ตอนที่แล้วตอนต่อไปยามเช้า ณ ห้องทำงานของเคาท์สไตน์
“แล้ว ไรลีย์จับดาบแล้วอย่างนั้นเหรอ?”
“ครับ”
เอียนรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานแก่สไตน์
เมื่อวานนี้ ไรลีย์ไปยังสนามฝึกหลังจากได้เห็นแม่ของเขาทรุดลง
เอียนเสริมอีกว่าบรรยากาศแห่งความขี้เกียจที่มักจะปกคลุมเขาได้หายไปชั่วขณะ
“เขาจับดาบแล้วครับ แต่…”
แม้ว่าการที่เด็กขี้เกียจอย่างเขาได้แสดงศักยภาพออกมานั้นเป็นข่าวดี แต่มันเป็นแค่หลักประกันเล็กๆน้อยๆว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นกับตัวเขา ในห้องที่ว่างเปล่านี้
“เขาเลิกสนในมันในทันทีครับ”
“ทันทีเลยงั้นเหรอ?”
“ผมคาดว่าเขาคงผิดหวังในพลังดาบของเขาน่ะครับ”
นั่นหมายความว่าทักษะในเชิงดาบของเขานั้นเกินกว่าคำว่าน่าสงสารแล้ว
“หืม”
สไตน์ที่เคาะนิ้วบนโต๊ะทำงานพยักหน้า
“เข้าใจแล้ว นายไปได้แล้ว”
“นายท่านครับ บางทีท่านควรจะมอบ-”
“ฉันกำลังปวดหัวกับหนูที่แทรกซึมอยู่ในคฤหาสน์อยู่ ฉันสันนิษฐานว่าไรลีย์ทำได้แค่นั้นแหละ ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่จะสอนวิชาดาบของตระกูลไอเฟลเลต้าให้กับคนที่ไม่มีแรงจูงใจแบบนั้น ฉันมั่นใจว่าบรรพบุรุษของฉันต้องคิดเหมือนฉันแน่นอน”
หลังจากพูดเสร็จ สไตน์ก็โบกมือเพื่อไล่เอียน
เอียนหันกลับพร้อมจากไป เขาก้มหน้าลงด้วยความโศกเศร้า
———————————————————————————————————————–
ไรลีย์หามุมเพื่อนอนใต้ต้นแอปเปิ้ลที่เขาเลือก
มันเป็นมุมที่จะเกิดขึ้นครั้งเดียวในสองสัปดาห์
ถ้าเขาขยับแม้แต่นิดเดียว เขาต้องสูญเสียการพักผ่อนของเขาเป็นแน่
อย่างไรก็ตาม ไรลีย์นั้นไม่ขยับจากที่ๆเขานอนอยู่แม้แต่นิดเดียว
“เมื่อไหร่มันจะหล่นลงมานะ”
เขาเลียริมฝีปากเมื่อมองไปยังแอปเปิ้ลที่ห้อยอยู่บนต้น
มันก็พักหนึ่งแล้ว ที่เขารอให้มันหล่นลงมาเอง
ไม่ว่าจะเป็นเพราะลม
ไม่ว่าจะเป็นเพราหนอน
หรือไม่ว่าจะเป็นเพราะนกบินมาเกาะกิ่งไม้
เขายังคงรออย่างคาดหวังให้แอปเปิ้ลลูกหนึ่งซึ่งอยู่บนหัวเขาหล่นลงมา
ถ้าเขาลุกขึ้นไปเด็ดมัน เขาต้องฝืนใจสละมุมที่สมบูรณ์แบบของเขา
“เฮ้อ นายน้อยครับ…”
ไรลีย์ซึ่งกำลังนับใบไม้รอบๆผลแอปเปิ้ลอยู่นั้นหันไปทางต้นเสียง
คำที่ดังมาจากด้านหลังนั้นราวกับเป็นการถอนหายใจด้วยความท้อแท้
ชายผู้ซึ่งพูดออกมานั้นคือเอียนที่กำลังเศร้าใจ
“มีอะไรเหรอ? นายดูไม่ค่อยดีเลยนะ”
ตาของไรลีย์จับจ้องไปทางเอียน
“…”
“อ่า! รู้แล้ว! วันนี้ฝนตกใช่ไหม? นายต้องปวดหลังและเข่าแน่ๆ”
เอียนเริ่มจ้องกลับไปทางไรลีย์
“…”
“ใช่ไหม?”
ไรลีย์เกาหัวแล้วมองขึ้นไปบนฟ้า
ท้องฟ้าสีครามไร้เมฆ
“ผมทำอะไรผิดอีกล่ะ?”
“นายน้อยครับ!”
เอียนตะโกนใส่ไรลีย์ในทันที
“ชิ นายทำให้ผมตกใจนะเนี่ย…”
ไรลีย์สะดุ้งจึงทำให้เขาออกจากตำแหน่งที่สมบูรณ์แบบของเขา
“นายน้อยจะยอมแพ้แล้วเหรอครับ?”
“แล้วมันยังไงล่ะ?”
ไรลีย์ตอบกลับราวกับถามว่ามีปัญหาอะไร
เอียนยืนเท้าสะเอวแล้วพูดต่อ
“ผมขอชื่นชมที่ท่านหาเมล็ดพวกนั้นให้แก่ท่านหญิงไอริสครับ ร่างกายของท่านหญิงไอริสสามารถฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วต้องขอบคุณพวกมันจริงๆครับ!”
แน่นอน
พวกมันไม่ใช่เมล็ดพืชธรรมดา
ไรลีย์ได้ลงอาคมพิเศษลงไปบนเมล็ดเหล่านั้น
“แต่ การยอมแพ้หลังจากเหวี่ยงดาบเพียงครั้งเดียว! แบบนั้นมัน… มัน…!”
เอียนเริ่มพูดตะกุกตะกัก
ในฐานะชายคนแรกที่ได้เห็นพรสวรรค์ของไรลีย์ เขาเป็นคนหนึ่งที่เสียใจมากที่สุดเพราะไรลีย์นั้นไม่มีแรงจูงใจใดๆเลย
เขาสงสัยว่าช่วงชีวิตที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเขานั้นทำได้แต่เพียงมองหน่ออ่อนที่เต็มไปด้วยพรสวรรค์เหี่ยวแห้งไปอย่างนั้นหรือ หรือมันจะทำให้เขาเป็นมะเร็งตายไปก่อน
“ก็นะ ถ้าผมชนะด้วยดาบไม่ได้ งั้นผมก็แค่ไปเป็นจอมเวทย์ก็พอ ยังไงผมก็ชอบการอ่านหนังสือมากกว่าอยู่แล้ว”
ด้วยโชคอันน้อยนิด อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเป็นมะเร็งอีกแล้ว
เอียนกรีดร้องด้วยความผิดหวัง
“อะไรนะครับ นายน้อยคิดว่าการเป็นจอมเวทย์มัน…”
มันง่ายอย่างนั้นเหรอ?!
ขณะเขาถามออกมา ไรลีย์ก็ย้ายสายตาของเขาไปที่ไหนสักแห่ง
“ท่านกำลังมองไปที่ไหนกันครับ?”
“แอปเปิ้ลน่ะ”
“ทำไมกันล่ะครับ?”
“ผมคิดว่าถ้าผมได้เป็นจอมเวทย์แล้วล่ะก็ ฉันจะสามารถเด็ดแอปเปิ้ลโดยไม่ต้องยืน…”
“นายน้อยครับ!”
“…”
ไรลีย์หยุดพูดทันที
เขาถูกเอียนทำให้หวาดกลัว ไรลีย์รวบรวมความกล้าแล้วพึมพำออกมา
“…เสียงตะโกนของนายนี่มันแสบแก้วหูจริงๆ”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิครับ ครั้งนี้ ผมมั่นใจว่าผมต้องเปลี่ยนนายน้อย-”
“หืม? เดี๋ยวก่อนเอียน! ดูตรงนั้นสิ! นั่นใช่ประกายแสงจากคมดาบหรือเปล่า?”
“นายน้อยกำลังพูด…”
เอียนบอกกับตัวเองว่าเขาจะให้ท่านหญิงไอริสเป็นข้ออ้าง หากไรลีย์หลอกเขาอีกครั้ง จากนั้นเขาจึงมองไปด้านบน
“หืม?”
เดี๋ยวนั่นมันอะไร?
เหมือนอย่างไรลีย์พูด เขาเห็นดาบปะปนอยู่กับใบไม้
มันไม่ใช่ดาบยาวหรือดาบสองคมอย่างที่ใช้กันในตระกูล
มันเป็นมีดสั้น
มีดสั้นไร้ปลอกเล่มหนึ่ง
‘มีดสั้นงั้นเหรอ?’
เอียนถูกดึงความสนใจโดยด้ามจับสีม่วงแปลกๆ เขากระโดดขึ้นไปบนต้นไม้
เมื่อเขาลงบนกิ่งไม้ เขาค่อยๆหยิบมีดสั้นขึ้นมา
‘มันดูคุ้นตาจริงๆ’
มันเป็นมีดสั้นที่ตรงส่วนใบดาบเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
เอียนเบิกตากว้างเมื่อนึกขึ้นได้
‘เดี๋ยว… นี่มัน…?’
รูปทรงของดาบนั้นพอดีกับปลอกที่อยู่ในห้องทำงานของสไตน์
“อะไรน่ะ? มันเกิดอะไรขึ้น? ให้ผมดูด้วยสิ”
ไรลีย์ไม่อยากขยับไปไหน แต่เขาก็สงสัยเช่นกัน
ดังนั้น เขาจึงเลือกที่จะสั่งเอียน
เอียนกระโดดลงมาข้างๆไรลีย์แล้วยื่นมีดสั้นให้ดู
“ผมเชื่อว่าสิ่งนี้เป็นของศพที่เราพบเมื่อวานแน่ๆครับ”
“หา? นายรู้ได้ไง?”
“รูปทรงนั้นตรงกับปลอกดาบที่เราพบบนตัวเขาครับ อีกไม่นานเราจะได้รู้ครับ”
เอียนรับมีดสั้นคืนจากไรลีย์
“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปพบท่านสไตน์ก่อนนะครับ”
“หือ? ไปสิ”
ไรลีย์พยักหน้าเห็นด้วยเมื่อเห็นเอียนพูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง
เขาหยุดบ่น แล้วเดินจากไป
“…”
เมื่อเห็นเอียนจากไปอย่างเร่งรีบ ไรลีย์จึงเตะต้นไม้เบาๆ
“เอาล่ะ”
ไรลีย์พูดกับตัวเอง
แม้ว่าดวงตาของเขาจะยังดูขี้เกียจเช่นเคย แต่บรรยากาศรอบตัวเขานั้นเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
“พวกนั้นจะแสดงท่าทียังไงนะ?”
ไรลีย์หลับตาแล้วกระจายประสาทสัมผัสไปทั่วทั้งคฤหาสน์ แล้วปกปิดตัวตนของตัวเอง
——————————————————————————————————————–
“อับดับ 3 ตายแล้วงั้นเหรอ?”
“ครับท่าน”
ภายในห้องซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด
เทียนที่ห้อยลงมาจากเพดานนั้นส่องแสงรางๆ
ที่นี่เป็นที่ซ่อนของเหล่าชายสวมผ้าคลุม
“เขาตายได้อย่างไร?”
ชายผู้มีอาภรณ์ต่างจากชายสวมเสื้อคลุมคนอื่นๆถามเรื่องรายงาน
เขาคาดหวังคำตอบจากนักฆ่าที่มีประสบการณ์สูง แต่คำตอบนั้นกลับเรียบง่าย
“พวกเราไม่ทราบครับ”
มันหมายความว่าการตายของอันดับ 3 นั้นไม่ใช่การฆ่าตัวตาย
“แล้วศพล่ะ?”
เขาเม้มริมฝีปากแล้วถามอีกคำถามหนึ่ง
“มันถูกพบในคฤหาสน์ตระกูลไอเฟลเลต้าครับ”
“ห๊ะ”
สถานการณ์เลวร้ายมาก
มันเกิดขึ้นในคฤหาสน์ไอเฟลเลต้าผู้เลื่องชื่อ
ถ้ามีหลักฐานสักชิ้นถูกพบจากศพล่ะก็ ไม่ใช่แค่ที่ซ่อนตัวนี้ แต่ชีวิตทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ต้องอยู่ในอันตรายแน่นอน
“โอแรลีย์ตกที่นั่งลำบากจริงๆ”
เขาลูบเคราเมื่อนึกถึง ‘ลูกสาว’ ของเขา
“ท่านจะทำอย่างไรต่อไปครับ?”
หลังจากชายสวมผ้าคลุมถาม ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ฉันจะไปเอง”
“ตรงๆเลยเหรอครับ?”
“เราจะถูกพบตัวไม่ได้ เราจะย้ายออกจากที่นี่ในเย็นนี้ เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับภารกิจแทรกซึม”
“ตามบัญชาครับ”
ชายสวมผ้าคลุมโค้งคำนับแล้วหายตัวไป
“เอาล่ะ”
ชายคนนั้นยืนอยู่ในห้องคนเดียว เขาหยิบหน้ากากบนโต๊ะ แล้วใส่ลงไปในกระเป๋า
“มันก็นานแล้วสินะที่ฉันไม่ได้ไปหาลูกเขยของฉัน”