ตอนที่แล้วตอนต่อไปในสนามฝึกของตระกูลไอเฟลเลต้า
เด็กชายผู้มีผมเส้นผมสีดำขลับกำลังยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด
ท่าทางการจับดาบของเขาดูงุ่มง่ามเล็กน้อย
“ฟู่…”
เด็กชายถอนหายใจออกมาขณะมองไปที่หุ่นฝึกซ้อม
มันเป็นหุ่นฝึกซ้อมที่ทำมาจากฟาง มันมีไว้ให้นักดาบฝึกหัดมาฝึกซ้อม
‘ฉันควรจะลองดีไหม?’
เขาพึมพัมกับตัวเองขณะที่เท้าทั้งสองข้างของเขาห่างกันหนึ่งช่วงไหล่
การตั้งท่าของเขาต่างจากพี่ชายทั้งสองอย่างมาก
หลังจากควบคุมลมหายใจได้แล้ว เขาพุ่งตัวเข้าหาหุ่นฝึกซ้อม แล้วฟันมัน
“ฮึบ!”
ตุบ!
การฟันของเขาก่อให้เกิดเสียงทึบๆ
“…”
สามารถมองเห็นรอยดาบรอยใหม่บนผิวของหุ่นซ้อมได้
รอยดาบนั้นไม่ลึกมาก แต่ถึงกระนั้นมันก็เป็นการฟันที่ยอดเยี่ยม แม้มันจะเป็นการเหวี่ยงดาบครั้งแรกของเขาก็ตาม
แต่ถึงกระนั้น มันก็ยากที่จะนับรอยดาบบนหุ่นซ้อมของตระกูลไอเฟลเลต้าที่มีพรสวรรค์ในเชิงดาบ
“นะ-นายน้อยครับ?”
เอียนที่เห็นการฟันนั้นกล่าวออกมาอย่างติดๆขัดๆ
มันช่าง… รุนแรงและเฉียบขาดเกิดความคาดหมายของเขาจริงๆ
เท่าที่เอียนเห็น ไรลีย์นั้นมีความสามารถพอที่จะกุดหัวของหุ่นซ้อมได้ภายในดาบเดียว
น่าแปลกประหลาดจริงๆ
“ดะ-ได้โปรดลองอีกครั้งเถอะครับนายน้อย!”
เอียนส่ายหัวของเขาแล้วอ้อนวอนต่อไรลีย์
เขาย้ำกับตัวเองหลายต่อหลายครั้งว่าเขามองคนไม่ผิดจริงๆ
“มันควรจะ…”
ไรลีย์พึมพัมด้วยเสียงอันแผ่วเบา
ทันใดนั้นเขาก็ทิ้งดาบไม้ลงบนพื้น
“นายน้อยครับ?”
“พอแล้ว ผมเบื่อแล้ว”
เอียนตกใจอย่างมาก เขารีบยื่นแขนไปหาไรลีย์
“นะ-นายน้อยครับนายน้อย”
“จะไปไหนเหรอครับ?”
“ห้องสมุดน่ะ ผมจะไปหาอะไรมาอ่านให้ตัวเองหลับ”
“นายน้อยครับ! ได้โปรดลองอีกครั้งเถอะครับ!”
แลนเม้มปากของเขาเมื่อมองไปที่ดาบไม้ซึ่งถูกวางอยู่บนพื้น
“อึก…”
นักดาบโยนดาบของตัวเองทิ้งงั้นเหรอ?
แม้ไรลีย์จะไม่รู้สึกถึงความหมายของการกระทำนั้นก็ตาม
แต่เอียนรู้สึกถึงน้ำหนักในการกระทำนั้นดี
————————————————————————————————————————————-
“เขาเปลี่ยนใจง่ายราวกับผู้หญิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยครับ”
“จริงเหรอ?”
ในห้องซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด
หญิงสาวคนหนึ่งในชุดกระโปรงสีขาวหันหน้ากลับมา
ข้างหลังเธอมีชายสวมเสื้อคลุมสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้ากำลังคุกเข่าก้มหัวให้อยู่ ชายคนนั้นติดตามเธอจนเปรียบเสมือนเงาของเธอ
“แล้วทักษะของเขาเป็นไงบ้าง?”
หญิงสาวถามขณะมองแสงจันทร์นอกหน้าต่าง
“ทักษะของเขา…”
ชายสวมเสื้อคลุมหยุดครู่หนึ่ง
“น่ากลัวมากครับ”
“…”
“ผมไม่รู้ว่าคำๆนี้จะเหมาะกับคนที่อยู่ในตระกูลไอเฟลเลต้าหรือไม่ แต่เขาไม่มีพื้นฐานในเชิงดาบสักนิดเดียว แต่การฟันของเขาสามารถเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์แบบให้แก่นักดาบฝึกหัดได้ครับ”
หญิงสาวยิ้มเยาะออกมาเมื่อได้ฟังรายงานจากชายสวมเสื้อคลุม
“แล้วนายคาดหวังอะไรจากตัวเขาล่ะ? เขาคือจอมดาบขี้เกียจที่โด่งดังเชียวนะ”
ขณะที่เธอกล่าวกับตัวเอง ชายสวมเสื้อคลุมเอียงหัวขณะถามออกมา
“ถ้างั้นข่าวลือเหล่านั้นเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอครับ? ข่าวลือที่ว่าเขาไม่เคยเหวี่ยงดาบซักครั้ง?”
“ใช่ มันเป็นเรื่องจริง”
“เฮ้อ”
ชายสวมเสื้อคลุมถอนหายใจออกมา ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน
เขาเป็นนักฆ่าที่ถูกหญิงสาวว่าจ้างมา
ทุกคนในตระกูลไอเฟลเลต้านั้นกลายเป็นผู้ประสบความสำเร็จด้วยการกวัดแกว่งดาบ
ในตระกูลนั้น เขาเป็นบุตรชายคนที่สามผู้ซึ่งไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง
และเมื่อเขาเปลี่ยนใจตอนอายุ 18 ปี เขากลับโยนดาบทิ้งไปโดยไม่สนใจใยดีเลยสักนิด
ช่างไร้ประโยชน์
ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารเหลือเกิน
“รู้สึกว่าร่างกายของเขาก็ไม่ได้อ่อนแอเลยแม้แต่น้อย ช่างไร้ยางอายจริงๆ”
ชายคนนั้นลุกขึ้น
ภารกิจของเขาเสร็จแล้ว
ภารกิจแรกคือใส่ยาพิษลงไปในซุป
ภารกิจที่สองคือสอดแนมบุตรชายคนที่สามอย่างลับๆ
ภารกิจเหล่านั้นเป็นภารกิจที่เขารับมา
“ถ้างั้น ผมขอตัวลาครับ”
“ทำงานได้ดีมาก ฝากแสดงความนับถือแก่ท่านพ่อด้วยนะ”
“ท่านบอกว่าท่านคงจะไม่ได้มาพบท่านหญิงบ่อยนักครับ”
“เข้าใจแล้ว ไว้เจอกัน”
ขณะที่หญิงสาวส่ายมือของเธอ ชายคนนั้นพยักหน้าแล้วหายตัวไปราวกับว่าละลายหายไปในพื้น
หญิงสาวหัวเราะขณะมองไปบนดวงจันทร์
“ฉันคงกังวลเกินเหตุ โง่จริงๆตัวฉัน”
โอแรลีย์ยิ้มเยาะออกมา
ไฟแห่งความริษยาในใจเธอนั้นดูเหมือนจะสงบลงเล็กน้อยแล้ว
————————————————————————————————————————
ณ ทางเดินยาวในคฤหาสน์ไอเฟลเลต้า
หลังออกจากห้องท่านหญิงโอแรลีย์ ชายสวมเสื้อคลุมวิ่งผ่านโถงทางเดินยาวอย่างเงียบเชียบ เขาได้รับคำสั่งว่าให้หลีกเลี่ยงจากการตรวจจับของเจ้าบ้าน
เขาหันหัวกลับไปเมื่อสัมผัสได้ถึงจิตสังหารจากข้างหลัง
‘นั่นมันอะไรกัน?’
เขาเป็นหนึ่งในสามของผู้ที่เก่งกาจที่สุดในองค์กร
แม้แต่เคาท์สไตน์ผู้เป็นเจ้าบ้านก็ไม่สามารถตรวจพบเขาได้
“…”
ถ้าท่านหญิงโอแรลีย์พูดถูกล่ะก็ เขาน่าจะยังอยู่ในสำนักงานของเขา อยู่ท่ามกลางกองเอกสารที่ต้องเซ็น
ชายสวมเสื้อคลุมใช้มานาทั้งหมดของเขาในการตรวจจับสิ่งมีชีวิตภายในคฤหาสน์
เหมือนอย่างที่เขาคาดหวัง สไตน์ยังคงอยู่ในสำนักงานของเขา
เมื่อเขาได้รับรู้เรื่องนี้ แสดงว่าจิตสังหารที่ไล่อยู่ข้างหลังต้องไม่ใช่ของสไตน์แน่นอน
“นั่นใครกัน?”
ชายคนนั้นหันกลับไปแล้วพูดออกมา
ไม่มีคำตอบใดๆกลับมา
“ฉันพลาดหรอ? ไม่สิ ไม่น่าเป็นไปได้”
ในฐานะผู้เชี่ยวชาญในงานสายนี้ ไม่มีทางที่เขาจะจับจิตสังหารพลาด
ชายสวมเสื้อคลุมก้มตัวลงแล้วตั้งท่าป้องกัน
บนโถงทางเดินยาวเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความตึงเครียด
เมื่อถึงขอบเขตที่ทนไหวชายสวมเสื้อคลุมก็ขมวดคิ้ว
จิตสังหารที่ทิ่มแทงเขาอยู่ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
‘เจ้าโง่นั่นเป็นใครกัน? นี่มันพยายามจะเรียกท่านเคาท์มาด้วยงั้นเหรอ?’
ด้วยบรรยากาศที่เต็มไปด้วยจิตสังหารนี้ ไม่เพียงแต่สไตน์เท่านั้น บุตรชายคนแรกและคนที่สองก็จะรู้สึกตัวแล้ววิ่งมาที่นี่ด้วยเช่นกัน
พวกนั้นจะฟันตนให้ขาดเป็นสองท่อนอย่างแน่นอน
“เฮ้ย ถ้าแกยังทำอย่างนี้ต่อไป พวกเรา-”
ชายสวมเสื้อคลุมพยายามพูด แต่เขาก็ต้องกลั้นหายใจในทันที
“อ้าาา…”
“…!”
เสียงที่ดังมาจากสุดโถงทางเดินยาวทำลายความเงียบงัน
“ฉันคิดว่ามีหนูแอบเข้ามานะ”
กึก กึก
เสียงฝีเท้าเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“หืม แขกในยามวิกาลเหรอ?”
“…”
“ถ้าฉันจำไม่ผิดล่ะก็ ในเวลาแบบนี้ไม่น่าจะมีแขกมานิ”
มีเหตุผลเดียวที่ชายสวมเสื้อคลุมกลั้นลมหายใจพร้อมกับเบิกตากว้าง
เนื่องจากเขาคิดว่าไม่มีทางที่ใครจะตรวจจับเขาได้ แม้เสียงและเสียงฝีเท้าของเขาจะถูกได้ยิน
‘มะ-มีคนอื่นเหมือนฉันอีกงั้นหรอ?’
เป็นไปได้ยังไง หรือว่าฉันใช้มานาตรวจจับเขาไม่พบ?
ชายสวมเสื้อคลุมคิดว่าบางทีอาจมีผู้อาวุโสที่เก่งกาจในสายงานของเขามาทำงานในที่นี้เหมือนกับเขาก็เป็นได้
“ดูเหมือนว่านายจะออกมาจากห้องท่านหญิงโอแรลีย์สินะ”
ชายเจ้าของเสียงปรากฎตัวออกมา
เขานั้นมีท่าทางที่สงบนิ่งและเยือกเย็น
“กะ-แกคือ!?”
แสงจันทร์จากหน้าต่างเผยให้เห็นเท้า เสื้อผ้า และใบหน้าของเขา
ชายสวมเสื้อคลุมอ้าปากค้างเมื่อเขาได้ตระหนักว่าชายผู้นั้นเป็นใคร แม้เขาจะมีหน้ากากปกปิดใบหน้าของเขาก็ตาม
“มาคุยกันหน่อยดีกว่า”
ชายสวมเสื้อคลุมไม่อาจเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ได้
‘ไรลีย์?’
ตาของเขาเบิกกว้าง เขาไม่อยากเชื่อเหตุการณ์ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา
********
คอมเมนต์ ติ ชม ได้นะครับ
จะมาลงให้เรื่อยๆ