การต่อสู้เพื่อแย่งชิง ผลึกแก้วแห่งคงคา ยิ่งรุนแรงมาขึ้นเรื่อย ๆ
‘เหยียนหยาง’มองดูซากศพที่เกลื่อนเต็มพื้น ลมปราณของเหล่าผู้ที่ถูกสังหายค่อย ๆ ถูกดูดกลืนลงไปในพื้นดิน
เมื่อมองไปบนฟ้าก็มีแต่คนที่ต่อสู้กันเพื่อแย่งชิง ผลึกแก้วแห่งคงคา ‘เหยียนหยาง’ขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้มีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง
“ทุกคน ตามข้ามา! ไม่ต้องสนใจผลึกแก้วแห่งคงคา”
‘เหยียนหยาง’ตะโกนออกคำสั่ง และเขาก็ทะยานออกไปทางอื่น
ยอดฝีมือของสำนักเทพอัคคีรู้สึกประหลาดใจกับคำสั่ง แต่พวกเขาก็ทำตามคำสั่งนั้นและทะยานตาม’เหยียนหยาง’ไปอย่างรวดเร็ว
ณ ใจกลางห้องโถงใหญ่
‘เนี่ยลี่’ค้นหาดูทั่วทั้งสี่ทิศ แต่ก็ไม่พบอะไรในห้องโถงใหญ่แห่งนี้ ไม่มีแม้แต่ผลึกแก้วแห่งคงคาสักก้อน เขาเดินเข้าไปตรงส่วนลึกของห้องโถงใหญ่ ที่มีประตูบานเล็กอยู่ที่ปลายสุดนี้มีรูปปั้น หลายสิบรูปยืนตระหง่านอยู่ รูปปั้นแต่ละรูปเต็มไปด้วยอักษรจารึกลึกลับ
หลังจากที่เห็นรูปปั้นเหล่านี้ ที่มุมปากของ’เนี่ยลี่’ก็เผยรอยยิ้มขึ้นมา จากที่เขาคิดไว้ ในบรรดารูปปั้นทั้งหมดนี้ จะต้องมีรูปปั้นเพียงรูปเดียวที่เป็นกุญแจสำคัญ
รูปปั้นเหล่านี้อาจจะสร้างปัญหาให้กับคนอื่น ๆ ได้ แต่ก็ไม่อาจที่จะรอดพ้นสายตาของ’เนี่ยลี่’ไปได้ ‘เนี่ยลี่’ยืนทำสมาธิอยู่ครู่หนึ่ง
แต่ขณะที่’เนี่ยลี่’กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ที่ห้องโถงใหญ่ แผ่นกำแพงหยกแก้ว จู่ ๆ ก็ยุบลงบนพื้น และปรากฏเป็นอุโมงทางเข้าทอดยาวไปต่อหน้าคนพวกนั้น
เหล่าผู้คนที่นั่งทำการบ่มเพาะพลังอยู่นั้น ทั้งหมดต่างก็ตกตะลึง
ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าพวกเขาจะทำเช่นใด เขาก็ไม่อาจที่จะขยับ แผ่นกำแพงหยกแก้วได้ แต่เหตุใดจู่ ๆ แผ่นกำแพงหยกแก้ว จึงได้ยุบตัวลงและเปิดเป็นทางเข้าเช่นนี้?
“ไปกันเถอะ!”
“ไปลองดูกัน!”
ฟุ่บบ! ฟุ่บบ! ฟุ่บบ!
เหล่ายอดฝีมือทะยานไปที่ประตูทางเข้าทีละคน และเข้าไปในนั้น พวกเขาคิดว่าในตำหนักซีอิงเสิ่นนั้นจักต้อง ซ่อนสมบัติมากมายไว้เป็นแน่
ประตูเซิงเหมิน ก็เปิดออกเช่นกัน ยอดฝีมือจำนวนมากรีบผ่านเข้าไปยังห้องโถงใหญ่ ราวกับคลื่นมนุษย์
‘เนี่ยลี่’เดินผ่านรูปปั้นอีกรูปหนึ่ง ซึ่งเขาระบุได้อย่างชัดเจนแล้วว่า รูปปั้นเจ็ดรูปนี้มิได้เป็นส่วนที่เขามองหา
มีเสียงดังที่โกรธเกรี้ยวดังมาจากด้านในของตำหนักซีอิงเสิ่น
“ใครกันที่กล้ามารบกวนข้า รีบไสหัวออกไป มิเช่นนั้น อย่าได้หาว่าข้าหยาบคาย!”
เสียงนี้ดังกึกก้องเข้าไปในหูของ’เนี่ยลี่’
“ท่านเป็นใครกัน?”
‘เนี่ยลี่’เงยหน้าถามไปยังด้านในของตำหนักซีอิงเสิ่น
“ข้าก็คือตำหนักซีอิงเสิ่น ทุกอย่างในตำหนักซีอิงเสิ่นแห่งนี้ถูกควบคุมโดยข้า ถ้าหากข้าต้องการ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่เข้ามาในตำหนักซีอิงเสิ่นนี้ ให้เป็นเถ้าถ่านเลยก็ทำได้ และเจ้าไม่ควรที่จะเข้ามาที่นี่ กลับออกไปซะ!”
เสียงที่ดังออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่จิตสังหารออกมาอย่างชัดเจน
“โอ้!”
‘เนี่ยลี่’พยักหน้า เขายังคงตรวจสอบดูรูปปั้นเหล่านั้นต่อไป
“ดูเหมือนว่าเจ้านั้นจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ข้าพูด ไสหัวไปซะ ถ้าไม่เช่นนั้นข้าก็คงต้องทำอะไรที่ไม่สุภาพแล้ว!”
เสียงนั้นฟังดูโกรธเกรี้ยวยิ่งขึ้นไปอีก
“แล้วเหตุใดจึงไม่ยอมต้อนรับข้า ถึงอย่างไรข้าเองนั้นก็อยู่แค่เพียงระดับชะตาสวรรค์เท่านั้น แม้ว่าต้องตายไปก็มิได้เสียหายอะไรมากนัก”
‘เนี่ยลี่’ตอบกลับไปอย่างเรียบเฉย
‘เนี่ยลี่’ในตอนนี้หาได้สนใจเรื่องความเป็นความตายไม่!
หลังจากที่เสียงเงียบไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงพูดขึ้นมาอีกว่า
“ถ้าหากเจ้านั้นไม่เกรงกลัวที่จะตาย เหตุใดจึงไม่ออกไปยังด้านนอก ต่อสู้และแย่งชิงผลึกแก้วแห่งคงคา จะเป็นโอกาสดีที่เจ้าจะได้รับสมบัติที่ซุกซ่อนอยู่ในตำหนักซีอิงเสิ่นแห่งนี้ ”
“ข้านั้นอยู่แค่เพียงระดับชะตาสวรรค์ คนที่อยู่ด้านนอกนั้นอย่างน้อยก็อยู่ในระดับดาราสวรรค์ หรือไม่ก็ระดับแก่นแท้แห่งสวรรค์ ข้าไม่อาจที่จะรับมือพวกเขาได้ การที่จะไปแย่งชิงผลึกแก้วแห่งคงคา นั่นก็เป็นแค่การแสวงหาความตายใช่หรือไม่? ”
‘เนี่ยลี่’ตอบกลับไป พร้อมกับตรวจสอบรูปปั้นรูปที่แปด ดูเหมือนว่ารูปปั้นรูปนี้ก็มิใช่ กุญแจสำคัญที่เขาหาอยู่
“แม้ว่าเจ้าจะอยู่ในระดับชะตาสวรรค์ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีโอกาส ข้าได้ซ่อนผลึกแก้วแห่งคงคา นับแสนก้อน ที่ด้านในห้องโถงใหญ่ ถ้าหากเจ้ายอมฟังคำแนะนำของข้า เจ้าก็จะสามารถหาผลึกแก้วแห่งคงคาพวกนั้นเจอได้ เพื่อให้เจ้านั้นมีสิทธิ์ที่จะได้รับสมบัติที่ซุกซ่อนในตำหนักซีอิงเสิ่นนี้ไปได้”
เสียงนั้นยังคงอธิบายอย่างต่อเนื่อง
“จริงเช่นนั้นหรือ?”
‘เนี่ยลี่’ถามด้วยความประหลาดใจ
“แน่นอน!”
เสียงดังกล่าวตอบกลับ และพูดต่ออีกว่า
“ข้านั้นเป็นแค่ความนึกคิดของตำหนักซีอิงเสิ่นเท่านั้น สมบัติในตำหนักซีอิงเสิ่นแห่งนี้หาได้มีประโยชน์อันใดกับข้า เหตุใดข้าจะต้องโกหกเจ้าด้วย? ”
“สมบัติที่ซุกซ่อนอยู่ในตำหนักซีอิงเสิ่น มันคือสิ่งใดกัน?”
‘เนี่ยลี่’เดินไปยังรูปปั้นรูปที่เก้า และดูเหมือนว่ารูปปั้นรูปที่เก้านี้ก็ไม่ได้เป็น กุญแจสำคัญที่เขาหาอยู่เช่นกัน
“สมบัติที่ซุกซ่อนอยู่ในตำหนักซีอิงเสิ่น มีมากมายนัก แค่เพียง ศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำก็มีกว่าพันหมื่นก้อน สิบล้านก้อน และของวิเศษอีกนับไม่ถ้วน แม้ว่าจะได้รับไปแค่ส่วนเล็กน้อย เจ้าก็สามารถที่จะมั่งคั่งยิ่งกว่าใคร ในหมู่นิกายศักดิ์สิทธิ์ ”
นิกายศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นคำเรียกโดยรวมของ หกสำนักใหญ่ เสียงนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยุ
“แต่ข้านั้นหาได้สนใจของพวกนั้นไม่!”
‘เนี่ยลี่’ตอบกลับไปพร้อมกับตรวจสอบรูปปั้นรูปต่อไป
“นอกเหนือจากสมบัติเหล่านั้นแล้ว ยังมีเครื่องรางโบราณที่ซุกซ่อนอยู่ในตำหนักซีอิงเสิ่น เครื่องรางโบราณเหล่านั้นวิเศษยิ่งนัก เพียงแค่เซื่อมโยงมันด้วยเลือด มันก็จะเพิ่มเติมความแข็งแกร่งให้เจ้าอย่างมากมาย!”
เสียงนั้นยังคงพูดต่อ
“ไม่เห็นจะน่าสนใจเลยสักนิด”
‘เนี่ยลี่’ส่ายหน้าและตอบกลับไป
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าสนใจสิ่งใดกันบ้าง?”
เสียงนั้นเริ่มที่จะแสดงความฉุนเฉียวออกมา
“ข้ารู้สึกสนใจรูปปั้นเหล่านี้ ในตอนนี้ข้านั้นราวกับนักกวีที่กำลังหลงทาง”
คนที่หลงไหลงานศิลป์จนไม่อาจละสายตาได้ ‘เนี่ยลี่’ตอบกลับไป โดยที่ยังคงจับจ้องไปที่รูปปั้น เขายังคงทำการคำนวน ค่ายกลอักษรจารึกลึกรับที่อยู่บนรูปปั้นนี้
ในเวลานั้นเอง’เนี่ยลี่’ได้ก้มหน้าดูตรงเท้าข้างหนึ่งของรูปปั้น มันดูราวกับศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำ ซึ่งมันดึงดูดสายตาของ’เนี่ยลี่’ไม่น้อย
แม้ว่าจะเป็นศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำเพียงแค่ก้อนเดียว แม้ว่าจะไม่น่าตื่นตาตื่นใจเท่าใดนัก แต่ก็ดีกว่าไม่ได้สิ่งใดเลย
‘เนี่ยลี่’ก้มหยิบศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำนั้นขึ้นมา ทันทีที่เขาหยิบศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำขึ้นมา ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาว่า
“วางศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำนั่นลงไปซะ มันเป็นของข้า!”
“ถ้าเจ้ากล้าเอาไป ข้าจะสังหารเจ้าซะ!”
“ทุกสิ่งที่อยู่ในตำหนักซีอิงเสิ่นล้วนเป็นของ ของข้า! ไม่ว่าใครก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เอามันไป! ถ้าใครที่กล้าเอามันไป ฆ่า ฆ่า ฆ่า ข้าจะฆ่าคนพวกนั้นให้หมด ถ้าข้าไม่อนุญาตก็ไม่มีใครที่จะเอามันออกไปได้…………”
เสียงตะโกนออกมาราวกับคลุ้มคลั่ง เป็นเสียงที่ทะลุเข้ามาในหูของ’เนี่ยลี่’โดยตรง ‘เนี่ยลี่’ต้องรีบเอามือปิดหูทันที
‘เนี่ยลี่’ยังคงถือศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำเอาไว้ในมือ เสียงตะโกนเมื่อกี้ทำให้’เนี่ยลี่’อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ แก้วหูของเขาแทบจะฉีกขาดเสียด้วยซ้ำ
มันก็แค่เพียงศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำเพียงก้อนเดียว เหตุใดจึงกระตุ้นอารมณ์เดือดดารของเขาได้ถึงเพียงนั้น?
ดูเหมือนว่า’เนี่ยลี่’จะคิดอะไรขึ้นมาได้ ที่มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มเล็กน้อย เขากลับไปตรวจสอบรูปปั้นเหล่านั้นต่อ
“เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าสั่งหรืออย่างไร? วางศิลาแก่นแท้จิตวิญญาณทองคำลง แล้วถอยไปให้ไกล ถ้าไม่เช่นนั้น ข้าคงจะต้องฝังศพเจ้าเอาไว้ที่นี่แล้ว!”
เสียงดังกล่าวยังคงตะโกนสาปแช่ง ราวกับเป็นคำด่าของผู้หญิงปากร้ายทั่ว ๆไป
‘เนี่ยลี่’หาได้สนใจคำขู่พวกนั้นไม่ ยังคงมุ่งมั่นอยู่กับการตรวจสอบรูปปั้นต่อไป
ใกล้ ๆ ห้องโถงใหญ่ ยอดฝีมือทะยานเข้ามาทีละคน พวกเขาแทบไม่มีอะไรที่ขัดขวาง จึงแทบไม่ได้หยุดพัก และทะยานเข้าไปยังห้องโถงใหญ่
“ที่นี่คือห้องโถงใหญ่สินะ!”
“แล้วสมบัติที่ซุกซ่อนอยู่ในตำหนักซีอิงเสิ่นอยู่ไหน?”
กลุ่มของพวกเขารีบค้นหาทั่วบริเวณ ก่อนที่จะเห็นประตูที่ปิดอยู่
“อาจจะเป็นไปได้ว่า มันอยู่ตรงนั้นหรือไม่?”
…………………..จบตอน
แปลโดย นายมะพร้าว
คลิกเพื่อไปหน้าโฆษณาสนับสนุนเพจ
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป