ตอนที่แล้วตอนต่อไป‘ทำไมถึงเป็นเจ้าดาบขี้เกียจกัน..?’
เด็กชายผมดำขลับตรงหน้าเขา คือคนที่ท่านหญิงโอแรลีย์เห็นว่าเป็นคนที่น่าสมเพช
“เอาจริงดิ? ฉันคิดว่าคุณอยากให้ฉันเผยตัวออกมาเองเสียอีก?”
ไรลีย์ถามชายสวมเสื้อคลุม
ไรลีย์เริ่มก้าวเดินมาทางเขา จนกระทั่งระยะห่างเหลือเพียงหนึ่งก้าว
“อะไรกัน นี่ฉันทำให้คุณกลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ในมือชายสวมเสื้อคลุมมีมีดสั้นหรือกริชอยู่ แต่ไรลีย์ยังคงสงบเช่นเคย
ในความเป็นจริง เขาได้เดินมาดีดหน้าผากชายสวมเสื้อคลุมด้วยมือขวาของเขา
ราวกับบอกให้เขาพูดออกมา ไม่ใช่ให้ยืนนิ่ง ๆ
‘นี่มัน…’
มันยากจะเชื่อว่าเขาคือคน ๆ เดียวกับชายผู้ทิ้งดาบของเขาหลังจากเหวี่ยงได้เพียงครั้งเดียวในสนามฝึก
‘นี่เป็นไรลีย์คนเดียวกันแน่เหรอ?’
ชายสวมเสื้อคลุมไม่กล้าเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย
เขารู้สึกราวกับว่าถ้าขยับแม้เพียงนิดเดียว ร่างกายของเขาจะถูกตัดเป็นชิ้น ๆ
“มันออกจะน่าเบื่อนะที่นายไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย”
ไรลีย์กล่าวอย่างสบาย ๆ
“ผมคิดว่าคงยากที่จะคุยกันอย่างฉลาด ๆ กับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ”
ไรลีย์กอดอกมองไปทางมีดสั้นบนมือชายสวมเสื้อคลุม เขามองอย่างเย็นชาแล้วพูดออกมา
“ฉันจะถามนายอีกครั้งเดียว จะไม่มีโอกาสอีกแล้ว”
“…”
“ถ้านายตอบผม ผมจะปล่อยนายไป”
ก่อนหน้านี้เขาได้เห็นการฟันของไรลีย์
ฟันได้แค่นั้นยังจะขู่เขาอีกงั้นเหรอ?
น่าขัน
แต่…
เขาหัวเราะออกไปไม่ได้ ทั่วร่ายกายเขาสั่นด้วยความหวาดกลัว
“สิ่งที่ผมอยากรู้คือ…”
ไรลีย์หรี่ตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาลง
ชายสวมเสื้อคลุมกลืนน้ำลาย หัวใจเขาสั่นระรัว
“…นายเข้าไปในห้องท่านหญิงโอไรลีย์ทำไม?”
“…”
ริมฝีปากของชายสวมเสื้อคลุมแห้งฝาดโดยไม่รู้ตัว
แสงจันทร์อันเงียบสงัดที่ส่องผ่านหน้าต่างค่อย ๆ เลือนหายไป
———————————————————————————————————————
ยามบ่ายแก่ ๆ ในห้องสมุดของคฤหาสน์ไอเฟลเลต้า
“นายน้อย! อยู่ไหนครับ? นายน้อย!”
เอียนเข้ามาให้ห้องอย่างฉับพลัน เพื่อหาตัวไรลีย์
มีสัญญาณว่าได้มีบางสิ่งเกิดขึ้นในห้องนี้ เมื่อเอียนมองในห้องนั้นอย่างใกล้ ๆ
“นายน้อยครับ!”
เขาเห็นไรลีย์นอนอยู่บนเตียงโดยมีหนังสือปิดหน้าไว้ เขาครางออกมาแล้วหันหลังไป
“นายน้อยตื่นเถอะครับ!”
“อ่า อะไร? มีอะไรอีกล่ะ?”
ไรลีย์มองเอียนขณะขยี้ตาที่ง่วงซึมของเขา
เขาขมวดคิ้วราวกับถามว่า ‘ทำไมนายถึงรบกวนเวลานอนของฉันกัน?’
“ถ้านายอยากให้ผมเหวี่ยงดาบอีกครั้ง-”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะครับ!”
ไรลีย์ที่กำลังหวังให้เอียนหยุดบ่นเอียงหัวด้วยความสงสัย
“แล้วมีอะไรล่ะ?”
“พบศพในคฤหาสน์ครับ”
“หืม?”
“ศพน่ะครับ!”
ไรลีย์มองไปทางเอียนที่ราวกับคนบ้า
“นี่นายพูดเรื่องอะไรกันน่ะ?”
ไรลีย์ที่เอียนเห็นราวกับเป็นคนละคนกับตอนที่ท่านหญิงไอริสทรุดลง
“ฮ้าววว…”
ดวงตาของเขาในตอนจับดาบนั้นแฝงไปด้วยศักยภาพ แม้สุดท้ายผลลัพธ์ที่ออกมานั้นจะไม่ค่อยดี
เอียนถอนหายใจออกมาเมื่อนึกถึงความคาดหวังในตัวไรลีย์ก่อนหน้านี้
“ดีจริง ๆ ที่ผมมาทัน”
เอียนพึมพำกับตัวเอง ทำให้ใบหน้าของไรลีย์เริ่มบูดบึ้ง
“ขอคำอธิบายที่ดีกว่านี้หน่อยเถอะ”
“ศพของชายสวมผ้าคลุมสีดำถูกพบที่หน้าห้องท่านหญิงโอแรลีย์ครับ”
“หืม งั้นเหรอ?”
ไรลีย์ถามออกมาราวกับไม่เชื่อเรื้องนี้
“ดูเหมือนว่าท่านเคาท์สไตน์จะทราบถึงอาการของท่านหญิงไอริสแล้ว ด้วยเหตุนั้นโดยทั่วไปแล้วเราจะปิดตายคฤหาสน์ไว้ครับ”
ชายแปลกหน้าลอบเข้ามาในคฤหาสน์
และพิษยังถูกพบในซุป
แม้จะพบศพของชายคนนั้นแล้ว แต่ก็บอกได้ยากว่าผู้บุรุกมีเพียงคนเดียวหรือไม่
เหตุที่เอียนพึมพำว่า ‘โชคดีจริง ๆ’ เป็นเพราะเขาต้องการมั่นใจว่าไรลีย์นั้นปลอดภัยจากนักฆ่า
“มันอันตรายนะครับนายน้อย ถ้านายน้อยยังอยู่คนเดียวแบบนี้”
เอียนพูดออกมาพร้อมยิ้มขม ๆ
“ผมไม่มั่นใจว่านายน้อยจะสามารถชนะนักฆ่าได้น่ะครับ”
เขาหวังว่าการกระตุ้นนี้อาจทำให้ไรลีย์มีปฏิกิริยาอะไรบ้าง
แต่ทว่า…
“หืมมมม”
ไรลีย์กลับเบี่ยงสายตาอย่างเชื่องช้าไปทางหนังสือที่อยู่บนใบหน้าของเขา
“ผมคิดว่าคนพวกนั้นคงไม่ทำอะไรกับผมหรอกนะ”
“อะไรนะครับ?”
“ไปได้แล้ว ผมหวังว่านายคงจะไม่ปล่อยให้ท่านแม่อยู่คนเดียวใช่ไหม?”
“นะ-นายน้อยครับ นายน้อยได้ฟังที่ผมพูดไหมครับ?”
“อืม, ฉันได้ยิน แต่พวกนั้นคงไม่ทำอะไรฉันหรอกเนอะ?”
ไรลีย์พยักหน้าโดยไม่แม้จะหันไปมองเอียนเลย
“…”
ท่าทีที่สงบของเขาราวกับเขาไม่กังวลใจจากสิ่งที่เอียนได้บอกเขาแม้แต่นิด
ความไม่แยแสของไรลีย์ทำให้เอียนไม่สามารถข่มความโกรธได้อีกต่อไป
“นายน้อยครับเพียงแค่-!”
“อ่า เดี๋ยว”
เอียนหยุดพูดเมื่อไรลีย์พูดออกมา
“ฉันเกือบลืมไป”
ไรลีย์ดีดนิ้วแล้วนำบางสิ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“เอ้า เอานี่ไป”
“…?”
ไรลีย์มอบเมล็ดพืชที่เอียนไม่เคยเห็นมาก่อนให้กับเขาเต็มกำมือ
“นี่มัน…?”
“เอาพวกมันไปชงชาให้ท่านแม่ดื่ม มันน่าจะพอช่วยให้ท่านอาการดีขึ้นได้ อย่าทำหายล่ะ มันค่อนข้างจะหายากนะ”
ไรลีย์บีบไหล่ของเขาแล้วชี้ไปที่หนังสือที่เขากำลังถืออยู่
ชื่อของหนังสือคือ ‘สารานุกรมเมล็ดพันธุ์พืชสมุนไพร’
เขาทำเพื่อไอริสที่อาการแย่ลง ก่อนหน้านี้
“ตะ-ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน…?”
“ผมรู้สึกเหนื่อยจากการหาเมล็ดพวกนั้น จากนั้นผมก็กำลังจะงีบพัก… แล้วผมถูกนายปลุก นายคิดว่าผมกำลังรู้สึกยังไงล่ะ?”
“…”
“ผมจะนอนต่อละ”
ไรลีย์ตรงไปที่เตียงก่อนจะสั่งเอียนว่าไม่ให้รบกวนเขาอีก
————————————————————————————————————–
“พวกเราได้ทำการค้นทุกซอกทุกมุมของคฤหาสน์นี้แล้วครับ มีเพียงเขาคนเดียวที่เป็นผู้บุกรุกครับ”
บุตรชายคนโตไรอันพูดขณะมองไปที่ศพ
บุตรชายคนรอง ลอยด์พูดต่อ
“เขาบุกเข้ามาโดยไม่มีอาวุธติดตัวเลยครับ เขาอาจประเมินพวกเราพลาดไปหน่อยก็ได้ครับ”
เคาท์สไตน์ผู้กำลังฟังบุตรชายทั้งสองพูดอยู่ และตรวจสอบไปทั่วพื้นที่เพื่อค้นหาหลักฐานอื่น ๆ
เขาคาดว่ามีความเป็นไปได้ที่จะมีผู้บุรุกคนอื่นอีก
“ในทางตรงกันข้าม บางทีอาจมีผู้สมรู้ร่วมคิดอยู่ภายในคฤหาสน์ก็เป็นได้”
“…”
ศพถูกพบหน้าห้องท่านหญิงโอแรลีย์ จึงทำให้เธอต้องถูกสอบสวนด้วย
“เป็นไปไม่ได้…”
หน้าของเธอซีดด้วยความกังวล ราวกับจะถามว่า ‘นี่มันเกิดอะไรขึ้น?’ แต่ภายในใจของเธอกลับคิดตรงกันข้าม
นักฆ่าที่เธอแอบจ้างมาแบบลับ ๆ กลับถูกฆ่าตายที่หน้าห้องเธอ
นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้ว
“ดูจากการแต่งตัว เขาน่าจะเป็นโจรที่มาจากสมาคมนักฆ่าครับ เราควรเริ่มสืบจากตรงนั้นดีไหมครับ?”
“แน่นอน! ค้นให้ทั่วในพื้นที่ของเรา เริ่มจากหมู่บ้านอิฟฟา! พวกมันได้ท้าทายเราโดยการย่างเท้าเข้ามาในคฤหาสน์ไอเฟลเลต้าแล้ว!”
เคาท์สไตน์กัดฟันและสาบานว่าจะจับผู้รับผิดชอบเรื่องนี้ให้ได้
‘นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน…’
ท่านหญิงโอแรลีย์ตกอยู่ในความหวาดกลัว
ขณะเธอกังวลเกี่ยวกับสามีเจ้าอารมณ์ของเธอ สิ่งที่แย่ที่สุดคือมีบางสิ่งหายไปจากศพ
มีดสั้นที่มีตราประทับของสมาคม
มีดสั้นที่ควรแนบอยู่ที่เอวของเขา กลับหายไปราวกับเป็นเพียงอากาศธาตุ
‘…ใครกัน?’
เรื่องนี้คงจะไม่ยุ่งยากถ้านักฆ่าคนนั้นทำลายหลักฐานต่าง ๆ ด้วยตัวเอง แต่ดูจากสภาพศพแล้วนั้นมีโอกาสเป็นไปได้น้อย
แล้วใครกันล่ะ?
ใครกันที่เอามีดสั้นเล่มนั้นไป