‘อู๋หยาจื่อ’รู้แล้วว่า’เนี่ยลี่’นั้นกำลังเล่นสนุกกับเขา แต่เขาก็ยังคงแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้อะไร และไม่พูดอะไรออกมา ‘เนี่ยลี่’ก็ยังคงตั้งใจที่จะยั่วยุ’อู๋หยาจื่อ’ต่อไป
หลังจากนั้นพวกเขาก็ยังคงเปิดหีบสมบัติต่อ จนแต่ละคนได้เปิดคนละห้าใบแล้ว ‘เนี่ยลี่’และ’เซี่ยวหยู่’ได้ของวิเศษระดับเจ็ดไปหลายอย่าง ศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำ ศิลาเทพโลหิตสีชาด เป็นศิลาที่หาได้ยาก และล้ำค่ายิ่งนัก ส่วน’อู๋หยาจื่อ’นั้นยังคงพบกับหุ่นเชิดเกราะทองคำเป็นตัวที่ห้า และตัวที่หก
‘อู่หยาจื่อ’นั้นแทบจะหลั่งน้ำตา
‘เนี่ยลี่’ไม่ยอมปล่อยให้เขาได้สมบัติแม้เพียงสักชิ้น นี่มันช่างใจร้ายเกินไปแล้ว!
ถ้าหากเขารู้ว่ามันจักเป็นเช่นนี้แล้วตัดสินใจที่จะเลือกแบ่งสมบัติเท่า ๆ กัน เขาก็จักได้รับไปถึงหนึ่งในสามใช่หรือไม่?
‘เนี่ยลี่’เดินอ้อมกับดัก และไปยืนอยู่ข้าง’เซี่ยวหยู่’ และพูดออกมาว่า
“ส่งสมบัติที่เจ้าได้มาให้กับข้า แล้วข้าจักคืนให้เจ้าในภายหลัง!”
“อืม”
‘เซี่ยวหยู่’พยักหน้าตอบ และมอบของทุกอย่างให้แก่’เนี่ยลี่’โดยที่ไม่ลังเล เพราะถึงอย่างไร ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะ’เนี่ยลี่’แล้ว นางก็ไม่มีทางที่จักได้รับของพวกนี้อยู่แล้ว
‘เนี่ยลี่’นำของที่ได้รับมาจาก’เซี่ยวหยู่’ เก็บไว้ในจิตกรรมหมื่นขุนเขาและสายน้ำ
ของทุกอย่างที่พวกเขาได้รับมาจักถูกเก็บไว้ในจิตกรรมหมื่นขุนเขาและสายน้ำ และถึงจะถูก’อู่หยาจื่อ’สังหาร พวกเขาก็ไม่ต้องกังวลว่าของเหล่านี้จักถูกแย่งชิงไป
‘เนี่ยลี่’หันไปบอกกับ’อู่หยาจื่อ’ว่า
“ในเมื่อเจ้านั้นโชคร้ายนัก และยังไม่รับรับสิ่งใด หีบสมบัติที่เหลืออีกสิบกล่อง ข้าจักให้เจ้าเป็นผู้เปิดทั้งหมด”
‘อู่หยาจื่อ’หันไปมองที่’เนี่ยลี่’อย่างรวดเร็วหรือ’เนี่ยลี่’จักสำนึกผิดที่กลั่นแกล้งเขา หรือว่าหีบสมบัติอีกสิบใบนั้นจักไม่มีของสิ่งใดที่ล้ำค่าแล้ว? แต่ถึงอย่างไร’อู๋หยาจื่อ’ก็ต้องการที่จะเปิดออกดูทั้งสิบใบ
จากคำบอกกล่าวของ’เนี่ยลี่’
‘อู๋หยาจื่อ’ก็ไปถึงหน้าหีบสมบัติใบต่อไป และก็ยังคงมี หุ่นเชิดเกราะทองคำ ออกมาเช่นเคย
ตูมม!
‘อู๋หยาจื่อ’ทำลายมันไปอีกครั้ง
ใบที่สอง ใบที่สาม ใบที่สี่ ใบที่ห้า…
ทุกใบล้วนแต่มีหุ่นเชิดเกราะทองคำอยู่ข้างใน ‘อู๋หยาจื่อ’นั้นทำได้แต่เพียงรู้สึกเศร้าใจ
เมื่อเขาไปถึงหีบสมบัติใบที่หก และในที่สุดหีบสมบัติใบที่หกนี้ มิได้มีหุ่นเชิดเกราะทองคำอยู่ข้างใน เขาเห็นด้านในหีบสมบัติ ที่ด้านล่างนั้นมี ศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำอยู่
ศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำหนึ่งก้อน
น้ำตาของ’อู๋หยาจื่อ’รินไหลออกมา ทำไม’เนี่ยลี่’และ’เซี่ยวหยู่’เปิดออกมาจึงได้รับอย่างน้อยก็สิบก้อน แต่ทำไมเขากลับได้เพียงแค่ก้อนเดียวเท่านั้น
เมื่อ’อู๋หยาจื่อ’ได้เปิดหีบสมบัติทั้งสิบใบแล้ว เขาได้รับศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำหนึ่งก้อนและศิลาเทพโลหิตสีชาดจำนวนสองก้อน ซึ่งของเหล่านี้หากนำออกไปข้างนอกได้ก็จักล้ำค่ายิ่งนัก แต่ทว่าเมื่อเทียบกับสิ่งที่’เนี่ยลี่’และ’เซี่ยวหยู่’ได้รับไป มันช่างแตกต่างกันมากเกินไป
“การเก็บเกี่ยวครั้งนี้ช่างดียิ่งนัก อู๋หยาจื่อ เซี่ยวหยู่ เดี๋ยวข้าจะบอกให้พวกเจ้า เดินไปที่หีบสมบัติแต่ละใบจากนั้นก็จงปิดมันซะ!”
“ทำไมพวกเราจักต้องปิดมันด้วย?”
“อีกไม่นาน จักมีคนจำนวนมาเข้ามาในตำหนักซีอิงเสิ่น หีบสมบัติที่ปิดอยู่จักช่วยลดจำนวนศัตรูของพวกเราลงไปได้”
‘เนี่ยลี่’ตอบกลับไป แม้ว่าจักเป็นวิธีการที่ต่ำช้า แต่ว่ามีมนุษย์และพวกเผ่าอสูรจำนวนมาก ถ้าหากสามารถทำให้พวกนั้นติดกับดักได้ ก็จักเบาแรงไปไม่น้อย
หลังจากได้ยินคำพูดของ’เนี่ยลี่’ ‘อู๋หยาจื่อ’ และ’เซี่ยวหยู่’ก็เข้าใจ ภายใต้การบอกทางของ’เนี่ยลี่’ พวกเขาก้ได้ปิดหีบสมบัติทั้งหมดไว้เช่นเดิม
จากนั้นทั้งสามคนก็ออกจากห้องโถงด้านข้างนี้ และทะยานไปสำรวจตรงส่วนอื่น
หลังจากที่ทั้งสามคำได้สำรวจรอบ ๆ ห้องโถงด้านข้างที่ผ่านมาแล้ว ยังได้พบสมบัติอีกมากมาย และมีศิลาจิตวิญญาณอีกราวห้าถึงหกหมื่นก้อน และนอนว่ามันช่างตื่นตาตื่นใจไม่น้อย
พวกเขานั้นตรวจสอบพื้นที่ในตำหนักซีอิงเสิ่นส่วนนี้ และเหลือทิ้งไว้ราวหนึ่งส่วน
สำหรับสมบัติที่หามาได้ พวกเขาแบ่งออกเป็นสามส่วนเท่า ๆ กัน
ซึ่งสมบัติในส่วนของ’เซี่ยวหยู่’นางก็ส่งมันให้กับ’เนี่ยลี่’และนำไปเก็บไว้ในจิตกรรมหมื่นขุนเขาและสายน้ำ
‘อู๋หยาจื่อ’ตบไหล่’เนี่ยลี่’และพูดว่า
“พวกเจ้าราวกับเป็นพี่น้องที่ผูกพันกันดีนะ นางเชื่อในสิ่งที่เจ้าพูด และยังมอบสมบัติทุกอย่างให้แก่เจ้า! ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ควรที่จักทำตัวเป็นพี่ชายที่ดี ดูแลนางให้ดีหล่ะ!”
“แน่นอน!”
‘เนี่ยลี่’พยักหน้าตอบ
หลังจากได้ยินคำสนทนาของ’เนี่ยลี่’กับ’อู๋หยาจื่อ’ใบหน้าของ’เซี่ยวหยู่’ก็แดงขึ้นเล็กน้อย ‘เนี่ยลี่’เองนั้นก็รู้แล้วว่าเขานั้นเป็นสตรี แล้วทำไมจึงต้องไปตอบรับคำพูดของ’อู๋หยาจื่อ’เช่นนั้น?
‘เนี่ยลี่’นั้นหาได้สนใจกับคำพูดของ’อู๋หยาจื่อไม่’ เขามองไปยังใจกลางของตำหนักซีอิงเสิ่น และพูดขึ้นมาว่า
“ข้าพบทางที่จักไปต่อแล้ว พวกเจ้าตามข้ามา!”
หลังจากได้ยินคำพูดของ’เนี่ยลี่’
‘อู๋หยาจื่อ’ถึงกับตาลุกวาว ในที่สุดพวกเขาก็จักสามารถเข้าไปยังห้องโถงใหญ่ของตำหนักซีอิงเสิ่นได้
ทั้งสามคนทะยานออกไป และลงไปยังด้านหน้าของประตูหิน
“ตำหนักซีอิงเสิ่นนั้น เป็นค่ายกลขนาดใหญ่ ซึ่งในห้องโถงใหญ่นั้นจักมีประตูหินอยู่นับร้อยบาน และหนึ่งในนั้นจักเรียกว่า ประตูเซิงเหมิน 生门:ประตูแห่งชีวิต ซึ่งแต่ละบ้านนั้นจักหน้าตาเหมือนกันทั้งหมด พวกเราจักต้องหา ประตูเซิงเหมินให้เจอและเข้าไปด้านใน”
“ประตูเซิงเหมินมีเพียงบานเดียวจากประตูหินนับร้อย เจ้าจักตรวจสอบมันได้อย่างไร? ตำหนักซีอิงเสิ่นนั้นเป็นดั่งค่ายคลขนาดใหญ่เช่นนั้นหรือ? ทำไมข้าไม่อาจที่จักดูออกเลยแม้แต่น้อยหล่ะ?”
‘อู่หยาจื่อ’ถามพร้อมกับจ้องมอง แม้ว่า’อู๋หยาจื่อ’จักไม่ชอบการเรียนรู้ แต่กับเรื่องค่ายกลนั้นเขาก็พอที่จะมีความรู้อยู่บ้าง เนื่องจากสายเลือดจิ้งจอกเลือดศักดิ์สิทธิ์ของของเขานั้น สืบทอดความรู้เกี่ยวกับค่ายกลมาอย่างมากมาย เขาจึงสามารถที่จะมองออกได้บางส่วน แต่เขากลับมองไม่เห็นความเป็นค่ายกลของตำหนักซีอิงเสิ่นเลยแม้แต่น้อย
“แค่เชื่อที่ข้าพูดก็พอ!”
‘เนี่ยลี่’ตอบกลับไป เขาเอื้อมมือไปที่ประตูหิน จากนั้นก็ค่อย ๆ เปิดมันออก
ไม่มีสิ่งใดนอกจากประตูหินบานนี้ และไม่มีค่ายผลผนึกใด ๆอยู่
เมื่อมองเข้าไป มองเห็นเพียงทางเดินที่มืดมิด มีสายลมเย็นยะเยือกพัดผ่านมาที่ประตู ทำให้รู้สึกขนลุกเล็กๆน้อย ๆ
“ไปกันเถอะ!”
‘เนี่ยลี่’พูดขึ้นมา และเดินไปตามทางเดินอย่างสงบ
‘เซี่ยวหยู่’เดินตามไปทันที
‘อู๋หยาจื่อ’นั้นลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ตามเข้าไป
หลังจากนั้นราวหนึ่งชั่วยาม ด้านนอกของตำหนักซีอิงเสิ่นก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง กำแพงที่มองไม่เห็นก็มีรอยแตกกระจายไปทั่ว
เมื่อไร้ซึ่งการป้องกันจากค่ายกลลวงตา ก็ไม่มีสิ่งใดที่จะขวางกั้นเหล่ายอดฝีมือจำนวนมากที่อยู่ด้านนอกได้
เหล่ายอดฝีมือหลายหมื่นคน จู่โจมเข้าใส่รอยแยกของกำแพงที่มองไม่เห็น ในที่สุดรอยแยกพวกนั้นก็แตกกระจายออกอย่างรวดเร็ว จากนั้นมันก็ถูกพังลงไป
“ในที่สุดมันก็พังลงแล้ว!”
“ตามข้าเข้าไปด้านใน!”
เหล่ายอดฝีมือจำนวนมาก พุ่งเข้าไปยังตำหนักซีอิงเสิ่น
เหล่ายอดฝีมือรีบวิ่งไปยังห้องโถงด้านข้าง เนื่องจากพวกเขายังไม่อาจที่จะเข้าไปยังในส่วนห้องโถงใหญ่ได้ ดังนั้นจึงรีบสำรวจห้องสมบัติที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อน หลังจากนั้นไม่นาน การต่อสู้เพื่อแย่งชิงสมบัติก็เริ่มขึ้น
สำหรับในห้องโถงด้านข้างนั้น พวก’เนี่ยลี่’ได้นำเอาสมบัติล้ำค่าออกไปหมดแล้ว แต่สำหรับห้องโถงด้านอื่น ๆ พวกเขายังคงทิ้งสมบัติบางส่วนเอาไว้ เพื่อให้เหล่ายอดฝีมือพวกนี้ ทำการต่อสู้แย่งชิงกัน
‘หลงเทียนหมิง’และ’หลงลิ่ว’ก็มีส่วนร่วมในการต่อสู้แย่งชิงครั้งนี้ด้วย แต่จำนวนของฝ่ายตรงข้ามมีมากเกินไป พวกเขาทำได้เพียงแค่
แอบไปหยิบเอาศิลาแก่นจิตวิญญาณมาได้เพียงไม่กี่ก้อน ซึ่งก็หาได้มีความหมายกับพวกเขาสักเท่าใดนัก
“มีพลังงานสวรรค์จำนวนมากเอ่อล้นมาจากห้องโถงด้านข้างนั่น”
‘หลงเทียนหมิง’ที่ตรวจสอบบริเวณโดยรอบอยู่ ถึงกับตาเบิกโพลง เขากับหลงลิ่วรีบทะยานไปยังห้องโถงด้านข้างทันที
ที่ประตูห้องโถงด้านข้างเต็มไปด้วยยอดฝีมือจากหลายสำนักและหลายตระกูล
ที่ด้านในห้องโถงด้านข้างนี้
เต็มไปด้วยหีบสมบัติที่ทำจากทองคำและหยกอยู่กว่ายี่สิบใบ แผ่พลังสวรรค์ออกมาจนถึงกับทำให้พวกเขาหัวใจเต้นรัว…………..
จบตอน
แปลโดย นายมะพร้าว
คลิกเพื่อไปหน้าโฆษณาสนับสนุนเพจ
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป