ตอนที่แล้วตอนต่อไป“วีรบุรุษที่มีไว้เพื่อช่วยโลก”
….คำเหล่านี้ทำให้ผมรู้สึกเบื่อ
ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย ผมได้รับเลือกจากดาบศักดิ์สิทธิ์และถูกบังคับให้เข้าสู่เส้นทางในการฆ่าราชาปีศาจ
ผมได้รับความสนใจจากทุกคนและความหวังของพวกเขาเป็นเหตุผลเดียวที่ผลักดันผมให้เดินต่อไปข้างหน้า….
เหมือนกับแบกโลกไว้ทั้งใบไว้บนบ่าโดยไม่ได้หยุดพัก
รางวัลของผมคืออะไร?
เพื่อให้คนเทิดทูน?
กลายเป็นแรงบันดาลใจ?
ผมไม่ได้ต้องการมัน
มีชายคนหนึ่งเคยบอกไว้ว่า รางวัลของผมคือ…
การได้ผจญภัยและความทรงจำของคุณกับเพื่อนพ้อง
อย่ามาทำให้หัวเราะหน่อยเลย
ความทรงจำกับเพื่อนพ้องงั้นเหรอ?
ผมจะบอกอีกครั้งนะ
“วีรบุรุษมีไว้เพื่อช่วยโลก ไม่ได้อยู่เพื่อช่วยเพื่อนของคุณ”
ชะตากรรมของเพื่อนได้ลิขิตให้เป็นโชคชะตาที่โหดร้าย
เพื่อที่จะล้มราชาปีศาจซึ่งจะทำลายโลก
ไม่ว่าก่อนที่ผมจะมีหรือไม่มีพลัง
แน่นอน ในฐานะของวีรบุรุษ ผมพยายามจะช่วยเพื่อนอย่างสุดความสามารถ
แต่สุดท้ายผลลัพธ์ที่ได้ก็คือ หายนะ
ความเจ็บปวดที่ผมได้รับ เมื่อพวกเขากระซิบข้างหูผมก่อนจะสิ้นลมหายใจ
“อย่างน้อย นายก็มีชีวิตอยู่ต่อไป”
เส้นทางของวีรบุรุษเต็มไปด้วยความเสียใจมากกว่าความสุข
ผมไม่สามารถล้มเหลวได้เพื่อความหวังของพวกเขา
แม้ว่าผมแทบจะเสียสติ ผู้คนก็ยังคาดหวังกับการคงอยู่ของผม
เวลาผ่านไป ผมต่อสู้จนเลือดกบปาก
วีรบุรุษมีไว้เพื่อช่วยโลก
แต่ผมต่อสู้เพื่อความตายอันสงบสุข
ผมอยู่มาพอแล้ว
มอนสเตอร์ลึกลับที่บุกเข้ามาที่บ้าน
อันธพาลที่บังอาจมาทำร้ายเพื่อนของผม
ผมฆ่าไปจำนวนมาก
และช่วยชีวิตคนจำนวนมากมาจากปากเหวแห่งความตาย
และสุดท้าย
ผมจัดการกับราชาปีศาจ
***
สูงแค่ไหน?
เมฆที่ลอยอยู่ด้านล่างขณะที่ผมกำลังตกจากฟากฟ้าพร้อมกับยักษ์ตัวหนึ่ง
ยักษ์ที่มีเขาและผิวสีแดง
ราชาปีศาจ
“อ้า…..”
บาดแผลนับไม่ถ้วนปรากฏบนร่างกายที่ใหญ่โตของเขา
เขากัดฟันและมองไปยังศัตรูของเขาที่กำลังดิ้นรนเพื่อประคองสติ
ในมือของศัตรูของเขา ทีดาบศักดิ์สิทธิ์ที่ส่องสว่าง
“….”
ศัตรูของเขายืนอยู่บนหน้าผากของเขาคือ วีรบุรุษที่สังหารราชาปีศาจ
“คุณคิดอะไรอยู่?”
ราชาปีศาจถามวีรบุรุษ
แม้ว่าเขาจะไม่รู้สึกโกรธอะไร แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่น
นอกจากยอมรับในพลังของคนที่อยู่ตรงหน้า
ดังนั้นเขาจึงถามกลับเพื่อความเท่าเทียมและความอยากรู้อยากเห็น
“คุณถามความคิดของผมเหรอ?”
วีรบุรุษพูด
ใบหน้าของเขาดูหม่นหมอง เหมือนกำลังเข้าสู่ความตาย
“….”
หลังจากเงียบไปซักพัก เขาตอบเสียงเรียบ
“ผมเหนื่อย”
ราชาปีศาจไม่เข้าใจคำตอบของเขา
“อะไรนะ?”
‘แค่นี้ใช่มั้ย?’
หรือเขาคิดอย่างนั้นจริงๆ
ทำไม?
‘ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคุณ ถ้าคุณไม่อยู่ที่นี่ ถ้าคุณ…..’
เขาได้ยินคำเหล่านี้มาเป็นล้านๆครั้ง
‘มีเพียงคุณคนเดียวที่สามารถทำได้’
‘มันเป็นไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่คุณ’
‘คุณเท่านั้นที่ช่วยพวกเขาได้’
‘คุณต้องปกป้องพวกเขา’
เพื่อที่จะเป็นสัญลักษณ์แห่งความหวัง เพื่อที่จะทำตามความต้องการของพวกเขา
มันส่งผลต่อเขา
“ผมเหนื่อยจริงๆ”มันลำบากที่ต้องเจอกับสายตาที่ศรัทธาในตัวผม
“จริงๆแล้ว ผมไม่ต้องการอะไรอีกต่อไป”
เขาจำเรื่องราวทั้งหมดของวีรบุรุษที่คุยกับเขาได้ เขามองลงไป เขากำลังร่วงหล่น
“….”
ขณะที่เขากำลังตกจากที่สูง เสื้อผ้าของเขากระพืออย่างไม่สามารถควบคุมได้
ดวงดาวที่ส่องประกายออกมาให้มองเห็นทิวทัศน์รอบๆ ลมหนาวที่พัดเข้ามา
‘สุดท้ายแล้ว…’
มันเป็นเรื่องยากที่เขาจะลืมตาออกมา เขาหลับตาลงครึ่งนึง
เมฆที่อยู่ต่ำกว่า ตอนนี้ได้กระทบกับร่างกายของผม
พื้นดินกำลังใกล้เข้ามา
“ผมจะไปที่นั่นแล้ว”
วีรบุรุษเขาเห็นอาคารขี้เถ้าสีดำที่ทำจากคอนกรีต
ทุกครั้งที่เขากระพริบตา พื้นดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มันเป็นช่วงเวลาก่อนถึงจุดจบ
“อ้า…..นี่คือจุดจบแล้วสินะ”
ด้วยความสูงระดับนี้ แม้แต่วีรบุรุษก็ไม่สามารถหลีกหนีจากความตายได้
เขายังไม่ลืม
ทั้งบาดแผลและคำสาป การชุปชีวิตนั้นเป็นไปไม่ได้
“….?”
ราชาปีศาจเอียงศีรษะด้วยความอยากรู้
หลังจากที่ช่วยโลกนี้เอาไว้ หลังจากที่เสียสละตัวเอง ความตายเป็นอย่างเดียวที่รอเขาอยู่แต่วีรบุรุษคนนั้นยังยิ้มได้อยู่ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่สงบสุขที่สุด
เขาไปแล้ว
เสียงตะโกนดังก้อง เขาได้ยินเสียงหัวของราชาปีศาจกระแทกกับพื้น เสียงมันเหมือนมะเขือเทศโดนทับ
และหลังจากนั้น
และ….
วีรบุรุษก็ร่วงลงมา
***
“ผู้สืบทอดหรือ?”
“ตระกูลไอเฟลเลตาร์ที่โด่งดัง”
ในโรงแรมที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนซึ่งกำลังพูดถึงข่าวลือเกี่ยวกับการเลือกผู้สืบทอดของตระกูลไอเฟลเลตาร์
“ใช่แล้ว!”
ตระกูลฟินน์ ไอเฟลเลตาร์ เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงเรื่องดาบ มีบุตรชาย 3 คน
บุตรคนแรก ไรอัน ดาบแกร่ง มีชื่อเสียงด้านความแข็งแกร่ง
บุตรคนที่ 2 ลอยด์ ดาบเร็ว มีชื่อเสียงด้านความเร็ว
บุตรคนที่ 3 อย่างไรก็ตาม….
“ผู้สืบทอดจะเป็นหนึ่งในสามคนนี้”
“มีเพียงคนเดียวที่จะถูกเลือกใช่มั้ย?”
“แน่นอน!”
“ไม่ใช่ไรอันเหรอ เขาโตที่สุดนะ”
“นี่ คุณรู้อะไรไหม ฉันได้ยินมาว่าบุตรคนที่ 2 ลอยด์ ดาบของเขาไวมาก”
“ฉันคิดว่าพวกเขามีความสุขที่มีลูกชายถึง 3 คน แต่ไม่คิดว่ามันจะมีปัญหามากมายขนาดนี้”
“มันเป็นปัญหาของพวกชนชั้นสูงทุกตระกูลแหละ โดยเฉพาะพวกขุนนางชั้นสูง”
“สำหรับชาวบ้านอย่างพวกเรา ลูกชายเยอะๆดีกว่าเสมอ”
“ใครว่าล่ะ คุณอาจจะชนะก็ได้ถ้าคุณมีลูกสาวสวยๆ”
“ฮ่า ๆ ๆ ดูหน้าคุณด้วย? ฝันหรือ พี่ชาย”
หมู่บ้านอิฟฟา อยู่ในการดูแลของตระกูลฟินน์ ไอเฟลเลตาร์ โรงแรมนี้เต็มไปด้วยคนที่กำลังคาดเดาเกี่ยวกับผู้สืบทอดคนใหม่
“จากที่ได้ยิน มีแต่คนที่หนึ่งกับคนที่สอง ใช่มั้ย?”
“แล้วคนที่สามล่ะ?”
“อ่า….เขาไร้ประโยชน์ที่สุด”
“เขาเกิดมาเป็นแบบนั้น”
“….”
พ่อบ้านคนหนึ่งมองออกไปนอกโรงแรม
ในมือของเขาถือเบียร์แน่นราวกับพยายามจะบีบให้แตก
“เขาเป็นขุนนางและยังเป็นที่รู้จักในฉายา ‘จอมขี้เกียจ’ เขามีชื่อเสียงมากกว่าทั้งสองคนอีก
บุตรคนที่สาม
เขามีชื่อเสียงจากตระกูลไอเฟลเลตาร์เรื่องความขี้เกียจ
ฉายา ดาบขี้เกียจ
“ดาบขี้เกียจ?”
“ฮ่า ๆ ฉันไม่เคยได้ยินชื่อที่น่าอับอายแบบนั้นมาก่อนเลยในชีวิต”
“คุณรู้มั้ย ตระกูลไอเฟลเลตาร์ถึงมีชื่อเสียงเรื่องดาบ? แต่ว่าเขาไม่เคยเหวี่ยงดาบมาก่อนเลยในชีวิต….”
“ปกติ เขาก็อยู่อย่างสิ้นหวังอยู่แล้ว”
คนอื่นๆพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วเหตุผลล่ะ?”
“ฉันได้ยินมาว่าเขาจะชักเมื่อจับดาบ”
“นั่น ฉันได้ยินมาว่าเขาแพ้ดาบ”
“เท่าที่รู้มานะ เขานอนเป็นผักและไม่สามารถเดินได้ ฉันได้ยินมาว่าเขานอนอยู่บนเตียงทั้งวัน”
ชายชราคนหนึ่งทันทีที่ได้ยินบทสนทนาก็ยืนขึ้น ใบหน้าของเขาแดงเป็นลูกแอปเปิ้ล
“ไอ้พวกลูกหมา-…..”