….
 
 
 
….
 
 
 
….
 
 
 
เย่ ซิงหยู่ สะดุ้งตกใจเล็กน้อยเขากำลังจะถามต้นตอของเสียงว่าเพราะอะไรถึงได้ห้ามเขาไว้  เขาในตอนนี้ลอยอยู่เหนือพื้นราว 30 เมตร  พร้อมๆกับที่มีเสียงของวัตถุบางอย่างพุ่งขึ้นมาบนท้องฟ้า  โซ่ตรวนสีดำจากพื้นและกำแพงก็ปรากฏขึ้นและพันธนาการตัว เย่ ซิงหยู่ ไว้แน่น…
 
 
 
“อั๊ค….”  เย่ ซิงหยู่ หายใจแรง  เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกายจนทะลุไปถึงจิตวิญญาณของเขาเลยทีเดียว  ราวกับว่ากระดูกทั้งหมดในร่างกายของเขาได้หักเป็นท่อนๆ  มันเจ็บปวดจนทำให้เขาไม่สามารรวบรวมพลังงานปราณหยวนได้อีกต่อไป  เขาตกลงมากระแทกที่พื้นด้านล่างอย่างรุนแรง
 
 
 
ต้องขอบคุณกล้ามเนื้อและกระดูกอันแข็งแกร่งของเขา   ถ้าไม่ใช่เพราะร่างกายของเขาได้รับการชำระล้างจนบริสุทธิ์แล้ว เขาคงกลายเป็นชิ้นเนื้อเละๆในตอนที่ตกกระแทกพื้นเป็นแน่  
 
 
 
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ…..” เสียงหัวเราะดังขึ้นมาจากลานข้างๆอย่างเต็มเสียงราวกับเสียงของฟ้าผ่า  เขาไม่ได้พยายามที่จะกลั้นหัวเราะต่อความโชคร้ายของ เย่ ซิงหยู่ เลยแม้แต่น้อย
 
 
 
เย่ ซิงหยู่ ลุกขึ้นยืนและถูไปที่หลังของเขา  นอกจากที่เขาจะตกใจและรู้สึกโกรธเคืองแล้ว  เขายังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ  กำแพงของลานนี้เต็มไปด้วยม่านพลังที่ป้องกันเสียงจากภายนอกไม่ให้ลอดเข้ามา  แต่ทว่าเขากลับได้ยินเสียงหัวเราะของคนๆนี้ได้อย่างชัดเจน  คนที่กำลังหัวเราะอยู่นั้นจะต้องเป็นคนที่มีความแข็งแกร่งมากเลยทีเดียว
 
 
 
ที่หัวของ เย่ ซิงหยู่ มีโซ่ตรวนที่กำลังสั่นอยู่เบาๆแล้วค่อยลอยหายออกไป  เย่ ซิงหยู่ สำรวจสิ่งนั้นอย่างละเอียดแล้วเขากลับพบว่าสิ่งที่เห็นอยู่นั้นมันไม่ใช่ ‘โซ่ตรวน’ เลย  มันคืออักขระโบราณสีดำที่มารวมตัวกันหนาแน่นจนกลายเป็นลำแสงสีดำ  มันดูเหมือนกับว่าเขาจะลอยตัวสูงไปจนทำให้อักขระเหล่านั้นทำงานขึ้นจนทำให้เขาตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง  มันเป็นประสบการณ์ที่ช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
 
 
 
“ให้ตายเถอะ  รอให้ข้าแข็งแกร่งมากกว่านี้ก่อน  ข้าจะทำลายอักขระพวกนี้ให้สิ้นซากเลย…โอ้ย โอ้ย ทำไมมันเจ็บขนาดนี้นะ”   เย่ ซิงหยู่ พูดออกมาด้วยความโกรธ
 
 
 
เสียงจากกำแพงอีกด้านหนึ่งดังขึ้นมาอีกครั้ง “ดีมากเจ้าเด็กน้อย  เจ้ากับข้านี่ช่างมีนิสัยที่คล้ายกันเสียจริง  เจ้าเป็นคนทะเยอทะยาน  ข้าชอบเจ้า”
 
 
 
เย่ ซิงหยู่ ยังคงหายใจถี่ด้วยความเจ็บปวด  และหลังจากที่เขาฟื้นจากอาการบาดเจ็บแล้วเขาก็เกิดความสงสัยขึ้น  เขาตะโกนเสียงดัง “เจ้าคนที่อยู่ด้านหลังกำแพงหน่ะ เจ้าเป็นใครกัน?  ทำไมเจ้าถึงหัวเราะกับความเจ็บปวดของข้าซะเสียงดังขนาดนั้น?”
 
 
 
ครั้งนี้ไม่มีเสียงตอบกลับ
 
 
 
เย่ ซิงหยู่ อึ้งไปและตะโกนเสียงดังถามขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
 
 
 
ก็ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับ
 
 
 
“บ้าจริง หรือว่าเขาจะหูหนวก?” เย่ ซิงหยู่ รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็คิดว่าคงไม่มีการพูดคุยอะไรกันต่อจากนี้แล้วเขาจึงไม่ได้ถามอะไรอีก  เขาเริ่มนั่งในท่าทำสมาธิเพื่อฟื้นฟูพลังงานปราณหยวนที่เขาได้ใช้ไปตอนที่พยายามจะลอยตัวและคอยควบคุมวัตถุต่างๆเมื่อซักครู่นี้
 
 
 
ในการทดลองเมื่อครู่นี้ เย่ ซิงหยู่ ได้ใช้พลังงานปราณหยวนจากจิตก่อเกิดในร่างกายของเขาไปมากกว่าหนึ่งในสี่ส่วน  มันกินพลังไปไม่น้อยเลยทีเดียว
 
 
 
แต่เพียงครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นพลังงานปราณหยวนทั้งหมดในร่างกายของเขาก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ  เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ  ในครั้งนี้มีบางอย่างที่เขาไม่คาดคิดได้เกิดขึ้น   ทันทีที่ระดับปราณหยวนของเขากลับสู่สภาวะที่เขาพอใจแล้ว เย่ ซิงหยู่ ก็รู้สึกถึงความร้อนที่เกิดขึ้นในจิตใจของเขา  โดยที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัวทะเลแห่งจิตของเขาก็ส่องแสงสีทองสว่างขึ้น  หนังสือสัมฤทธิ์เริ่มทำงานขึ้น  มีเสียงของนกดังก้องกังวานขึ้นราวกับว่าหนังสือเล่มนั้นมันมีชีวิต
 
 
 
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”  เย่ ซิงหยู่ ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
 
 
 
ในตอนนี้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหมอกจากจิตก่อเกิดที่อยู่ในตันเถียนของเขาเริ่มควบคุมไม่ได้  มันกระจายไปทั่วร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง  ในที่สุดมันก็เปลี่ยนเป็นไอร้อนและพุ่งเข้าที่ทะเลแห่งจิตวิญญาณของเขาและซึมเข้าไปในหนังสือสัมฤทธิ์เล่มนั้น
 
 
 
ทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เย่ ซิงหยู่ ไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย  
 
 
 
ภายในเวลาพริบตาเดียว  พลังงานจากจิตก่อเกิดจำนวนครึ่งหนึ่งก็ถูกหนังสือสัมฤทธิ์เล่มนั้นดูดกลืนเข้าไปและดูเหมือนว่ากระบวนการนี้มันจะเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ   ในขณะที่ เย่ ซิงหยู่ กำลังตกใจอยู่นั้น เขาก็พยายามที่จะหยุดพลังงานปราณหยวนเหล่านั้น  เขาหวังว่าพลังงานปราณหยวนจากจิตก่อเกิดของเขาจะหยุดไหลออกไปภายนอกเสียที   สำหรับผู้เชี่ยวชาญในขั้นจิตก่อเกิดแล้วนั้น  ปราณหยวนในจิตก่อเกิดของพวกเขาถือเป็นสิ่งเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง  ถ้ามันเหือดแห้งไปจนหมดสิ้นแล้วไม่เพียงแต่ผู้ฝึกยุทธ์จะไม่สามารถสร้างมันเพิ่มขึ้นมาได้อีกครั้งหนึ่ง  มันอาจจะทำให้ผู้ฝึกยุทธ์สูญเสียพื้นฐานของการบ่มเพาะพลังยุทธ์ทั้งหมดไปอีกด้วย
 
 
 
พลังในการดูดกลืนของหนังสือสัมฤทธิ์เล่มนั้นมันรุนแรงมาก  ไม่ว่า เย่ ซิงหยู่ จะพยายามขัดขืนเพียงใด  หรือแม้แต่การใช้ทักษะการเดินลมปราณไร้นามป้องกันการดูดกลืนมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย   ราวกับว่าจิตก่อเกิดที่อยู่ภายในจุดตันเถียนของเขากำลังจะกลายเป็นน้ำพุที่มีพลังงานปราณหยวนไหลทะลักออกมาแล้วพุ่งไปยังหนังสือสัมฤธิ์ที่อยู่ในทะเลแห่งจิตของเขาอย่างบ้าคลั่ง
 
 
 
ในเวลานี้ เย่ ซิงหยู่ ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย  เขาไม่สามารถแม้แต่จะขยับนิ้วของเขาได้
 
 
 
เวลาผ่านไปวินาทีแล้ววินาทีเล่า
 
 
 
ผ่านมาเกือบ 1 ชั่วโมงแล้ว  กระบวนการนี้ยังคงดำเนินต่อไป
 
 
 
1 ชั่วโมงต่อมา  เย่ ซิงหยู่ หน้าซีดหายใจติดขัด  จิตก่อเกิดที่เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการสร้างขึ้นได้ถูกดูดกลืนไปจนเหือดแห้งและกลับกลายเป็นทะเลทรายอีกครั้งหนึ่ง  บริเวณที่จิตก่อเกิดเคยตั้งอยู่นั้นหลงเหลือแต่เพียงหลุมลึกที่แห้งและแตกระแหงเท่านั้น…
 
 
 
เย่ ซิงหยู่ รู้สึกอ่อนแอและไร้ประสิทธิภาพอย่างที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน  เขาเหมือนกับคนแก่ที่ใช้ชีวิตมาเกือบทั้งชีวิตแล้ว  และกำลังจะเดินมาถึงจุดสิ้นสุดของถนนแห่งชีวิต  ไฟแห่งชีวิตของเขาในตอนนี้เหมือนเทียนที่ถูกจุดอยู่ท่ามกลางสายลมและพร้อมที่จะดับลงทุกเมื่อ
 
 
 
“ข้าเสร็จแล้ว  ข้าไม่รอดแล้ว  ครั้งนี้ข้าตายแน่… หนังสือสัมฤทธิ์เล่มนี้มันชั่วร้ายเกินไป  พลังงานปราณหยวนที่ข้าใช้ความพยายามอย่างมากในการเฝ้าบ่มเพาะกลับกลายเป็นพลังงานของหนังสือสัมฤทธิ์เล่มนั้นไปเสียแล้ว…”  เม็ดเหงื่อที่ใหญ่เกือบเท่าเมล็ดถั่วไหลลงมาบริเวณหน้าผากของ เย่ ซิงหยู่
 
 
 
เขาพยายามครุ่นคิดหาทางออกทุกทางเพื่อแก้ไขสิ่งที่ได้เกิดขึ้น  ภายในทะเลแห่งจิตของ เย่ ซิงหยู่  หนังสือสัมฤทธิ์ที่กำลังสั่นไหวอยู่นั้นได้หยุดนิ่งลงในที่สุด  มีแสงสีทองอ่อนๆสว่างขึ้น
 
 
 
ตัวหนังสือหน้าตาประหลาดมากมายปรากฏขึ้นบนปกอันราบเรียบของหนังสือสัมฤทธิ์เล่มนั้น  ตัวหนังสือเหล่านั้นมีสีแดงจางๆราวกับว่ามันถูกเขียนขึ้นด้วยเลือด
 
 
 
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้มันช่างประหลาดเหลือเกิน  ในเวลาต่อมาก็มีเรื่องผิดปกติบางอย่างเกิดขึ้นอีกครั้ง  แสงสีทองอ่อนๆได้หายเข้าไปในหนังสือสัมฤทธิ์ราวกับว่ามันได้ถูกดูดกลืนเข้าไปโดยวาฬยักษ์  ราวกับว่าหนังสือโบราณที่ไร้รอยต่อเล่มนี้ได้ถูกสายลมจากจิตก่อเกิดพัดผ่านเข้ามาอย่างไม่ทันคาดคิด  มันถูกเปิดออกอย่างช้าๆ…