“หยุดก่อน!”
 
‘หลงเทียนหมิง’สั่งการคนของเขาที่กำลังจะพุ่งไปโจมตี จากนั้นก็กระโดดไปยืนด้านหน้าของคนเหล่านั้น
 
‘หลงเทียนหมิง’โค้งคำนับให้พวกเขาทั้งสาม และประสานมือพร้อมกับพูดว่า
 

 
“เรื่องนี้ อาจจะเป็นการเข้าใจผิดเล็ก ๆน้อย ๆ ท่านทั้งสามโปรดอภัยให้พวกข้าด้วย! ท่านทั้งสามก็มิได้บาดเจ็บอันใด ขอให้ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป ท่านจักเห็นควรว่าเช่นใด? ”
 
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ’หลงเทียนหมิง’ ‘อู๋หยาจื่อ’ถึงกับขมวดคิ้ว เขามองอย่างเย็นชาและพูดออกไปว่า
 

 
“ดูเหมือนว่าเจ้าจักเป็นผู้นำของพวกเขา ในตอนที่ข้ามาที่นี่ ลูกน้องคนหนึ่งของเจ้า สั่งให้ข้า ไสหัวไป?”
 
 
“คนของข้าอาจจะเสียมารยาทไปบ้าง แต่ท่านก็ได้สังหารคนของข้าไปถึงเก้าคน มันก็ดูจักไม่เป็นการทำรุนแรงเกินไปเช่นนั้นหรือ?”
 
‘หลงเทียนหมิง’ตอบกลับไป พร้อมกับขมวดคิ้ว
 
แม้ว่า’หลงเทียนหมิง’นั้น ไม่ต้องการที่จะสร้างปัญหา แต่ถ้า’อู๋หยาจื่อ’ ยังคงต่อปากต่อคำ เขาก็ไม่อาจที่จะยอมโอนอ่อนให้ ลูกน้องของเขาถูกสังหารไปถึงเก้าคน เขาก็รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากเช่นกัน
 
เมื่อได้ยินคำพูดของ’หลงเทียนหมิง’
 
‘อู๋หยาจื่อ’ก็ พ่นลมหายใจออกมาอย่างรุนแรง เขาพูดกลับไปว่า
 

 
“รุนแรงเกินไป? ข้าว่ายังเบาไปเสียด้วยซ้ำ ถ้าหากว่าพวกข้ามิได้แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ เจ้าจะยังคงพูดสุภาพเช่นนี้กับข้าอีกหรือไม่? ข้าเกรงว่าพวกเราคงจักถูกฆ่าตายไปแล้วทั้งสามคน ข้าพูดได้เลยว่า ลูกน้องของเจ้าเก้าคนที่ถูกสังหารไป มันก็สมควรดีแล้ว!”
 
‘เนี่ยลี่’แอบยิ้มเล็กน้อย
 
‘อู๋หยาจื่อ’ผู้นี้ช่างอารมณ์ร้อนยิ่งนัก ยิ่ง’หลงเทียนหมิง’พูดมามากเท่าใด ‘อู๋หยาจื่อ’ก็จักตอบกลับอย่างไม่ไว้หน้ามากขึ้นเท่านั้น
 

 
“จะ….เจ้า”
 
‘หลงเทียนหมิง’สูดลมหายใจเพื่อที่จะระงับความโกรธ เขาคิดว่า สิ่งที่สำคัญในตอนนี้ คือการหาทางเข้าไปยังตำหนักซีอิงเสิ่นให้ได้ ไม่มีเวลาที่จักยุ่งกับ’อู๋หยาจื่อ’มากไปกว่านี้
 

 
“สหาย ไม่ต้องพูดถึงว่าใครผิดหรือถูก ในเมื่อฝ่ายของเจ้ามิได้สูญเสียอันใด ข้าเองก็ไม่ต้องการให้เรื่องนี้มันยืดยาวออกไป ให้มันจบลงแค่นี้ เจ้าเห็นว่าอย่างไร?”
 
ขอแทรกตรงนี้เล็กน้อย สรรพนามที่’หลงเทียนหมิง’ใช้พูดกับ’อู๋หยาจื่อ’ จะค่อย ๆ ลดลำดับความนับถือลง เพื่อแสดงให้เห็นว่า จะไม่ยอมอ่อนข้อให้เช่นกัน
 
‘อู๋หยาจื่อ’ยักไหล่ และพูดออกไปว่า
 

 
“ถ้าหากเจ้าต้องการเช่นนั้น ก็มอบที่ตรงนี้ให้เป็นของข้า พวกเจ้าจงออกไปซะ!”
 
หลังจากที่ได้ยินคำพูดเอาแต่ใจของ’อู๋หยาจื่อ’ปอดของ’หลงเทียนหมิง’ก็แทบที่จะระเบิดออกมา
 
‘หลงเทียนหมิง’กำหมัดของเขาจนแน่น จนมองเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมา
 

 
“นายน้อย เราสังหารเจ้าอสูรสามตัวจอมโอหังนี่กันเลยดีกว่า!”
 
 
“พวกมันคิดจริงๆหรือว่า พวกเรานั้นกลัวมัน?”
 
พวกลูกน้องของ’หลงเทียนหมิง’เริ่มที่จะพูดขึ้นมา พวกเขาเตรียมล้อมกรอบที่จะจู่โจมอีกครั้ง
 

 
“ข้านั้นมิได้กลัวที่จักต่อสู้เลยแม้แต่น้อย ถ้าหากพวกเจ้ากล้าก็จงเข้ามา บิดาน้อยของเจ้าผู้นี้ จักจัดการพวกเจ้าจนไม่ให้เหลือสักคน!”
 
เขานั้นเป็นถึงอสูรจิ้งจอกเลือดศักดิ์สิทธิ์ ที่มีสายเลือดดั้งเดิม เขาจึงได้มีความหยิ่งทะนงยิ่งนัก
 
‘หลงเทียนหมิง’ไม่อาจที่จะประเมินได้เลยว่า ‘อู๋หยาจื่อ’ผู้นี้แข็งแกร่งอยู่ในระดับไหน แม้ว่าเขานั้นจักมั่นใจที่ตนเองนั้นได้ผสานกับจิตอสูรสายเลือดมังกรที่มีระดับการเติบโตในระดับพระเจ้า แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะเสี่ยง
 
แต่ถ้าเขาก้มหน้าคอตก แล้วม้วนหางหนีกลับไป เขาเกรงว่า ตัวเขา ‘หลงเทียนหมิง’ผู้นี้ จักไม่กล้าที่จะสู้หน้ามองลูกน้องของตนเองได้
 

 
“พวกเจ้าไสหัวไปให้พ้นซะ!”
 
‘เนี่ยลี่’ที่แปลงรูปลักษณ์อยู่ จ้องไปที่หน้าของ’หลงเทียนหมิง’และพูดออกไป
 
เขานั้นจับตาดู’หลงเทียนหมิง’และเห็นได้ว่า เขาเป็นคนที่มีความอดทนยิ่งนัก เมื่อเทียบกับเด็กหนุ่มในตระกูลใหญ่ต่าง ๆ แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะยอมทำตามคำสั่งของ’อู๋หยาจื่อ’
 
‘หลงเทียนหมิง’แทบอดกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
 
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ’เนี่ยลี่’
 
‘หลงเทียนหมิง’ถึงกับหน้าซีด นี่เขากำลังถูกคนที่อยู่ในระดับแค่ชะตาสวรรค์สั่งอยู่เช่นนั้นหรือ?
 
‘หลงเทียนหมิง’จับจ้องไปที่’อู๋หยาจื่อ’ การที่’เนี่ยลี่’กล้าที่จะพูดเช่นนั้น เขาเชื่อว่าความแข็งแกร่งของเจ้าเด็กคนนั้นเหนือกว่าพวก’หลงเทียนหมิง’มากนัก
 
เขานั้นสืบสายเลือดดั้งเดิมจากเผ่าอสูรจิ้งจอกเลือดศักดิ์สิทธิ์ และยังมีเทคนิคลับอีกหลายอย่าง ถ้าหากเป็นการต่อสู้เอาชีวิต หลงเทียนหมิงก็ยังไม่แน่ใจว่าจักเอาชนะเขาได้
 

 
 “พวกเราไปกันเถอะ!”
 
‘หลงเทียนหมิง’พูดเสียงดังและเดินจากไป
 
เหล่ายอดฝีมือระดับแก่นแท้แห่งสวรรค์ของ’หลงเทียนหมิง’ โกรธจนใบหน้าสีแดงชัด นี่มันช่างน่าอับอายจนเกินไป! แต่ด้วยเป็นคำสั่งของ’หลงเทียนหมิง’พวกเขาก็ไม่อาจที่จะขัดขืนได้
 
แม้ว่าพวกเขาจักโกรธและอับอายมากถึงเพียงไหน แต่ก็ยังคงเดินตาม’หลงเทียนหมิง’ไป
 
กลุ่มคนที่เดินตาม’หลงเทียนหมิง’ไป พวกเขาไปยืนอยู่ในจุดที่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ลี้
 
‘เนี่ยลี่’มองตามหลัง’หลงเทียนหมิง’ไป เขาไม่คิดเลยว่า ‘หลงเทียนหมิง’จะยอมทำตามคำพูดที่ไร้เหตุผลดังกล่าว
 
นอกจากนี้ยังคงอดกลั้นควบคุมอามณ์ไว้ได้ มันไม่ง่ายเลยจริง ๆที่จะจัดการชายผู้นี้ และจากนี้ไปก็จักยากยิ่งขึ้นไปอีก
 

 
“ข้าไม่คิดเลยว่า พวกมันจักยอมเดินหนีไปเช่นนี้ พวกมนุษย์นี่มันช่างขี้ขลาดเสียจริง!”
 
‘อู๋หยาจื่อ’ จ้องมองไปที่ด้านหลังของ’หลงเทียนหมิง’ พร้อมกับถ่มน้ำลายออกมา
 
‘อู๋หยาจื่อ’หันหลังกลับมา เห็น’เนี่ยลี่’และ’เซี่ยวหยู่’มองไปที่เขาแล้วยิ้มแห้ง ๆ เขารีบยิ้มและพูดไปว่า
 

 
“ข้าไม่ได้หมายถึงพวกเจ้า!”
 
แม้ว่าความแข็งแกร่งของ’อู๋หยาจื่อ’จักเหนือกว่า’หลงเทียนหมิง’ แต่เขาไม่ค่อยที่จะมีเล่ห์เหลี่ยมมากนัก ‘เนี่ยลี่’รู้ดีว่าถ้าหากออกมาจากตำหนักซีอิงเสิ่น
 
‘อู๋หยาจื่อ’จักจักต้องสังหารเขากับ’เซี่ยวอยู่’อย่างแน่นอน แต่กับ’หลงเทียนหมิง’ผู้นี้ ‘เนี่ยลี่’รับรู้ได้ถึงอันตรายจากเขาอย่างชัดเจน
 

 
“เอาหล่ะ! ในตอนนี้ ที่ตรงนี้ก็เป็นของพวกเราแล้ว!”
 
อู๋หยาจื่อเหลือบตามองไปรอบๆ
 

 
“เจ้าแน่ใจนะว่า มันอยู่ใกล้ ๆนี่?”
 
 
“ข้าจะรีบค้นหามัน”
 
‘เนี่ยลี่’ตอบกลับไป
 

 
“เพราะถึงอย่างไรตอนนี้ก็ยังไม่ถึงเวลา!”
 
ห่างออกไป ตรงจุดที่’หลงเทียนหมิง’ยืนอยู่
 

 
“นายน้อย ข้านั้นไม่พอใจยิ่งนัก แม้ว่าเจ้าเด็กเผ่าอสูรตนนั้นจักแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าพวกเราจักรับมือไม่ได้ ทำไมเราต้องคอตกม้วนหางหนีมาเช่นนี้?”
 
ลูกน้องของ’หลงเทียนหมิง’คนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยความโกรธเกรี้ยว
 

 
“หลงลิ่ว 龙六:มังกรหก เจ้ามีปัญหากับการตัดสินใจของข้าเช่นนั้นเหรอ?”
 
‘หลงเทียนหมิง’จ้องไปที่’หลงลิ่ว’ด้วยสายตาที่เย็นชา
 

 
“ขะ..ข้ามิกล้า!”
 
‘หลงลิ่ว’รีบตอบกลับด้วยความหวาดกลัว
 

 
“เจ้านั่นคืออสูรเผ่าจิ้งจอก ข้าไม่รู้ว่ามันสืบสายเลือดมาจากอสูรจิ้งจอกเก้าหาง หรือว่า อสูรจิ้งจอกเลือดศักดิ์สิทธิ์ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนการต่อสู้นี้ก็ไม่อาจจะคาดเดาผลได้ อย่าลืมว่า พวกเรามาที่นี่เพื่อสิ่งใดกัน?”
 
‘หลงเทียนหมิง’พูดพร้อมกับมองอย่างเย็นชา
 

 
“เจ้าเด็กอสูรนั่นมันโอหังยิ่งนัก และทำราวกับเหยียบหัวเรา แต่เราไม่จำเป็นที่จักต้องไปประมือกับมัน อย่างไรก็ตาม พวกนั้นก็กำลังหาทางเข้าตำหนักซีอิงเสิ่นอยู่ การที่พวกมันนั้นแย่งชิงที่ ที่เรายืนอยู่ นั่นก็แปลว่าพวกมันจักต้องพบอะไรบางอย่าง ถ้าหากว่าพวกมันค้นพบทางเข้าตำหนักซีอิงเสิ่นแล้ว…..พวกเราก็แค่จับตาดูพวกมันให้ดีก็พอ”
 
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของ’หลงเทียนหมิง’ลูกน้องของเขานั้นก็ถึงกับตาสว่าง
 

 
“นายน้อยหลักแหลมยิ่งนัก!”
 
‘เนี่ยลี่’มองออกไป
 
และเห็น’หลงเทียนหมิง’ยืนห่างออกไปไม่กี่ลี้ แม้ว่าพวกเขาจะยอมออกจากพื้นที่ตรงนี้ไป แต่ก็ไม่ได้ไปไกลนัก เป็นระยะที่จะมองเห็นพวกเขาได้อย่างชัดเจน
 
‘เนี่ยลี่’คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย เขานั้นเข้าใจความคิดของ’หลงเทียนหมิง’แล้ว!
 
‘หลงเทียนหมิง’ผู้นี้ เป็นคนที่รับมือได้ลำบากยิ่งนัก ช่างเจ้าเล่ห์เหลือเกิน
 
แต่น่าเสียดาย คนที่’หลงเทียนหมิง’ต้องเผชิญหน้าอยู่นั้นเป็นเขา
 
ถ้าหาก’หลงเทียนหมิง’ยอมล่าถอยไปเพียงเท่านี้
 
เขาก็อาจจะยอมที่ปล่อยไป แต่เมื่อ’หลงเทียนหมิง’ยังอยู่ที่นี่และวางแผนที่จะทำอะไรบางอย่าง เขาก็จักต้องคิดหาทางวางกับดักเอาไว้
 
เวลาผ่านไปทีละน้อย เนี่ยลี่ยังคงทำการตรวจสอบกำแพงด้านนอกของตำหนักซีอิงเสิ่น
 

 
“เป็นเช่นใดบ้าง?”
 
‘อู๋หยาจื่อ’ถาม’เนี่ยลี่’ด้วยความกังวล
 

 
“วางใจได้ ข้านั้นพบทางเข้าของค่ายกลลวงตานี้แล้ว”
 
‘เนี่ยลี่’ยิ้มและตอบไปตามความจริง จริง ๆ แล้วมีทางที่จะเข้าไปในค่ายกลลวงตานับร้อยเส้นทาง การจะเข้าไปนั้นง่ายดายนัก แต่ปัญหาก็คือเรื่องที่จักเกิดขึ้นหลังจากที่ออกมาเสียมากกว่า
 
หลังจากได้ยินคำพูดของ’เนี่ยลี่’ ‘อู๋หยาจื่อ’ก็มีท่าทีดีใจยิ่งนัก เขาถามทันทีว่า
 

 
“พวกเราจักเข้าไปได้ ในตอนนี้เลยหรือไม่?”
 
 
“ตามข้ามา!”
 
‘เนี่ยลี่’พูดและเดินนำเข้าไปยังค่ายกลลวงตา
 
ไกลออกไป ตรงที่’หลงเทียนหมิง’และคนของเขายืนอยู่
 

 
“นายน้อย พวกมันมีการเคลื่อนไหวแล้ว! กำลังเตรียมที่จะเข้าไปด้านใน”
 
‘หลงลิ่ว’รีบรายงานด้วยความตื่นเต้น
 

 
“ทุกคนลอบตามไป อย่าให้พวกมันรู้ตัว”
 
‘หลงเทียนหมิง’รีบสั่งการพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกาย……….….
 
จบตอน
 
แปลโดย นายมะพร้าว
 
คลิกเพื่อไปหน้าโฆษณาสนับสนุนเพจ
 
ที่มา: