หลังนั้นไม่นาน’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ ได้แผ่เจตจำนงไปทั่วผืนแผ่นดินบริเวณนี้ ไม่นานเขาก็พบกับ’เหยียนหยาง’ที่กำลังทะยานอยู่ไกล ๆ
ลมปราณอันแข็งแกร็งผนึกตัว’เหยียนหยาง’เอาไว้
“เหตุใด ท่านปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง จึงได้ไล่ตามข้าเช่นนี้?”
‘เหยียนหยาง’ประสานมือเพื่อคารวะ เป็นดั่งที่’เนี่ยลี่’ได้คาดไว้ ‘เนี่ยลี่’ได้ขอให้เขาช่วยถ่วงเวลา’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’เอาไว้
“เหยียนหยาง เจ้านั้นได้นำสมบัติออกมาจากตำหนักซีอิงเสิ่นใช่เหรือไม่? ถ้าหากเจ้ายอมทิ้งสมบัติพวกนั้นเอาไว้ ข้าก็จะละเว้นเจ้าในวันนี้ แต่ถ้าหากว่าเจ้ายังคงปากแข็ง เจ้าคงจะรู้ว่าจะเจอกับสิ่งใด!”
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา
หลังจากได้ยินคำพูดของ’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’
‘เหยียนหยาง’โค้งคำนับเล็กน้อยพร้อมกับพูดออกไปว่า
“ท่านปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง ข้าคิดว่าได้มอบทุกอย่างให้แก่พวกท่านแล้ว ก่อนที่ข้าจะออกมา ในตอนนี้ข้านั้นหาได้มีสมบัติใดอยู่ไม่!”
“เหยียนหยาง หากเจ้ายังกล้าที่จะโป้ปดอยู่เช่นนี้ ข้าไม่สนหรอกนะว่าอาจารย์ของเจ้าจะรู้สึกเช่นใด”
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ พูดอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
“ข้าคงไม่อาจที่จะโป้ปดต่อหน้าท่านปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง ขอให้ท่านปรมาจารย์เทพเสวียนหมิงโปรดเมตตาด้วย ข้านั้นหาได้ทำสิ่งใดที่ผิดไม่”
‘เหยียนหยาง’พูดพร้อมกับประสานมือ
‘เหยียนหยาง’นั้นมีท่าทีที่ไม่ร้อนรน และมั่นใจยิ่งนัก ‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’รู้สึกแปลกใจเล้กน้อย หรือว่า’เหยียนหยาง’จะมิได้ซุกซ่อนสมบัติออกมาจริง ๆ
ทันใดนั้น ‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ก็คิดได้ว่า ในตอนนั้น’เหยียนหยาง’ได้มีคนที่อยู่ข้าง ๆ อยู่คนหนึ่ง ที่อยู่ในระดับชะตาสวรรค์
ก่อนหน้านี้เขาเองนั้นก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก แต่ในตอนนี้ คนที่อยู่ในระดับชะตาสวรรค์นั้นได้หายไป เรื่องนี้น่าสงสัยยิ่งนัก!
“เหยียนหยาง คนที่เคยอยู่กับเจ้า ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนกัน?”
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ตะคอกถาม
“คนที่เคยอยู่กับข้า ท่านหมายถึงเจ้าคนรับใช้ที่อยู่ในระดับชะตาสวรรค์ใช่หรือไม่?”
‘เหยียนหยาง’ พูดขึ้นมาด้วยความตกใจเล็กน้อย เขาพูดต่ออีกว่า
“เจ้านั่นพูดจาไม่เข้าหูข้า ข้าจึงโมโหและได้สังหารมันไปแล้ว!”
สังหารไปแล้วงั้นหรือ?
ถ้าหาก’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’เชื่อ’เหยียนหยาง’เขาก็คงจะเป็นบ้าไปแล้ว!
‘เหยียนหยาง’จะต้องปิดบังอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเจ้าคนที่อยู่ในระดับชะตาสวรรค์ผู้นั้นเป็นแน่
หรือว่า’เหยียนหยาง’จะซุกซ่อนสมบัติเอาไว้ที่เจ้าคนผู้นั้น!
“หึ! ข้าไม่เชื่อหรอกว่า แค่คนที่อยู่ในระดับชะตาสวรรค์ จะวิ่งหลบออกไปจากฝ่ามือของข้าได้!”
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ ปลดปล่อยเจตจำนงและขยายไปในพื้นที่โดยรอบอีกครั้ง เพื่อที่จะค้นหา’เนี่ยลี่’วิ่งหลบไปจากฝ่ามือ เป็นสำนวนเปรียบเทียบกับหงอคงที่ไม่อาจวิ่งออกจากฝ่ามือพระยูไลได้
ด้วยความจริงที่ว่าความแข็งแกร่งของ’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’นั้นสูงส่งยิ่งนัก และก่อนหน้านี้เขานั้นก็เคยสัมผัสกับกลิ่นอายลมปราณของ’เนี่ยลี่’มาแล้ว ในเวลาไม่นานเขาก็ควรที่จะหา’เนี่ยลี่’เจอราวกับปลาที่ติดเบ็ด
แต่ไม่ว่าจะแผ่ขยายเจตจำนงออกไปกว้างเท่าใด ก็ไม่พบเส้นทางที่’เนี่ยลี่’หลบหนีไปเลยแม้แต่น้อย!
เขาไม่อาจที่จะค้นหา’เนี่ยลี่’ได้เจอเลย!
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’นั้นรู้สึกโกรธเกรี้ยวยิ่งนัก เขาสะบัดมือขวาของเขา ลมปราณที่ผูกมัด’เหยียนหยาง’เอาไว้ ก็ลาก’เหยียนหยาง’ตามกับตัวของเขาที่ทะยานออกไป
หลังจากที่ตามหาอยู่หลายชั่วยาม’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ก็ไม่อาจที่จะหาร่องรอยของ’เนี่ยลี่’ได้พบเลย คนที่อยู่แค่เพียงระดับชะตาสวรรค์ จะทะยานหนีไปได้รวดเร็วสักเพียงไหนกัน เป็นไปไม่ได้ที่จะหนีออกไปจากพื้นที่อันกว้างใหญ่บริเวณนี้ไปได้
“ท่านปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง ข้าก็ได้บอกท่านก่อนหน้านี้แล้วว่า ข้าได้สังหารคนผู้นั้นไปแล้ว แต่ท่านก็ไม่ยอมรับฟัง!”
‘เหยียนหยาง’พูดขึ้นมาโดยทำท่าทางไร้เดียงสา
“เจ้ากำลังล้อเล่นกับความตายอยู่นะ!”
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’พูดด้วยใบหน้าที่โกรธจนหน้าดำ และยื่นมือไปทาง’เหยียนหยาง’ที่ถูกมัดอยู่กลางอากาศ
เขาคิดที่จะระบายความโกรธแค้นลงไปที่’เหยียนหยาง’ เมื่อ’เหยียนหยาง’ปฏิเสธที่จะบอกว่า’เนี่ยลี่’หลบหนีไปที่ใด ก็ไม่มีประโยชนือันใดที่จะต้องไว้ชีวิตเขา
ก่อนที่พลังจากฝ่ามือของเขาจะเข้าปะทะกับตัวของ’เหยียนหยาง’ก็เกิดเสียงดัง ฟุ่บ! พลังที่ปล่อยออกไปถูกสะท้อนออกมา
มีเสียงดังกึกก้องมาจากท้องฟ้าที่ว่างเปล่า
“เสวียนหมิง ลูกศิษย์ข้าทำอะไรให้เจ้าแค้นเคือง จนถึงกับต้องทำให้เจ้าคิดที่จะสังหารเขา?”
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’รู้สึกเย็นยะเยือกในหัวใจ เจ้ามารเฒ่างั้นรึ! เขาคิดในใจว่า ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้ ถ้าหากต้องรับมือกับเจ้ามารเฒ่า ไม่เพียง ไม่มีโอกาสที่จะชนะ ยังอาจจะถูกสังหารได้อีกด้วย เขาจะประมาทไม่ได้!การที่เรียก อีกฝ่ายว่ามาร
เพราะในยุทธภพต่างก็คิดว่าตนเองเป็นฝ่ายถูก กันทั้งนั้น
“เจ้ามารเฒ่า ศิษย์ของเจ้ากล้าที่จะโป้ปดต่อหน้าข้า การที่จะสังหารเขาก็นับว่าข้าปรานีแล้ว”
ซึ่งก็เป็นไปโดยธรรมชาติ ‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ ย่อมไม่ยอมเผยความอ่อนแอออกมา ถ้าไม่เช่นนั้นอาจจะถูกมองเห็นเกี่ยวกับความแข็งแกร่งที่ลดน้อยลงของเขาได้
“เสวียนหมิง ในเมื่อตอนนี้ ข้าอยู่ที่นี่แล้ว จงปล่อยศิษย์ของข้าซะ ถ้าไม่เช่น หากเกิดการต่อสู้ระหว่างเจ้ากับข้า ก็ไม่เกิดผลดีต่อผู้ใดทั้งนั้น!”
“หึ! วันนี้ นับว่าเจ้ายังโชคดี ข้าจะปล่อยเจ้าไป!”
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ ได้ทำการตรวจสอบร่างกายของ’เหยียนหยาง’อย่างละเอียดโดยการใช้พลังสวรรค์ แต่ก็ไม่พบสิ่งใดบนร่างกายของเหยียนหยาง ถ้าหากว่าจะมีสมบัติซุกซ่อนอยู่ ก็เป็นไปได้ว่ามันถูกส่งมอบให้ผู้อื่นไปแล้ว!
ในวันนี้เมื่อมารเฒ่ายื่นมือเข้ามายุ่ง ถ้าหากเขายังคิดที่จะสังหาร’เหยียนหยาง’ เขาก็อาจจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’หันหลังกลับและทะยานออกไป
“ท่านอาจารย์!”
‘เหยียนหยาง’ประสานมือคารวะและเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่า
“วันนี้ เสวียนหมิง ดูแปลกยิ่งนัก ไม่คิดว่าจะยอมถอยไปง่าย ๆ เช่นนั้น แต่ก็ลืมมันไปเสีย เนื่องจากเจ้าเองก็ปลอดภัยแล้ว จงรีบกลับมาซะ!”
“ขอรับ!”
‘เหยียนหยาง’พยักหน้าและทะยานออกไป
ณ ตำหนักซีอิงเสิ่น
เมื่อโอรสศักดิ์สิทธิ์’หลีหั่ว’เห็นว่า’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’กลับมาแล้ว เขาโค้งคำนับและเอ่ยถามว่า
“ท่านจารย์ เป็นเช่นใดบ้าง? ท่านจับเจ้าเหยียนหยางได้แล้วใช่หรือไม่?”
“เหยียนหยางนั้นหาได้มีสมบัติใดติดตัวเลยไม่!”
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ตอบกลับไป เขารู้สึกโกรธเกรี้ยวยิ่งนัก ในการเดินทางมายังตำหนักซีอิงเสิ่นแห่งนี้ ไม่เพียงไม่ได้สมบัติล้ำค่าอะไร และเขายังต้องสูญเสียพลังไปส่วนหนึ่ง เพราะถูกเปลวเพลิงสีดำเผาไหม้เจตจำนงของเขาไป
“ไม่มีสมบัติเช่นนั้นหรือ?”
โอรสศักดิ์สิทธิ์ ‘หลีหั่ว’ขมวดคิ้วเล็กน้อย และถามต่ออีกว่า
“แล้วท่านอาจารย์ได้เห็นคนที่อยู่กับเหยียนหยางหรือไม่?”
เมื่อได้ยินคำพูดของโอรสศักดิ์สิทธิ์’หลีหั่ว’ ‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ก็มั่นใจได้ว่า เจ้าคนระดับชะตาสวรรค์ที่อยู่กับ’เหยียนหยาง’ จะต้องเป็นตัวปัญหาอย่างแน่นอน!
“ข้าได้จดจำกลิ่นอายลมปราณของเจ้านั่นเอาไว้แล้ว แม้ว่าคราวนี้มันจะหลบหนีไปได้ แต่ครั้งต่อไปข้าจะต้องจับมันได้อย่างแน่นอน!”
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’ พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาเบิกโพลง เจ้าคนผู้นั้นอยู่กับ’เหยียนหยาง’ ก็ควรที่จะเป็นคนของนิกายเทพอัคคี เขาจะต้องส่งคนไปตรวจสอบบางอย่างที่นิกายเทพอัคคี!
“จากนี้ไป ถ้ามีโอกาสให้จับตาดูเหยียนหยางเอาไว้ เจ้าคนที่ได้สมบัติไป สุดท้ายก็จะต้องนำสมบัติเล่านั้นไปมอบคืนให้แก่เหยียนหยางเป็นแน่!”
“ขอรับ!”
โอรสศักดิ์สิทธิ์ หลีหั่ว ตอบกลับไป
‘อู๋หยาจื่อ’กับร่างกายที่ไร้ซึ่งสมบัติ เนื่องจากถูกยึดไปจนหมด นอกจากนี้เขาก็ยังถูกสอบสวนในเรื่องนี้อีกด้วย สุดท้ายเขาก็ต้องรู้สึกอับอายที่จะต้องกลับไป เขานั้นเศร้าใจยิ่งนัก เขาตาม’เนี่ยลี่’และ’เซี่ยวหยู่’คอยช่วยเหลือพวกเขาเป็นเวลานาน แต่กลับไม่ได้สิ่งใดเลย
ในตอนนี้ ณ ที่ที่ห่างจากตำหนักซีอิงเสิ่นไปหลายสิบลี้ มีม้วนภาพถูกฝังอยู่อย่างเงียบ ๆ ลึกลงไปกว่าสามสิบหมี่ม้วนภาพนี้ก็คือ ภาพจิตรกรรมหมื่นขุนเขาและสายน้ำ
‘ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’พยายามมองหา’เนี่ยลี่’จากกลิ่นอายของลมปราณ เพื่อหาเส้นทางหลบหนีของ’เนี่ยลี่’ แต่เขาไม่รู้เลยว่า’เนี่ยลี่’นั้นได้เข้าไปหลบซ่อนอยู่ใน จิตรกรรมหมื่นขุนเขาและสายน้ำเนื่องจากจิตรกรรมหมื่นขุนเขาและสายน้ำสามารถซ่อนเร้นพลังเอาไว้ได้ในสถานการณ์ที่มีอันตราย โดยจะมองเห็นเป็นเพียงแค่ม้วนภาพธรรดา
เนื่องจากเกรงว่า’ปรมาจารย์เทพเสวียนหมิง’จะยังไม่ได้ออกไปจากพื้นที่บริเวณนี้ ‘เนี่ยลี่’จึงทำการซ่อนตัวและบ่มเพาะพลังอยู่ในจิตรกรรมหมื่นขุนเขาและสายน้ำ
‘เนี่ยลี่’นั่งสมาธิอยู่กลางอากาศที่ว่างเปล่า เขายังคงทำการบ่มเพาะพลัง โดยการกระตุ้นพลังจากการสังเวยเลือดอสูร
ก่อนหน้านี้’เนี่ยลี่’ได้ทำการกระตุ้นพลังจากการสังเวยเลือดอสูรเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาค่อย ๆทำการเลื่อนระดับทีละขั้นหลายครั้ง เนื่องจาก หลีกเลี่ยงการที่จะถูก’อู๋หยาจื่อ’สังหาร ‘เนี่ยลี่’จึงหลีกเลี่ยงที่จะเลื่อนระดับทีละหลายขั้น ในตอนนี้เขานั้นได้บ่มเพาะพลังอยู่ในจิตรกรรมหมื่นขุนเขาและสายน้ำ ‘เนี่ยลี่’จึงมีความกระตือรือร้นที่จะกระตุ้นพลังจากการสังเวยเลือดอสูรออกมาทั้งหมด!
ซึ่งนี่เป็นสายเลือดอสูรดั้งเดิม
เนื่องจากการเข้าไปข้างในตำหนักซีอิงเสิ่น ‘เนี่ยลี่’จึงรู้ได้ว่าจะต้องรีบทำการเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาเองให้เร็วที่สุดและในอีกไม่ช้า เขาก็จะบรรลุระดับ ดาราสวรรค์!…………………………………….
จบตอน
แปลโดย นายมะพร้าว
คลิกเพื่อไปหน้าโฆษณาสนับสนุนเพจ
ที่มา:
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป