ระหว่างที่ชั้นเดินเข้าไปที่สนามฝึก ชั้นเห็นคนสองคนกำลังประลองกันอยู่ไกลๆ
 
ดาบของพวกเขาเข้าปะทะกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วพวกเขาเองก็ไม่ได้ใช้ดาบปลอมด้วย
 
พวกเขาใช้ดาบที่เหมือนกับ ‘เสี่ยวเฮย์’ ซึ่งเป็นดาบแบบเรียบง่าย แล้วก็มีขนาดใหญ่มาก
 
หนึ่งในนั้นสวมชุดสีดำ รูปร่างของเขาดูสง่างาม ริมฝีปากของเขายิ้มแบบสุภาพ
 
แค่เพียงเขาตวัดดาบ การจู่โจมของขู่แข่งของเขาก็ไร้ผลทันที ซึ่งแน่นอนว่าเขาก็เอาชนะคู่แข่งได้อย่างง่ายดาย
 
ซึ่งชั้นเห็นเขาแล้วก็ไม่ต้องคิดอะไรมากเลย คนๆนั้นก็คือผู้ว่าจ้างของชั้นแน่ๆ
 
นั่นก็คือ ซีอีโอในตำนานของ บริษัทเทียนซี!!
 
‘หวางซิน’พาผมไปยืนอยู่ต่อหน้าของเขา แล้วตะโกนขึ้นมาว่า
 

 
“ผู้อำนวยการหลิน ผมพาคนที่ผมจะแนะนำให้มาแล้วครับ”
 
ชายผู้นั้นหยุดการตวัดดาบของเขา หันมาหาทางชั้นกับ’หวางซิน’แล้วก็ยิ้มให้
 

 
“หัวหน้าหวาง สุดท้ายท่านก็มาถึงจนได้ ไหนขอข้าดูคนที่ท่านแนะนำตัวมาโดยเฉพาะหน่อยสิ ท่านได้พูดเชิดชูเขาเอาไว้มากเลย ตอนนี้ช่วยแสดงความสามารถของเขาให้ข้าได้เห็นหน่อยจะได้หรือไม่?”
 
‘หวางซิน’ชี้มาที่ชั้นแล้วพูดว่า
 

 
“คนๆนี้คือคนที่ผมพูดถึงครับ หลี่เสี่ยวเหยา  เสี่ยวเหยา คนๆนี้คือซีอีโอของบริษัทเทียนซี ชื่อว่า หลินเทียนหนาน นายควรจะแนะนำตัวของนายให้กับเขานะ”
 
‘หลินเทียนหนาน’มองมาที่ชั้น แววตาดูไม่ปรากฏความรู้สึกใดๆ เขายื่นมือมาแล้วยิ้มให้ชั้นก่อนจะพูดว่า
 

 
“เจ้าหนู ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
 
ชั้นเองก็ยื่นมือไปจับกับเขาแล้วพูดว่า
 

 
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ”
 
โชคดีที่เขาไม่ได้ใช้กำลังอะไรในการจับมือ ไม่งั้นแล้วจะต้องมีการนองเลือดแน่ๆ
 
คนที่แต่งตัวชุดสีขาวข้างๆกับหลินเทียนหนานมองมาที่ชั้นแล้วยิ้มอย่างดูถูก ก่อนจะพูดว่า
 

 
“คนแบบหมอนี่มันจะทำอะไรกันได้?”
 
หัวหน้า’หวาง’ยิ้มก่อนจะตอบว่า
 

 
“ถ้าท่านทดสอบเขาแล้ว ท่านก็จะรู้เอง”
 
‘หลินเทียนหนาน’พูดว่า
 

 
“หลี่เสี่ยวเหยา คนๆนี้คือน้องชายคนที่ 3 ของฉัน หลินเฟิง เฮ้! น้อง 3 ทำไมเจ้าไม่ทดสอบความสามารถของหนุ่มคนนี้หน่อยล่ะ?”
 
‘หลินเฟิง’พยักหน้า เดินเข้ามาพร้อมกับดาบในมือของเขา
 

 
“นายรู้วิธีการใช้ปืนรึเปล่า?”
 
เขาถาม
 

 
“แน่นอนครับ ผมมีประสบการณ์ในการต่อสู้ทั้งระยะใกล้แล้วก็ระยะไกล”
 
 
“นายใช้ดาบได้รึเปล่า?”
 
เขาถาม
 

 
“ครับ ผมใช้ได้”
 
 
“ดี ถ้าอย่างนั้นมาดูฝีมือการใช้ดาบของเจ้าก็แล้วกัน”
 
หลังจากที่พูดแล้ว ‘หลินเฟิง’ก็ยกดาบของเขาขึ้นมา สายตาของเขาดูถูกชั้นอย่างมาก
 
บอดี้การ์ดสองคนยกบล็อกซีเมนต์ออกมาและบล็อกอันนั้นก็มีแผ่นเหล็กอยู่ด้วยเหมือนกัน แต่โชคดีที่มันเริ่มขึ้นสนิมแล้ว
 
‘หลินเฟิง’ยิ้มแล้วพูดว่า
 

 
“ต้องผ่ามันให้เป็นครึ่ง ในดาบเดียว ทำได้รึเปล่า?”
 
หลังจากที่เขาพูดแล้วเขาก็กวาดดาบของเขาลงมาทำให้เกิดเสียงดังขึ้น ซึ่งซีเมนต์ก็ได้แยกออกเป็นส่องท่อนแล้วก็ร่วงหล่นลงไปที่พื้น
 
‘หัวหน้าหวาง’ก็ชมเขาว่า
 

 
“ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม หลี่เสี่ยวเหยา ถึงตาของนายแล้ว”
 
ชั้นเดินเข้าไปด้วยท่าทีเฉยๆ รับดาบจาก’หลินเฟิง’ จากนั้นยิ้มให้เขาแล้วก็ฟาดดาบลงไปที่ซีเมนต์ก้อนนั้น เคล้ง ดาบของชั้นฟันซีเมนต์ขาดออกเป็นสองท่อน ‘หลินเฟิง’ดูท่าทางจะตกใจเล็กน้อยก่อนพูดมาว่า
 

 
“ดีมาก ถ้างั้นก็ไปขั้นตอนต่อไปได้เลย”
 
‘หลินเทียนหนาน’พูดออกมาว่า
 
“น้องสาม ไม่ต้องทดสอบอีกต่อไปแล้ว หลี่เสี่ยวเหยาเขาเก่งกว่าเจ้ามาก”
 

 
“หมายความว่ายังไงครับ พี่ใหญ่?”
 
‘หลินเฟิง’ดูงุนงง
 
‘หลินเทียนหนาน’เดินเข้ามา ชี้ไปที่ดาบแล้วพูดว่า
 

 
“น้องสาม ถึงแม้ว่าเจ้าจะฟันซีเมนต์ขาดเป็นสองท่อนก็จริง แต่ว่าดาบของเจ้านั้นบิ่นเล็กน้อย แต่ว่าดูดาบของหลี่เสี่ยวหยาสิ มันทำมาจากวัตถุดิบเดียวกัน แต่ว่าหลังจากที่เขาฟันขาดไปแล้ว ดาบยังไม่เสียหาย ทีนี้เจ้าเข้าใจถึงระดับความต่างของเขารึยังล่ะ?”
 
‘หลินเฟิง’ถึงกับตกตะลึง
 

 
“เป็นไปได้ยังไง?”
 
‘หลินเทียนหนาน’ยิ้มแล้วตอบกลับว่า
 

 
“นายใช้พละกำลังในการฟันเจ้านั่นให้ขาดสองท่อน แต่ว่าเขานั้นใช้พลังภายในในการฟัน ซึ่งการที่เขาฟันมันขาดเป็นสองท่อนนั้น ไม่ได้มาจากใบดาบของเขา แต่มาจากพลังภายในของเขายังไงล่ะ เข้าใจไหม?    เอาล่ะ เสี่ยวเหยา การที่นายได้รับคำแนะนำมาจาก หัวหน้าหวางแล้ว ชั้นก็ไม่จำเป็นต้องทดสอบความซื่อสัตย์แล้วก็อื่นๆอีกต่อไปแล้ว พรุ่งนี้ เธอจะได้ไปพบลูกสาวของชั้นที่มหาลัยหลิวหัว แล้วก็ให้ไปลงทะเบียนเรียนด้วยนะ แล้วแน่นอนว่าลูกสาวของฉันเรียนอยู่ปี 1 เจ้าก็ต้องเรียนปี 1 เหมือนกัน แล้วพรุ่งนี้บ่ายๆ พวกเราจะส่งคนพานายไปเข้ามหาลัยนี้เอง”
 
 
“มหาลัยหลิวหัว….เด็กปี 1”
 
เหมือนจิตใจของชั้นจะถูกทำให้เสียหาย
 

 
“คุณหลิน แต่ว่าผมอายุ 25 แล้วนะ ไม่คิดว่ามันจะเข้ากับฐานะของเด็กปี 1 หรือไงครับ?”
 
 
“ไม่ต้องห่วง ถึงแม้ว่าอายุของนายจะดูแก่ แต่นายก็มีใจเป็นเด็กได้เสมอใช่ไหมล่ะ”
 
 
“……”
 
ก็ต้องเป็นอย่างนั้นแหละนะ พวกเราก็ได้ออกมาจากสนามฝึกซ้อม ‘เสี่ยวเฮย์’ยังอยู่ในมือของชั้น
 
นั่งอยู่ในรถตำรวจ จู่ๆหัวหน้าหวางก็พูดออกมาว่า
 

 
“มหาลัยหลิวหัวเป็นมหาลัยชื่อดังเลยนะ ให้พูดตรงๆก็คือค่าเทอมแพงมากๆ ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนะ ค่าเทอมของนายนั้นแผนกของเราเป็นคนจ่ายให้ ดังนั้น ถ้านายสอบตกหมดทุกวิชาแล้วละก็ เตรียมตัวตายได้เลย”
 
ตอนนี้ชั้นรู้สึกเสียดายที่ตอบรับข้อเสนอนี้มา
 

 
“ไม่อยากมีชีวิตอีกต่อไปแล้ว………….”
 
 
“ไม่มีทางเลือกแล้วนะ ถ้านายผิดคำสัญญาแล้วละก็ ฉันจะจับนายขังคุกซัก 10 ปีแน่นอน”
 
เพราะว่านี่เป็นงานใหม่ ทำให้ผมยังรู้สึกไม่คุ้นเคย เงิน 1 หมื่นหยวนที่ชั้นได้รับมาจากหัวหน้า’หวาง’
 
ตอนนี้ยังอยู่ในมือชั้นอย่างปลอดภัย ตอนนี้ชั้นต้องหาอพาทร์เมนท์ที่อยู่ใกล้มหาลัยก่อน
 
อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดล่ะนะ ไว้ถ้าเจอแล้วก็ค่อยว่ากัน
 
ชั้นถือกระเป๋าของชั้นมาอยู่ด้านหน้าของมหาลัย พอดูจากไกลๆแล้ว บรรยากาศของมหาลัยนี้ก็ไม่เลวเลย
 
‘เสี่ยวเฮย์’ยังอยู่ในมือของชั้นอย่างดี ชั้นเดินดูรอบๆมหาลัยก่อนที่จะเดินไปหาที่พักแถวๆนั้น
 
ชั้นเดินรอบๆไปได้ซักพักก็เจอกับโฆษณาที่อยู่ที่เสาไฟฟ้าพอดี ชั้นจึงติดต่อไปที่นั่น
 
แล้วชั้นก็เดินไปเคาะประตูของอพาร์ทเมนท์นั่น รอได้ไม่นานก็มีผู้หญิงที่น้ำหนักน่าจะราวๆ 100 กิโลเดินเข้ามา
 
พร้อมใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะพูดว่า
 

 
“เธอมาหาห้องพักใช่ไหม เข้ามาสิ”
 
หลังจากเข้ามาแล้ว ชั้นก็ทึ่งมาก เพราะที่นั่นมี เมล่อนที่ปอกไว้เรียบร้อยแล้วอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
 
แต่ที่ทำให้รู้สึกไม่ดีหน่อยก็คือมันดันมีถุงยางใช้แล้วตกอยู่บนพื้นด้วยสิ น่ารังเกียจจริงๆ
 

 
“ที่นี่ตอนดึกเป็นยังไงบ้างครับ? หนวกหูไหม?”
 
ชั้นถามออกไป
 
ชั้นจะต้องดูที่พักของชั้นให้ดีๆก่อน เพราะถ้าเหตุการณ์แบบครั้งก่อนก็คงรับไม่ไหวแน่ๆ
 
ถ้ามันเป็นแบบนั้นแล้วก็คงต้องหาที่ใหม่แหละนะ
 
ตอนนี้ชั้นหวังเอาไว้ว่า สาว34D คนนั้นจะเป็นเพื่อนข้างๆห้องของชั้น
 
นั่นก็เพราะว่าครั้งที่แล้วสิ่งที่ชั้นได้ก็คือมีลุงแก่ๆนั่งเล่นเครื่องดนตรีตั้งแต่ตี 3 ถึงเช้า!!
 
อาทิตย์แรกชั้นก็พอทนได้นะ แต่อาทิตย์ต่อมาเนี่ยสิมันกลายเป็นเรื่องที่แย่ไปกว่าเดิม
 
ชั้นที่ต้องทำงานทั้งเช้าสายบ่ายเย็นและดึก เวลากลับมาที่ที่พักทีไร ชั้นก็จะต้องมาอดทนกับตาลุงนี่อีก
 
นี่ถ้าทะเลสามารถพัดพาความทุกข์ของชั้นไปได้จริงๆแล้วละก็ ช่วยพัดตาลุงนี่ไปก่อนทีเถอะ
 
หลังจากที่ปล่อยให้ชั้นตกลงไปในห้วงลึกของความคิดได้ซักพัก เจ้าของที่พักก็พาชั้นกลับมาสู่โลกแห่งความจริงด้วยคำพูดว่า
 

 
“มันก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรนะ แล้วมันก็ไม่ได้หนวกหูเท่าไรด้วย นายน่าจะลองเข้ามาดูที่ห้องเองก่อนนะ”
 
ชั้นพยักหน้าแล้วก็เข้าไปดูห้อง เข้าห้องไปชั้นก็ได้ยินเสียงข้างห้องเขากำลังจู๋จี๋กัน แล้วก็มีเสียงครางของผู้หญิงออกมาบ่อยด้วย
 
ซึ่งเมื่อชั้นได้ยินแล้ว หน้าของชั้นก็แดงขึ้นมา ขอโทษนะ ชั้นทนไม่ไหวหรอก เพราะว่า 25 ปีมานี้ชั้นยังไม่เคยมีแฟนเลย
 

 
“ค่าห้องเท่าไรหรอครับ?”
 
ชั้นถามเขา
 

 
“400 หยวนต่อเดือน แต่ว่านายจะต้องจ่ายล่วงหน้าก่อน 3 เดือน ดังนั้นตอนนี้นายจะต้องจ่ายทั้งหมด 1600 หยวน”
 
เธอตอบกลับมา
 
เมื่อชั้นได้ยินแล้วชั้นก็ส่ายหน้า
 

 
“มันไม่แพงไปหรอครับ? ดูจากสภาพนี้แล้ว ยังจะคิดผมถึง 400 หยวนต่อเดือนเลยหรอ?”
 
 
“แถวนี้มันก็ราคานี้แหละนะ ต่อให้นายไปดูที่อื่นๆ มันก็ราคานี้แหละ มันไม่แพงเลยนะ ลองคิดดูดีๆสิ แต่ว่า ถ้านายไม่ต้องการละก็ ฉันเองก็จะให้คนอื่นเช่าแทนแค่นั้นแหละ”
 
ชั้นขมวดคิ้ว เดินไปที่หน้าต่าง แล้วก็เปิดม่าน สิ่งที่ชั้นเห็นก็คือ ผู้หญิงโป๊กำลังยืนฮัมเพลงอยู่ตรงข้ามอาคาร
 
ชั้นหันกลับมาพูดกับเจ้าของหอทันทีว่า
 

 
“ผมเช่าที่นี่แหละ!”
 
 
 
เช้าวันต่อมา ชั้นตื่นขึ้นมา แต่งตัว แล้วก็แบกกระเป๋าใบเล็กๆไปกับชั้น ชั้นจะอาศัยอยู่ที่นี่แหละนะตอนนี้
 
วันที่ 25 สิงหาคม คือวันรับเข้ามหาลัยหลิวหัว
 
หลังจากที่ชั้นเดินไปถึงประตูของมหาลัย ที่นั่นมีคนอยู่มากมาย น่าจะประมาณพันกว่าคนเลยทีเดียว
 
โทรศัพท์ของชั้นดังขึ้น หัวหน้า’หวาง’โทรมา เขาขอให้ชั้นไปรอเขาที่ด้านขวาของประตู ไปเจอกับเขาที่นั่น
 
เมื่อชั้นไปถึงแล้วชั้นก็ถามเขาว่า
 

 
“หัวหน้าหวาง คนที่ผมจะต้องคุ้มครองนั้น เขาเป็นคนแบบไหนหรอครับ”
 
หัวหน้าหวางยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า
 

 
“ชั้นก็ไม่แน่ใจนะ แต่ฟังจากข่าวลือแล้ว ลูกสาวของหลินเทียนหนานนั้นสวยมากๆเลยล่ะ สวยกว่าดาราที่อยู่ในทีวีซะอีก”
 
ชั้นพยักหน้า
 

 
“ดีมาก…….”
 
ผ่านไปซักพัก มีรถ Lincoln เข้ามาจอดแล้วก็มีนักเรียนหญิงเดินออกมาจากรถ รายล้อมไปด้วยบอดี้การ์ดมากมาย
 
ซึ่งคนที่เดินมาด้านหน้าสุดนั้นก็คือคนที่ชั้นรู้จัก คนๆนั้นคือ’หลินเฟิง’
 
นักเรียนหญิงคนนั้นสวมกระโปรงสั้น ผมยาวๆของเธอนั้นสยายไปตามลมเหมือนกับเป็นพรีเซนเตอร์ยาสระผมในโฆษณา
 
หน้าตาของเธอนั้นสวยมาก แล้วคนที่อยู่รายล้อมมหาลัยนั้นก็จับตามองมาที่เธอกันทั้งนั้น
 
เธอเดินเข้ามาหาชั้นแล้วพูดว่า
 

 
“เป็นนายงั้นหรอ…..”
 
ร่างกายของชั้นสั่นเล็กน้อย หัวใจของชั้นเต้นรัว
 

 
“ทำไมถึงเป็นเธอได้เนี่ย? คนที่ชั้นจะต้องคุ้มครองก็คือ นางฟ้า 34D คนนั้นหรอเนี่ย ชีวิตของชั้นคุ้มค่าแล้วล่ะ ตอนนี้ชั้นไม่มีอะไรให้เสียใจอีกต่อไปแล้ว”
 
‘หลินเฟิง’ยิ้มแล้วพูดว่า
 

 
“โอ้ ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะรู้จักกันแล้วสินะ หลี่เสี่ยวเหยา คนๆนี้คือคนที่เธอจะต้องติดตามด้วยในมหาลัยนี้ คนๆนี้เป็นเหมือนกับอัญมณีล้ำค่าของพี่ชายชั้นเลยนะ ชื่อว่าหลินว่านเอ๋อ ว่านเอ๋อ เข้ามาทักทายนักเรียนใหม่คนนี้หน่อยสิ”
 
‘หลินว่านเอ๋อ’เดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋า กระโปรงสั้นๆของเธอก็พลิ้วไปตามสายลม
 
ทำให้เรียวขาแสนขาของเธอนั้นเด่นเป็นสง่าอย่างเห็นได้ชัด เธอเดินมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสน่ารักมาก
 
แล้วเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อารมณ์ดีว่า
 

 
“หลี่เสี่ยวเหยา ยินดีที่ได้เจอกันนะ”
 
เสียงที่ชั้นได้ยินนี้เป็นทั้งเสียงที่ฟังดูแล้วก็น่าจะดี แต่ชั้นเองก็เหมือนจะรู้สึกว่าเป็นเสียงของฆาตกรเหมือนกัน
 
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเดือนสิงหาแล้วก็ตอบ ซึ่งอากาศก็คงอุ่นกำลังดี แต่ร่างกายของชั้นกลับสั่น พระเจ้าช่วย ชั้นไม่รอดแน่ๆ
 
ชั้นพยักหน้าแล้วตอบกลับไปว่า
 

 
“ยินดีที่ได้เจอกันครับ ว่านเอ๋อ…”
 
 
“ไปลงทะเบียนกันเถอะ”
 
เธอจับที่คอเสื้อของชั้นแล้วพาชั้นไปที่จุดลงทะเบียน
 
แล้วเธอเองก็หยิบกระเป๋าสีดำบนมือของชั้นไปด้วยเหมือนกันแล้วถามชั้นว่า
 

 
“นี่คืออะไร?”
 
 
“นั่นเป็นเพื่อนทานข้าวเย็นของชั้นน่ะ”
 
 
“หืม……”
 
สาว 34D ไม่สิ ‘หลินว่าน’เอ๋อยิ้ม หันกลับมาแล้วผลักมือไล่พวกบอดี้การ์ดคนอื่นๆออกไปแล้วพูดว่า
 

 
“ไม่เป็นไรแล้ว พวกนายกลับไปได้แล้ว ลุงสาม ลุงก็กลับได้แล้วเหมือนกันนะ”
 
‘หลินเฟิง’แล้วก็พวกบอดี้การ์ดก็พากันกลับไป ระหว่างที่ชั้นนั้นโดน’หลินว่านเอ๋อ’ลากไปรอบๆ
 
ด้วยการที่ชั้นไม่เคยเรียนมหาลัยมาก่อน การได้เธอนำทาง ก็ช่วยได้เยอะเหมือนกัน
 
ไปถึงที่เคาเตอร์ลงทะเบียน หลินว่านเอ๋อยื่นใบลงสมัครแล้วพูดว่า “แผนกจีน หลินว่านเอ๋อ แล้วก็ แผนกจีนเช่นกัน หลี่เสี่ยวเหยา”
 
ทันใดที่ครูที่รับสมัครคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา ก็ถึงกับอ้าปากค้างทันที น้ำลายถึงกับหก แล้วเขาก็พูดว่า
 

 
“เธออยู่ที่หอพักหญิงที่ 1 อยากให้ครูนำทางไปไหม?”
 
‘หลินว่าน’เอ๋อยิ้ม ทำตากว้างๆเป็นประกายแล้วพูดว่า
 

 
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ อาจารย์ช่วยบอกหมายเลขห้องของหลี่เสี่ยวเหยาได้ไหมคะ เพราะว่าเขาจะต้องมาคอยติดตามหนูค่ะ แล้วหนูเองก็หาห้องของตัวเองได้อยู่แล้วค่ะ ไม่มีปัญหา”
 
ครูคนนั้นเช็ดน้ำลายของตัวเองแล้วพูดว่า
 

 
“ห้องของหลี่เสี่ยวเหยาอยู่ที่ หอพักชายที่ 2 พวกเธออยู่ไม่ห่างกันมาก”
 
 
“ขอบคุณค่ะ อาจารย์”
 
 
“หลินว่านเอ๋อ ส่งข้อความมาหาด้วยนะ…..”
 
หลังจากที่เข้าไปที่หอพักหญิงที่ 1 แล้ว ห้องของ’หลินว่านเอ๋อ’อยู่ที่ชั้น 4 ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ในนั้น
 
ชั้นหิ้วกระเป๋าของเธอขึ้นบันได ช่วยเธอจัดของ หลังจากนั้นชั้นก็พูดกับเธอว่า
 

 
“คุณหลิน คุณน่าจะให้เบอร์กับผมไว้นะ ผมจะได้ติดต่อกับคุณง่ายๆ”
 
 
“ได้สิ”
 
หลังจากที่เราแลกเบอร์กันแล้ว หลินว่านเอ๋อก็เปิดกระเป่าของเธอ
 
ในนั้นมีหมวกสองใบ ใบนึงสีแดง อีกใบสีขาว เธอยื่นหมวกสีแดงมาให้ชั้นแล้วพูดว่า
 

 
“นี่ของนาย”
 
ชั้นตกใจมากๆแล้วพูดว่า
 

 
“นั่น……นั่นมันหมวกของเกม [Destiny] ใช่ไหม”
 
หลินว่านเอ๋อตอบกลับว่า
 

 
“พ่อบอกให้เธอเล่นเกมนี้ด้วยเหมือนกัน เพื่อให้นายคอยจับตาดูฉันอีกโลกนึงด้วย นายก็น่าจะเข้าใจนะ?”
 
ชั้นพยักหน้าแล้วรับหมวกไปแล้วก็ถามกับเธอว่า
 

 
“คุณหนู คุณหนูเกลียดผมรึเปล่า?”
 
‘หลินว่านเอ๋อ’กัดริมฝีปากของเธอ มองชั้น แล้วกอดอก ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า
 

 
“ตอนนี้ฉันก็ไม่แน่ใจกับคำตอบเหมือนกัน เอาเป็นว่าฉันจะตอบนายด้วยการกระทำของฉันในอนาคตก็แล้วกัน ตอนนี้นายกลับไปที่ห้องของนายเถอะ”
 
ชั้นถือหมวกสีแดงเดินออกจากหอพักหญิง หมวกนี้เป็นหมวกที่สั่งทำจำกัดด้วยเช่นกัน
 
หัวใจของชั้นนั้นรู้สึกร่าเริงเช่นเดียวกับความรู้สึกนึกคิดของชั้น
 

 
“หึ ใครจะสนล่ะว่าเธอจะเกลียดชั้นหรือไม่ ตอนนี้เส้นทางการเล่นเกม [Destiny] ของชั้นก็ไม่มีใครสามารถมาขวางทางได้แล้ว!”
 
 
 
 
 
ที่มา: