บ่ายวันนี้ ชั้นโทรศัพท์คุยกับ ‘หลินเทียนหนาน’ เรื่องที่พูดก็ไม่มีอะไรมาก
 
เขาบอกให้ชั้นคอยอยู่ใกล้ชิดกับ’หลินว่านเอ๋อ’เพื่อคอยคุ้มครองเธอ
 
ซึ่งที่สำคัญก็คือการจัดการกับคนที่จะเข้ามาจีบเธอ โดยไม่ต้องถามอะไรก่อน
 
หรือถ้าไม่อะไรยังไง ก็ต้องแจ้งให้เขาทราบทันที แล้วเขาก็ยังเน้นประโยคสุดท้ายที่พูดกับชั้นด้วยว่า
 
ห้ามชั้นคิดหรือมีอะไรมากเกินไปกว่านั้นกับ’หลินว่านเอ๋อ’ ซึ่งจริงๆแล้วก็ไม่จำเป็นหรอกนะ
 
เพราะ’หลินว่านเอ๋อ’เขาก็ไม่สนใจชั้นหรอก แต่นั่นก็ทำให้ชั้นรู้สึกเจ็บปวดนิดๆนะ
 
หอพักของมหาลัยหลิวหัวนั้นดูเรียบง่ายมาก แต่ละห้องจะอยู่ด้วยกันสองคน แล้วก็มีของใช้ทั่วไปให้กับพวกเรา
 
ซึ่งเมื่อชั้นนั่งดูสภาพห้องแล้ว ชั้นก็เข้าใจเลยว่าทำไม’หัวหน้าหวาง’ถึงได้ตกใจกับค่าเทอม
 
นั่นก็เพราะว่าไม่มีทางเลยที่โรงเรียนนี้จะมีค่าเทอมต่ำกว่าหมื่นหยวน
 
หลังจากทานข้าวเย็นแล้ว ชั้นก็ไปที่หอพักหญิง 1 คนเดียว รอได้ไม่นาน ‘หลินว่าน’เอ๋อก็ลงมา
 
พร้อมกับผู้หญิงคนนึงที่สวมชุดเดรสสีเขียว เธอมีหน้าตาที่น่ารักมาก
 
น่ารักมากพอที่จะดึงดูดคนจำนวนนึงให้หันมามองเธอได้เลย แต่น่าเสียดายที่เธอยืนอยู่กับ’หลินว่านเอ๋อ’
 
คนที่ไม่มีใครสามารถจะมาเทียบชั้นได้ ดูแล้วชั้นคิดว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ดูจะเลือกคบเพื่อนผิดระดับนะ
 
หลังจากที่ทั้งสองคนยืนอยู่ข้างหน้าชั้นหลินว่านเอ๋อก็ชำเลืองมองชั้นก่อนพูดว่า
 

 
“ไปกินข้าวด้วยกัน”
 
ชั้นก็ไม่พูดอะไร เพราะว่ารู้ดีว่าสถานะของชั้นตอนนี้คือว่าชั้นไม่ได้ถูกพ่อแม่ที่ร่ำรวยส่งมาให้เรียนที่นี่
 
ชั้นแค่เป็นบอดี้การ์ดที่ถูกจ้างมาคุ้มครอง’หลินว่านเอ๋อ’
 
แต่ชั้นรู้สึกแปลกใจที่เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างๆหลินว่านเอ๋อเขามองชั้นแบบแปลกมาตลอด
 
เธอยื่นมือของเธอพร้อมรอยยิ้มว่า
 

 
“นายน่าจะเป็นหลี่เสี่ยวเหยาที่ว่านเอ๋อพูดถึง ใช่ไหม? เธอบอกเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างกับฉันเลยนะ ฉันเป็นรูมเมทของเธอ ชื่อว่า ตงเฉิงย่วย ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
 
ชั้นเชคแฮนด์กับเธอ พยักหน้าแล้วยิ้ม
 

 
“ยินดีที่ได้รู้จัก ตงเฉิง”
 
 
“นายอายุเท่าไรหรอ เสี่ยวเหยา?”
 
จู่ๆ’ตงเฉิงย่วย’ก็ถามชั้น
 
ชั้นสะดุ้งเล็กน้อย
 

 
“21….”
 
 
“ฉันดูนายภายนอกแล้ว นายไม่น่าจะอายุ 21 หรอกนะ ใช่ไหม?”
 
เธอถามด้วยท่าทีซุกซนและเธอก็เอียงคอเล็กน้อย
 
ชั้นกำหมัดแน่น
 

 
“โอเคก็ได้ๆ ชั้นอายุ 23 แล้ว”
 
 
“ฉันดูแล้วก็ไม่น่าจะใช่เหมือนกันนะ ตอนนี้นายดูเหมือนผู้ปกครองที่มาส่งลูกมาเรียนที่นี่ซะอีกนะ”
 
‘ตงเฉิงย่วย’ยังไม่เลิกที่จะเล่นตลกกับชั้น โชคดีที่’หลินว่านเอ๋อ’เข้ามาหยุดด้วยคำพูดว่า
 

 
“พอได้แล้ว เลิกแกล้งเขาได้แล้ว เสี่ยวย่วย ไปแกล้งคนน่าเบื่อแบบนั้นมันจะสนุกอะไร? รีบไปกินข้าวกันดีกว่า พรุ่งนี้เราจะได้เตรียมตัวเล่น [Destiny] กัน แล้วเป้าหมายของเราคือการเป็นผู้เล่นอันดับ 1 ของเกมให้ได้เลย”
 
‘ตงเฉิงย่วย’ยิ้มอย่างร่างเริงแล้วพูดว่า
 

 
“ได้ๆ เข้าใจแล้ว แต่ว่าฉันคิดว่าเสี่ยวเหยาก็น่าสนใจเหมือนกันนะ”
 
ชั้นยิ้มแบบประชดแล้วตอบเธอ
 

 
“เธอชมชั้นมากไปแล้ว ตงเฉิง ว่าแต่ว่า เราจะไปกินข้าวที่ไหนกัน?”
 
 
“แคนทีน 1”
 
 
“อืม”
 
เด็กผู้หญิงสวยสองคนเดินนำหน้าชั้น พูดเกี่ยวกับเรื่องชีวิตการเรียนด้วยท่าที่กระตือรือร้น
 
ทั้งยิ้มแล้วก็หัวเราะขณะพูดคุย ‘หลินว่านเอ๋อ’เองก็ยิ้มออกมา ชั้นเองก็แอบใจเต้นนิดหน่อยเวลาเธอยิ้ม
 
เพราะว่าเธอดูดีมากเวลาที่เธอยิ้ม
 
ในห้องอาหาร ‘หลินว่านเอ๋อ’นั่งตรงข้ามกับชั้น ข้างๆมี’ตงเฉิงย่วย’ ทั้งสองคนอยากทานอาหารยุโรป
 
ชั้นก็เลยสั่งออมเลท 2 ที่ แล้วก็ซุปปู 1 ที่ (蟹黄羹)
 
ที่ชั้นสั่งได้ถึงขนาดนี้ก็เพราะ’หลินว่านเอ๋อ’เป็นคนจ่ายเงินค่าอาหารให้ทั้งหมดโดยใช้บัตรเครดิตสีทอง
 
โชคดีมากที่ชั้นไม่ต้องจ่ายค่าอาหารเองเวลาทำงานเป็นบอดี้การ์ด เพราะว่าชั้นจะสามารถเก็บเงินเพื่อซื้อหมวกเกมนี้
 
ให้กับ ‘เสี่ยวหลาง’ ‘เหล่าเค’ แล้วก็ ‘หู่ลี่’ แล้วเราจะได้เข้าไปในเกมเพื่อสร้างกลับมาสร้างกิลด์ Zhan Long อีกครั้ง
 
เพื่อที่จะกอบโกยชื่อเสียงของกิลด์อีกครั้ง
 
อืม แต่ว่ากิลด์ Zhan Long เองก็ไม่เคยมีชื่อเสียงหรือผลงานอะไรหรอกนะ…..
 

 
“เสี่ยวเหยา~”
 
‘ตงเฉิงย่วย’มองมาที่ชั้นแล้วยิ้มก่อนจะพูดว่า
 

 
“ฉันได้ยินจากว่านเอ๋อว่านายเองก็มีหมวกเล่นเกมนี่นา นายตั้งใจจะเข้ามาติดตามว่านเอ๋อในเกมด้วยใช่ไหม?”
 
ชั้นพยักหน้าแล้วพูดว่า
 

 
“อืม เลขของหมวกชั้นคือ 000747 น่ะ ดูจากตัวเลขแล้วก็น่าจะซื้อมาแทบจะเป็นพวกแรกๆเลยนะว่าไหม?”
 
‘หลินว่านเอ๋อ’ทำปากย่นก่อนจะพูดว่า
 

 
“พ่อเอาคนไปยืนรอซื้อหมวกทั้งวันเลย แน่นอนอยู่แล้วว่ามันก็ต้องได้เป็นพวกแรกๆ จริงๆแล้วพวกเราจะซื้อเป็นของให้คนๆหนึ่ง แต่ว่าเขาดันซื้อไปแล้วน่ะสิ นายโชคดีนะรู้ไหมที่ได้ไปน่ะ”
 
‘ตงเฉิงย่วย’ยิ้มแล้วถามอีกว่า
 

 
“เสี่ยวเหยา นายเคยเล่นเกมมาก่อนรึเปล่า?”
 
ชั้นยกนิ้วชี้ขึ้นมาบ่งบอกว่าเคยเล่นครั้งนึงแล้วก็พูดว่า
 

 
“ในปี 2014 มันมีเกมๆนึงที่โฆษณาว่ามีความสมจริงถึง 27% รู้สึกว่าจะชื่อเกม Conquer ล่ะนะ นั่นแหละที่ชั้นเคยเล่นมาก่อน”
 
 
“จริงหรอ?”
 
‘ตงเฉิงย่วย’ทำตาเป็นประกายแล้วพูดว่า
 

 
“ฉันเองก็เคยเล่นเกม Conquer มาก่อนนะ ตอนนั้นนายตั้งชื่อในเกมว่าอะไรหรอแล้วก็อยู่อันดับที่เท่าไรของโลกอ่ะ?”
 
ชั้นก็ตอบไปด้วยท่าที่เกรงกลัว
 

 
“ลืมเรื่องชื่อไปได้เลย ชั้นเองก็ยังจำไม่ค่อยได้ ส่วนอันดับก็น่าจะอยู่ที่ประมาณ 3 ล้าน 9 แสน 7 หมื่นล่ะนะ”
 
‘ตงเฉิงย่วย’ยิ้มแล้วพูดอีกว่า
 

 
“เท่าที่ฉันรู้มา เกมนี้มีผู้เล่นประมาณ 5 ล้านคนใช่ไหม? แสดงว่านายอยู่ในระดับล่างๆเลยสิ?”
 
ชั้นพยักหน้า
 

 
“ก็น่าจะนะ…….”
 
‘หลินว่านเอ๋อ’ทำสีหน้าดูผิดหวัง ก่อนจะพูดว่า
 

 
“หึ นั่นก็หมายความว่าหมวกที่ฉันให้นายไปเล่นก็คงจะเสียของฟรีๆสินะ น่าเสียดายจริงๆ….”
 
‘ตงเฉิงย่วย’เอามือไปแตะที่บ่าของ’หลินว่านเอ๋อ’แล้วพูดว่า
 

 
“ทุกคนจะต้องเคารพซึ่งกันและกันนะ….. เสี่ยวเหยา พวกเราจะเล่นเกม [Destiny] นี้ด้วยกันนะ นายมีแผนอะไรรึเปล่า? เกมนี้มีให้เลือกถึง 5 เผ่าพันธุ์แล้วก็ 9 สายอาชีพเลยนะ คิดได้รึยังว่าจะเล่นอะไร?”
 
 
“อืม….คือจริงๆแล้วชั้นเองก็ยังไม่ได้ศึกษาข้อมูลเลย”
 
ชั้นตอบกลับไป
 
‘หลินว่านเอ๋อ’ทำสีหน้าดูไม่พอใจ
 

 
“นี่นายไม่เคยศึกษาข้อมูลอะไรเลย แล้วนายดันกล้ารับหมวกจากฉันไปเล่นเนี่ยนะ?”
 
ชั้นก็ยิ้มก่อนจะพูดว่า
 

 
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าชั้นเข้าไปเล่นเกมแล้วอ่านข้อมูล ชั้นก็จะตัดสินใจได้เลยว่าจะเล่นอะไร ว่าแต่ตงเฉิง เธอช่วยบอกพวกเผ่าพันธุ์กับอาชีพให้ฟังหน่อยได้ไหม?”
 
‘ตงเฉิงย่วย’ดูเหมือนจะเป็นเด็กติดเกม เธอตอบกลับมาทันทีว่า
 

 
“เผ่าพันธุ์ทั้ง 5 มี มนุษย์ เอลฟ์แห่งสายลม บาร์บาเรี่ยน อันเดด แล้วก็ เอลฟ์แห่งจันทรา ซึ่งถ้าให้ดูจุดเด่นของแต่ละเผ่าพันธุ์แล้ว เอลฟ์สายลมจะเด่นเรื่องการโจมตีระยะไกล เอลฟ์จันทราจะเก่งเรื่องการต่อสู้ระยะยาว อันเดดจะมีพลังโจมตีสูงถึง 15% ซึ่งน่ากลัวมากๆ บาร์บาเรี่ยนจะแข็งแกร่งในเรื่องของพลัง ส่วนมนุษย์นั้นจะสมดุลในทุกค่า และทุกเผ่าก็สามารถเลือกสายอาชีพที่ตัวเองต้องการเล่นได้”
 
ชั้นพยักหน้า
 

 
“แล้วข้อมูลเรื่องสายอาชีพล่ะ?”
 
‘ตงเฉิง’ย่วยกระพริบตา ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า
 

 
“สายอาชีพมีทั้งหมด 9 สาย มี นักดาบ นักเวทย์ เบอร์เซิร์กเกอร์ อัศวิน นักฆ่า ฮีลเลอร์ นักธนู นักแม่นปืน แล้วก็ พระ ซึ่งนายน่าจะเข้าใจบริบทของแต่ละอาชีพเอาจากชื่ออาชีพแล้วนะ เพราะนายก็เคยเล่นเกมแนวนี้มาก่อน โอเค แล้วนายตัดสินใจได้รึยังว่าจะเลือกอะไร”
 
ชั้นสูดลมหายใจลึกก่อนจะพูดว่า
 

 
“ง่ายมาก ชั้นจะเลือกสายอาชีพซัพพอร์ต ที่สามารถฮีลได้ ชั้นคิดว่าชั้นจะเล่นฮีลเลอร์”
 
‘ตงเฉิง’ย่วยยิ้มกว้าง
 

 
“อื้ม ฮีลเลอร์สามารถฮีลคนอื่นๆได้ แน่นอนว่าเป็นสายอาชีพที่คนนิยมเล่นกัน แต่ชั้นคิดว่าตอนแรกนายจะเลือกพวก นักดาบ อัศวิน หรือว่า เบอร์เซิร์กเกอร์ ซะอีกนะ เพราะคิดว่าพวกผู้ชายจะชอบเล่นพวกอาชีพนั้นกัน”
 
ระหว่างที่เธอพูด เธอมองไปที่’หลินว่านเอ๋อ’แล้วพูดกับ’หลินว่านเอ๋อ’ว่า
 

 
“ว่านเอ๋อ มีผู้ชายเขายอมเล่นอาชีพซัพพอร์ตเพื่อเธอเลยนะ เธอน่าจะแต่งงานกับเขานะ”
 
‘หลินว่านเอ๋อ’ตอบด้วยท่าทีแบบเฉยชาว่า
 

 
“ถ้าเธอต้องการ เธอก็แต่งเองเลย ฉันไม่ได้ดีใจหรอกนะ หลี่เสี่ยวเหยา ชั้นสนใจว่านายจะเล่นช่วงแรกยังไงด้วยอาชีพฮีลเลอร์ เพราะว่าอาชีพนี้มันอ่อนแอมากๆในช่วงแรก น่าสนใจจริงๆ”
 
แน่นอนว่าชั้นเข้าใจสิ่งที่’หลินว่านเอ๋อ’พูด เพราะว่าอาชีพฮีลเลอร์นั้นไม่มีพลังโจมตีเท่าไร ต้องมีคนพาไปเก็บเวลในช่วงแรก
 
ซึ่งถ้าเป็นพวกผู้หญิงเลือกอาชีพนี้ก็คงใช้มารยาในการหลอกล่อพวกผู้ชายได้
 
แต่ถ้าพวกผู้ชายเลือกเล่นแล้วหน้าตาดันไม่หล่อแบบดาราเกาหลีแล้วละก็ คงต้องเก็บเวลคนเดียวแน่ๆ
 
แต่ว่าใจของชั้นมันเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้ว แล้วชั้นก็ไม่รู้สึกกลัวอะไรด้วย
 
ชั้นก็เลยตอบ’หลินว่านเอ๋อ’ไปด้วยรอยยิ้มว่า
 

 
“ไม่มีปัญหาหรอก ชั้นจัดการได้”
 
‘หลินว่านเอ๋อ’เม้มริมฝีปากของเธอเล็กน้อย เธอไม่พูดอะไรตอบกลับมาแต่ดูเหมือนว่าเธอเองก็ยังไม่เชื่อกับคำพูดของชั้นเมื่อกี้
 
ตงเฉิงย่วยพูดออกมาว่า
 

 
“ชั้นจะเล่นนักเวทย์ อาชีพที่ไม่มีพลังกายเลย เพราะมันน่าสนใจดีที่เล่นเป็นนักเวทย์ในเกมที่ดูสมจริงมากๆ ส่วนว่านเอ๋อเขาจะเล่นอาชีพนักฆ่า ดังนั้นมันก็เป็นการผสานกันระหว่างการโจมตีระยะไกลกับใกล้ ซึ่งทำให้เก็บเลเวลง่ายมาก ดังนั้นพวกเราน่าจะไปถึงลำกับต้นๆได้ในไม่ช้า”
 
ชั้นพยักหน้าแล้วพูดว่า
 

 
“อืม โชคดีนะพวกเธอ”
 
หลังจากทานอาหารเย็นแล้ว พวกเราออกมาจากโรงอาหารออกมาเดินเล่นย่อยอาหาร แล้วก็มีนักเรียนจำนวนมากเดินมาที่เรา
 
หลายนาทีผ่านไป มีคนชี้มาที่พวกเราเหมือนกับเห็นผี ก่อนจะพูดเสียงดังว่า
 

 
“นี่…นี่ฉันไม่ได้ตาฝากไปใช่ไหม? ผู้หญิงคนนั้น….คือหลินว่านเอ๋อใช่ไหม? ดาราดังที่ประกาศว่าออกจากวงการตั้งแต่เมื่อ 5 เดือนที่แล้วใช่ไหม?”
 
หลังจากนั้น มีผู้ชายหลายคนมองมาที่เรา แล้วบางคนก็พยักหน้า
 

 
“ใช่แล้ว นั่นคือหลินว่านเอ๋อ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะมาเข้าเรียนที่มหาลัยหลิวหัวแห่งนี้ ฉันโชคดีชะมัดเลย”
 
นักเรียนชายหลายคนเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วก็มีคนๆหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า
 

 
“หลินว่านเอ๋อ นั่นเธอใช่ไหม? พวกเรา…ขอถ่ายรูปกับเธอได้ไหม? ชั้นเป็นแฟนคลับของเธอเลยนะ แล้วชั้นก็ชอบเพลง Heart of Time ของเธอมากด้วย”
 
ดูเหมือนว่า’หลินว่านเอ๋อ’จะมีท่าทีเขินอายเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาอย่างนิ่มนวลว่า
 

 
“ขอโทษนะ แต่ว่าฉันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว ตอนนี้ฉันอยากเป็นนักเรียนปกติธรรมดาๆก่อนค่ะ”
 
*ฟุ่บ*
 
ชั้นเดินเข้ามาขวางหลินว่านเอ๋อด้านหน้า กางมือกว้าง แล้วดันพวกผู้ชายออกไปก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า
 

 
“ขอโทษนะ คุณหนูว่านเอ๋อเขาไม่อยากให้ใครมารบกวน ดังนั้นช่วยถอยไปห่างๆได้ไหม?”
 
มีไอบ้าคนหนึ่งเข้ามาพูดขัดว่า
 

 
“แกเป็นใครหะ? ที่นี่มันคือที่ที่แกจะพูดได้หรอ? ถอยออกไปซะ!”
 
ชั้นไม่พูดอะไร แต่ว่าชั้นก็กระชากแขนของชั้นไปเบาๆ แล้วก็มีเสียงลมดังขึ้น
 
ซู่ว
 
ทำให้พวกผู้ชายบางคนถึงกับถอยออกไป มีคนนึงยังยืนอยู่เฉยๆแต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะกลัว
 
ดูเหมือนพวกเขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้พวกเขาถอยออกไป
 
ชั้นเองก็ยังยืนนิ่งๆไม่พูดอะไร ชั้นไม่ยอมให้ใครเข้ามาใกล้กับ’หลินว่านเอ๋อ’เพราะว่า’หลินเทียนหนาน’สั่งชั้นเอาไว้
 
‘ตงเฉิงย่วย’หัวเราะคิกคักจากข้างหลังแล้วพูดว่า
 

 
“โหว เสี่ยวเหยาคนนี้เท่เหมือนกันนะเนี่ย”
 
 
“กลับหอกันเลยไหม?”
 
ชั้นถาม
 

 
“อื้ม”
 
‘หลินว่านเอ๋อ’ยืนอยู่ข้างบนของหอพักหญิง มองมาที่ชั้นแล้วพูดว่า
 

 
“หลี่เสี่ยวเหยา พรุ่งนี้อาหารเช้ากับเที่ยงจะไปส่งที่ห้องนายถึงที่ ดังนั้นไม่ต้องมา แล้วก็เกมจะเปิดให้บริการพรุ่งนี้เที่ยง ดังนั้นอย่าทำให้ฉันผิดหวังก็แล้วกัน”
 
 
“เข้าใจแล้ว”
 
ชั้นพยักหน้า
 
หลังจากที่ลา’หลินว่านเอ๋อ’ชั้นก็เดินจากไป ระหว่างทางจากหอพักหญิงไปยังห้องของชั้น
 
ชั้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก นี่ชั้นไม่รู้เลยว่าเธอทำอาชีพอะไรกันแน่ ถึงได้มีแฟนคลับมากมายขนาดนี้
 
ดูแล้วชีวิตของชั้นข้างหน้าจะต้องมีเรื่องราวที่น่าปวดหัวอีกแน่ๆ
 
ชั้นเดินเข้าไปที่ห้องนอน เปิดประตูเข้ามาเห็นไดอารี่วางอยู่บนโต๊ะ
 
และมีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ที่เตียงที่อยู่ตรงข้ามกับชั้น ซึ่งไม่ต้องสงสัยอะไรมาก คนๆนี้คือรูมเมทของชั้นแน่ๆ
 
รูมเมทของชั้นเงยหน้าขึ้นมา แว่นของเขาสะท้อนแสงเข้ามาที่ตาของชั้น เขายิ้มแล้วพูดว่า
 

 
“นายคือรูมเมทของชั้นสินะ  ชื่อหลี่เสี่ยวเหยาใช่ไหม? ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชั้นชื่อว่าตังกู เรียกชั้นว่า อากูก็ได้นะ”
 
ชั้นพยักหน้าแล้วพูดว่า
 

 
“อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะ หนุ่มแว่น”
 
 
“ช่วยเรียกชื่อชั้นเถอะ ชั้นชื่อตังกู”
 
 
“เข้าใจแล้ว หนุ่มแว่น”
 
หนุ่มแว่นคนนี้ดูแล้วอายุน่าจะมากกว่า 25 แน่ๆ เพราะชั้นดูจากรอยหยักบนหน้าของเขา
 
อยากรู้จังว่าเขาจ่ายเงินเท่าไรถึงเข้ามาเรียนที่นี่ได้
 
หนุ่มแว่นดึงเก้าอี้แล้วก็ลงมานั่ง สีหน้าของเขาดูตื่นเต้นมาก แล้วเขาก็พูดว่า
 

 
“เมื่อกี้ชั้นเห็นนายนั่งอยู่ด้วยกันกับหลินว่านเอ๋อ นายมีความสัมพันธ์อะไรกับเธองั้นหรอ? หึหึ นายโชคดีมากเลยนะที่ได้รู้จักกับเธอ”
 
 
“โชคดีกับผีอะไรล่ะ?”
 
ชั้นถามไปด้วยความงุนงง
 

 
“หลินว่านเอ๋อคือใครกันแน่”
 
 
“พระเจ้าช่วย!!”
 
หนุ่มแว่นทุบโต๊ะ แล้วพูดออกมาว่า
 

 
“นี่นายไม่รู้หรอ? หลินว่านเอ๋อเมื่อสองปีก่อน ตอนที่เธออายุ 17 เธอเข้าวงการด้วยเพลง Heart of Time ซึ่งนั่นทำให้ทั่วทั้งทวีปเอเชียถึงกับตกตะลึงในความสามารถของเธอเลยนะ ตอนนี้เธอมีฉายาอีกว่า นางฟ้า เธอเป็นผู้หญิงในฝันของผู้ชายหลายคนเลยล่ะ ใครจะรู้ล่ะว่าเธอมาเข้าเรียนที่มหาลัยหลิวหัวแห่งนี้”
 
ชั้นก็ตกใจ
 

 
“คือ….เธอร้องเพลงได้ด้วยหรอ?”
 
หนุ่มแว่นถึงกับกระอักเลือดออกมาใส่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา
 
 
 
 
 
ที่มา: