ตอนที่แล้วตอนต่อไปแย่ที่สุดเลยย.. นายน้อยไม่เห็นจำเป็นต้องแก้แค้นกลับถึงขนาดนี้เลยถ้าเขามีนิสัยแบบนี้.. ในตระกูลของท่าน’โกมอน’ เขาก็คงดูไม่ต่างจากประเภทคนแก่ใจร้ายหรอกทั้งๆที่ข้า ชอบท่าน’โกมอน’ ในรูปแบบที่ฉลาด และหลักแหลมมากกว่าแท้ๆเลยน้า..แต่ถ้าข้าคิดแบบนั้น..
ความทรงจำใหม่ๆของนายน้อยที่มีร่วมกันกับข้า ก็ตรงรสนิยมของข้าเหมือนกันน้าแล้วข้าก็อยากจะให้นายน้อยหันมาสนใจปัญหาต่างๆให้มากขึ้นแท้ๆปัญหาเรื่องของกิลด์ แล้วยังมีเรื่องของตลาดอีก..
นายน้อยรับรู้ถึงปัญหาพวกนั้น แต่กลับพยายามเมินเฉยต่อมันถ้าหากเขาสนใจปัญหาพวกนี้อีกสักนิด เรื่องต่างๆมันก็คงจะไม่เกิดขึ้น.. ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะการตัดสินใจอันรวดเร็วของข้าแล้วหล่ะก็
ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องมันจะลงเอยยังไงบ้างถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป มันคงจะไม่ดีแน่.. พวกเราจะปฏิรูปโลกใบนี้ไม่ได้ แล้วสุดท้าย ‘ทุกๆอย่างมันก็จะจบลงเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น’..
แถมข้าก็จะไม่มีโอกาสได้หยิบดาบคาตานะขึ้นมากวัดแกว่งอีกด้วย!ทั้งๆที่ข้า ได้ดาบที่มีลักษณะคล้ายๆกับดาบคาตานะมาจากพวกดวอร์ฟอาวุโสแล้วแท้ๆ.. เรียกดวอร์ฟอาวุโสมันก็ยาวไปหน่อยแฮะ..ข้าจะเรียกพวกเขาสั้นๆว่าเอลดวอร์ฟ*ละกัน
[ eldwarfs ครับ มันคือการเอาคำว่า elder(อาวุโส) มารวมกับคำว่า dwarfs(คนแคระ) จะให้แปลเป็นไทยก็ไม่รู้จะแปลว่าอะไร ขอทับศัพท์เลยละกันครับ ]
ส่วน ‘มิโอะ’ ก็แสดงพฤติกรรมงี่เง่าออกมาได้ดีทีเดียว.. เธอเป็น ‘คุณฮาชิเบะ*’ ชัดๆเลย ทำตัวประมาทยัง ไม่พอ สวมแต่เสื้อผ้าที่มีแต่ความงดงาม แต่เอามาใช้งานจริงไม่ได้อีก..
แต่ถึงแบบนั้นก็เถอะ เธอก็ไม่ใช่คนที่จะดูถูกเรื่องฝีมือได้แล้วตอนนี้.. ถ้าหากนายน้อยเริ่มจริงจังเมื่อไหร่ พวกเราจะได้เริ่มแผน ‘ปฏิบัติการณ์ปฏิรูปโลกยุคกลาง’ ได้อย่างราบรื่นแต่ตอนนี้ข้ากลับต้องมาเป็น ‘ยามเฝ้าของยามค่ำคืน’ เนี่ยนะ?
แถมยังต้องคอยปกปิดตัวตนของข้าอีกด้วยช่างโชคร้ายจริงๆ ที่คืนนี้ข้าจะต้องอดอาหาร.. แต่ว่าคืนนี้ น่าจะต้องเป็นคืนที่เกิดอะไรบางอย่างขึ้นแน่ๆถ้าหากข้าคิดแบบนั้น… หึๆ.. ข้ารู้สึกว่า ข้าควรจะขอบคุณนายน้อยสำหรับคำสั่งในครั้งนี้สินะยังไงก็ตาม..
ตอนนี้ ข้ายังอยู่ในขั้นตอนการค้นคว้าหาวิธีผลิตข้าวญี่ปุ่น แถมตอนนี้ ฝีมือการใช้ตะเกียบของข้า ยังไม่ถึงขั้นที่ข้าพอใจมากนัก.. ส่วนเรื่องของดาบคาตานะ ข้ายังคงค้นคว้ามันต่อไป
ดาบที่ข้ามีในตอนนี้ คือดาบที่ลอกแบบมาจากดาบคาตานะ มันถูกตีขึ้นมาในรูปแบบที่มีความคมเพียงด้านเดียวพื้นฐานของการสร้างดาบคาตานะ ยังอยู่ในขั้นตอนของการค้นคว้าอยู่ ดังนั้นมันก็ช่วยไม่ได้หรอก..
นายน้อยเคยเดินทางไปยังเมืองที่เรียกว่าเซกิพร้อมกับครอบครัวของเขา เพื่อเข้าร่วมเทศกาล ‘ฮาโมโนะ*’ แล้วก็ข้างคืนที่นั้นด้วย..
ข้าจะค้นคว้าความทรงจำช่วงนั้น เพื่อนำมาเป็นความรู้ให้กับสิ่งที่ข้าต้องการ
[ เทศกาลฮาโมโนะ(hamono) เป็นเทศกาลที่จัดขึ้นเพื่อจัดแสดงหรือขายมีดฮาโมโนะ (มีดทำครัว) ให้กับคนในท้องถิ่น หรือคนต่างจังหวัด (ผิดพลาดขออภัยนะครับ) ]
มันช่วยข้าได้มากจริงๆ ที่นายน้อยเป็นบุคคลที่มีความรู้เบ็ดเตล็ดมากมาย.. เขาดูเหมือนคนที่ชอบค้นคว้าสิ่งที่เขาให้ความสนใจ และการที่เขาค้นคว้าเรื่องต่างๆจากศูนย์นั้นก็เป็นประโยชน์กับข้ามากทีเดียว.. ขอขอบคุณจากใจเลยน้าในกระเป๋าเสื้อ ข้าพก ‘ตะเกียบ’ ไว้อยู่
แต่ข้ายังไม่เชี่ยวชาญพอที่จะใช้มันได้อย่างที่คิดเลย.. อาหารมื้อแรกของข้า ควรจะเป็นอาหารญี่ปุ่นจริงๆด้วย.. แล้วไม่วันใดก็วันหนึ่ง ข้าจะได้อวดฝีมือในการใช้ตะเกียบของข้า ที่สูสีกับฝืมือกับใช้ซ้อมและมีดเลยทีเดียว
ใช้ตะเกียบด้วยความเฉียบคมแล้วก็งดงาม!ข้าคิดว่า ข้าควรจะสอนให้พวกออร์คจำนวนหนึ่ง เชี่ยวชาญในด้านการทำอาหารญี่ปุ่น.. เพราะถ้าหากข้าอยากจะกินอาหารญี่ปุ่นเมื่อไหร่ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องไปขอให้นายน้อยทำให้ แต่ขอพวกออร์คแทน..
การจะขอให้นายน้อยทำอาหารให้ ก็เป็นอย่างที่คิดนั้นแหละ.. มันคงเป็นคำขอที่มากเกินไปสำหรับคนเป็นทาสอย่างข้า
ข้าเหลือบไปมองรถขนสินค้าเล็กน้อยข้างในรถ มีผลไม้ที่มาจากอะโซระ แต่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นผลไม้ชนิดเดียวกันกับผลไม้ในโลกของนายน้อย.. ดังนั้นพวกเราเลยให้นายน้อยเลือก ว่าผลไม้ชนิดใดบ้างที่กินได้และกินไม่ได้พวกมันทั้งหมดนั้นล้วนเต็มไปด้วยพลังงาน และมีบางชนิดที่อุดมไปด้วยความฉุมฉ่ำ.. รสชาติของมันก็อร่อยมากอีกด้วยสมกับเป็นผลไม้ที่อยู่รอด
จากสภาพอากาศอันโหดร้ายในโลกของนายน้อยจริงๆ.. ผลไม้แต่ละลูก ช่างเต็มไปด้วยพลังงานและดีต่อสุขภาพอย่างเห็นได้ชัดแต่ด้วยความอำเภอใจของข้า
ข้าเลยพยายามจะสร้างสิ่งที่ข้าได้ยินมาจากนายน้อย รวมไปถึงสิ่งที่ข้าเห็นจากข้างในความทรงจำของเขา.. แต่ตอนนี้ข้าก็ไม่ต่างจาก ‘เด็กที่พึ่งหัดคลาน’เพราะว่าพลังเวทย์มนต์ในอากาศนั้นแถบจะเป็นศูนย์ แล้วมันก็ไม่แสดงผลต่อการปล่อยพลังเวทย์ตามธรรมชาติอีกด้วย..
ตอนนี้ แค่สร้างสิ่งที่มีหน้าตาคล้ายกันได้ก็เต็มกลืนแล้วพวกเราได้นำผลไม้หลากหลายชนิดที่สุกแล้วมาด้วย แถมตอนนี้มันยังไม่มีผลไหนเลย ที่เริ่มที่จะเน่าอีกด้วย..พวกมันยังดูร่าเริงกันอยู่เลย
” อืม.. ข้าควรจะเริ่มเคลื่อนไหวดีไหมน้า? ” (โทโมเอะ)
หลังจากที่ยืนยันจำนวนของอีกฝ่ายแล้ว ข้าก็หันมาสังเกตุพฤติกรรมของพวกเขา.. ดูเหมือนว่าพวกเขาจำนวนหนึ่ง จะเริ่มเคลื่อนไหวเป็นระบบ ซึ่งทำให้ดูเหมือนว่า พวกเขามาจากองค์กรไหนสักองค์กรหนึ่งด้วยความเชี่ยวชาญของข้า ข้าสามารถมองเห็นรูปแบบการเคลื่อนไหวของพวกเขาได้..
แต่การเคลื่อนไหวของพวกเขาในคืนนี้มันดูหยาบมากพวกเขามีการประสานงานกันเล็กน้อยแต่ว่า ข้าคือมังกรชั้นสูง… สิ่งที่ชีวิตที่สามารถรับประกันความเก่งกาจได้..
แน่นอนว่าผู้ที่เคยมาท้าดวลข้านั้น ย่อมมีแต่สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในระดับสูงสุดเมื่อข้าคิดแบบนั้น.. โจรพวกนี้ อาจจะเก่งพอสมควรก็ได้ถ้าหากคิดแบบนั้นหล่ะก็…
ตอนนี้ข้าก็แค่ยินดีที่จะได้ต่อสู้ โดยใช้ดาบคาตานะของข้าในฐานะซามูไร มันก็เท่านั้น..ยังไงก็ตาม.. รูปร่างของข้าในตอนนี้ คือรูปร่างที่ข้า ‘ได้รับ’ มาจากการทำสนธิสัญญากับนายน้อยแต่มันก็ไม่ผิดหรอก ถ้าข้าจะเปรียบเทียบตัวข้าในตอนนี้ กับตัวข้าในอดีต..
ข้ามั่นใจมากเลยว่า พลังของข้านั้นเพิ่มขึ้นกว่าเมื่อก่อนนายน้อยต้องลำบาก ถึงขั้นไปขอให้พวกดวอร์ฟสร้างอุปกรณ์ที่สามารถปิดกั้นพลังของเขาไว้..
แต่ตัวข้านั้นกลับไม่ต้องใช้อะไรแบบนั้นเลยพอมาคิดดูแล้ว.. การเตรียมตัวสำหรับต่อสู้กับใครสักคนนั้น ถ้าหากขอนายน้อยมาเป็นคู่ซ้อมแล้วหล่ะก็คงจะไม่เหมาะแน่ๆ..มันคงจะดีกว่า ถ้าข้าไม่นับ ‘มิโอะ’ ด้วยเช่นกัน
ถ้าเรื่องต้องจบลงแบบนี้.. ข้าหล่ะ สงสารโจรพวกนี้จริงๆพวกเขาจะต้องกลายมาเป็นคู่ซ้อม ในการฝึก ‘การออมมือ’ ให้กับข้า…
มีสองคนกำลังคอยระวังหลัง.. ส่วนอีกสี่คนเข้ามาขโมยงั้นรึ?ข้าต้องขอบคุณพวกเขาจริงๆ..นายน้อยขอร้องข้าไว้ว่า ‘ห้ามฆ่าทุกคนทิ้ง’ พร้อมกับจ้องมาที่ข้าด้วยสายตาจริงจัง.. ถ้าหากการออมมือของข้า เกิดผิดพลาดขึ้นมาหล่ะก็.. ข้าก็ยังมีคนอีก 2 คนไว้ลองรับสินะพวกที่เข้ามาขโมยทั้งสี่คน..
สองในสี่คนนั้นเดินนำเข้ามาแล้วพวกเขาวางแผนจะปล้นรถขนสินค้าด้วยการแทรกซึมสินะ.. นี่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่จะลงมือแล้วสิ?ข้าเคลื่อนไหวไปกับความมืด โดยไม่มีเสียงแม้แต่น้อยข้าเดินอย่างเงียบๆ ไปยืนอยู่ข้างๆรถขนสินค้า โดยที่ถือดาบคาตานะไว้ในมือ
” เอาหล่ะๆ.. พวกนายมีธุระอะไรกับรถขนสินค้าของพวกเราเหรอ? ” (โทโมเอะ)
ข้าจะคุยกับพวกเขา ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรให้มากที่สุดพวกเขาทั้งหมดหยุดการเคลื่อนไหวพร้อมๆกัน แล้วขยับสายตาของพวกเขามาจ้องมองที่ข้า พร้อมๆกับความกระหายเลือดและความระมัดระวัง..
ข้าไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พวกเขาไม่สบายใจด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรของข้าหรอก.. แต่ว่า.. คิดไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมาสินะ?ดวงตาอสรพิษของข้ารุกวาว และจมดิ่งไปสู่ความตื่นเต้นของการต่อสู้.. พวกเขาเองก็จ้องมาที่ดวงตาของข้า ด้วยสายตาเกรี้ยวกราดเช่นกัน
” …. “
ไม่คิดจะพูดสินะ? ข้าเข้าใจว่าตอนนี้ พวกเขากำลังสื่อสารกันผ่านดวงตาของพวกเขาอยู่ดูเหมือนว่าตอนนี้ จะไม่เหลือพื้นที่สำหรับการเจรจาแล้วสินะ.. ข้าไม่มีปัญหาหรอก นี่มันคือสิ่งที่เรียกว่า ‘ไม่จำเป็นต้องถามแล้ว’ สินะ? พวกโรนิน*บ้าเอ๋ย!
[ โรนินคือ ซามูไรพเนจร ซึ่งไม่มีอาจารย์คอยฝึกสอน ]
ส่วนคนที่กำลังดูลาดเลาอยู่นั้น ดูเหมือนจะไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร..สองคนที่ยืนอยู่ใกล้กับรถขนสินค้านั้น มีอะไรบางอย่างที่สั้นแล้วก็แวววาว อยู่ในมือของพวกเขา.. ส่วนอีกสองคนที่อยู่ไกลออกไป ขว้างอะไรบางอย่างแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงมาใส่ข้า!
ข้าจับมีดเล่มนึงที่แทงเข้ามา อีกเล่มหนึ่งข้าก็หลบมัน.. ส่วนอะไรบางอย่างที่กำลังบินเข้ามา ข้าใช้ฝักดาบปัดออกไปเบา.. แถมยังช้า…พวกเขาอ่อนแอเกินกว่าจะเสียเวลาไปต่อรองด้วยซ้ำจากนั้นมีดเล่มที่ข้าหลบไปตอนแรกก็หมุนกลับมา พร้อมกับแทงเข้าใส่ตัวข้าอีกครั้ง..
มันถูกแทงเข้ามา ในองศาที่เหมือนกับกำลังร้องโหยหวนให้ข้าถีบมันกลับไปข้าตอบสนองความต้องการของมัน ข้าถีบใส่มันโดยไม่หวังพึ่งน้ำหนักจากตัว แต่อาศัยแค่ความเร็วเท่านั้น..
ข้าจะส่งมีดเล่มนี้กลับไปหามือของแก!ด้วยเสียงทื่อๆ.. ชายคนนั้นถูกส่งให้ลอยขึ้นไปบนอากาศข้าออมแรงแล้วนะ?! แต่ตอนนี้เขาคงจะเสียชีวิตไปแล้ว..
ตอนแรกข้าคิดว่า การจะใช้ดาบคาตานะฟันใส่พวกเขา มันคงจะไม่ดีแน่ๆ ข้าก็เลยไม่ได้ดึงมันออกมาจากฝัก.. แต่การลองใช้ในสถานการณ์จริง มันก็คงจะดีกว่าสินะ?
” ฮึบ! ” (โทโมเอะ)
มันคงจะไม่เป็นไร ถ้าข้าเล็งใส่แต่อาวุธของพวกเขา
” เหวอ!! “
ข้าพยายามจะลดระยะห่างของพวกเราลง ด้วยการก้าวไปข้างหน้า และขณะเดียวกัน ข้าก็เล็งไปที่คมของตัวมีด ซึ่งกำลังถูกถืออยู่ด้วยร่างของผู้ชายที่กำลังยืนแข็งไปทั้งตัว… แล้วข้าก็ฟันไปในแนวนอนเขาไม่ทันได้รู้สึกตัวเลย..
เขาคงจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าข้ากระโดดมาอยู่ข้างหลังเขา.. เขาคงจะกำลังคิดว่า อยู่ดีๆข้าก็หายไป นั้นคือเหตุผลที่ร่างกายของเขาอยู่ในสถานะที่แข็งไปทั้งตัวสินะ?
ไร้ฝีมือจริงๆเสียงของชายคนนั้น กลายเป็นเสียงแหลมขึ้นมาทันที.. เพราะตกใจที่เหยื่อของเขา เข้ามาใกล้ตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้มันเหมือนกับว่าเขาไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ ว่าข้าฟันเข้าไปที่มีดของเขา..
ประสิทธิภาพของร่างกายข้า ที่สอดคล้องกับอาวุธได้เป็นอย่างดีนั้น ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ.. เหล่าเอลดวอร์ฟ.. ข้าจะตั้งหน้าตั้งตารอพวกเขา ให้ถึงเวลาที่พวกเขาสามารถสร้างดาบคาตานะของจริงขึ้นมาให้ได้เลย คอยดู!
หึๆๆๆๆจากนั้น… ฉับ!หือ? นั้นเสียงอะไร?ตอนที่ข้ามองไปที่ต้นตอของเสียง…ชายคนที่ส่งเสียงร้องเมื่อกี้นี้.. ร่างท่อนบนของเขา ‘ถูกแบ่งออก’ณ กำแพงด้านหลังชายคนนั้น มีร่องรอยของการถูกตัด และร่างกว่าครึ่งของเขาก็ได้หายไปแล้วว้าว!
ไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะมีอานุภาพถึงขนาดนี้?!แต่แบบนี้ไม่ดีแน่! อีกสี่คนที่เหลือ คงจะพากันกลัวไปหมด แล้วสุดท้ายก็จะไม่เหลือใครสักคน เพราะพวกเขาจะพยายามหนีไปกันหมด!แล้วข้าก็จะอดสอบปากคำพวกเขา!!!
สองคนที่กำลังดูลาดเลา ตอนนี้ทิ้งระยะห่างไปมากพอสมควรแล้ว.. ถ้าหากเรื่องยังเป็นแบบนี้ต่อไป มันจะต้องกลายเป็นความกลหนยามค่ำคืนแน่ๆ!ข้าไม่มีทางเลือก
ตอนนี้จำเป็นต้องจับตัวสองคนที่อยู่ตรงหน้าข้าให้ได้ก่อน!ข้าเปลี่ยนไปถือดาบคาตานะกลับด้าน.. ข้าควรจะทำตามที่นายน้อยบอกแต่แรก แล้วใช้แค่สันดาบฟันใส่พวกเขาสินะ?
ตอนนี้พวกเขาทั้งสองหันหลังโดยไร้ความอัปยศ และกำลังพยายามหลบหนี.. หนึ่งในสองคนนั้นเป็นผู้หญิงสินะ? แต่ข้ามองไม่เห็นหน้าพวกเขา เพราะพวกเขานำผ้ามาปกปิดบริเวณใบหน้าอยู่ถ้าหากข้าจะจับตัวมาให้ได้สักคน มันคงจะดีกว่าถ้าหากข้าจะจับคนที่เป็นผู้หญิง..
ถ้าข้าทำแบบนั้น นายน้อยจะต้องดีใจเป็นแน่.. ข้ามองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าใครเป็นผู้หญิง จากขนาดหน้าอกหน่ะนะ.. เสื้อผ้าสีดำของเธอ มันเป็นสไตล์ที่ทำให้เธอไม่สบายตัวอะซะเลย
อืม… นายน้อยเอาแต่พูดว่า ผู้หญิงคนนั้นคนนี้สวยมากๆอยู่นั้นแหละ ทั้งๆที่พวกเขาดูไม่สวยในสายตาข้าเลยแท้ๆ.. บางทีอาจจะเป็นเพราะว่า นายน้อยกำลังกระหายผู้หญิงอยู่ก็เป็นได้ถึงแม้ว่าข้าจะพูดแบบนั้นก็เถอะ
แต่นายน้อยกลับไม่ได้ขอให้ข้ากับ ‘มิโอะ’ ปรนนิบัติเขาเลยแม้แต่น้อย.. นายน้อยช่างเป็นคนที่เต็มไปด้วยปริศนาจริงๆ
เดี๋ยวก่อนนะ?!ไม่ใช่ว่านายน้อยจะเรียกข้าว่า ผู้พิพากษาที่ชั่วร้ายอีกเหรอ ถ้าหากข้าจับตัวคนที่เป็นผู้หญิงไว้?!ไม่สิ.. ถ้าเป็นนายน้อย นี่จะต้องเป็นสิ่งที่เขาจะพูดแน่ๆ!
อึก~! ช่างเป็นกับดักที่แยบยลจริงๆ กับการใช้ความรู้สึกของข้าที่มีต่อนายน้อยเป็นตัวล่อสมกับเป็นนายน้อยจริงๆ!
หือ.. เดี๋ยวนะ.. ข้ารู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆอยู่…ช่างเถอะ อย่ามัวแต่คิดถึงเรื่องยุ่งยากอยู่เลย! ตอนนี้ ข้าควรจะปล่อยให้คนที่เป็นผู้หญิงหนีไป แล้วก็จับตัวอีกคนแทนสินะข้าใช้พละกำลังเล็กน้อย ผลักร่างออกจากพื้น..
มันแน่อยู่แล้ว ที่ความเร็วของพวกเรานั้นต่างกันมาก ฉะนั้น ถ้าหากข้าไล่ตามพวกเขาด้วยความเร็วเพียงเท่านี้หล่ะก็ ข้าน่าจะไล่ตามได้ทันข้าวิ่งไปยืนอยู่ข้างหน้าโจรเสื้อดำที่ไม่มีหน้าอก แล้วต่อยเข้าไปที่ท้อง บริเวณลิ้นปี่..
ส่วนอีกคนหนึ่งซึ่งหนีห่างออกไปพอสมควรแล้ว หันกลับมามองเล็กน้อย.. ข้าก็เลยแกล้งดึงดาบคาตานะออกมาโจรหญิงน่าจะจำเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้นกับเพื่อนของตัวเองเมื่อกี้นี้ได้อย่างแม่นยำ ดังนั้น..ด้วยปฏิกิริยาตื่นตกใจขั้นรุนแรง เธอได้วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วหึๆ..
ข้ามีทักษะใช่ย่อยนะเนี่ย!และตอนนี้.. ข้าก็แค่ไต่สวนชายผู้นี้ซะ!แล้วพวกเราก็จะได้เริ่มต้น.. ยุทธการค้นหาต้นต่อแห่งความชั่วร้าย!หึๆๆๆ นี่มันไปด้วยสวยเลยน้า!
———————————-
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากจริงๆครับไม่อยากเชื่อเลยว่า จะมีวันที่มีแฟนคลับถึง 1000 คน T_Tต้องขอขอบคุณมากจริงๆครับ ที่ให้ความสนใจเรื่องนี้ กับงานแปลของผมมันเป็นกำลังใจให้กับผมได้มากเลยละครับขอขอบคุณกำลังใจจากทุกๆคอนเมนท์ และจากทุกๆคนที่ติดตามเสมอมาครับ ^^
ที่มา: