กษัตริย์มืด – บทที่ 34
 
คำเชิญจากขุนนาง
 
ตูเตียนรู้สึกโกรธ มันหมายความเขาไม่ควรมาที่นี้? ตูเตียนกำลังจะโต้กลับแต่คำกล่าวของปีเตอร์ปรากฏในหัวเขา เขาจึงระงับความโกรธและกล่าวว่า “ท่านปีเตอร์ นำข้ามา”
 
“ปีเตอร์?” ขุนนางวัยกลางคนขมวดคิ้ว “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คนเก็บขยะมีสิทธิ์เขามา? “
 
“ท่านเมคไม่ใช่รึนั้น “มีเสียงดังขึ้นมา ขุนนางวัยกลางและตูเตียน หันไปยังต้อนตอของเสียง เป็นชายชราที่ตูเตียนเคยเห็นในสำนักงาน เขาสวมสูทสีดำสนิด ข้างเขายังมีผู้หญิงวัยกลางคนเดินควงแขนเขาอยู่ จากการแสดงออกของพวกเขาดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นสามีภรรยากัน
 
ชายชรามองไปทาง ตูเตียน “เด็กน้อย ทำไมเจ้ายืนอยู่หน้าประตูละ? เจ้าไม่ได้มากับปีเตอร์หรือ ”
 
“ท่านปีเตอร์เพิ่งเข้าไปข้างใน “ตูเตียนกล่าวตอบ
 
ในเวลานี้ขุนนางวัยกลางคนสงสัย : “ผู้เฒ่าหลู, ท่านรู้จักเขาหรอ?”
 
ชายชราหัวเราะ: “ใช่ ข้าได้พบกับเขาในวันนี้  เด็กนี้เป็นเมล็ดพันธุ์ของคนเก็บขยะ เขาจะต้องพึ่งพา ท่านเมคต่อในอนาคต “
 
“งั้นเหรอ?” เมค ดูเหมือนจะเข้าใจและมองไปที่ตูเตียน 
 
 “เด็กน้อย เจ้ามีวิสัยทัศน์ที่ดี ที่เจ้าได้เลือกสมาคมเมลอนของเรา “
 
ในใจของตูเตียนรู้สึกโกรธ หมัดของเขาถูกกำแน่นอยู่ภายใต้แขนเสื้อ
 
ชายชรารีบกล่าว เด็กน้อยรีบกล่าวขอโทษนายเมคเร็วเข้า เพราะเจ้ายืนขวางอยู่หน้าประตูนายเมคจึงเขาใจผิด และรีบเข้าร่วมงานซะ จะได้ไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังอีก” ชายชราขยิบตาให้ตูเตียน และบอกให้ตูเตียนรีบเดินเข้าไปในห้องโถง
 
ตูเตียน มองหน้าของ ผู้เฒ่าหลูครู่หนึ่ง เขารู้ว่าผู้เฒ่าหลูตั้งใจมาช่วยเหลือเขา แต่ก็รู้ว่าตราบเท่าที่เขาไม่ได้ขอโทษเขาจะไม่สามารถรอดจาก ขุนนางเมคได้ ในขณะนี้เขาได้ตระหนักว่าไม่ว่าจะถูกหรือผิด ทุกอย่างขึ้นอยู่กับสถานะของแต่ละคน ในโลกนี้ถ้าคนที่มีอำนาจบอกว่าโยเกิร์ตเป็นสีดำแล้วคนที่อ่อนแอกว่าก็ต้องเห็นสมควร 
  ความถูกต้องขึ้นอยู่กับอำนาจ!
 
เขาเข้าใจความจริง และเขาไม่มีอำนาจ!
 
ข้าขอโทษที่เสียมารยาท … …  เขาโค้งศรีสะคำนับและกล่าวคำขอโทษ เบื้องหลังแสงไฟอันเย้ายวนและเพลงที่แสนไพเราะ ใบหน้าของเขาซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ดวงตาของเขาจดจ่ออยู่กับรองเท้าบู๊ตของอีกฝ่าย
 
จากนั้นเขาก็เห็นรองเท้าบู๊ทเคลื่อนไปทางห้องโถง
 
ชายชราดูเหมือนจะมองเขา แต่ไม่ได้พูดอะไร
 
 พลเรือนเหล่านี้ … ไม่ว่าเราจะสอนมันดีแค่ไหนมันก็ไม่เคยเรียนรู้ … เสียงกล่าวของเมคและเสียงหัวเราะของชายชรา ดังก้องอยู่ในหูตูเตียน เขายังคงก้มศีรษะ หลังจากผ่านไปสักพักเขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ด้านนอกของคฤหาสน์ใหญ่เขารู้สึกอิสระมากขึ้นในความมืด
 
ในเวลานี้มีรถม้าคันใหม่มาถึง
 
ตูเตียนเงียบ  เขาหลี่ดวงตาของเขาและเดินเข้าไปในห้องโถง
 
ห้องโถงขนาดใหญ่ ส่องสว่างด้วยโคมไฟน้ำมัน มันสว่างเช่นเดี่ยวกับแสงอาทิตย์ตอนเช้า คนรับคอยใช้คอยเสริฟไวท์และผลไม้ 
 
หลังจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ตูเตียนหมดอารมณ์สนุกกับงานเลี้ยงแสนหรูหรานี้ เขาเดินไปทางหน้าต่างที่เปิดโล่ง เขามองไปที่ห้องโถงกว้าง มีผู้คนกำลังทำกิจกรรมต่างๆ  คนรับใช้คอยบริการ ขุนนางจับกลุ่มพูดคุย เขารู้สึกเบื่อจนกระทั่งชายผิวดำสองคนปรากฏตัวขึ้นในสายตาของเขา 
 
นักล่า? ตูเตียน จำเหรียญที่ชายสองคนพกได้ทันที มันมีภาพหมาป่าสีดำสลักไว้บนเหรียญ มันเป็นเครื่องระบุว่าพวกเขาเป็นนักล่า
 
พวกเขาดูเหมือนจะเป็นเพียงวัยรุ่นอายุประมาณสิบเจ็บปี ขณะที่พวกเขาเดินขุนนางต่างเริ่มที่จะทักทายพวกเขาก่อน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นที่รู้จัก
 
ในไม่ช้านักล่าทั้งสอง ก็มาถึงกลางห้องจัดเลี้ยงซึ่งมีขุนนางวัยกลางคนก่อนหน้านี้ยืนอยู่ที่นั้นกับคนอีกไม่กี่คน  นอกจากขุนนางวัยกลางคนแล้วยังมีสุภาพสตรีอ้วน และชายวัยกลางคนหุ่นดีอยู่อีกคน
 
ตูเตียน ไม่อาจได้ยินเสียงที่เหล่าขุนนางพูดคุยกับเหล่านักล่าทั้ง
 
นักล่า … … ตาของตูเตียนสว่างเล็กน้อย เขานึกถึงบันทึกแปรธาตุของ รอสเยริด   มันบันทึกเกี่ยวกับร่างกายของนักล่า
 
  จากบันทึกของ รอสเยริด เขาเคยถูกนักล่าคนหนึ่งไล่ล่าเขา รอสเยริด ได้เตรียมยาระงับระบบประสาทไว้ล่วงหน้า และจับนักล่าไว้ได้ เขาใช้มีดผ่าร่างของนักล่าออกเป็นชิ้นๆทั้งเป็นโดยไม่วางยาสลบ
 
ขณะผ่า รอสเยริด ได้พบอวัยวะ เลือด โครงสร้างร่างกาย ที่แตกต่างจากร่างกายมนุษย์ปกติภายในร่างกายของนักล่า เขาใช้มันเป็นแรงบันดาลใจในการค้นคว้าของเขา มันเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสามดาว
 
“สวัดดี คุณคนเก็บขยะ.” ทันใดนั้นเงาหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลังของตูเตียน
 
มันคือชายชราผิวขาว เขาใช้ไม้เท้าช่วยพยุงเดิน มีแหวนหยกขนาดใหญ่อยู่ที่นิ้วหัวแม่มือของเขา อย่างไรก็ตามเสื้อผ้าที่เขาสวมนั้นเรียบง่ายกว่าเมื่อเทียบกับขุนนางคนอื่นๆ ในงานปาร์ตี้นี้
 
เนื่องจากเจ้าสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ได้ ข้าคิดว่าเจ้าคงเป็นเมล็ดพันธุ์ในปีนี้ใช่มั้ย? ชายชรายิ้มและกล่าว
 
ตูเตียน พยักหน้าเล็กน้อยและกล่าวว่า “ท่านเป็นใคร?”
 
ชายชราผิวขาวยิ้มและกล่าวว่า “ข้า ไรอัน ฟูริน ยินดีที่ได้พบเจ้า”.
 
“ไรอัน?” ตูเตียนมองตา. เมื่อสามปีที่ผ่านมาในทะเลทรายที่พวกเขาได้รับการทดสอบ ดูเหมือนมันจะเป็นอาณาเขตของครอบครัวไรอัน
 
 สังเกตเห็นการแสดงออกของตูเตียน   ชายชรายิ้มและกล่าว ข้าคิดว่าเจ้าคงเคยได้ยินประวัติครอบครัวของไรอันมาก่อน แต่เรื่องเหล่านั้นเป็นเพียงเรื่องเก่า 
 
เจ้าสนใจที่จะเป็นอัศวินของครอบครัวของไรอันมั้ย? 
 
“อัศวิน?” ตูเตียนรู้สึกประหลาดใจ เขาเรียนจากหนังสือในห้องสมุดตลอดสามปี เพื่อเพิ่มความเข้าใจของเขาในยุคนี้  สิ่งที่เรียกว่าอัศวินไม่ใช่แค่ชื่อเรียกง่ายๆเท่านั้น สำหรับบุคคลทั่วไปการได้รับตำแหน่งนั้น พวกเขาต้องผ่านการฝึกอบรมอัศวินและการทดสอบอย่างเข้มงวด
 
ข้าอาจยังไม่ได้อธิบายอย่างชัดเจน..  ชายชราคนผมขาวยังคงกล่าวต่อ: “ชื่อของเจ้าจะถูกนับเป็นคนของครอบครัวไรอันของข้า เราจะให้เงินเดือนเช่นอัศวินแก่เจ้า แต่เจ้าจะต้องช่วยครอบครัวไรอันของเราในการสำรวจนอกกำแพงปีละครั้ง ” 
 ตูเตียน เข้าใจวัตถุประสงค์ของชายชราเขา
 
” ข้าสามารถสำรวจนอกกำแพงร่วมกับครอบครัวท่านโดยไม่ต้องทำสัญญา? ” 
  ” แน่นอนเจ้าสามารถทำได้ “ชายชราหัวเราะเบา ๆ :” มันจะถูกนับเป็นธุรกิจส่วนตัว นอกจากนี้เจ้าจะไม่เสียค่าใช้จ่ายในการออกและกลับมาจากนอกกำแพงยักษ์ ในความเป็นจริงขุนนางเอกส่วนใหญ่ จะฝึกคนเก็บขยะเป็นกองกำลังส่วนตัว แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเทียบกับพวกเจ้าได้ในด้านประสบการณ์ก็ตาม