เหล่าชายสวมผ้าคลุมที่แอบเข้าไปในคฤหาสน์ของตระกูลไอเฟลเลต้า
ไม่สามารถขยับต่อไปได้อีก
ทั้งนี้เป็นเพราะคนแปลกหน้าลึกลับผู้ซึ่งส่งโทรจิตให้กับพวกเขา
‘เมื่อไหร่กัน…’
การที่คนแปลกหน้าสามารถตรวจพบและดักฟังโทรจิตของพวกเขาได้ก็มากพอแล้วที่จะทำให้พวกเขาตกใจ
‘ได้ยังไง…’
เขาสามารถส่งโทรจิตไปหาทุกคนที่ซ่อนตัวอย่างแนบเนียนได้
พวกเขาเข้าใจเรื่องนี้ดี มันจึงทำให้พวกเขาตกใจ
‘…จากไหนกัน?’
หัวหน้าของชายสวมผ้าคลุม เทส รีบกวาดสายตาไปรอบ ๆ ทันที
ไม่ว่าเขาจะมองไปยังที่ใดก็ตาม เขาไม่สามารถหาจุดที่โทรจิตถูกส่งออกมาได้เลย
มันหมายความว่า ความสามารถระหว่างพวกเขาและคนแปลกหน้านั้นห่างกันมาก
‘ตระกูลไอเฟลเลต้ามีคนที่สามารถซ่อนตัวได้ดีขนาดนี้ด้วยงั้นเหรอ?’
เท่าที่เทสรู้ ตระกูลไอเฟลเลต้านั้นไม่คิดว่าจะมีนักฆ่าเทียบเท่ากับตน
ในความเป็นจริงแล้ว ตระกูลนี้ดูถูกพวกนักฆ่า และหากพวกเขาเห็นนักฆ่าสักคนพวกเขาก็จะฆ่าโดยไม่ลังเลเลย
‘มันราวกับว่า…’
เทสกลืนน้ำลายด้วยความกังวล
ดูจากทักษะการส่งโทรจิตแล้ว อย่างน้อยคนแปลกหน้าคนนั้นก็มีทักษะและพลังพอ ๆ กับเขา
มันไม่ง่ายเลยที่จะสามารถลบตัวตนได้อย่างสมบูรณ์
แต่… เขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของคนแปลกหน้าเลย
‘ฉันกำลังเห็นผี…’
ร่องรอย มานา
หรือทุก ๆ สิ่ง
พลังเหล่านั้นจะทิ้งร่องรอยที่แตกกันโดยสิ้นเชิงเอาไว้ พวกเขาสามารถแยกพวกมันออกจากกันได้
แต่ว่า แม้แต่ร่องรอยเหล่านั้นก็หาไม่พบ ราวกับมันเป็นผีจริง ๆ
นี่เป็นความสามารถของนักฆ่าที่มีทักษะสูงสุดเท่านั้น
‘ชิ’
เทสขมวดคิ้วภายใต้หน้ากาก
เขาไม่ชอบสถานการณ์เช่นนี้เลย
ในความจริงแล้วลูกสาวของเขากำลังจนมุม แต่เขากลับกลัวคนแปลกหน้าเพียงคนเดียว
‘ฉันไม่รู้ว่าเจ้านั่นมันเป็นใคร แต่การที่เขาตัดสินใจซ่อนตัวเช่นนี้ต้องมีบางสิ่งที่รั้งมันไว้แน่’
ไม่เช่นนั้นก็ไม่มีเหตุผลให้เขาซ่อนตัวอยู่ในเงามืด
ถ้าเขาต้องการข่มขู่พวกเขา เขาควรส่งจิตสังหารมาด้วย
นั่นเป็นสิ่งที่เทสเชื่อ
‘อย่า… รบกวนฉันงั้นเหรอ?’
เทสจับมีดสั้นของเขาเมื่อจำคำพูดเหล่านั้นได้
เขาไม่มีเจตจำนงที่จะรบกวนเขา
ในความจริงแล้ว เขาเกลียดสถานการณ์เช่นนี้จริง ๆ
เขาต้องการเพียงนำศพและมีดสันกลับไปเท่านั้น
ถ้าเงียบเข้าไว้
ภารกิจของพวกเขาในคฤหาสน์หลังนี้ก็จะสำเร็จได้อย่างแน่นอน
<เรากำลังจะไปต่อ>
เขามาที่นี่เพื่อช่วยลูกสาวของเขาที่กำลังมีปัญหา
พวกเขาต้องเคลื่อนไหวได้แล้ว ไม่เชนนั้นภารกิจจะไม่มีทางสำเร็จก่อนที่พวกเขาจะได้เริ่ม
ไม่มีคำเตือนจากโทรจิตก่อนหน้านี้อีกเลย
พวกเขาจะเสียเวลาไม่ได้แล้ว
<ฉันจะไปที่ ‘ห้องทำงานของลูกชาย’ ที่ ๆ มีดสั้นถูกเก็บไว้>
เทสกระโดดออกจากพุ่มไม้ที่ซ่อนตัวอยู่
เมื่อเขาหลุดเข้าไปในคฤหาสน์ราวกับสายลมแล้ว สมุนของเขาก็ได้ใจแล้วตามเขาไป
ร่างของชายสวมผ้าคลุมเคลื่อนที่ไปตามซอกตามมุมของคฤหาสน์ราวกับหนู
<หมายเลข 2 ถึง 10 ไปนำศพมา>
เทสสั่งผ่านโทรจิต
<ส่วนที่เหลือจะส่งเสียงเพื่อดึงดูดความสนใจจากคนในคฤหาสน์ ถ้าอยู่ในอันตรายล่ะก็ ทำลายหลักฐานแล้วฆ่าตัวตายซะ>
ตู้มมมมม!
หลังจากสั่งคำสั่งที่สองออกไป เสียงระเบิดก็ดังออกมาจากที่ไหนสักแห่งในคฤหาสน์
ดูเหมือนว่าการต่อสู้ได้เริ่มขึ้นแล้ว
———————————————————————————————————————
“ไอ้สารเลว!”
ชายแก่ตะโกนออกมา
เขาสวมเสื้อพ่อบ้านและถือดาบไว้ในมือข้างหนึ่ง
มันเป็นดาบธรรมดา แต่มันถูกตีขึ้นมาจากเหล็กชั้นยอดและแข็งกว่าดาบทั่วไป
ชายแก่เหวี่ยงดาบออกไป
“อั๊กกก!”
“คึ๊กกก!”
ชายแก่อายุ 50 แข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?
ด้วยการฟันเพียงครั้งเดียวก็ทำให้ชายสวมผ้าคลุมสองคนกระเด็นกลับไป
“พวกแกคิดว่าที่นี่เป็นที่ไหนกัน!”
ชายแก่เหวี่ยงดาบอีกครั้งหนึ่ง
ดาบส่องแสงสีน้ำเงินออกมา มันแสดงให้เห็นถึงความห่างชั้นของพลังระหว่างพวกเขา
“…!”
คลื่นดาบ
ลำแสงสีน้ำเงินที่ถูกปล่อยออกมาจากดาบตัดผ่านดาบและร่างของชายสวมผ้าคลุมทั้งสอง
“หืม! เหมือนมันจะโกรธอยู่นะ?”
“คุณเอียนคะ!”
“เซร่า!”
เซร่า
เธอเป็นหนึ่งในสาวใช้ในคฤหาสน์นี้
ดูเหมือนจะเป็นการพูดคุยสั้นๆ เพราะดาบของเธอมีเลือดติดอยู่
“ฉันจะป้องกันห้องท่านหญิงไอริสเองค่ะ ท่านเอียนควรไปปกป้องนายน้อยนะคะ!”
มันหมายถึงให้หาและนำตัวไรลีย์กลับมาจากสวน
เอียนเข้าใจและพยักหน้าเห็นด้วย แล้ววิ่งออกไปทันที
“เข้าใจแล้ว อย่าฝืนล่ะ! ฉันจะรีบกลับมา!”
สำหรับเอียนแล้วจากห้องท่านหญิงไอริสไปถึงสวนใช้เวลาเพียง 10 วินาทีเท่านั้น
ถ้าไม่มีอุปสรรคใดๆล่ะก็
‘นายน้อยได้โปรด…’
ในช่วงเวลาที่อันตรายเช่นนี้ ไรลีย์มักจะเล่น ‘ซ่อนหา’ เสมอ
เอียนวิ่งผ่านทางเดินยาว
โดยภาวนาให้ไรลีย์แสดงความสามารถออกมาอีกครั้งเพื่อปกป้องตัวเอง
‘ได้โปรดช่วยปลอดภัยทีเถอะ!’
1 วินาทีผ่านไป
5 วินาทีผ่านไป…
ในวินาทีที่ 7 เอียนก็ได้พบกับอุปสรรค
“ชิ”
เอียนขมวดคิ้ว
ดูจาการปรากฏตัวของเขาก็สามารถบอกได้เลยว่าเขาไม่ใช่นักสู้ทั่วไป
มันอาจต้องใช้เวลาสักหน่อย
เวลาที่อาจตัดสินความเป็นความตายของไรลีย์ได้
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เอียนต้องการ
“ฉันไม่ชอบใช้ปากเท่าไหร่ แต่ถ้าแกกลับไปฉันจะปล่อยให้แกมีชีวิตอยู่”
เอียนขู่ชายสวมผ้าคลุม
ดาบของเขากำลังเปล่งแสงสีน้ำเงินและเต็มไปด้วยจิตสังหาร
“…”
ถึงอย่างนั้น ชายสวมผ้าคลุมก็ยังคงยืนเงียบอยู่
เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย และชักมีดสั้นออกมา
เขาไม่รู้ถึงเจตนาของเอียน แต่เขาไม่มีวันปล่อยให้เอียนผ่านไปได้
“ไอ้สารเลว”
ดูจากการเปลี่ยนแปลงในดวงตาของเขา ชายสวมผ้าคลุมไม่ได้หูหนวก
เอียนกัดฟันด้วยความโกรธเมื่อชายสวมผ้าคลุมไม่สนใจคำเตือนของเขา
“ฉันไม่มีเวลา-…”
เอียนหยุดพูดกลางคันแล้วพุ่งเข้าหาชายสวมผ้าคลุม แล้วดาบกับมีดสั้นก็ปะทะกัน
เคร้ง!
ประกายไฟปลิวว่อน
“…-มาเล่นกับแกหรอก!”
เอียนตะโกนออกมาขณะบิดตัว
เมื่อมีระยะห่างระหว่างทั้งสองเพียงเล็กน้อย เอียนและชายสวมผ้าคลุมก็ฟันอาวุธออกไปในมุมที่ต่างกัน
โดยหวังคร่าชีวิตของกันและกัน
‘ปึก?’
เป็นเพราะคมดาบทั้งสองที่อัดแน่นไปด้วยมานาปะทะกันงั้นเหรอ?
วิถีดาบซึ่งเต็มไปด้วยมานาถึงถูกผลักกลับมา
หลังจากนั้น เท้าของเอียนก็ไถลลงบนพรม
“เวรเอ๊ย!”
เอียนสบถออกมาเมื่อเขาถูกผลักกลับมา
การปะทะจบลงที่การเสมอกัน
ในด้านความแข่งแกร่ง และทุกสิ่ง
‘ชายแก่คนนั้นเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกัน…’
เช่นเดียวกับชายสวมหน้ากาก
เขาก็แปลกใจเช่นเดียวกับเอียน
ในฐานะหนึ่งในห้าคนที่แข็งแกร่งที่สุดในสมาคม เขาไม่คาดหวังว่าเขาจะถูกผลักกลับมาเช่นนี้
ต้องขอบคุณหน้ากากที่ซ่อนอารมณ์ของเขาในตอนนี้ได้
“หลีกไปไอเศษสวะ!”
“…”
เอียนระวังคำพูดของตัวเองมาตั้งแต่เริ่มทำงานเป็นพ่อบ้าน แต่ตอนนี้เขาเริ่มแสดงนิสัยจากตอนที่เขาเป็นทหารรับจ้างออกมา
“หลีกไป… ขยับก้นเงียบๆ ของแกออกไปจากที่นี่ซะ! ไอเวรเอ๊ย!”
ณ จุดๆนี้เขาได้สบถออกมาเหมือนในอดีตแล้ว
หน้าของเขากลายเป็นสีแดงราวกับเป็นหน้าของปีศาจ
นั่นแสดงให้เห็นว่าเขาหมดหวังแค่ไหน
ทุกวินาทีที่เสียไป มันอาจเกิดอะไรบางอย่างกับไรลีย์ก็เป็นได้
‘ฉันปล่อย… ชายคนนี้ไปไม่ได้’
ชายสวมผ้าคลุมเกร็งข้อมือที่สั่นจากการประดาบก่อนหน้านี้ และยังคงอยู่ท่าเดิม
เขาเชื่อว่าชายแก่คนนี้ไม่ได้วิเศษอะไรมากนัก
‘ไอ้ชาติชั่ว…’
เอียนเดาะลิ้น
ถ้าเขาสามารถฆ่าคนได้ด้วยการจ้อง ชายสวมผ้าคลุมคนนั้นคงตายเป็นร้อยครั้งแล้ว
น่าเสียดายที่เขาไม่มีพลังแบบนั้น
ชายสวมผ้าคลุมค่อนข้างเป็นศัตรูตัวฉกาจเลย
‘นายน้อย! รอผมก่อนนะครับ… ช่วยรอผมอีกสักหน่อยนะครับ!’
เอียนกัดฟัน
‘ชายแก่คนนี้กำลังจะไปหาท่านแล้วครับ’
ตอนที่แล้ว
ตอนต่อไป