แม้ว่า’เซี่ยวหยู่’จักอยู่ที่นี่ แต่’หลงซูอวิ๋น’นั้นเป็นยอดฝีมือระดับวิถีแห่งมังกรขั้นที่เก้า ‘เซี่ยวหยู่’ที่อยู่เพียงระดับชะตาสวรรค์ไม่อาจที่จะช่วยเหลือเขาได้
 

 
“ขอบคุณพี่สาว พี่สาวต้องลำบากแย่เลยนะ”
 
แม้ว่าเขาจะรู้ลึกหดหู่ แต่’เนี่ยลี่’ก็ต้องพูดไปเพื่อรับมือสถานการณ์ดังกล่าว
 
‘เซี่ยวหยู่’โกรธจนหน้าดำคล้ำ เขาต่อว่า’เนี่ยลี่’
 

 
“เนี่ยลี่ เจ้ามันสกปรกยิ่งนัก! ก่อนหน้านี้ก็เป็นหลงยู่อิน ตอนนี้กลับกลายเป็นผู้หญิงอีกคน เจ้านี่ช่างน่าอัปยศเสียจริง!”
 
เขากระแทกปิดประตูดังโครม
 
‘หลงซูอวิ๋น’ตบที่ต้นขาของ’เนี่ยลี่’ ขณะที่มองดู’เซี่ยวหยู่’เดินจากไป
 

 
“ไม่เลว! นับว่าเจ้าฉลาดไม่น้อย”
 
‘เนี่ยลี่’ยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เขาเริ่มที่จะสงสัยว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่ของ’หลงยู่อิน’จริง ๆหรือไม่ ? ทำไมแม่และลูกจึงได้มีนิสัยแตกต่างกันถึงเพียงนี้ แม้ว่า’หลงยู่อิน’นั้นจักอารมณ์ร้อน แต่แท้จริงแล้วนางก็เป็นคนที่อดกลั้นไว้ภายใน คนทั่วไปจักมอง’หลงยู่อิน’ราวกับว่าเป็นดั่งภูเขาน้ำแข็ง แต่แม่ของ’หลงยู่อิน’ นางกลับเป็นคนที่ปลดปล่อยทุกอย่างออกมาโดยที่ไม่คิดสิ่งใดเลย
 
ในตอนนี้’เซี่ยวหยู่’ คงจักคิดว่าเขานั้นทำสิ่งที่ผิดศีลธรรมกับ’หลงซูอวิ๋น’อยู่เป็นแน่!
 

 
“แต่ว่า เจ้าหนุ่มคนนั้น พูดขึ้นมาว่า ก่อนหน้านี้ก็เป็นหลงยู่อิน นี่มันหมายความว่าเช่นใดกัน?”
 
‘หลงซูอวิ๋น’ถาม’เนี่ยลี่’ พร้อมกับเผยรอยยิ้มออกมา
 
‘เนี่ยลี่’นั้นแทบจะร้องไห้ เขาไม่ได้คาดหวังว่า’เซี่ยวหยู่’จักช่วยเขาได้ แต่เหตุใดจึงต้องโยนหินลงบ่อมาเช่นนี้ด้วย การเลือกคบสหายจักต้องระมัดระวังให้ดี คำพูดนี้เป็นจริงอย่างเห็นได้ชัด
 
[ โยนหินลงบ่อ สำนวนจีนหมายถึง การที่เจอเรื่องร้ายๆอยู่เเล้ว แต่กลับถูกซ้ำเติมยิ่งกว่าเดิม ]
 

 
“เจ้าเด็กน้อย นี่เจ้าคิดว่าเป็นการทานขนมแล้วเช็ดปาก ก็จักทำเป็นว่าไม่รู้ไม่เห็นได้เช่นนั้นหรือ? ลูกสาวของข้านั้นเป็นเด็กอ่อนแอ เจ้าคิดว่าเราสองแม่ลูกจักยอมให้เจ้ารังแกเช่นนั้นเหรอ? หนอย!”
 
‘หลงซูอวิ๋น’พูดด้วยความโมโห
 
นี่นางพูดถึงอะไรกัน ดูเหมือนว่า’หลงซูอวิ๋น’จะยึดติดว่าเขานั้นมีความสัมพันธ์กับ’หลงยู่อิน’ แต่เขาอยากที่จะบอกว่าเรื่องของ’หลงยู่อิน’นี่มันเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี เขานั้นเพียงแค่ให้คำชี้แนะนางเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น
 
เขาทำทุกอย่าง อย่างมีระเบียบและกฏเกณฑ์ ในใจของ’เนี่ยลี่’นั้นรักหญิงเพียงผู้เดียวอยู่เสมอ นั่นคือ’เอียจื้ออวิ้น’ แม้ว่า’เซี่ยวหนิงเอ๋อ’จักมีความสัมพันธ์กับเขาในชีวิตที่ผ่านมาของเขาเช่นกัน ถึงในหัวใจของ’เนี่ยลี่’นั้นจักค่อยๆมี’เซี่ยวหนิงเอ๋อ’เพิ่มขึ้นในหัวใจทีละน้อยก็ตามที แต่กับ’หลงยู่อินนั้น’ ‘เนี่ยลี่’แค่ให้คำชี้แนะนางเท่านั้น และเขาเองก็มิได้รู้จัก’หลงยู่อิน’มานานเท่าใดนัก จักมีอะไรที่น่าจดจำ จนผูกพันกันถึงเพียงนั้นได้หล่ะ?
 
‘หลงซูอวิ๋น’พูดต่ออีกว่า
 

 
“นี่เจ้าคิดจะรังแกเราสองแม่ลูกอย่างนั้นเหรอ?”
 
เดี๋ยวนะนี่มันอะไรกัน ข้าเหรอที่จะกล้ารังแก’หลงซูอวิ๋น’ นั่นมันเป็นการแสวงหาความตายอย่างชัดเจน
 

 
“ท่านป้า ข้าว่าเรื่องนี้ท่านควรที่จะสอบถามหลงยู่อินให้ดีก่อนนะ”
 
‘เนี่ยลี่’ยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่จ้องมอง’หลงซูอวิ๋น’ และพูดต่ออีกว่า
 

 
“ข้าไม่เคยล่วงเกินหลงยู่อิน นางยังคงบริสุทธิ์อยู่”
 
 
“ถ้าหากว่าเจ้าต้องการที่จะพบกับลูกสาวของข้า ข้านั้นก็นำนางมาหาเจ้าแล้ว”
 
‘หลงซูอวิ๋น’เผยรอยยิ้มออกมาขณะที่พูดกับ’เนี่ยลี่’ จากนั้นนางก็สะบัดมือขวาของนาง มองเห็นรูปร่างของคนผู้หนึ่งออกมาจากความว่างเปล่า เขาเห็น’หลงยู่อิน’ยืนเงียบ ๆ อยู่บนพื้นห่างออกไปไม่กี่หมี่ [เมตร]
 
‘หลงยู่อิน’มองมาที่’เนี่ยลี่’ด้วยท่าทีที่สับสน
 
‘เนี่ยลี่’ตกใจยิ่งนัก ‘หลงซูอวิ๋น’พา’หลงยู่อิน’มาที่นี่ด้วย แต่’หลงซูอวิ๋น’ใช้วิธีการบางอย่าง ซ่อนเร้น’หลงยู่อิน’ไว้ ทำให้เขานั้นไม่อาจที่จะมองเห็นหรือได้ยินเสียงของนาง
 
ในตอนนี้เขาต้องบอกแล้วว่า แม่ลูกนั้นช่างเหมือนกันยิ่งนัก ‘หลงยู่อิน’นั้นได้เสน่ห์มาจาก’หลงซูอวิ๋น’ถึงเก้าในสิบส่วน แต่บางส่วนของ’หลงซูอวิ๋น’นั้นมีเสน่ห์ยิ่งกว่า
 
‘หลงยู่อิน’นั้นดูเย็นชากว่าเล็กน้อย ไม่เร่าร้อนเท่ากับ’หลงซูอวิ๋น’ แต่’หลงยู่อิน’นั้นยังไม่ได้เติบโตเต็มวัย ถ้าไม่เช่นนั้นคงจักไม่ด้อยกว่า’หลงซูอวิ๋น’เป็นแน่ เพราะนั่นคือสิ่งที่เขาได้พบเห็นในชีวิตที่แล้ว
 
[ไหนก่อนหน้านี้เคยบอกว่าชาติที่แล้วเจอหลงยู่อินเป็นหญิงแก่ไง]
 
นั่นหมายความว่าการพูดคุยระหว่าง’เนี่ยลี่’กับ’หลงซูอวิ๋น’ ‘หลงยู่อิน’ก็ได้ยินเรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว นี่มันอะไรกัน? การที่’หลงซูอวิ๋น’มาจัดการกับเขา แต่’หลงยู่อิน’ที่เป็นศิษย์กลับไม่คิดที่จะให้ความเป็นธรรมกับอาจารย์ตนเองเช่นนั้นหรือ?
 

 
“ท่านแม่ ท่านอย่าได้บังคับเขาอีกเลย ข้าบอกแล้วว่าระหว่างเราไม่ได้มีสิ่งใดจริงๆ เขาก็แค่ช่วยข้านั้นเปิดทะลวงชีพจรก็แค่นั้น ”
 
เสียงและดวงตาของ’หลงยู่อิน’นั้นเผยให้เห็นถึงความเศร้าใจ การที่นางนั้นไม่แสดงตนออกมาแต่แรก เพราะอยากจะได้ยินคำพูดที่ชัดเจนจาก’เนี่ยลี่’ และเห็นได้ชัดแล้วกับสิ่งที่’เนี่ยลี่’ได้ตอบกับแม่นางไป นางไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เจ็บปวดใจไม่น้อย
 
ก่อนหน้านี้ แม้ว่าจักมีใครที่เข้ามาใกล้ชิดกับนาง ดั่งเช่น’หูหย่ง’ หรือว่าจักทำเช่นใด ‘หลงยู่อิน’นั้นก็จักไม่แสดงอารมณ์เช่นใด แต่ในตอนนี้ ‘เนี่ยลี่’นั้นพยายามที่จะหาหนทางปฏิเสธคำพูดของแม่นางอยู่ตลอดเวลา นางนั้นรู้สึกเจ็บปวดใจยิ่งนัก
 
จากสายตาของ’เนี่ยลี่’นั้น นางนั้นอาจจะเป็นผู้หญิงที่เกินกว่าจะรับได้อย่างนั้นหรือ? แม้ว่าแม่ของนางจักข่มขู่เพียงใด ‘เนี่ยลี่’ก็ไม่ยอมที่จะแต่งงานกับนางหรืออย่างไร?
 
แต่หลังจากที่ตรึกตรองดูแล้ว นางนั้นเพิ่งจะได้พบกับ’เนี่ยลี่’แค่เพียงไม่กี่เดือน ความประทับใจแรกที่’เนี่ยลี่’ได้พบเห็นคือ ความหยาบคายและเอาแต่ใจของนาง และ’เนี่ยลี่’นั้นยังเป็นฝ่ายที่ให้แก่นางเสมอ นางนั้นไม่เคยมีสิ่งใดที่จะมอบคืนให้แก่’เนี่ยลี่’ มิหนำซ้ำ’เนี่ยลี่’ยังรับนางเป็นศิษย์ และทำการทะลวงชีพจรปลุกสายเลือดมังกรในตัวของนางให้ตื่นขึ้น เขานั้นทำทุกอย่างเกินกว่าที่คนธรรมดาจักทำให้นางได้ นางไม่มีอะไรที่จะคู่ควรกับ’เนี่ยลี่’เลยแม้แต่น้อย
 

 
“ท่านอาจารย์เนี่ยลี่ แม่ข้านั้นต้องการที่จะล้อเล่นกับท่านเท่านั้น ท่านอย่าได้ใส่ใจเลย!”
 
‘หลงยู่อิน’มองไปที่’เนี่ยลี่’พร้อมกับขอโทษ
 
‘เนี่ยลี่’ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าหากว่าเป็นแค่เรื่องล้อเล่น เขานั้นถูก’หลงซูอวิ๋น’ล้อเล่นเป็นเวลายาวนานเกินไปแล้ว
 
‘หลงซูอวิ๋น’มองดู’เนี่ยลี่’ที่กำลังโล่งอก หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ’หลงยู่อิน’ นางนั้นเข้าใจ’หลงยู่อิน’ได้เป็นอย่างดี ‘เนี่ยลี่’นั้นได้แทรกเข้าไปอยู่ในหัวใจของ’หลงยู่อิน’แล้ว
 

 
“ลูกอิ้น เราจักปล่อยเจ้าเด็กคนนี้ ไปแค่นี้อย่างนั้นเหรอ? ข้าทำไม่ได้ ถ้าเช่นนั้นเรื่องที่ทำในค่ำคืนนี้เราจักกลับไปแค่เพียงมือเปล่า! นี่มันไม่ใช่นิสัยของหลงซูอวิ๋นผู้นี้ ”
 
‘หลงซูอวิ๋น’พูดอย่างเย็นชาและพูดต่ออีกว่า
 

 
“ลูกอิ้น ในเมื่อเจ้าชอบเจ้าเด็กคนนี้ เจ้าก็จงคลอดลูกของเจ้าเด็กคนนี้ออกมา ถ้าหากว่าเขาปฏิเสธ ข้าจะสังหารมันเอง ก่อนหน้านี้ข้านั้นก็ทำกับพ่อของเจ้าเช่นนี้เหมือนกัน เมื่อก่อนนั้นพ่อของเจ้าก็เป็นผู้ชายที่เจ้าชู้ไปทั่ว แต่ข้าก็เป็นผู้ที่จัดการสั่งสอนเขา และพาเขามาอยู่ในบ้าน แต่เขากลับถูกสังหารจากคนของนิกายเทพอสูร ข้ามาที่นี่ด้วยเพราะต้องการสั่งสอนเจ้าในฐานะแม่ ข้าจักสอนเจ้าทุกเรื่องที่สามารถทำได้! ”
 
‘เนี่ยลี่’จ้องมอง’หลงซูอวิ๋น’ด้วยความตกใจ เขาพูดได้เลยว่า ทุกคนที่อยู่ใต้ผืนฟ้านี้ นอกจากนางแล้วจักมีใครที่สั่งสอนลูกสาวเช่นนี้? การสั่งสอนเช่นใดกันถึงได้เอาแต่ใจเช่นนั้น?
 
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ’หลงซูอวิ๋น’ ถึงกับกระทืบเท้าด้วยความอัปยศ และรีบพูดไปว่า
 

 
“ท่านแม่ ท่านพูดเช่นนี้ได้อย่างไร?”
 
 
“ลูกอิ้น ผู้ชายก็แค่มนุษย์ที่ไร้ค่า เจ้าต้องฟังข้า!”
 
‘หลงซูอวิ๋น’พูดออกไปอย่างเด็ดขาด
 

 
“พอได้แล้ว!”
 
‘หลงยู่อิน’ตะโกนออกมาพร้อมกับร้องไห้ด้วยความโกรธและความอับอาย
 
เสียงตะโกนที่โกรธเกรี้ยวของ’หลงยู่อิน’ ทำให้’หลงซูอวิ๋น’รู้สึกตกใจ ‘หลงยู่อิน’ไม่เคยพูดจาเสียงดังเช่นนั้นกับนางมาก่อน นางจึงทำได้เพียงแต่เงียบ
 

 
“เรื่องระหว่างข้ากับเขา มันเป็นเรื่องของเรา ท่านไม่ต้องมาวุ่นวาย!”
 
‘หลงยู่อิน’พูดพร้อมกับทำหน้าบูดบึ้ง จริง ๆแล้วนางยังรู้สึกโกรธอยู่ไม่น้อย ‘หลงซูอวิ๋น’ไม่เคยสนใจความรู้สึกของนางเลยสักนิด!
 
‘หลงซูอวิ๋น’มองไปที่’หลงยู่อิน’ นางถอนหายใจและพูดขึ้นว่า
 

 
“ถ้าเช่นนั้น ก็ลืมมันไปเสียเถิด!”
 
‘หลงซูอวิ๋น’คิดว่าเรื่องนี้ จักทำให้ใจของ’หลงยู่อิน’นั้นจักร่วงหล่นไปต่ำกว่าพื้นดิน [หมายถึงอ่อนแอลง]แต่ถ้าหากว่า’หลงยู่อิน’ต้องการเช่นนั้น นางก็หาได้มีปัญหาไม่
 
‘หลงซูอวิ๋น’มองไปที่’เนี่ยลี่’ และขู่ว่า
 

 
“วันนี้ข้าจักปล่อยเจ้าไป แต่ถ้าหากว่าข้านั้นรู้ว่า เจ้านั้นรังแกหลงยู่อินอีก ข้าจักไม่ยอมยกโทษให้เจ้าแน่นอน!”
 
นางโบกมือขวาของนาง สิ่งที่รัดแขนและขา’เนี่ยลี่’อยู่ก็คลายออกอย่างรวดเร็ว
 
‘เนี่ยลี่’ร่วงราวกับใบไม้ ในที่สุดเขาก็ได้รับอิสระเสียที แม้ว่าเขานั้นจักยังไม่เข้าใน’หลงซูอวิ๋น’ดีพอ แต่เขาก็รู้แล้วว่านางนั้นเป็นคนที่ปากตรงกับใจ สิ่งที่’เนี่ยลี่’โล่งใจเป็นที่สุดก็คือ ไม่ได้ถูกคุกคามจากมีดสั้นของนางอีกต่อไป
 

 
“ข้าไปหล่ะ!”
 
‘หลงซูอวิ๋น’หันหลังกลับและเดินออกไปข้างนอก นางนั้นดูเศร้าใจเล็กน้อย
 

 
“ช้าก่อน!”
 
‘เนี่ยลี่’ตะโกนออกมาเสียงดัง
 

 
“เจ้ายังต้องการอะไรอีก?”
 
‘หลงซูอวิ๋น’หันกลับมา เขาจ้องมองไปที่’เนี่ยลี่’ หรือว่าเจ้าเด็ก’เนี่ยลี่’ยังได้รับการสั่งสอนจากข้าไม่พออีกเหรอ?……….
 
จบตอน
 
แปลโดย นายมะพร้าว