ตอนที่แล้วตอนต่อไป.
.
.
สถานที่ที่มืดและอับชื้น
ผู้ชายหกคนและผู้หญิงคนหนึ่งที่โผล่เข้ามาในที่หลบภัยของพวกเขาและกำลังเถียงกันอยู่“ฉันบอกแกว่าวันนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีกับทางฝั่งซ้ายของโซเลียเลย และดู! ฉันพูดถูก! “
“เงียบไปเลย นังโง่”สถานที่ที่พวกเขามาถึง นั้นคือท่อระบายน้ำ
ท่อระบายน้ำที่ปล่อยน้ำเสียและหนูอาศัยอยู่“ไหนคุณบอกว่าเราจะได้รับเงินจากพวกขุนนางโง่เง่าพวกนั้นที่เข้ามาในเมืองหลวง แต่นี่คืออะไร?”
“พวกเราทำล้มเหลวงั้นหรอ? เราทำสำเร็จตั้งหลายครั้ง ทำไมแกต้องบ่นด้วย? “
“เพราะวันนี้เราไม่ได้อะไรเลยไง! “มีที่เดียวในโซเลียที่มีท่อระบายน้ำ
ด้านล่างของโซเลีย
ด้านล่างของโซเลีย เป็นสถานที่สำหรับคนที่โดนขับไล่ออกจากโซเลียมารวมตัวกันอยู่ ในคนเหล่านั้นมีคนตัดสินใจลงแข่งงานประลองดาบของเมืองหลวง
ขอทานเหล่านี้คิดแต่วิธีจะหารายได้จากเหล่าขุนนางนี้ได้อย่างไร?“ฉันต้องปลอมตัวเป็นสาวยากจนรอบตัวเต็มไปด้วยผู้ชายและมันเป็นสถานการณ์ที่ไม่ปกติแล้ว! ถ้าอย่างนั้น…พวกขุนนางโง่เง่าต้องก้าวออกมาแล้วพูดว่า ‘คุณทำอะไรกับผู้หญิงคนนี้!?’ แล้วฉันก็จะหลอกขุนนางที่กำลังเดินเข้ามาและรีบหนีไป!”
ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวโดดเด่นที่สุดในบรรดาคนที่ขอทานทั้งหมด เนื่องจากบทบาทของเธอคือ ‘เหยื่อ’ พลิกแพลงหลอกล่อให้เหมือนกับงู ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่ข้างเธอเดาะลิ้นขึ้นมา
“ เตาะ! ”
“โอ้? ทำไมแกต้องเดาะลิ้นด้วย? งานวันนี้ ถ้าเราคิดให้ดีพวกเราไม่ล้มเหลวหรือเพราะการแสดงของฮามิล? “
“เราล้มเหลวเพราะฉันงั้นหรอ? ไม่! ไม่ใช่แน่ๆ! “ขอทานที่เรียกตนเองว่าฮามิลถูกผู้หญิงคนนั้นตอกหน้า
“เบต้า ฉันจะทำยังไงกับสีหน้าของแกดี?”
“ห้ะ? “เมื่อเฮกิลโต้แย้ง เบต้าซึ่งเป็นเหยื่อของกลุ่มนี้แสดงใบหน้าของเธอเต็มไปความต้องการฆ่าและข่มขู่
“แกจะไม่หยุดใช่ไหม? ฉันจะเย็บปากของแก หนูโสโครก? “
“อะไรนะ?!” หนูยังงั้นหรอ? แกบ้าไปแล้วเหรอ? “เฮมิลยอมไม่ได้จึงสวนกลับไป
ส่วนที่เหลือขอทานพากันส่ายหัวของพวกเขาให้กับทั้งสองคนที่กำลังเถียงกัน
ดูเหมือนว่าพวกเขาเคยชินกับเรื่องพวกนี้เสียแล้ว“อย่างไรก็ตามถ้าเรายังเป็นแบบนี้ เราก็จะไม่สามารถทำตามกำหนดได้ ถ้างั้นเราอาจจะต้องใช้วิธีสกปรก เราจะต้องทำสำเร็จอย่างน้อยสักสองครั้งในวันพรุ่งนี้พวกแกใช่มั้ย? “
คนขอทานทั้งสองที่เพิ่งสงบลง ชี้ลงไปยังคนที่กำลังหมอบอยู่ในซอกมุม
“อือ ใช่แล้ว … การถูกปฏิเสธจากหอคอยเวทมนตร์ทำให้เราเจอปัญหามากมาย”
เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่หลังค่อมและนั่งอยู่
ผมของเธอเปียกเต็มไปด้วยน้ำที่ไหลออกมา
ผิวหน้าของเธอถูกทำลายด้วยสารเคมี
ในมือของเธอมีนิ้วหายไปประมาณสองนิ้ว ราวกับว่าพวกมันถูกตัดออกไป …
เป็นลักษณะของคนที่ดูแย่มาก ๆ ถ้ามีคนมาบอกว่าถูกสาปแช่งด้วยโชคร้ายทั้งหลาย ขอทานคนนี้คงเปรียบเสมือน ‘ไพ่โจ๊กเกอร์’ ที่ชั่วร้ายมากที่สุด“ขยะก็คือขยะ ดังนั้นเราต้องทำมันอย่างรวดเร็วก่อนวันนั้นจะมาถึง”
ถ้าเหยื่อที่พวกเขาล่อลวงด้วยการ “หลอกเข้ามาและรีบหนี” ใหญ่เกินกว่าที่จะใส่เข้าไปในปากของพวกเขาได้ …
เธอเป็นคนคุ้มกันที่อนุญาตให้พวกเขาและสามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มที่
คนที่นั่งอยู่ในมุมมืดมีลักษณะน่ากลัวเป็นอาวุธลับที่พวกเขาสามารถใช้เพื่อสังหารพวกขุนนางโง่เขลาที่พวกเขาหลอกได้“เฮ้… ถ้าเพียงเธอไม่ได้เป็นขยะจากหอคอยเวทมนตร์ เราจะได้ใช้เธอแทนเบต้าเป็นเหยื่อดีกว่า “
“อะไรนะ?!” ใครจะสนใจต่อผู้หญิงสารเลวนี่ที่ไม่สามารถสวมแหวนได้เพราะนิ้วของเธอมือที่หายไปกัน?
“ฮ่า ๆ จริงด้วย!”เหล่าขอทานมองไปที่ “เครื่องมือ” ของพวกเขาก่อนจะหัวเราะ
————————————————
“… โอ้ นายอยู่ที่นี่แล้วหรอ?”
โรงแรมที่ดีที่สุดใน โซเลียฝั่งซ้าย
ไรลีย์ซึ่งเดินกลับไปที่ห้องของเขาหลังจากเสร็จสิ้นการเดินทาง และเห็นเอียนนั่งอยู่บนเตียงนอนดื่มเบียร์น้ำตาลดำและส่งคำทักทาย“นายน้อย.…”
เอียนคนที่นั่งห่อไหล่อยู่หันกลับไปมองไรลีย์
ไม่มีแอลกอฮอล์ในเบียร์น้ำตาลดำจึงทำให้คนมึนเมาไม่ได้
ที่ใบหน้าของเอียนซึ่งถูกกระตุ้น ไหล่ของไรลีย์ยกขึ้น“ทำไมนายทำแบบนี้?”
ชายและหญิงต้องที่นอนออกจากกัน
เพราะพวกเขาเช่าห้องสอง ห้องในตอนนี้มีเพียงไรลีย์และเอียน
มันเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจ“… เอียน?”
เขากำลังจะถามเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ตอนเย็นงั้นหรอ?
หรือว่าเขาโกรธว่าพวกเขาทิ้งให้เขาไว้ข้างหลังตลอดทั้งวันและออกไปเล่นในโซเลียฝั่งซ้าย?” อาจจะ…”
ไรลีย์หวังว่าให้เป็นหนึ่งในสองคำถามนี้
“นายโกรธงั้นหรอ?”
“ไม่ครับ ท่านหมายถึงใครโกรธ? ทำไมผมต้องโกรธด้วยครับ? เพราะเหตุผลพวกนั้นหรอครับ “ถัดจากเตียงของเอียนมีราวแขวนเสื้อผ้า
ไรลี่ย์เดินไปหามันเพื่อแขวนเสื้อผ้าไว้ข้างนอกของเขา ทำให้เขาได้รู้ว่าบริเวณใกล้ ๆ เขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์‘อืม กลิ่นของแอลกอฮอล์ … เขาดื่มมางั้นหรอ’
“……”ไรลีย์ได้พบ “ตั๋วชมการประลองดาบ” ในกระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตของเอียนและมองไปที่เอียนอีกครั้ง
“จริงแล้ว … ผมอยากจะนำ ‘ตั๋วเข้าแข่งขัน’ มาให้ แต่ …แค่ก!”
พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่ เอียนนำเบียร์น้ำตาลดำเข้าปากของเขาอีกครั้ง
อึก! อึก!
ราวกับว่าลำคอของเขาไม่ได้รู้สึกแม้แต่ต่อย, เอียนดื่มที่เดียวเกินครึ่งแก้วในครั้งเดียวและร้องออกมา ‘ฟู่ว!’“นายเก่งแล้ว”
ถึงแม้ไรลีย์จะแสดงความยินดีกับเอียน แต่ท่าทางของเอียนยังเหมือนเดิม
แต่มันก็เปลี่ยนไปเหมือนกับว่าเขากำลังจะร้องไห้“… ท่านรู้ไหมเกิดอะไรขึ้นที่ปราสาทโซเลียวันนี้?”
ปราสาทโซเลีย
มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเอียนที่ไปที่นั่นเพื่อตั๋วคนดู“ฟังนะครับ ในช่วงบ่าย…!”
ไรลีย์ที่เหนื่อยจากการเที่ยวโซเลียฝั่งซ้ายไปเป็นเวลาครึ่งวันกำลังจะนอนลงบนเตียง แต่ถูกจับไหล่ไว้
“… เอ่อ..”
ในเวลาเดียวกันลมหายใจของเอียนโดนจมูกของไรลี่ย์
ราวกับว่าเขากำลังชวนให้นึกถึง สิ่งที่เขาจะเริ่มพูดอีกครั้งทัวร์นาเมนต์งานประลองดาบของเมืองหลวง ตั๋วคน-คนดู 4ใบครับ ‘
‘ขอโทษนะคะ ว่าแต่คุณมาจากที่ไหนคะ?’
‘ผมมาจากตระกูลไอเฟลเลตาร์ครับ’
‘ไอ-ไอเฟลเลตาร์? คุณมาจากไอเฟลเลตาร์จริงๆหรือคะ? ‘
“ครับ….. นี่เป็นจดหมายจากเคาท์และตราประทับของครอบครัวครับ ‘
‘ตั๋วผู้ชม … คุณแน่ใจหรือไม่ว่าคุณต้องการตั๋วผู้ชม?’
‘…..โปรดให้ตั๋วชมกับผม’“อ่า ใช่แล้ว นายทำได้ดีมาก”
ไรลีย์ตัดความรำลึกถึงเอียนและพยายามจะออกไป
“นายทำดีแล้ว แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ … “
“จริงๆแล้วผมรู้สึกอายมาก ๆ ว่ามันไม่ใช่ตั๋วแข่งขัน แต่เป็นตั๋วผู้ชม! ปัญหาคือ … นั่นยังไม่จบ! แค่ก ๆ!”
“ปล่อยให้ผมสักทีสิ … “ราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้เอียนจับเสื้อผ้าของไรลีย์และเริ่มสูดลมหายใจแล้วเริ่มคุยกันอีกครั้ง
“โอ้—! ใครเนี่ย ? เอียนไม่ใช่หรือน่ะ?”
“หืมม?”
‘ทหารรับจ้างเอียน!...ใช่มั้ย.. มันนานมากแล้วเหรอเนี่ย?
“ฮ่า ๆ !.. ดูเหมือนว่าคุณยังอยู่ดี ดูเหมือนว่ามันจะนานมากนึกว่าคุณจะตายไปแล้วซ่ะอีก? ว้าว … มันเหมือนกับว่าชื่อเสียงของพวกเราในฐานะทหารรับจ้างรู้สึกเหมือนเพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้เอง!”
“ฮ่า ๆ !.. คุณก็ด้วยหรอเนี่ย!ตอนนี้ คุณกำลังงานทำอะไรอยู่? ดูเหมือนเครื่องแต่งกายและเวลาของคุณ … คุณมางานประลองดาบด้วยใช่ไหม ไม่สิ ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้มาเพราะลูกชายของคุณมีปัญหากับการแข่งขันนะ … ‘
“….อ่า ปัจจุบันฉันทำงานเป็นพ่อบ้านในตระกูลไอเฟลเลตาร์ ฉันไม่ใช่ทหารรับจ้างแล้ว
‘ใช่ … คุณไม่ได้มีลักษณะเหมือนคนที่เลี้ยงดูเด็กได้นะ คุณไม่ได้สนใจเกี่ยวกับการบัญชาการอย่างอื่นดูหรอ จากจุดเริ่มต้นสงครามครั้งยิ่งใหญ่ทำให้คุณมีจิตเด็ดเดี่ยวมากขึ้น’
เป็นเรื่องน่าเสียใจ แต่ก็เป็นเหมือนการชดใช้บาปของฉันด้วย การตกหลุมรักใครบางคนและเลี้ยงดูลูก ฉันคงไม่เหมาะกับชีวิตแบบนั้น‘เราควรจะหยุดพูดถึงเรื่องที่ผ่าน ๆ มานะ เพื่อน … มันเป็นเรื่องน่าเศร้าในวันที่ดีๆแบบนี้ อย่างไรก็ตาม … ตระกูลไอเฟลเลตาร์งั้นหรอ? ฉันคิดว่าคุณคงจะอยู่ในปราสาทโซเลีย ในฐานะทหารรับจ้าง แต่พ่อบ้าน … ใช่ถ้าคุณเป็นพ่อบ้านของตระกูลไอเฟลเลตาร์จริง แล้วคุณรับใช้ใครอยู่หรอ?
“เอ๋!?”
‘ดาบแกร่ง ไรอัน? หรือ ดาบไว ลอยด์? ‘
‘….’
‘ไม่สิ อ้า—! แล้วคุณรับใช้ท่านเคาท์สไตน์แน่นอนอยู่แล้ว?’
‘…..’
‘มีอะไรเหรอ’
‘ … ขอโทษนะ ฉันเพิ่งจำได้ว่ามีเรื่องเร่งด่วน ดังนั้นฉันต้องไปแล้วล่ะ ‘
‘ไม่มีทาง … ไม่น่าใช่พวกเขาน่ะ?’
‘บ้าเอ้ย! เมื่อไหร่ตั๋วผู้ชมจะมาเนี่ย? มันนานมากแล้วนะ?’
‘ผู้ชม … ตั๋ว? อะไรนะ! อย่าหันไปหานะ เอียน!’ ตอนนี้ฉันกำลังคิดเรื่องที่ดิฉันได้ยินมาหลายปีมาแล้วว่าลูกคนที่สามที่เกิดในครอบครัวไอเฟลเลตาร์
‘…..!’
‘ชื่อว่า … อ่า! ไรลีย์! ฉายาของเขาคือ …อะไรกันเนี่ย?
‘นั่นคือ …’
‘ดาบขี้เกียจ? มันเป็นดาบขี้เกียจจริงๆหรอ? เพราะว่าเขาขี้เกียจ …ยังงั้นหรอ “‘หยุดก่อน…’
‘พอได้แล้ว ‘
การรำลึกถึงเอียนก็หยุดกะทันหัน
ไรลีย์ไม่ได้ขัดจังหวะมันเลยนะ“… ฮือ ๆ !!”
มันถูกขัดพราะเอียนเริ่มร้องไห้ออกมา
“ท่านอาจจะไม่รู้ว่าผมอาย! ต่อหน้าเพื่อนเก่าของผม! ความอัปยศทั้งหลาย! ใครจะมองไปที่คนที่เรียกว่าทหารรับจ้างด้วยแววตาที่น่าสงสาร! ฮือ ๆ ฮือ ๆ!”
มีคนเคยบอกว่าน้ำตาของชายแก่เปรียบเสมือนกับทะเล?
ไรลีย์ค่อยๆขยับตัวขึ้นราวกับว่าคำขอร้องของเอียนไม่ได้ส่งผลอะไร“เพราะท่านหญิงบอกว่าให้ผมเก็บความลับไว้ ผมไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับว่านายน้อยผู้ยิ่งใหญ่และมันเป็นความผิดของผม … ความผิดของผม! ฮือ ๆ!”
‘อ้า—!’ไรลีย์ถอนหายใจ ขณะที่เขานำใบหน้าของเขาไว้ในมือเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เขาหลับไป
**********************************