I-Here.info [ไอ้-เหี้ย ดอท อินโฟ]

The Lazy Swordmaster ตอนที่ 19 – ซ่อนหา(4)

| The Lazy Swordmaster | 1478 | 2338 วันที่แล้ว
ตอนที่แล้วตอนต่อไป

 

“ฟู่…”

 

ณ ที่แห่งหนึ่งภายในคฤหาสน์ ไรลีย์ถอนหายใจขณะพิงกำแพงในสถานที่ที่มืดสลัว

 
“ฉันให้คำแนะนำไปโดยไม่ตั้งใจสินะ”

ระหว่างที่วิ่งหนีสไตน์ ไรลีย์ได้วิ่งชนเซร่าที่กำลังฝึกสู้ด้วยไม้กวาดอยู่ และได้ให้คำแนะนำเธอไปโดยไม่ตั้งใจ

“นี่ฉันจุ้นจ้านเกินไปหรือเปล่านะ?”

 

ในความเป็นจริงแล้ว มันเป็นคำสอนมากกว่าคำแนะนำ

ไรลีย์พูดด้วยน้ำเสียงเชิงถามว่า ‘ทำแบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอ?’ แก่เธอที่กำลังฝึกซ้อมขณะทำความสะอาด

มันไม่ใช่เรื่องตลก
คนที่ขี้เกียจ และไม่ชอบจับดาบจะมาสอนเธอเนี่ยนะ?

มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด

“ชิ”

ไรลีย์ยังจำใบหน้าของเซร่าที่ว่างเปล่า หลังจากได้ยินทำสอนของตนได้
มันเป็นเรื่องน่าอาย
และหลังจากที่สอนเธอก็เอานิ้วขึ้นมาทาบปากแล้วพูดว่า ‘ชู่ววว’ เนี่ยนะ?

“…อุ่ก!”

ด้วยความผิดพลาดของตน และความเขินอายที่ตามมา…
ไรลีย์ขยี้หัวตัวเองด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดง และไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี

 

ยังดีที่ไม่มีใครมาเห็นสภาพเขาในตอนนี้
ณ ตอนนี้ เขาอยู่ภายในหนึ่งในห้องลับของคฤหาสน์

“เป็นเพราะความทรงจำในชีวิตที่แล้วของฉัน…”

ไรลีย์พึมพำออกมา
ความเครียดจากความทรงจำเก่า ๆ ที่ย้อนมานั้นส่งผลต่อเขามาก
คำแนะนำที่เขาให้แก่เซร่านั้นเป็นหนึ่งในนิสัยแย่ ๆ ของตัวเขาในชีวิตที่แล้ว
เขาจะพล่าม(เชิงสอน)ไม่หยุดเมื่อเห็นคนอื่นกวัดแกว่งดาบ

“นั่นแหละคือเหตุผลที่ฉันพยายามที่จะไม่ไปที่ลานฝึกซ้อม…”

ในตระกูลไอเฟลเลต้านั้น สาวใช้ในคฤหาสน์จะฝึกซ้อม แม้จะมีเวลาว่างเพียงน้อยนิดก็ตาม
ในชีวิตก่อนหน้านี้ เขาได้ถูกอวยพร และได้รับดาบศักดิ์สิทธิ์มา
ด้วยการกวัดแกว่งดาบของเขาจนนับไม่ถ้วน ทำให้เขาประสบความสำเร็จในฐานะผู้กล้า
เขาไม่สามารถเมินเฉยต่อเหล่าผู้คนที่ทุ่มเทความพยายามอย่างหนักกับมันได้

ดังนั้น…
เขาจึงพยายามที่จะไม่มอง หรือไม่เข้าไปยุ่งตั้งแต่เด็ก

“แล้วในวันนี้มันก็ออกมา”

ครั้งนี้ความทรงจำในชีวิตที่แล้วของเขาชัดเจนกว่าปกติมาก
บางทีบทสนทนาระหว่างพ่อ และเขา จะทำให้ความทรงจำต่าง ๆ ผุดขึ้นมา
ขณะที่วิ่งอยู่ ไรลีย์ที่เห็นภาพในอดีตได้จบลงที่การให้คำแนะนำแก่เซร่า

‘โอ๊ะ? น้อยน้อย? ท่านมาที่นี่ทำไมเหรอคะ?’

 

‘ทำไมไม่ลองใช้นิ้วดูล่ะ? ถ้าเธอเปลี่ยนมุมไปจับที่กลางดาบ การเคลื่อนไหวต่อไปของเธอจะราบรื่นกว่านะ’
 

‘อะไรนะคะ?’

‘นิ้วของเธอน่ะ ใช้มันหมุนดาบสิ’
 

‘…?’

‘อ๊ะ เปล่า… ไม่มีอะไร ‘โทษทีนะ ตอนนี้ฉันค่อนข้างยุ่งน่ะ ทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรก็ได้’

 

‘…เวรเอ๊ย! เซร่า!!!’

‘คะ?! นายท่าน!?’

‘อึ่ก…’

‘ไรลีย์ จับตัวไรลีย์ไว้!’

‘น-นายน้อยเหรอคะ?’

 

ไรลีย์ปิดหน้าตัวเองพร้อมถอนหายใจ เมื่อจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เซร่าอาจไม่ใช่คนปากบาง แต่เธอยังคงเป็นสาวใช้
สาวใช้ที่ชื่นชอบเรื่องนินทา
ถ้าเธอพยายามพูดว่าเกิดอะไรขึ้นล่ะก็…

 

‘ถ้าอย่างนั้น ด้วยมือของฉันคู่นี้…’

 

เขาจะจบสถานการณ์โดยที่เขาจะ ‘ดูแล’ เซร่าด้วยตัวเอง
แบบส่วนตัว
ไรลีย์ถอนหายใจอีกครั้ง หลังจากอธิฐานไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนั้น

‘เฮ้อ…’

เขาเอามือที่ปิดหน้าลง พร้อมกับหุบปากที่อ้าเพราะถอนหายใจ

 

และหลับตาลง

“…”

เมื่อยืดตัวขึ้น พลังคิของไรลีย์ก็แผ่ออกมา

ไม่กี่วินาทีต่อมา ไรลีย์ก็เริ่มหายใจเข้าลึก ๆ
มันไม่ใช่หนึ่งในสิ่งที่คนในตระกูลไอเฟลเลต้าต้องเรียนรู้ มันเป็นเทคนิคการควบคุมลมหายใจของเขาเอง
เขาได้เรียนรู้มันในชีวิตที่แล้ว และแก้ไขตามที่เขาเห็นว่าสมควร… มันเป็นเทคนิคการหายใจที่ไรลีย์สร้างขึ้นเอง
มานาอ่อน ๆ รอบตัวเขาค่อย ๆ ไหลมารวมกันที่ไรลีย์
มันเป็นการฟื้นตัวที่มีประสิทธิภาพ มันคล้ายกับการกินสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ตัวเขา

มานาที่มีความเข้มข้นสูงค่อย ๆ ไหลมารวมกัน ในขณะที่มานาที่สับสนถูกดันออกไป
นั่นเป็นเหตุผลหรือเปล่านะ?
พื้นที่อันมืดสลัวเริ่มสว่างขึ้นด้วยแสงที่ก่อตัวคล้ายกับหิ่งห้อย
มันคือมานา
ราวกับแปลกใจในการคงอยู่ของไรลีย์ มานาที่ลอยขึ้นมาเริ่มซึมซับเข้าสู่ร่างกายไรลีย์

‘เอาล่ะ’

 

เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงมานาที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย…

ไรลีย์ลืมตาขึ้นเล็กน้อยและคิดกับตัวเอง

‘ฉันควรจะแอบฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างดีไหมนะ?’

การเล่น ‘ซ่อนหา’ ของไรลีย์ได้เริ่มขึ้นแล้ว

***

“นายน้อย!”
 

“นายน้อยไรลีย์!”

 

คฤหาสน์แห่งตระกูลไอเฟลเลต้าเริ่มวุ่นวายขึ้นอีกครั้ง
เมื่อวานเกิดขึ้นเพราะท่านหญิงโอไรลีย์ และตอนนี้ได้เกิดอีกเหตุการณ์หนึ่ง

ต้องขอบคุณที่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่นัก เมื่อเทียบกับการที่ท่านหญิงโอแรลีย์ถูกขับไล่

 

“แฮ่ก แฮ่ก เขาไปที่ไหนกันนะ?”

 

สถานการณ์ในตอนนี้สามารถสรุปให้เหลือเพียงประโยคเดียวได้ว่า : ไรลีย์หายตัวไปอีกแล้ว
เขาเริ่มเล่น ‘ซ่อนหา’ แล้ว
มันเป็นเกมซ่อนหาที่ทุกคนในคฤหาสน์แห่งนี้รู้ดี
ทุกคนรู้ว่าหากเขาเริ่มซ่อนตัว บุตรชายคนที่สามจะไม่ปรากฏตัวออกมาจนกระทั่งหลายวันต่อมา

ดังนั้นทุกคนจึงคาดกว่าครั้งนี้ไม่น่าจะต่างจากครั้งก่อน ๆ
 

“เฮ้อ แล้วเราจะตามหานายน้อยเจอได้ยังไง ขนาดนายท่านสไตน์ยังหาไม่เจอเลย?”
 

เซร่าวางคางไว้บนปลายด้ามไม้กวาด

เธอโดนท่านสไตน์ด่า
มีโอกาสที่จะจับไรลีย์ก่อนที่เขาจะหายตัวไป แต่เธอไม่สามารถจับเข้าได้

 

“เป็นเพราะนายน้อยพูดอะไรแปลก ๆ ออกมานั่นแหละ…”
 

ขณะที่เซร่าอายจากการถูกพบว่าเธอฝึกการต่อสู้ในขณะทำความสาด ไรลีย์ได้พูดอะไรแปลก ๆ ออกมา
เขาให้คำแนะนำแก่เธอ ราวกับว่าเขาเป็นอาจารย์
 

‘ทำไมเธอไม่ลองใช้นิ้วดูล่ะ?’
 

นิ้วงั้นเหรอ?
เซร่ายกคางออกจากด้ามไม้กวาด และมองที่นิ้วตัวเอง
เธอค่อย ๆ หันไปรอบ ๆ เมื่อนึกถึงคำสอนของไรลีย์

“หืม…”

 

เซร่าหันไปมองไม้กวาดอีกด้ามหนึ่งที่พิงอยู่กับผนัง
เธอเป็นนักดาบหญิงผู้ใช้ดาบคู่ที่อาศัยความเร็ว และต่อสู้ด้วยมือทั้งสองข้าง
ดังนั้น…
เพื่อการฝึกระหว่างการทำความสะอาด เธอจึงมักจะพกไม้กวาดไว้สองด้ามเสมอ
แต่วันนี้ก็เช่นกัน
แม้ตอนนี้เธอจะถือไม้กวาดด้ามเดียวก็ตาม หากคุณนับไม้กวาดที่พิงอยู่กับผนังก็เท่ากับว่าเธอมีไม้กวาดสองด้าม
มันใช้สำหรับการฝึก
 

“เพียงครั้งเดียว…”
 

คำแนะนำจากนายน้อยของเธอ
แม้ว่ามันจะถูกปฏิเสธจากทุกคนในคฤหาสน์ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง

เอียนมักจะพูดว่า ‘นายน้อยของเราสุดยอดที่สุด! นายน้อยเจ๋งสุด!’
เธอสงสัยจริง ๆ
ว่าทำไมเอียนถึงได้ยกย่องนายน้อยผู้เกียจคร้านเช่นนั้น?
บางทีคำตอบอาจอยู่ในคำแนะนำที่เขามอบให้แก่เธอก็เป็นได้?
เมื่อเซร่าคิดเช่นนั้น เธอก็ไปหยิบไม้กวาดอีกด้ามหนึ่งราวกับโดนครอบงำ
 

“…ลองดูก็ไม่เสียหายนิเนอะ?”
 

เท้าทั้งสองข้างของเขาห่างกันหนึ่งช่วงไหล่
เพราะถูกสอนโดยตำราการฝึกวิชาดาบแห่งตระกูลไอเฟลเลต้าสำหรับคนใช้ เธอจะเหวี่ยงดาบ… ไม้กวาดโดยการเปลี่ยนมือราวกับกำลังร่ายรำ
มันเป็นการฝึกซ้อมที่เธอทำเป็นประจำ
เมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอได้เผชิญกับความยากลำบากในการเคลื่อนไหวจังหวะที่ 3
 

‘ตอนนี้แหละ!’
 

ในจุดที่เธอติดขัด

ตามที่ไรลีย์บอก เธอควงไม้กวาดด้วยนิ้วมือ แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้าง

 

“หือ?”
 

การเคลื่อนไหวของเธอนั้นเฉียบคมขึ้น
เธออ้าปากค้างเมื่อสามารถเปลี่ยนจากจังหวะที่ 3 ไปจังหวะที่ 4 ได้อย่างง่ายดาย
 

‘แต่ฉันติดอยู่ขั้นนี้นานแล้วนะ? แค่เปลี่ยนไปใช้นิ้วก็ง่ายขึ้นแล้วเหรอ?’
 

“เดี๋ยว อีกครั้งหนึ่ง…”
 

เธอกลับไปยืนท่าเดิม เพราะไม่เชื่อว่าเธอจะสามารถเชื่อมการเคลื่อนไหวได้ง่ายเช่นนั้น
นี่ใช่สิ่งที่คนอื่นเรียกกันว่า ‘ตระหนักรู้’ งั้นเหรอ?
เมื่อเซร่าเคลื่อนไหวอีกครั้งขณะกำลังจะพูด เธอก็ต้องกลืนคำของเธอลงไป
วิธีนี้ไม่ได้ถูกเขียนไว้บนตำราของตระกูลไอเฟลเลต้า

 

‘มันได้ผล? อะไรกัน? มันง่ายขนาดนี้เลยงั้นเหรอ!?’

วูบบบบ! วูบบบบ!

 

ไม้กวาดสองด้ามส่งเสียงออกมาเมื่อมันแหวกอากาศ
ทั้งหมดทีเธอทำก็คือใช้นิ้วเชื่อมการเคลื่อนไหวเท่านั้น
แต่มันต่างกัน
มันเรียบง่าย และเร็วกว่าเมื่อก่อน

“…!”

 

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกแปลก ๆ
เซร่ารู้สึกว่าความกลัวได้คลืบคลานมาบนหลังเธอ และส่ายหน้าขณะลดไม้กวาดลง
ในที่สุดเธอก็สามารถเข้าใจได้เล็กน้อย… ถึงความรู้สึกของพ่อบ้านชราผู้ซึ่งมักจะร้องเพลงสรรเสริญนายน้อยของตน

 

—————————————————————————————————————–

 

ตอนที่แล้วตอนต่อไป
comments