไร
 
‘เนี่ยหลี่ เจ้ารู้มั้ย? ว่าเจ้าได้เข้ามาอยู่ในความทรงจำอันเป็นนิรันด์ ของข้าเรียบร้อยแล้ว เมื่อเราแยกจากกันในอาณาจักรมังกรพ่าย ข้าจะมีชีวิตอยู่เพื่อความทรงจำเหล่านั้น ความทรงจำของข้าที่ไม่มีสิ่งใดมาแทนที่ได้’
 
น้ำตาเอ่อล้นขึ้นในดวงตาของ’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ แม้ว่านางจะเจ็บปวดใจแต่นางก็ยังยิ้มออกมา
 

 
“เนี่ยหลี่ ทำไมเจ้าถึงไม่รีบไปหล่ะ? เจ้าบอกว่าพระราชวังทะเลทรายอยู่ไม่ไกลไม่ใช่รึไง? งั้นก็รีบไปสิ!”
 
หลังจากที่พูดจบ’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ก็หันกลับแล้วรีบเดินไปข้างหน้า ภายใต้ผืนฟ้า ในดินแดนที่เต็มไปด้วยทราย ภาพของแผ่นหลังของ’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ที่แบกรับเอาความอ้างว้างไปตลอดทางเมื่อมองไปยังแผ่นหลั้งของ’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ ‘เนี่ยหลี่’ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจออกมา แล้วก้าวเดินต่อไป
 
เขาค่อยๆเดินไปอยู่ข้างๆ’เอียจื้ออวิ้น’และพบว่านางกำลังจ้องมองลึกเข้าไปในทะเลทรายไร้ขอบเขตอย่างเงียบงันพร้อมกับขมวดคิ้ว
 เขาเดาไปออกเลยว่านางกำลังคิดสิ่งใดอยู่
 
‘เนี่ยหลี่’มองนางอย่างสงสัยและถามขึ้นว่า
 

 
“จื้ออวิ้น เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
 
‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ที่อยู่ใกล้ๆก็มองมาที่’เอียจื้ออวิ้น’ด้วยความสงสัย
 
จากการที่นางขมวดคิ้วอยู่ การแสดงออกของนางจึงยากจะอ่านได้ แต่ดูเหมือนว่าจะกำลังพยายามนึกถึงบางอย่าง แต่เหมือนจะยากที่จะนึกออก
 
‘เอียจื้ออวิ้น’ส่ายหัวและตอบกลับไป
 

 
“ข้ารู้สึกแปลกมากๆ ทำไมกันนะ? ตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาในทะเลทรายแห่งนี้ ถึงได้เกิดความรู้สึกเจ็บแปลกๆภายในใจข้า? เหมือนกับมีภาพความทรงอันแสนสุขและความเจ็บปวดผ่านเข้ามาในหัวของข้า ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้า”
 
จากที่ได้ยิน’เอียจื้ออวิ้น’ ความคิดของ’เนี่ยหลี่’ก็กระเจิดกระเจิงทันที เขารู้สึกแปลกใจมาก นี่เป็นเรื่องที่แปลกมากๆ!
 
‘เอียจื้ออวิ้น’ใช้ชีวิตอยู่แต่ในเมืองกลอรี่ตั้งแต่เกิด และไม่เคยก้าวเข้ามายังทะเลทรายไร้ขอบเขตนี่มาก่อน ทำไมนางถึงรู้สึกได้เมื่อก้าวเข้ามาในทะเลทรายไร้ขอบเขตนี้หล่ะ?
 
‘เนี่ยหลี่’ จับที่หัวไหล่ของเอียจื้ออวิ้นและถามนางอย่างร้อนรน
 

 
“เจ้าจำอะไรได้บ้าง?”
 
‘เอียจื้ออวิ้น’ส่ายหัว
 

 
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่านี่เป็นความทรงจำของใคร แล้วทำไมมันถึงเข้ามาในหัวของข้า ข้าก็ไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมดหรอกนะ บางฉากของความทรงจำนี้ก็เหมือนกับว่าเรากำลังถูกตามล่าโดยสัตว์อสูร”
 
ความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของ’เนี่ยหลี่’ ทำ’เอียจื้ออวิ้น’ถึงได้มีความทรงจำของในชาติก่อนได้หล่ะ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
 หรือว่า’เอียจื้ออวิ้น’เองก็กลับมาเกิดใหม่งั้นรึ? ไม่หรอก ถ้าไม่มีหนังสือจิตอสูรท่องกาลเลา แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไรหล่ะ?
 
เขารู้สึกถึงความลึกลับของความลับที่ยิ่งใหญ่ เขามองไปยังใบหน้าอันแสนงดงามของ’เอียจื้ออวิ้น’แล้วถามอย่างสงสัย
 

 
“เจ้าจำอะไรได้อีกหรือไม่?”
 
‘เอียจื้ออวิ้น’ ขมวดคิ้วขณะที่พยายามอย่างหนักเพื่อนึกให้ออก นางค้นลึกเข้าไปในความทรงจำนั้น ขณะที่นางกำลังพยายามอยู่นั้น พลันเกิดความรู้สึกประหลาดกระตุ้นร่างกายของนาง นางมองเห็นตัวเองอยู่ภายใต้แสงจันทร์ เสื้อผ้าของนางกำลังค่อยๆปลดเปลื้องออกจากร่างกายที่ขาวราวกับหยกของนาง ก่อนที่นางจะเดินเข้าไปหาชายคนรัก
 
ชายคนนั้นคือ…………’เนี่ยหลี่’?
 
มือของ’เนี่ยหลี่’ค่อยๆลูบไล้ไปบนร่างกายของนาง ทำให้นางหัวโล่งไปหมด จากนั้นเขาก็อุ้มนางขึ้น ภายใต้แสงจันทร์ใบหน้าของ’เนี่ยหลี่’เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แน่วแน่ ทำให้หัวใจของเต้นรัวจนแทบระเบิดออกมา นางรักเขาจนหมดหัวใจ ด้วยความรักที่มีให้กัน ทั้งสองต่างมอบร่างกายให้แก่กัน
 
ความรู้สึกประหลาดแล่นผ่านตัวนาง และนางไม่อาจอดกลั้นเสียงครางเอาไว้ได้ ทันได้นั้นเองเอียจื้ออวิ้น ก็นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นฉากในจินตนาการของนาง ทำให้ใบหน้าของนางแดงก่ำ
 
‘เนี่ยหลี่’มอง’เอียจื้ออวิ้น’อย่างจดจ่อ แต่เมื่อเขามองเห็นแก้มแดงแดงระเรื่อ ใบหน้าที่แสนงดงาม และริมฝีปากสีแดง ทำให้เขารู้สึกอยากจะเข้าไปขบกัดพวกมันสักนิดจริงๆ
 
‘เอียจื้ออวิ้น’ยังดำดึ่งลงไปในความคิด เมื่อปราสจากความกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนาง เขาค่อยๆขยับเข้าไปใกล้’เอียจื้ออวิ้น’เพื่อมองดูให้ชัดๆว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง
 
‘เอียจื้ออวิ้น’ ดำลึกลงไปในความทรงจำเหล่านั้น แลพพบเข้ากับฉากที่สวยงามทำให้หัวใจของนางพองโต และนางเปิดตาขึ้นก็พบกับใบหน้าของเนี่ยหลี่ ทำให้นางตกใจมากเลยเผลอตบเขาเข้า
 
*เพี๊ยยยะ!!!*
 

 
“เจ้าคนลามก! ข้าจะไม่คุยกับเจ้าอีกต่อไป!”
 
‘เอียจื้ออวิ้น’รีบผละตัวให้หลุดจาก’เนี่ยหลี่’ นางหันหน้านี้แล้วรีบก้าวเดินต่อไป นางเดินก้มหน้าจนคางเกือบแตะหน้าอกด้วยความเขินอาย
 
หลังจากที่ถูก’เอียจื้ออวิ้นตบ’ ‘เนี่ยหลี่’ก็สตั๊นไปพักนึง เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย! หากว่ามีอะไรบางสิ่งที่เข้าข่ายคำว่า “ลามก” ก็น่าจะเป็นคืนนั้น ที่’เอียจื้ออวิ้น’เคยเปลื้องผ้าตอนที่นางอยู่ในกระโจมสิ!
 
พอได้ยินเสียงลั่นเพี๊ยะ ‘ตู่เซอ’ ‘ลู่เปียว’และคนอื่นๆหันมามอง’เนี่ยหลี่’ด้วยความงุนงง
 

 
“เนี่ยหลี่ เจ้าทำอะไรเทพธิดาจื้ออวิ้นหน่ะ?”
 
‘ลู่เปียว’มอง’เนี่ยหลี่’ด้วยท่าทีแปลกๆ ก่อนจะพูดต่อ
 

 
“แม้ว่าเทพธิดาจื้ออวิ้นจะเป็นคู่หมั้นของเจ้าแล้ว แต่เจ้าก็ไม่ควรรีบร้อนนะ!”
 
 
“เอ่อ….ข้า….”
 
‘เนี่ยหลี่’แสดงท่าทีหดหู่ เขายังไม่ได้กระทำสิ่งใดเลย แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกับ’เอียจื้ออวิ้น’
 
‘เอียจื้ออวิ้น’ก้มหน้าลง ภายในหัวของนางโล่งไปหมดแต่ถึงกระนั้นใบหน้าของนางกลับแดงก่ำ หน้าอกของนางยกตัวขึ้นและลง หัวใจของนางเต้นโครมครามอยู่ภายใน
 
นางรู้ตัวว่านางเพิ่งตบหน้า’เนี่ยหลี่’ไปโดยไม่มีเหตุผล แต่นางก็ไม่ได้ขอโทษเขา ทำไมเจ้าฉากนั้น18+จะต้องผ่านเข้ามาในหัวนางด้วยนะ? ทำไมนางถึงต้องรู้สึกแปลกๆเมื่อนึกถึงฉากนั้นด้วย? ไม่มีทางที่นางจะเคยทำอย่างนั้นกับ’เนี่ยหลี่’มาก่อน!
 
หรือว่านั่นจะเป็นความปรารถนาที่แท้จริงจากใจของนาง? ขณะที่นางนึกถึงเหตุการณ์เหล่านั้น ที่นางกำลังปลดเปลื้องอาภรของนางออกต่อหน้า’เนี่ยหลี่’ ‘เอียจื้ออวิ้น’ก็เริ่มกระอักกระอ่วนและไม่กล้าสบตากับทุกคน
 
ขณะที่เขามองตามแผ่นหลังของ’เอียจื้ออวิ้น’ ภายในใจของ’เนี่ยหลี่’ก็นึกอะไรบางอย่างออก หรือว่า’เอียจื้ออวิ้น’จะสามารถเห็นถึงความทรงจำทั้งหมดเมื่อชาติที่แล้ว?
 
ถึงแม้ว่าเขาเองจะยังอยากรู้มากก็ตามว่าทำไมความทรงจำเหล่านั้นถึงผ่านเข้ามาได้ เขาเองก็แอบดีใจ หาก’เอียจื้ออวิ้น’ได้รับความทรงจำทั้งหมดจากชาติที่แล้วกลับมา นางคงจะเข้าใจถึงความรู้สึกอันเป็นนิรันด์ของเขาได้ในทันที
 
‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’มอง’เนี่ยหลี่’อย่างงุนงงก่อนจะหันไปมอง’เอียจื้ออวิ้น’ นางยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมอยู่ๆ’เนี่ยหลี่’ถึงมีอาการแบบนี้? ทำไมอยู่ๆ’เอียจื้ออวิ้น’ก็หน้าแดงแล้วตบ’เนี่ยหลี่’ นอกจากนั้น’เนี่ยหลี่’และ’เอียจื้ออวิ้น’ยังพูดถึงอะไรบางอย่างเกี่ยวกับความทรงจำ!
 
‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’มองที่’เนี่ยหลี่’แล้วถามด้วยความอยากรู้
 

 
“เนี่ยหลี่ เกิดอะไรขึ้นกับเอียจื้ออวิ้นกันแน่?”
 
‘เนี่ยหลี่’ มองตรงไปยังแผ่นหลังของ’เอียจื้ออวิ้น’ ก่อนที่จะมองไปยังทางข้างหน้า แล้วหันกลับมามองที่’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’และยิ้มให้
 

 
“หนิงเอ๋อ  เจ้าเชื่อเรื่องชาติที่แล้วกับชาตินี้มั้ย?”
 
เมื่อได้ยินคำพูดของ’เนี่ยหลี่’ ‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’งุนงงเล็กน้อย แต่นางก็ยังพยักหน้าและตอบกลับ
 

 
“เชื่อสิ!”
 
คำตอบของ’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ทำให้’เนี่ยหลี่’ถึงกับประหลาดใจ
 
‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’พูดต่อ
 

 
“เมื่อไม่นานมานี้ ข้าเองก็เริ่มสงสัย บางครั้งในตอนที่ข้านั่งใต้ต้นไม้หรือริมหน้าต่าง ข้ามีความรู้สึกว่าข้าเคยเจอเหตุการณ์นี้มาก่อน เป็นอย่างนี้ซ้ำๆหลายครั้ง มันเหมือนกับสิ่งนี้เกิดขึ้นวนซ้ำไปซ้ำมาไม่สิ้นสุด”
 
 
“ก่อนหน้าที่ข้าพบเจ้า ข้าได้แต่ฝันร้ายไม่จบไม่สิ้น ฝันว่าครอบครัวข้ากดดันให้ข้ารีบๆแต่งงาน ข้าฝันว่าข้าจะต้องแต่งงานกับเสิ่นเฟยแห่งตระกูลศักดิ์สิทธิ์ ข้าได้แต่วิ่งหนีและเข้าไปในป่าที่มืดสนิท จากนั้นข้าก็จมลงสู่ความมืดและความทุกข์ทรมาน!”
 
 
“ข้าได้แต่ฝันว่า ข้ากลายเป็นวิญญาณ ล่องลอยอยู่ในป่าอันมืดมิดไร้ซึ่งขอบเขต ได้แต่ทุกข์ทรมานไม่จบสิ้น…”
 
 
“จนกระทั่งวันหนึ่ง มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งดึงข้าขึ้นมาจากฝันร้ายที่ไม่จบสิ้น ในตอนนั้นเองโลกอันดำมืดของข้าก็ค่อยๆสว่างขึ้น ข้าได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะใช้ชีวิตของข้าตอบแทนความเมตตาของเขา!”
 
เมื่อได้ยินที่’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’พูด ‘เนี่ยหลี่’ถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ ในชาติที่แล้ว’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’นั้นหายเข้าไปในป่าอสูรทมิฬ และไม่เคยกลับออกมา!
 

 
“แล้วตอนนี้เจ้ายังฝันอย่างนั้นอยู่อีกหรือไม่?”
 
‘เนี่ยหลี่’ถาม’เสี่ยวหนิงเอ๋อ’
 
‘เสี่ยวหนิงเอ๋อ’ส่ายหัวและตอบกลับไป
 

 
“นอกจากฝันเรื่องนั้นแล้ว ทุกอย่างก็เลือนลางไปหมด ข้าไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น มันเหมือนกับว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นต่อจากนั้น แต่ความทรงจำนั้นไม่ชัดเจน…”
 
 
 
….จบตอน…
 
ทักทายผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน….อยากจะบอกว่าเป็นตอนที่ฝอยกันเยอะมาก
 เดี๋ยวคนนั้นพูด เดี๋ยวคนนี้พูด 55555+ และขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติตามอ่านนะครับ
 เห็นมีผู้อ่านรออ่านมากมาย บรรดาผู้แปลอย่างผมก็ดีใจ มีกำลังใจในการแปลต่อไป….
 
ผู้แปล
 ไอยรา  ณ  กุญชร
 
คลิกเพื่อไปหน้าโฆษณาสนับสนุนเพจ
 
ที่มา: