I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

The Lazy Swordmaster ตอนที่ 10 – เรื่องยุ่งในบ้าน(2)

| The Lazy Swordmaster | 1130 | 2338 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

ผ่านไปกี่นาทีแล้วนะ?

1 นาที?

3 นาทีงั้นเหรอ?

บางทีอาจจะผ่านไป 10 นาทีแล้วก็ได้

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนการต่อสู้จะไม่มีทางจบสิ้นเลยแม้แต่น้อย

 

‘เวรเอ๊ย ไอเวรเอ๊ย!’

 

เส้นเลือดที่ปรากฏขึ้นมาบนหน้าผากของเอียน และใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ

ร่างกายอันชราภาพของเขาได้มาถึงขีดจำกัดจากการต่อสู้อย่างรุนแรงเป็นเวลานานแล้ว

 

‘ฉันจะมัวเสียเวลาไม่ได้อีกแล้ว!’

 

มันก็เพื่อความปลอดภัยของไรลีย์

เมื่อพิจารณาจากสภาพเขาแล้ว หากปล่อยให้การต่อสู้ยืดเยื้อ มันจะเป็นอันตรายต่อตัวเขาเอง

 

‘การฟันครั้งต่อไป… ฉันจะจบเรื่องนี้ด้วยการฟันในครั้งต่อไป’

 

เอียนจับดาบอย่างแน่นหนา

เขากำลังเตรียมพร้อมกับการเสี่ยงอันตราย

หากเขาแพ้ มันอาจเสี่ยงถึงชีวิตของเขาได้ แต่มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

 

‘หากไม่เสี่ยง ก็ไม่ได้ผลตอบแทน!’

 

เอียนมุ่งความสนใจไปที่เขา และถีบตัวไปข้างหน้าด้วยท่าทางที่ต่างจากก่อนหน้านี้

ชายสวมผ้าคลุมสังเกตเห็นความสิ้นหวังของเอียน และตอบโต้โดยไม่ลังเล

 

“ปึก!?”

 

ในท้ายสุด การตัดสินใจของเอียนกลายเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด

ศัตรูได้คาดการณ์ถึงการเคลื่อนไหวนั้นก่อนแล้ว

ดาบของเอียนฟันโดนเพียงความว่างเปล่า ชายสวมผ้าคลุมเคลื่อนผ่านการป้องกันของเขาและโจมตีจากด้านหลัง

 

‘เวรเอ๊ย!’

 

นี่จะเป็นจุดจบของชีวิตเขางั้นเหรอ?

เหงื่อของเอียนหยดลงในอากาศ

ในจังหวะนั้น เอียนรู้สึกราวกับว่าโลกได้หยุดหมุน

บางทีมันอาจเป็นการย้อนกลับสินะ? สมองของเอียนยอมรับความตายที่กำลังจะมาถึง และเริ่มฉายภาพในอดีตของเขา

วันเวลาที่ทำงานในฐานะทหารรับจ้าง…

เกษียณและทำงานในตระกูลไอเฟลเลต้า…

ได้พบกับไรลีย์

มันเป็นชีวิตที่เต็มไปด้วยอันตรายและความตื่นเต้น

 

‘นายน้อย โปรดอภัยให้ผมด้วย…’

 

เอียนขอโทษเพราะเขากำลังตายก่อนจะได้ปกป้องไรลีย์

เอียนยอมแพ้ให้กับชีวิตของตนเองแล้ว

 

“…!”

 

ฟิ้วววว!

 

มีดสั้นเล่มหนึ่งบินมาจากทิศทางปริศนาและปักเข้าที่ไหล่ชายสวมผ้าคลุม

 

“อึ๊ก!?”

 

ชายสวมผ้าคลุมตกใจ

มีดสั้นเล่มนั้นเป็นของสหายเขา

มีคนทรยศงั้นเหรอ?

…แล้วใครกันล่ะ?

ก่อนจะคิดเรื่องนั้น… บุคคลที่สามที่เขามองไม่เห็นและตรวจจับไม่พบสามารถปามีดสั้นใส่เขาได้ยังไง?

มันเป็นสิ่งที่แม้แต่หัวหน้าของเขาก็ไม่สามารถทำได้

 

‘…เปิดช่องว่าง!’

 

เอียนไม่พลาดช่วงเวลาสั้นๆ นี้ ตาของเขาเปล่งประกายด้วยความหวัง

ในการต่อสู้ระหว่างผู้เชี่ยวชาญ การตัดสินใจที่ต่างกันเพียงเล็กน้อยก็สามารถตัดสินผลแพ้ชนะได้

ช่วงเวลานี้เปลี่ยนกระแสของการต่อสู้

 

“…อั๊ก!”

 

ทันใดนั้น

ดาบของเอียนได้ฟันเข้าที่คอของชายสวมผ้าคลุม

ชายสวมผ้าคุมกุมคอตัวเอง

เลือดไหลผ่านนิ้วของเขา และเขาก็คุกเข่าลง

จากนั้นเขาก็เสียชีวิตแล้วล้มลงบนพื้น

 

“แฮ่ก ฟู่ๆ …”

 

เอียนผู้ซึ่งรอดจากความตายเริ่มควบคุมลมหายใจตัวเอง

เขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งที่สำคัญคือเป้าหมายของเขา

ในตอนนี้เขาไม่มีเวลามากพอที่จะคิดถึงการต่อสู้ที่ผ่านมา

 

“…นายน้อย!”

 

เอียนวิ่งผ่านโถงทางเดินไป เขาถูกผลักดันโดยความกังวลในตัวเจ้านายผู้ขี้เกียจของเขา

 

————————————————-

 

หืมมมมมม…

 

เสียงพึมพำดังมาจากโถงทางเดิน

ไรลีย์เป็นคนส่งเสียงนั้นออกมา

 

“แปลกจริง…”

 

ไรลีย์มองไปยังมือตัวเองที่เพิ่งปาบางสิ่งออกไปด้วยแรงทั้งหมดของเขา

ผลลัพธ์ไม่เหมือนที่เขาคาดไว้

 

“พลาดได้ยังไงกันน้า~ ?”

 

การปามีด

มันคือสิ่งที่ถูกเรียกในสถานการณ์ปกติ แต่สิ่งที่ไรลีย์ได้ทำไปนั้นคงเรียกได้ว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์

 

“ฉันว่าฉันปาไปที่หัวใจของเขานะ…”

 

มีดสั้นที่ไรลีย์ปาออกไปนั้นแฉลบกำแพง…

…สองครั้ง

เขาคำนวณมุมสำหรับการปาไว้แล้ว ดังนั้นจึงมีเพียงส่วนด้ามจับเท่านั้นที่จะกระแทกผนัง

หลังจากนั้นมันก็พุ่งเข้าเป้าหมาย แต่มันไม่ใช่ส่วนที่เขาเล็งไว้ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ไรลีย์ไม่พอใจในผลลัพธ์

 

“ฉันคาดหวังมากเกินไปรึเปล่านะ?”

 

การปามีดนั้นเป็นทักษะที่เขาใช้บ่อยที่สุดในชีวิตที่แล้ว

แม้ว่าเขาจะได้รับพรสวรรค์แห่งดาบ แต่เขากลับไม่มีพรสวรรค์ในทักษะการต่อสู้ระยะไกลอย่างการยิงธนูหรือเวทมนตร์เลย

ดังนั้นมันจึงเป็นหนึ่งในทักษะที่เขาคาดหวัง

 

“ร่างกายนี้ต่างจากเมื่อก่อน และยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งต่าง”

 

ไรลีย์กำและแบมือสลับกันไปเรื่อยๆ ขณะพูดกับตัวเอง

ถ้าคนทั่วไปได้ยินสิ่งที่เขาพูด พวกเขาคงกลายเป็นคนบ้าแน่นอน

มันคงมีการ ‘ปาเพื่อทักทาย’ อีกครั้งถ้าเขาพลาด แม้ระยะห่างระหว่างศัตรูกับเขาจะห่างกันมากขนาดไหน

เขาก็มั่นใจว่าเขาไม่มีวันปาโดนเอียนที่กำลังต่อสู้อยู่และมันจะโดนชายสวมผ้าคลุมแน่นอน

เขามั่นใจเพราะได้รับการช่วยเหลือจากทักษะและประสบการณ์

แม้ทั้งหมดจะเป็นของตัวเขาในชีวิตที่แล้วก็ตาม

 

“ก็นะ อย่างน้อยมันก็เป็นมีดสั้นเหมือนกันล่ะนะ”

 

ไรลีย์มองไปยังพื้นเบื้องล่างของเขา

เจ้าของมีดสั้นคนก่อนและสหายของเขาทั้งหมดกำลังนอนอ้าปากค้างอยู่บนพื้น

พวกเขาทั้งหมดนั้นตายแล้ว

 

‘อุ๊บ คิดเรื่องไร้สาระมากไปหน่อยแฮะ’

 

ไรลีย์ถูร้องเท้าบนพรมเพื่อเช็ดคราบเลือดโดยตระหนักว่าเอียนอาจมาหาเขาได้ทุกเวลาหากเขายังยืนขี้เกียจอยู่เช่นนี้

มันคือการกำจัดหลักฐาน

หากคนในคฤหาสน์เห็นไรลีย์ยืนอยู่บนกองศพหรือพบหลักฐานว่าเขาเป็นคนลงมือสังหาร ชีวิตอันสงบสุขของเขาจะจบลงในทันที

มันไม่ใช่สิ่งที่เขาหวังไว้

 

“อะแฮ่มๆ !”

 

ไรลีย์กระแอมออกมาเพื่อลบบรรยากาศและออกจากพื้นที่อย่างรวดเร็ว

 

———————————————————–

 

“…หืม? เอียน?”

 

“น-นายน้อยครับ!”

 

ในตอนนี้ เอียนจึงได้รู้ว่าทำไมเขาถึงได้มั่นใจอยู่

ต้องขอบคุณเด็กชายผู้กำลังเดินผ่านมุมๆ หนึ่งในคฤหาสน์

เขารู้สึกยินดีมากที่ได้พบกับเจ้านายผู้เคยทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด

 

“มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ? นายเหงื่อออกนิดหน่อยนะ”

 

“นายน้อยครับ…”

 

“อะไร? นายวิ่งมางั้นเหรอ?”

 

“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”

 

ไรลีย์ถามด้วยรอยยิ้มอันสดใส เอียนส่ายหัวพร้อมกับน้ำตาในดวงตาของเขา

ไรลีย์เอียงหัวตอบสนองต่อใบหน้าของชายชราที่เพิ่งรอดชีวิตมา

เขาทำตัวราวกับไม่รู้เรื่องอะไรแม้แต่นิดเดียว

 

“…?”

 

“ท่านไปที่ไหนมาครับ? ก่อนหน้านี้ท่านอยู่ที่สวนไม่ใช่เหรอครับ?”

 

“หืม? เอ่อ คือ…”

 

ไรลีย์สะดุดเพราะคำถามที่ไม่คาดคิด แต่เอียนไม่ได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย

 

“ฉันไปห้องน้ำมาน่ะ ทำไมเหรอ? มีอะไรเกินขึ้นงั้นเหรอ?”

 

ไรลีย์ถามราวกับกังวลเรื่องเอียนผู้มีเหงื่อเต็มใบหน้า

เอียนมองหน้าไรลีย์อย่างจริงจังพร้อมตอบกลับไป

 

“มีนักฆ่าบุกรุกเข้ามาในคฤหาสน์ครับ”

 

“นักฆ่างั้นเหรอ?”

 

เอียนพยักหน้าให้กับไรลีย์ที่กำลังแปลกใจ

 

“ครับ มันต้องเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้แน่ครับ”

 

มันต้องเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน

การพบศพของนักฆ่าต้องเป็นเหตุผลที่พวกเขามายังคฤหาสน์หลังนี้

 

“สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วครับ ในตอนนี้การอยู่คนเดียวอาจเป็นอันตรายได้ครับ”

 

“นี่… ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”

 

“ผมจริงจังครับ”

 

ไรลีย์เริ่มมองไปรอบๆ ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน

คฤหาสน์ดูเหมือนจะเงียบเกินไป แต่มีบางครั้งที่ได้ยินเสียงดาบปะทะกันดังมาจากระยะไกล

มันเป็นหลักฐานว่าสิ่งที่เอียนพูดนั้นเป็นความจริง

 

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่…”

 

ไรลีย์กลืนคำพูดลงไป เขาหันหัวอย่างรวดเร็วและถามเอียน

 

“เอียนแล้วท่านแม่ล่ะ? ท่านปลอดภัยดีหรือเปล่า?”

 

มันเป็นสิ่งแรกที่เขากังวล

แม้ข่าวลือที่กล่าวว่าเขาขี้เกียจจะกระจายออกไป แต่ความรักที่เขามีต่อแม่นั้นไม่เป็นสองรองใคร

ใบหน้าของเอียนช่วยผ่อนคลายความกังวลของเด็กชาย

 

“เซร่ากำลังปกป้องท่านหญิงอยู่ครับ ไม่กังวลหรอกครับเพราะเธอค่อนข้างแข็งแกร่งเลยทีเดียว”

 

“งั้นเหรอ? เฮ้อ ดีแล้วล่ะ”

 

ไรลีย์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

 

“ในตอนนี้เราควรกลับไปรวมตัวกับเซร่านะครับ”

 

เอียนกล่าวหลังจากสังเกตโถงทางเดิน

ความกระหายเลือดในคฤหาสน์เริ่มหนาขึ้น

มีแนวโน้มว่าสไตน์จะเข้าร่วมการต่อสู้แล้ว

ทั้งไรอันและลอยด์ก็สามารถใช้ดาบได้ดีแล้วด้วย

 

“ในตอนนี้เราเป็นกลุ่มที่อ่อนแอที่สุดในคฤหาสน์ครับ”

 

ไรลีย์นั้นอ่อนแอที่สุดในตระกูลไอเฟลเลต้า

แต่ว่า!

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องได้รับการคุ้มครอง

เพื่อปกป้องเมล็ดพันธุ์แห่งความสามารถที่ยังไม่งอกเงย

มันเป็นสิ่งหนึ่งที่เขาอยากเห็นด้วยตาทั้งสองข้างในตอนที่มันบานออกมา

ขณะที่เอียนยืนยันความตั้งใจของตัวเอง เขามองไปยังไรลีย์ด้วยความอ่อนโยน

 

“ผมจะนำหน้าเองครับ อยู่ข้างหลังผมให้ตลอดนะครับเพราะผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

 

เมื่อเอียนกำลังจะเคลื่อนที่พร้อมกับดาบของเขา ไรลีย์ก็ยกมือเพื่อหยุดเขา

 

“ตอนนี้ฉันกำลังนึกถึงมันอยู่… ฉันเห็นบางสิ่งแปลกๆ ในห้องน้ำด้วยน่ะ”

 

“บางสิ่งแปลกๆ ?”

 

“บางทีมันอาจเกี่ยวข้องกับผู้บุกรุกในคฤหาสน์ก็ได้นะ”

 

เอียนเริ่มสนใจหลังจากได้ยินสิ่งที่เด็กชายกล่าวออกมา

เอียนคอยดูแลไรลีย์ตั้งแต่เขายังเป็นทารก

บางที่เขาอาจชี้ไปยังบางสิ่งที่พิเศษก็เป็นได้ เหมือนกับการเล่น ‘ซ่อนหา’ ของเขาในอดีต

ความคิดเหล่านั้นไหลเข้ามาในจิตใจเขา

 

“ฉันเอามันมาด้วยน่ะ”

 

มือของไรลีย์ขยับไปยังประเป๋ากางเกงข้างซ้ายของเขา

สิ่งที่เด็กชายพบคืออะไรกันนะ?

ขณะที่เอียนพยายามเดาว่าสิ่งที่เขาพบคืออะไร

 

“…นายน้อยครับนี่มัน…?!”

 

คิ้วของเอียนกระตุกเมื่อได้เห็นวัตถุชิ้นนั้น

 

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments