ผ่านไปกี่นาทีแล้วนะ?
 
1 นาที?
 
3 นาทีงั้นเหรอ?
 
บางทีอาจจะผ่านไป 10 นาทีแล้วก็ได้
 
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนการต่อสู้จะไม่มีทางจบสิ้นเลยแม้แต่น้อย
 
 
 
‘เวรเอ๊ย ไอเวรเอ๊ย!’
 
 
 
เส้นเลือดที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าผากของเอียน และใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ
 
ร่างกายอันชราภาพของเขาได้มาถึงขีดจำกัดจากการต่อสู้อย่างรุนแรงเป็นเวลานานแล้ว
 
 
 
‘ฉันจะมัวเสียเวลาไม่ได้อีกแล้ว!’
 
 
 
มันก็เพื่อความปลอดภัยของไรลีย์
 
เมื่อพิจารณาจากสภาพเขาแล้ว หากปล่อยให้การต่อสู้ยืดเยื้อ มันจะเป็นอันตรายต่อตัวเขาเอง
 
 
 
‘การฟันครั้งต่อไป… ฉันจะจบเรื่องนี้ด้วยการฟันในครั้งต่อไป’
 
 
 
เอียนจับดาบอย่างแน่นหนา
 
เขากำลังเตรียมพร้อมกับการเสี่ยงอันตราย
 
หากเขาแพ้ มันอาจเสี่ยงถึงชีวิตของเขาได้ แต่มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
 
 
 
‘หากไม่เสี่ยง ก็ไม่ได้ผลตอบแทน!’
 
 
 
เอียนมุ่งความสนใจไปที่เขา และถีบตัวไปข้างหน้าด้วยท่าทางที่ต่างจากก่อนหน้านี้
 
ชายสวมผ้าคลุมสังเกตเห็นความสิ้นหวังของเอียน และตอบโต้โดยไม่ลังเล
 
 
 
“ปึก!?”
 
 
 
ในท้ายสุด การตัดสินใจของเอียนกลายเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด
 
ศัตรูได้คาดการณ์ถึงการเคลื่อนไหวนั้นก่อนแล้ว
 
ดาบของเอียนฟันโดนเพียงความว่างเปล่า ชายสวมผ้าคลุมเคลื่อนผ่านการป้องกันของเขาและโจมตีจากด้านหลัง
 
 
 
‘เวรเอ๊ย!’
 
 
 
นี่จะเป็นจุดจบของชีวิตเขางั้นเหรอ?
 
เหงื่อของเอียนหยดลงในอากาศ
 
ในจังหวะนั้น เอียนรู้สึกราวกับว่าโลกได้หยุดหมุน
 
บางทีมันอาจเป็นการย้อนกลับสินะ? สมองของเอียนยอมรับความตายที่กำลังจะมาถึง และเริ่มฉายภาพในอดีตของเขา
 
วันเวลาที่ทำงานในฐานะทหารรับจ้าง…
 
เกษียณและทำงานในตระกูลไอเฟลเลต้า…
 
ได้พบกับไรลีย์
 
มันเป็นชีวิตที่เต็มไปด้วยอันตรายและความตื่นเต้น
 
 
 
‘นายน้อย โปรดอภัยให้ผมด้วย…’
 
 
 
เอียนขอโทษเพราะเขากำลังตายก่อนจะได้ปกป้องไรลีย์
 
เอียนยอมแพ้ให้กับชีวิตของตนเองแล้ว
 
 
 
“…!”
 
 
 
ฟิ้วววว!
 
 
 
มีดสั้นเล่มหนึ่งบินมาจากทิศทางปริศนาและปักเข้าที่ไหล่ชายสวมผ้าคลุม
 
 
 
“อึ๊ก!?”
 
 
 
ชายสวมผ้าคลุมตกใจ
 
มีดสั้นเล่มนั้นเป็นของสหายเขา
 
มีคนทรยศงั้นเหรอ?
 
…แล้วใครกันล่ะ?
 
ก่อนจะคิดเรื่องนั้น… บุคคลที่สามที่เขามองไม่เห็นและตรวจจับไม่พบสามารถปามีดสั้นใส่เขาได้ยังไง?
 
มันเป็นสิ่งที่แม้แต่หัวหน้าของเขาก็ไม่สามารถทำได้
 
 
 
‘…เปิดช่องว่าง!’
 
 
 
เอียนไม่พลาดช่วงเวลาสั้นๆ นี้ ตาของเขาเปล่งประกายด้วยความหวัง
 
ในการต่อสู้ระหว่างผู้เชี่ยวชาญ การตัดสินใจที่ต่างกันเพียงเล็กน้อยก็สามารถตัดสินผลแพ้ชนะได้
 
ช่วงเวลานี้เปลี่ยนกระแสของการต่อสู้
 
 
 
“…อั๊ก!”
 
 
 
ทันใดนั้น
 
ดาบของเอียนได้ฟันเข้าที่คอของชายสวมผ้าคลุม
 
ชายสวมผ้าคุมกุมคอตัวเอง
 
เลือดไหลผ่านนิ้วของเขา และเขาก็คุกเข่าลง
 
จากนั้นเขาก็เสียชีวิตแล้วล้มลงบนพื้น
 
 
 
“แฮ่ก ฟู่ๆ …”
 
 
 
เอียนผู้ซึ่งรอดจากความตายเริ่มควบคุมลมหายใจตัวเอง
 
เขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งที่สำคัญคือเป้าหมายของเขา
 
ในตอนนี้เขาไม่มีเวลามากพอที่จะคิดถึงการต่อสู้ที่ผ่านมา
 
 
 
“…นายน้อย!”
 
 
 
เอียนวิ่งผ่านโถงทางเดินไป เขาถูกผลักดันโดยความกังวลในตัวเจ้านายผู้ขี้เกียจของเขา
 
 
 
————————————————-
 
 
 
หืมมมมมม…
 
 
 
เสียงพึมพำดังมาจากโถงทางเดิน
 
ไรลีย์เป็นคนส่งเสียงนั้นออกมา
 
 
 
“แปลกจริง…”
 
 
 
ไรลีย์มองไปยังมือตัวเองที่เพิ่งปาบางสิ่งออกไปด้วยแรงทั้งหมดของเขา
 
ผลลัพธ์ไม่เหมือนที่เขาคาดไว้
 
 
 
“พลาดได้ยังไงกันน้า~ ?”
 
 
 
การปามีด
 
มันคือสิ่งที่ถูกเรียกในสถานการณ์ปกติ แต่สิ่งที่ไรลีย์ได้ทำไปนั้นคงเรียกได้ว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์
 
 
 
“ฉันว่าฉันปาไปที่หัวใจของเขานะ…”
 
 
 
มีดสั้นที่ไรลีย์ปาออกไปนั้นแฉลบกำแพง…
 
…สองครั้ง
 
เขาคำนวณมุมสำหรับการปาไว้แล้ว ดังนั้นจึงมีเพียงส่วนด้ามจับเท่านั้นที่จะกระแทกผนัง
 
หลังจากนั้นมันก็พุ่งเข้าเป้าหมาย แต่มันไม่ใช่ส่วนที่เขาเล็งไว้ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ไรลีย์ไม่พอใจในผลลัพธ์
 
 
 
“ฉันคาดหวังมากเกินไปรึเปล่านะ?”
 
 
 
การปามีดนั้นเป็นทักษะที่เขาใช้บ่อยที่สุดในชีวิตที่แล้ว
 
แม้ว่าเขาจะได้รับพรสวรรค์แห่งดาบ แต่เขากลับไม่มีพรสวรรค์ในทักษะการต่อสู้ระยะไกลอย่างการยิงธนูหรือเวทมนตร์เลย
 
ดังนั้นมันจึงเป็นหนึ่งในทักษะที่เขาคาดหวัง
 
 
 
“ร่างกายนี้ต่างจากเมื่อก่อน และยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งต่าง”
 
 
 
ไรลีย์กำและแบมือสลับกันไปเรื่อยๆ ขณะพูดกับตัวเอง
 
ถ้าคนทั่วไปได้ยินสิ่งที่เขาพูด พวกเขาคงกลายเป็นคนบ้าแน่นอน
 
มันคงมีการ ‘ปาเพื่อทักทาย’ อีกครั้งถ้าเขาพลาด แม้ระยะห่างระหว่างศัตรูกับเขาจะห่างกันมากขนาดไหน
 
เขาก็มั่นใจว่าเขาไม่มีวันปาโดนเอียนที่กำลังต่อสู้อยู่และมันจะโดนชายสวมผ้าคลุมแน่นอน
 
เขามั่นใจเพราะได้รับการช่วยเหลือจากทักษะและประสบการณ์
 
แม้ทั้งหมดจะเป็นของตัวเขาในชีวิตที่แล้วก็ตาม
 
 
 
“ก็นะ อย่างน้อยมันก็เป็นมีดสั้นเหมือนกันล่ะนะ”
 
 
 
ไรลีย์มองไปยังพื้นเบื้องล่างของเขา
 
เจ้าของมีดสั้นคนก่อนและสหายของเขาทั้งหมดกำลังนอนอ้าปากค้างอยู่บนพื้น
 
พวกเขาทั้งหมดนั้นตายแล้ว
 
 
 
‘อุ๊บ คิดเรื่องไร้สาระมากไปหน่อยแฮะ’
 
 
 
ไรลีย์ถูร้องเท้าบนพรมเพื่อเช็ดคราบเลือดโดยตระหนักว่าเอียนอาจมาหาเขาได้ทุกเวลาหากเขายังยืนขี้เกียจอยู่เช่นนี้
 
มันคือการกำจัดหลักฐาน
 
หากคนในคฤหาสน์เห็นไรลีย์ยืนอยู่บนกองศพหรือพบหลักฐานว่าเขาเป็นคนลงมือสังหาร ชีวิตอันสงบสุขของเขาจะจบลงในทันที
 
มันไม่ใช่สิ่งที่เขาหวังไว้
 
 
 
“อะแฮ่มๆ !”
 
 
 
ไรลีย์กระแอมออกมาเพื่อลบบรรยากาศและออกจากพื้นที่อย่างรวดเร็ว
 
 
 
———————————————————–
 
 
 
“…หืม? เอียน?”
 
 
 
“น-นายน้อยครับ!”
 
 
 
ในตอนนี้ เอียนจึงได้รู้ว่าทำไมเขาถึงได้มั่นใจอยู่
 
ต้องขอบคุณเด็กชายผู้กำลังเดินผ่านมุมๆ หนึ่งในคฤหาสน์
 
เขารู้สึกยินดีมากที่ได้พบกับเจ้านายผู้เคยทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด
 
 
 
“มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ? นายเหงื่อออกนิดหน่อยนะ”
 
 
 
“นายน้อยครับ…”
 
 
 
“อะไร? นายวิ่งมางั้นเหรอ?”
 
 
 
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
 
 
 
ไรลีย์ถามด้วยรอยยิ้มอันสดใส เอียนส่ายหัวพร้อมกับน้ำตาในดวงตาของเขา
 
ไรลีย์เอียงหัวตอบสนองต่อใบหน้าของชายชราที่เพิ่งรอดชีวิตมา
 
เขาทำตัวราวกับไม่รู้เรื่องอะไรแม้แต่นิดเดียว
 
 
 
“…?”
 
 
 
“ท่านไปที่ไหนมาครับ? ก่อนหน้านี้ท่านอยู่ที่สวนไม่ใช่เหรอครับ?”
 
 
 
“หืม? เอ่อ คือ…”
 
 
 
ไรลีย์สะดุดเพราะคำถามที่ไม่คาดคิด แต่เอียนไม่ได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย
 
 
 
“ฉันไปห้องน้ำมาน่ะ ทำไมเหรอ? มีอะไรเกินขึ้นงั้นเหรอ?”
 
 
 
ไรลีย์ถามราวกับกังวลเรื่องเอียนผู้มีเหงื่อเต็มใบหน้า
 
เอียนมองหน้าไรลีย์อย่างจริงจังพร้อมตอบกลับไป
 
 
 
“มีนักฆ่าบุกรุกเข้ามาในคฤหาสน์ครับ”
 
 
 
“นักฆ่างั้นเหรอ?”
 
 
 
เอียนพยักหน้าให้กับไรลีย์ที่กำลังแปลกใจ
 
 
 
“ครับ มันต้องเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แน่ครับ”
 
 
 
มันต้องเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน
 
การพบศพของนักฆ่าต้องเป็นเหตุผลที่พวกเขามายังคฤหาสน์หลังนี้
 
 
 
“สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วครับ ในตอนนี้การอยู่คนเดียวอาจเป็นอันตรายได้ครับ”
 
 
 
“นี่… ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”
 
 
 
“ผมจริงจังครับ”
 
 
 
ไรลีย์เริ่มมองไปรอบๆ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน
 
คฤหาสน์ดูเหมือนจะเงียบเกินไป แต่มีบางครั้งที่ได้ยินเสียงดาบปะทะกันดังมาจากระยะไกล
 
มันเป็นหลักฐานว่าสิ่งที่เอียนพูดนั้นเป็นความจริง
 
 
 
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่…”
 
 
 
ไรลีย์กลืนคำพูดลงไป เขาหันหัวอย่างรวดเร็วและถามเอียน
 
 
 
“เอียนแล้วท่านแม่ล่ะ? ท่านปลอดภัยดีหรือเปล่า?”
 
 
 
มันเป็นสิ่งแรกที่เขากังวล
 
แม้ข่าวลือที่กล่าวว่าเขาขี้เกียจจะกระจายออกไป แต่ความรักที่เขามีต่อแม่นั้นไม่เป็นสองรองใคร
 
ใบหน้าของเอียนช่วยผ่อนคลายความกังวลของเด็กชาย
 
 
 
“เซร่ากำลังปกป้องท่านหญิงอยู่ครับ ไม่กังวลหรอกครับเพราะเธอค่อนข้างแข็งแกร่งเลยทีเดียว”
 
 
 
“งั้นเหรอ? เฮ้อ ดีแล้วล่ะ”
 
 
 
ไรลีย์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
 
 
 
“ในตอนนี้เราควรกลับไปรวมตัวกับเซร่านะครับ”
 
 
 
เอียนกล่าวหลังจากสังเกตโถงทางเดิน
 
ความกระหายเลือดในคฤหาสน์เริ่มหนาขึ้น
 
มีแนวโน้มว่าสไตน์จะเข้าร่วมการต่อสู้แล้ว
 
ทั้งไรอันและลอยด์ก็สามารถใช้ดาบได้ดีแล้วด้วย
 
 
 
“ในตอนนี้เราเป็นกลุ่มที่อ่อนแอที่สุดในคฤหาสน์ครับ”
 
 
 
ไรลีย์นั้นอ่อนแอที่สุดในตระกูลไอเฟลเลต้า
 
แต่ว่า!
 
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องได้รับการคุ้มครอง
 
เพื่อปกป้องเมล็ดพันธุ์แห่งความสามารถที่ยังไม่งอกเงย
 
มันเป็นสิ่งหนึ่งที่เขาอยากเห็นด้วยตาทั้งสองข้างในตอนที่มันบานออกมา
 
ขณะที่เอียนยืนยันความตั้งใจของตัวเอง เขามองไปยังไรลีย์ด้วยความอ่อนโยน
 
 
 
“ผมจะนำหน้าเองครับ อยู่ข้างหลังผมให้ตลอดนะครับเพราะผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
 
 
 
เมื่อเอียนกำลังจะเคลื่อนที่พร้อมกับดาบของเขา ไรลีย์ก็ยกมือเพื่อหยุดเขา
 
 
 
“ตอนนี้ฉันกำลังนึกถึงมันอยู่… ฉันเห็นบางสิ่งแปลกๆ ในห้องน้ำด้วยน่ะ”
 
 
 
“บางสิ่งแปลกๆ ?”
 
 
 
“บางทีมันอาจเกี่ยวข้องกับผู้บุกรุกในคฤหาสน์ก็ได้นะ”
 
 
 
เอียนเริ่มสนใจหลังจากได้ยินสิ่งที่เด็กชายกล่าวออกมา
 
เอียนคอยดูแลไรลีย์ตั้งแต่เขายังเป็นทารก
 
บางที่เขาอาจชี้ไปยังบางสิ่งที่พิเศษก็เป็นได้ เหมือนกับการเล่น ‘ซ่อนหา’ ของเขาในอดีต
 
ความคิดเหล่านั้นไหลเข้ามาในจิตใจเขา
 
 
 
“ฉันเอามันมาด้วยน่ะ”
 
 
 
มือของไรลีย์ขยับไปยังประเป๋ากางเกงข้างซ้ายของเขา
 
สิ่งที่เด็กชายพบคืออะไรกันนะ?
 
ขณะที่เอียนพยายามเดาว่าสิ่งที่เขาพบคืออะไร
 
 
 
“…นายน้อยครับนี่มัน…?!”
 
 
 
คิ้วของเอียนกระตุกเมื่อได้เห็นวัตถุชิ้นนั้น