ตอนที่แล้วตอนต่อไป
“ฟู่…”
ณ ที่แห่งหนึ่งภายในคฤหาสน์ ไรลีย์ถอนหายใจขณะพิงกำแพงในสถานที่ที่มืดสลัว
“ฉันให้คำแนะนำไปโดยไม่ตั้งใจสินะ”ระหว่างที่วิ่งหนีสไตน์ ไรลีย์ได้วิ่งชนเซร่าที่กำลังฝึกสู้ด้วยไม้กวาดอยู่ และได้ให้คำแนะนำเธอไปโดยไม่ตั้งใจ
“นี่ฉันจุ้นจ้านเกินไปหรือเปล่านะ?”
ในความเป็นจริงแล้ว มันเป็นคำสอนมากกว่าคำแนะนำ
ไรลีย์พูดด้วยน้ำเสียงเชิงถามว่า ‘ทำแบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?’ แก่เธอที่กำลังฝึกซ้อมขณะทำความสะอาด
มันไม่ใช่เรื่องตลก
คนที่ขี้เกียจ และไม่ชอบจับดาบจะมาสอนเธอเนี่ยนะ?มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด
“ชิ”
ไรลีย์ยังจำใบหน้าของเซร่าที่ว่างเปล่า หลังจากได้ยินทำสอนของตนได้
มันเป็นเรื่องน่าอาย
และหลังจากที่สอนเธอก็เอานิ้วขึ้นมาทาบปากแล้วพูดว่า ‘ชู่ววว’ เนี่ยนะ?“…อุ่ก!”
ด้วยความผิดพลาดของตน และความเขินอายที่ตามมา…
ไรลีย์ขยี้หัวตัวเองด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดง และไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี
ยังดีที่ไม่มีใครมาเห็นสภาพเขาในตอนนี้
ณ ตอนนี้ เขาอยู่ภายในหนึ่งในห้องลับของคฤหาสน์“เป็นเพราะความทรงจำในชีวิตที่แล้วของฉัน…”
ไรลีย์พึมพำออกมา
ความเครียดจากความทรงจำเก่า ๆ ที่ย้อนมานั้นส่งผลต่อเขามาก
คำแนะนำที่เขาให้แก่เซร่านั้นเป็นหนึ่งในนิสัยแย่ ๆ ของตัวเขาในชีวิตที่แล้ว
เขาจะพล่าม(เชิงสอน)ไม่หยุดเมื่อเห็นคนอื่นกวัดแกว่งดาบ“นั่นแหละคือเหตุผลที่ฉันพยายามที่จะไม่ไปที่ลานฝึกซ้อม…”
ในตระกูลไอเฟลเลต้านั้น สาวใช้ในคฤหาสน์จะฝึกซ้อม แม้จะมีเวลาว่างเพียงน้อยนิดก็ตาม
ในชีวิตก่อนหน้านี้ เขาได้ถูกอวยพร และได้รับดาบศักดิ์สิทธิ์มา
ด้วยการกวัดแกว่งดาบของเขาจนนับไม่ถ้วน ทำให้เขาประสบความสำเร็จในฐานะผู้กล้า
เขาไม่สามารถเมินเฉยต่อเหล่าผู้คนที่ทุ่มเทความพยายามอย่างหนักกับมันได้ดังนั้น…
เขาจึงพยายามที่จะไม่มอง หรือไม่เข้าไปยุ่งตั้งแต่เด็ก“แล้วในวันนี้มันก็ออกมา”
ครั้งนี้ความทรงจำในชีวิตที่แล้วของเขาชัดเจนกว่าปกติมาก
บางทีบทสนทนาระหว่างพ่อ และเขา จะทำให้ความทรงจำต่าง ๆ ผุดขึ้นมา
ขณะที่วิ่งอยู่ ไรลีย์ที่เห็นภาพในอดีตได้จบลงที่การให้คำแนะนำแก่เซร่า‘โอ๊ะ? น้อยน้อย? ท่านมาที่นี่ทำไมเหรอคะ?’
‘ทำไมไม่ลองใช้นิ้วดูล่ะ? ถ้าเธอเปลี่ยนมุมไปจับที่กลางดาบ การเคลื่อนไหวต่อไปของเธอจะราบรื่นกว่านะ’
‘อะไรนะคะ?’
‘นิ้วของเธอน่ะ ใช้มันหมุนดาบสิ’
‘…?’
‘อ๊ะ เปล่า… ไม่มีอะไร ‘โทษทีนะ ตอนนี้ฉันค่อนข้างยุ่งน่ะ ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรก็ได้’
‘…เวรเอ๊ย! เซร่า!!!’
‘คะ?! นายท่าน!?’
‘อึ่ก…’
‘ไรลีย์ จับตัวไรลีย์ไว้!’
‘น-นายน้อยเหรอคะ?’
ไรลีย์ปิดหน้าตัวเองพร้อมถอนหายใจ เมื่อจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เซร่าอาจไม่ใช่คนปากบาง แต่เธอยังคงเป็นสาวใช้
สาวใช้ที่ชื่นชอบเรื่องนินทา
ถ้าเธอพยายามพูดว่าเกิดอะไรขึ้นล่ะก็…
‘ถ้าอย่างนั้น ด้วยมือของฉันคู่นี้…’
เขาจะจบสถานการณ์โดยที่เขาจะ ‘ดูแล’ เซร่าด้วยตัวเอง
แบบส่วนตัว
ไรลีย์ถอนหายใจอีกครั้ง หลังจากอธิฐานไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนั้น‘เฮ้อ…’
เขาเอามือที่ปิดหน้าลง พร้อมกับหุบปากที่อ้าเพราะถอนหายใจ
และหลับตาลง
“…”
เมื่อยืดตัวขึ้น พลังคิของไรลีย์ก็แผ่ออกมา
ไม่กี่วินาทีต่อมา ไรลีย์ก็เริ่มหายใจเข้าลึก ๆ
มันไม่ใช่หนึ่งในสิ่งที่คนในตระกูลไอเฟลเลต้าต้องเรียนรู้ มันเป็นเทคนิคการควบคุมลมหายใจของเขาเอง
เขาได้เรียนรู้มันในชีวิตที่แล้ว และแก้ไขตามที่เขาเห็นว่าสมควร… มันเป็นเทคนิคการหายใจที่ไรลีย์สร้างขึ้นเอง
มานาอ่อน ๆ รอบตัวเขาค่อย ๆ ไหลมารวมกันที่ไรลีย์
มันเป็นการฟื้นตัวที่มีประสิทธิภาพ มันคล้ายกับการกินสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ตัวเขามานาที่มีความเข้มข้นสูงค่อย ๆ ไหลมารวมกัน ในขณะที่มานาที่สับสนถูกดันออกไป
นั่นเป็นเหตุผลหรือเปล่านะ?
พื้นที่อันมืดสลัวเริ่มสว่างขึ้นด้วยแสงที่ก่อตัวคล้ายกับหิ่งห้อย
มันคือมานา
ราวกับแปลกใจในการคงอยู่ของไรลีย์ มานาที่ลอยขึ้นมาเริ่มซึมซับเข้าสู่ร่างกายไรลีย์‘เอาล่ะ’
เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงมานาที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย…
ไรลีย์ลืมตาขึ้นเล็กน้อยและคิดกับตัวเอง
‘ฉันควรจะแอบฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างดีไหมนะ?’
การเล่น ‘ซ่อนหา’ ของไรลีย์ได้เริ่มขึ้นแล้ว
***
“นายน้อย!”
“นายน้อยไรลีย์!”
คฤหาสน์แห่งตระกูลไอเฟลเลต้าเริ่มวุ่นวายขึ้นอีกครั้ง
เมื่อวานเกิดขึ้นเพราะท่านหญิงโอไรลีย์ และตอนนี้ได้เกิดอีกเหตุการณ์หนึ่งต้องขอบคุณที่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่นัก เมื่อเทียบกับการที่ท่านหญิงโอแรลีย์ถูกขับไล่
“แฮ่ก แฮ่ก เขาไปที่ไหนกันนะ?”
สถานการณ์ในตอนนี้สามารถสรุปให้เหลือเพียงประโยคเดียวได้ว่า : ไรลีย์หายตัวไปอีกแล้ว
เขาเริ่มเล่น ‘ซ่อนหา’ แล้ว
มันเป็นเกมซ่อนหาที่ทุกคนในคฤหาสน์แห่งนี้รู้ดี
ทุกคนรู้ว่าหากเขาเริ่มซ่อนตัว บุตรชายคนที่สามจะไม่ปรากฏตัวออกมาจนกระทั่งหลายวันต่อมาดังนั้นทุกคนจึงคาดกว่าครั้งนี้ไม่น่าจะต่างจากครั้งก่อน ๆ
“เฮ้อ แล้วเราจะตามหานายน้อยเจอได้ยังไง ขนาดนายท่านสไตน์ยังหาไม่เจอเลย?”
เซร่าวางคางไว้บนปลายด้ามไม้กวาด
เธอโดนท่านสไตน์ด่า
มีโอกาสที่จะจับไรลีย์ก่อนที่เขาจะหายตัวไป แต่เธอไม่สามารถจับเข้าได้
“เป็นเพราะนายน้อยพูดอะไรแปลก ๆ ออกมานั่นแหละ…”
ขณะที่เซร่าอายจากการถูกพบว่าเธอฝึกการต่อสู้ในขณะทำความสาด ไรลีย์ได้พูดอะไรแปลก ๆ ออกมา
เขาให้คำแนะนำแก่เธอ ราวกับว่าเขาเป็นอาจารย์
‘ทำไมเธอไม่ลองใช้นิ้วดูล่ะ?’
นิ้วงั้นเหรอ?
เซร่ายกคางออกจากด้ามไม้กวาด และมองที่นิ้วตัวเอง
เธอค่อย ๆ หันไปรอบ ๆ เมื่อนึกถึงคำสอนของไรลีย์“หืม…”
เซร่าหันไปมองไม้กวาดอีกด้ามหนึ่งที่พิงอยู่กับผนัง
เธอเป็นนักดาบหญิงผู้ใช้ดาบคู่ที่อาศัยความเร็ว และต่อสู้ด้วยมือทั้งสองข้าง
ดังนั้น…
เพื่อการฝึกระหว่างการทำความสะอาด เธอจึงมักจะพกไม้กวาดไว้สองด้ามเสมอ
แต่วันนี้ก็เช่นกัน
แม้ตอนนี้เธอจะถือไม้กวาดด้ามเดียวก็ตาม หากคุณนับไม้กวาดที่พิงอยู่กับผนังก็เท่ากับว่าเธอมีไม้กวาดสองด้าม
มันใช้สำหรับการฝึก
“เพียงครั้งเดียว…”
คำแนะนำจากนายน้อยของเธอ
แม้ว่ามันจะถูกปฏิเสธจากทุกคนในคฤหาสน์ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเอียนมักจะพูดว่า ‘นายน้อยของเราสุดยอดที่สุด! นายน้อยเจ๋งสุด!’
เธอสงสัยจริง ๆ
ว่าทำไมเอียนถึงได้ยกย่องนายน้อยผู้เกียจคร้านเช่นนั้น?
บางทีคำตอบอาจอยู่ในคำแนะนำที่เขามอบให้แก่เธอก็เป็นได้?
เมื่อเซร่าคิดเช่นนั้น เธอก็ไปหยิบไม้กวาดอีกด้ามหนึ่งราวกับโดนครอบงำ
“…ลองดูก็ไม่เสียหายนิเนอะ?”
เท้าทั้งสองข้างของเขาห่างกันหนึ่งช่วงไหล่
เพราะถูกสอนโดยตำราการฝึกวิชาดาบแห่งตระกูลไอเฟลเลต้าสำหรับคนใช้ เธอจะเหวี่ยงดาบ… ไม้กวาดโดยการเปลี่ยนมือราวกับกำลังร่ายรำ
มันเป็นการฝึกซ้อมที่เธอทำเป็นประจำ
เมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอได้เผชิญกับความยากลำบากในการเคลื่อนไหวจังหวะที่ 3
‘ตอนนี้แหละ!’
ในจุดที่เธอติดขัด
ตามที่ไรลีย์บอก เธอควงไม้กวาดด้วยนิ้วมือ แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้าง
“หือ?”
การเคลื่อนไหวของเธอนั้นเฉียบคมขึ้น
เธออ้าปากค้างเมื่อสามารถเปลี่ยนจากจังหวะที่ 3 ไปจังหวะที่ 4 ได้อย่างง่ายดาย
‘แต่ฉันติดอยู่ขั้นนี้นานแล้วนะ? แค่เปลี่ยนไปใช้นิ้วก็ง่ายขึ้นแล้วเหรอ?’
“เดี๋ยว อีกครั้งหนึ่ง…”
เธอกลับไปยืนท่าเดิม เพราะไม่เชื่อว่าเธอจะสามารถเชื่อมการเคลื่อนไหวได้ง่ายเช่นนั้น
นี่ใช่สิ่งที่คนอื่นเรียกกันว่า ‘ตระหนักรู้’ งั้นเหรอ?
เมื่อเซร่าเคลื่อนไหวอีกครั้งขณะกำลังจะพูด เธอก็ต้องกลืนคำของเธอลงไป
วิธีนี้ไม่ได้ถูกเขียนไว้บนตำราของตระกูลไอเฟลเลต้า
‘มันได้ผล? อะไรกัน? มันง่ายขนาดนี้เลยงั้นเหรอ!?’
วูบบบบ! วูบบบบ!
ไม้กวาดสองด้ามส่งเสียงออกมาเมื่อมันแหวกอากาศ
ทั้งหมดทีเธอทำก็คือใช้นิ้วเชื่อมการเคลื่อนไหวเท่านั้น
แต่มันต่างกัน
มันเรียบง่าย และเร็วกว่าเมื่อก่อน“…!”
จู่ ๆ เธอก็รู้สึกแปลก ๆ
เซร่ารู้สึกว่าความกลัวได้คลืบคลานมาบนหลังเธอ และส่ายหน้าขณะลดไม้กวาดลง
ในที่สุดเธอก็สามารถเข้าใจได้เล็กน้อย… ถึงความรู้สึกของพ่อบ้านชราผู้ซึ่งมักจะร้องเพลงสรรเสริญนายน้อยของตน
—————————————————————————————————————–