เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า เหล่าคนที่วางแผนที่จะซุกซ่อนสมบัติเอาไว้ก็ถึงกับตัวสั่น
 
ถ้าหากพวกเขาต้องการจะออกจากที่นี่ ก็ต้องตอมทิ้งสมบัติทั้งหมดไว้
 
‘อู๋หยาจื่อ’บินขึ้นไปหาดูทั่วทั้งสี่ทิศ เพื่อมองหา’เนี่ยลี่’และ’เซี่ยวหยู่’ เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ เป็นคนที่รับมือได้ยากมาก เป็นหนึ่งคนในนิกายเทพอสูรที่เขาไม่อยากจะพบเจอเป็นที่สุด
 
‘อู๋หยาจื่อ’รู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก แม้ว่าเขาจะสังหาร’เนี่ยลี่’และยึดสมบัติของ’เนี่ยลี่’มาทั้งหมด แต่สุดท้ายสมบัติเหล่านั้นก็จะต้องตกไปอยู่ในมือของ’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ แม้แต่ของวิเศษที่เขาสวมใส่อยู่ก่อนหน้า ก็ต้องถูกบังคับให้ถอดออกมา!
 
หรือว่าเขาจะไม่ได้อะไรกลับไปเลย ต้องกลับไปมือเปล่าเช่นนั้นหรือ?
 
‘อู๋หยาจื่อ’รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก เรื่องเช่นนี้มันเกินกว่าที่เขาจะยอมทำใจรับได้!
 
ในตอนที่’อู๋หยาจื่อ’บินอยู่ด้านบนนั้น เขาเห็นชายสองคนทะยานออกมา นั่นคือ’เนี่ยลี่’และ’เหยียนหยาง’ ‘เนี่ยลี่’ในตอนนี้อยู่ในรูปลักษณ์ของมนุษย์
 
เมื่อเห็น’เนี่ยลี่’
 
‘อู๋หยาจื่อ’ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาบินไปทาง’เนี่ยลี่’ไปและพูดขึ้นมาว่า
 

 
“เนี่ยลี่พบกันอีกแล้วนะ!”
 
‘เหยียนหยาง’และ’เนี่ยลี่’หยุดเคลื่อนไหวทันที ‘เหยียนหยาง’มองไปที่’เนี่ยลี่’ และใช้เทคนิคลอบส่งเสียงไปว่า
 

 
“อสูรตนนี้เป็นศัตรูเจ้าหรือไม่ เจ้าจะให้ข้าสังหารเขาไหม?”
 
‘เนี่ยลี่’คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า และลอบส่งเสียงกลับไปว่า
 

 
“อย่าได้สังหารเขา!”
 
‘อู๋หยาจื่อ’มองไปที่’เนี่ยลี่’และ’เหยียนหยาง’ด้วยความระมัดระวัง เขามีประสบการณ์ได้เห็นความแข็งแกร่งของ’เหยียนหยาง’มาแล้ว
 ถ้า’เหยียนหยาง’ยื่นมือเข้ามาเขานั้นก็ไม่อาจรับมือ ‘เหยียนหยาง’ได้
 
‘เนี่ยลี่’หัวเราะและพูดออกไปว่า
 

 
“ท่านพี่อู๋หยาจื่อ ข้อตกลงของเราได้จบสิ้นแล้ว จากนี้ไปเราก็คงจะต้องแยกทางกัน ข้าหวังว่าการพบกันคราวหน้า เราคงจะมิได้เป็นศัตรูกัน!”
 
‘อู่หยาจื่อ’ชำเลืองไปโดยรอบ เขาแปลกใจเล็กน้อย เหตุใด’เซี่ยวหยู่’จึงมิได้อยู่กับ’เนี่ยลี่’ หรือว่าที่เขาคิดไว้ก่อนหน้านี้ไม่ถูกต้อง
 ‘เซี่ยวหยู่’นั้นมิได้ถูก’เนี่ยลี่’พาตัวออกมา หรือว่า’เซี่ยวหยู่’จะตายไปข้างในนั้นจริงๆ?
 

 
“ก่อนหน้านี้ข้อตกลงของเรา เมื่อได้รับสมบัติมาทั้งหมดเราจะแบ่งกัน!”
 
‘อู๋หยาจื่อ’มองไปที่’เนี่ยลี่’และพูดต่ออีกว่า
 

 
“แต่ข้ายังมิได้รับส่วนแบ่งของข้าเลย”
 
เนี่ยลี่ยิ้มพร้อมกับโบกมือและพูดออกไปว่า
 

 
“สำหรับเรื่องนี้มันคงจะไร้ความหมายไปแล้วใช่หรือไม่? ยอดฝีมือระดับเทพสงครามของนิกายเทพอสูรได้ควบคุมตำหนักซีอิงเสิ่นนี้เอาไว้แล้ว แม้ว่าข้าจะมอบสมบัติครึ่งหนึ่งให้แก่ท่าน ท่านก็ไม่อาจที่จะนำออกไปได้!”
 
 
“นำออกไปได้หรือไม่นั้นมิใช่ปัญหาของเจ้า!”
 
‘อู๋หยาจื่อ’ขมวดคิ้วและพตอบกลับไป
 

 
“ข้าเกรงว่าจะไม่อาจทำตามที่ท่านต้องการได้ ข้านั้นหาได้นำสมบัติใด ๆ ออกมาจากตำหนักซีอิงเสิ่นไม่”
 
‘เนี่ยลี่’พูดตัดบทไป และพูดต่ออีกว่า
 

 
“แม้ว่าท่านจะตรวจดูทั่วตัวของข้า ก็จะไม่พบสิ่งใดที่ข้าสามารถมอบให้แก่ท่านได้!”
 
ถึงอย่างไร’เนี่ยลี่’ก็ไม่ให้’อู๋หยาจื่อ’ค้นตัวอย่างแน่นอน เพราะ’อู๋หยาจื่อ’เองก็ได้เห็นว่าเขาเก็บเอาสมบัติไปด้วยตาของเขาเอง ถ้าหากไม่มีสิ่งใดอยู่ในแหวนห้วงมิติสำหรับเก็บของ’อู๋หยาจื่อ’ก็ต้องรู้สึกสงสัยเป็นแน่
 

 
“ข้าไม่เชื่อสิ่งที่เจ้าบอกแน่!”
 
‘อู๋หยาจื่อ’รู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก เดิมทีเขาคิดว่าเขาสามารถจัดการ’เนี่ยลี่’ได้โดยแค่ใช้ปลายนิ้วสัมผัส แต่ในตอนนี้เขารู้แล้วว่า ‘เนี่ยลี่’นั้นได้วางแผนทุกอย่างเอาไว้แล้ว และในตอนนี้เขาก็มี’เหยียนหยาง’อยู่ข้างๆ อีกด้วย ‘อู๋หยาจื่อ’นั้นไม่อาจที่จะทำอะไร’เนี่ยลี่’ได้อีกแล้ว
 
ที่เขาต้องทำคือจะต้องไม่ปล่อยให้เนี่ยลี่ นำพลังที่ได้จากการสังเวยเลือดอสูรออกไปจากตำหนักนี้ แต่จะด้วยวิธีใดกัน?
 

 
“ข้าจะยอมปล่อยเจ้ากับสมบัติไป แต่เจ้าต้องคืนพลังที่ได้จากการสังเวยเลือดอสูรให้แก่ข้า”
 
‘อู๋หยาจื่อ’ใช้เทคนิคลับในการส่งเสียงไปหา’เนี่ยลี่’
 
‘อู๋หยาจื่อ’ชำเลืองมอง’เหยียนหยาง’ เขาคิดว่าจะหาทางจัดการ’เนี่ยลี่’ก่อนที่’เหยียนหยาง’จะทันได้ขยับตัว
 
แต่ด้วยสายตาของ’เหยียนหยาง’ที่จับจ้องมา ‘อู๋หยาจื่อ’ก็เข้าใจได้ในทันทีว่า เขาไม่มีโอกาสทำเช่นนั้นเป็นแน่
 

 
“การที่จะให้ข้าคืนพลังจากการสังเวยเลือดอสูรให้แก่ท่านนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าหากท่านคิดจะขัดขวางมิให้ข้าออกไปจากตำหนักซีอิงเสิ่นนี้ ก็ลองไปหารือกับปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง กับ โอรสศักดิ์สิทธิ์ หลีหั่ว ดูก่อนจะเป็นเช่นใด?”
 
‘เนี่ยลี่’ตอบกลับพร้อมกับมองไปที่’อู๋หยาจื่อ’ เขาหยิกไปที่จุดอ่อนของของ’อู๋หยาจื่อ’
 
ภาษาจีนจะใช้หยิก แต่ถ้าสำนวนไทยก็ จี้ไปที่จุดอ่อน
 
‘อู๋หยาจื่อ’ถึงกับหน้าซีดการไปบอกเรื่องนี้กับ ‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ และ โอรสศักดิ์สิทธิ์ ‘หลีหั่ว’ก็เป็นการแสวงหาความตายอย่างชัดเจนมิใช่หรือ?
 
ถ้าหากมีผู้ใดรู้ว่าเขานั้นได้ทำการสังเวยเลือดอสูรให้แก่มนุษย์ นั่นคือวิถีแห่งความตายที่ไม่รู้จักจบสิ้นที่เขาต้องเผชิญเป็นแน่
 

 
“ข้ารู้ว่าท่านคิดสิ่งใดอยู่  ท่านยังคงคิดที่จะหาทางกำจัดข้า แม้ว่าเหยียนหยางจะคอยปกป้องข้าอยู่ แต่ท่านก็ยังคงมีโอกาสที่จะทำได้ ท่านก็คิดจะไปหาคนที่มีฝีมือเหนือกว่าเยียนหยางมาจัดการแทน แต่ท่านไม่รู้สึกสงสัยเลยหรือ? ว่าเซี่ยวหยู่นั้นหายไปไหน?”
 
‘เนี่ยลี่’ใช้เทคนิคลับส่งเสียงตอบกลับไป และพูดต่ออีกว่า
 

 
“เซี่ยวหยู่นั้นได้ออกจากตำหนักนี้ไปแล้วด้วยการเตรียมการของข้า หากท่านและข้าไม่พูดเรื่องนี้ออกไป และไปจัดการกับเรื่องอื่น ๆ ในภายภาคหน้าดั่งว่ามิได้มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าท่านไม่ต้องการให้ข้านั้นสร้างปัญหา ท่านก็อาจที่จะไม่ต้องตายก็เป็นได้!”
 
‘เหยียนหยาง’นั้นไม่รู้ว่า’เนี่ยลี่’และ’อู๋หยาจื่อ’กำลังพูดคุยอะไรกัน แต่ด้วยท่าทีของ’อู๋หยาจื่อ’นั้นเห็นได้อย่างชัดเจน ว่า’เนี่ยลี่’นั้นกำลังต่อรองอะไรบางอย่างกับ’อู๋หยาจื่อ’อยู่
 

 
“เป็นไปไม่ได้ ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิงควบคุมตำหนักซีอิงเสิ่นนี้เอาไว้ทั้งหมดแล้ว เจ้าไม่มีทางที่จะส่งให้เซี่ยวหยู่ออกไปได้อย่างแน่นอน เพราะถ้าหากว่าเจ้าสามารถส่งเซี่ยวหยู่ออกไปได้ เหตุใดเจ้าจึงยังมิได้ออกไปด้วย?”
 
‘อู๋หยาจื่อ’ตอบกลับไปพร้อมกับจ้องไปที่’เนี่ยลี่’
 

 
“ไม่มีสิ่งใด ที่เป็นไปไม่ได้?”
 
‘เนี่ยลี่’เผยรอยยิ้มพร้อมกับตอบกลับ’อู๋หยาจื่อ’ไป
 
‘อู๋หยาจื่อ’ครุ่นคิดถึงเทคนิคต่างของ’เนี่ยลี่’ที่ผ่านมา ในใจของเขาก็รู้สึกขัดแย้งขึ้นมาอย่างรุนแรง ถ้าหากว่า’เซี่ยวหยู่’รอดออกไปแล้วจริงๆ แม้ว่าเขาจะฆ่าปิดปาก’เนี่ยลี่’ ‘เซี่ยวหยู่’ก็จะทำให้เขาไม่อาจหลีกหนีความตายได้อยู่เช่นเดิม
 

 
“เจ้าบอกว่าจากนี้ไป พวกเราจะเป็นดั่งน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลองใช่หรือไม่?”
 
สำนวนจีน 井水不犯河水 จิ่งสุ่ยปู๋ฟ่านเหอสุ่ย น้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง มีความหมายว่า ต่างคนต่างทำเรื่องของตน ไม่ยุ่งหรือขัดขวางกัน
 

 
“ถูกต้อง!”
 
‘เนี่ยลี่’พยีกหน้าตอบกลับไป
 
‘อู๋หยาจื่อ’กรอกตาไปรอบ ๆ แล้วก็พยักหน้าพร้อมกับตอบกลับไปว่า
 

 
“เช่นนั้นก็ดี!”
 
 
“หวังว่าท่านคงจะไม่คิดที่ยืมมือปรมาจารย์เทพเสวียนหมิงให้มาสังหารข้าหรอกนะ ถ้าหากว่าข้านั้นไม่อาจที่จะรอดชีวิตกลับไป ข้าจะให้เซี่ยวหยู่ทำการกระจายข่าวเกี่ยวกับการสังเวยเลือดอสูร ท่านอยากจะลองดูก็ได้นะ!”
 
‘เนี่ยลี่’พูดพร้อมกับเผยรอยยิ้มให้กับ’อู๋หยาจื่อ’
 
‘อู๋หยาจื่อ’นั้นหดหู่ยิ่งนัก ไม่ว่าเขาจะคิดอะไร ‘เนี่ยลี่’ก็สามารถที่จะมองทะลุได้ทั้งหมด
 

 
“แม้ว่าเจ้าจะทำเช่นนั้น ข้าเองก็แค่ตาย แต่เจ้าก็ไม่อาจที่จะอยู่รอดได้ต่อไป เมื่อใดก็ตามที่มีผู้รู้ว่า มีการสังเวยเลือดอสูรให้แก่มนุษย์ เผ่าอสูรจะทุ่มกำลังทั้งหมดโดยไร้ซึ่งความลังเล เพื่อสังหารคนผู้นั้น! ถ้าหากข้านั้นพูดเรื่องของพวกเจ้าออกไป แม้แต่ปลายสุดขอบโลก พวกเจ้าก็ไม่อาจที่จะอยู่ได้ ประตูนิกายของพวกเจ้าก็ไม่อาจที่ปกป้องพวกเจ้าเอาไว้ได้!”
 
‘อู๋หยาจื่อ’พ่นลมหายใจออกมาอย่างเย็นชา เขาหันหลังกลับไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง
 

 
“ท่านพี่อู๋หยาจื่อ ข้าไม่ต้องการที่จะให้ท่านตายหรอกนะ หลังจากนี้ไปเราคงจะได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกันอีกก็เป็นได้ พวกเรานั้นหาได้เป็นศัตรู ตอนนี้เราเป็นสหายกันแล้ว”
 
‘เนี่ยลี่’ใช้เทคนิคลับส่งเสียงไปพร้อมกับยิ้ม’อู่หยาจื่อ’แทบจะเดินสะดุด การที่’เนี่ยลี่’ใช้วิธี ผลักเขาลงหลุม นี่เหรอที่สหายเขาทำกัน?
 
เมื่อเห็นว่า’อู๋หยาจื่อ’จากไปแล้ว ‘เหยียนหยาง’ก็มองมาที่’เนี่ยลี่’และเอ่ยถามว่า
 

 
“เจ้าแก้ไขปัญหาระหว่างพวกเจ้าแล้วงั้นหรือ?”
 
 
“อืม!”
 
‘เนี่ยลี่’พยักหน้าตอบ พร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย เขามองดู’อู๋หยาจื่อ’วิ่งจากไป ‘เนี่ยลี่’รู้สึกว่า อีกไม่ช้าเขากับ’อู๋หยาจื่อ’นั้นจะต้องได้พบกันอีก
 
‘เหยียนหยาง’นั้นไม่รู้ว่า’เนี่ยลี่’และ’อู๋หยาจื่อ’นั้นเจรจากันในเรื่องใด แต่เขารู้สึกได้ว่า ‘อู๋หยาจื่อ’นั้นจะต้องถูก’เนี่ยลี่’หลอกใช้ เขาไม่รู้ว่า’เนี่ยลี่’ใช้วิธีใดกัน จึงทำให้อสูรยอมมาปกป้องเขา ‘เหยียนหยาง’ต้องการที่จะรู้ถึงตื้นลึกหนาบางของ’เนี่ยลี่’ขึ้นมาบ้างแล้ว
 

 
“พวกเราคงต้องรีบไปแล้ว ถ้าหากโอรสศักดิ์สิทธิ์ หลีหั่ว มาเจอพวกเรา อาจจะเกิดปัญหาขึ้นมาได้!”
 
‘เนี่ยลี่’พูดขึ้นมา
 

 
“เข้าใจแล้ว!”
 
พวกเขาทั้งสองจึงทะยานออกไปจากจุดที่ยืน………….จบตอน
 
แปลโดย นายมะพร้าว
 
คลิกเพื่อไปหน้าโฆษณาสนับสนุนเพจ
 
ที่มา: