ตอนที่แล้วตอนต่อไป
ณ ห้องจัดเลี้ยงใหญ่ มหาวิทยาลัยหลิวหัว
ทางเข้างานเลี้ยงมีคนอยู่มากมายกำลังรอเข้าไป หน้าทางเข้ามีผู้ชายสวมชุด ทักซิโดหลายคนยืนตรวจบัตรเข้างานอยู่ แต่สำหรับคนที่เป็นนักเรียนเข้าใหม่อย่างเรา มีแค่บัตรนักศึกษาก็เพียงพอแล้ว
“เอ่อ…. อย่าบอกนะว่านายลืมเอาบัตรนักศึกษามาน่ะ เสี่ยวเหยา…..”
‘ตงเฉิง’ย่วยแหย่ฉัน
ฉันเอามือล้วงลงไปในกระเป๋าของฉัน หยิบบัตรนักศึกษาออกมาก่อนจะยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า
“สบายใจได้ ดูฉันเป็นคนขี้ลืมอย่างงั้นหรอ?”
“ถ้างั้นก็เข้างานกันเลย!”
‘เฉิงย่วย’พูด
‘ว่านเอ๋อ’พยักหน้า ก่อนจะจับมือจูง’เฉิงย่วย’เดินเข้าไป ฉันรีบเดินเข้าไปก่อนจะชูบัตรนักศึกษาให้กับยามที่อยู่ทางเข้า พวกเขาหยุดดูก่อนแปปนึงก่อนจะพูดว่า
“เข้าไปได้….”
วินาทีที่ฉันเข้าไปด้านในนั้น ฉันก็ตกตะลึงกับความหรูหราของงานเลี้ยงมาก ในนั้นมีการจัดตกแต่งอย่างดีมาก และอาหารในนั้นก็มีเยอะมาก เพียงพอสำหรับอาหารของฉันทั้งปีเลย ไม่สิ สองปี และแก้วไวน์ที่วางเรียงกันไว้นั้นก็ถูกเติมไวน์ไปหมดแล้วด้วย ให้ตายสิ…. นี่ถ้ามีคนไปทำมันล้มแล้วละก็จะเป็นยังไงกันนะ สงสัยมีหวังต้องจ่ายเงินจนหมดตัวแน่ๆ
มองขึ้นไปด้านบน มีแชนเดอเลียร์อยู่บนเพดาน ส่องแสงระยิบระยับอยู่บนนั้น เจ้านี่มันราคาเท่าไรกันเนี่ย…..
“สาขาภาษาจีน ห้อง 1”
มีกลุ่มผู้ชายสวมชุดสูทสีดำเดินเข้ามาทักทายพวกเราด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพูดต่อว่า
“นี่ก็คงจะเป็นนักเรียนใหม่ที่ชื่อว่า หลินว่านเอ๋อ กับ ตงเฉิงย่วย ใช่ไหมครับ? โต๊ะของสาขาภาษาจีน ห้อง 1 เชิญทางด้านนี้เลยครับ จะนำทางไปให้”
‘หลินว่านเอ๋อ’ดูจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็ตั้งตัวได้ทันที และเดินนำฉัน’กับเฉิงย่วย’ไปยังโต๊ะ ซึ่งที่โต๊ะนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งที่มีไฝเสน่ห์อยู่ที่คางของเขาเดินมาและยื่นมือเข้ามาหาหลินว่านเอ๋อ ก่อนจะพูดว่า
“สวัสดี หลินว่านเอ๋อ ฉันเป็นประธานของสาขาภาษาจีนนี้ ชื่อว่า Jack ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
แต่’หลินว่านเอ๋อ’ก็ไม่ได้จับมือของเขา แต่เธอก็โค้งหัวลงแล้วพูดว่า
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ รุ่นพี่”
ปล่อยให้เจ้า ‘Jack’ ยังคงยืนอึ้งอยู่ในท่าที่ยื่นมือเข้าไปขอจับมือด้วย
ฉันฉวยโอกาสนี้เดินเข้าไปจับมือกับหมอนั่นแทน ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ประธาน ผมเองก็เป็นนักเรียนเข้าใหม่ปีนี้เช่นกันครับ ชื่อว่า หลี่เสี่ยวเหยา และหลินว่านเอ๋อคนนี้ก็เป็นเพื่อนของผมครับ”
ดูเหมือนว่าเจ้า ‘Jack’ จะรู้ว่าตัวเองถูกฉันช่วยไม่ให้ขายหน้าไปเปล่าๆ จึงยิ้มตอบกลับมาหาฉันก่อนจะพูดว่า
“อา.. ยินดีที่ได้รู้จัก”
‘ตงเฉิงย่วย’แอบยิ้ม ก่อนจะลาก’ว่านเอ๋อ’ไปนั่ง
“ว่านเอ๋อ นั่งตรงนี้กันเถอะ เสี่ยวเหยา เธอทักทายรุ่นพี่เสร็จแล้วก็ตามมาด้วยนะ…..”
“อืม”
ตอนนี้ฉันต้องสวมบทบาทเป็นนักเรียนใหม่และเป็นเพื่อนกับ’หลินว่านเอ๋อ’ ซึ่งบนบาทนี้ก็คืองานที่ฉันได้รับจาก ‘หลินเทียนหนาน’นั่นเอง ซึ่งแน่นอนว่าจะไม่มีใครค้นหาตัวฉันจากที่ไหนได้ เพราะว่า’หลินเทียนหนาน’นั้นได้ลบตัวตนของฉันที่เคยเป็นอดีตตำรวจเก่ามาก่อนไปหมดสิ้นแล้ว ดังนั้นเป็นการช่วยให้ฉันแฝงตัวเข้ามาได้ง่ายขึ้นเยอะเลยทีเดียว
ดูเหมือนว่าตอนนี้จะมีนักเรียนเข้ามากันมากมายแล้วนะ ซึ่งพวกเขานั้นล้วนกันแต่จะอวดฐานะตัวเองโดยการแต่งกายให้ดูดีมีราคาที่สุด แข่งกันข่มฐานะกันแบบนี้ก็สมกับเป็นพวกลูกคนรวยจริงๆแหละนะ
ด้านหลังฉัน มีนักเรียนสองคนถือมีดจ้องตาปานจะฆ่ากันมาที่ฉัน เนื่องจากว่าฉันนั้นเป็นคนที่ควงทั้งหลินว่านเอ๋อ และ ตงเฉิงย่วย ซึ่งเป็นถึงสาวสวยลำดับต้นๆของที่นี่มานั่นเอง พวกนั้นกระซิบ(?)กันจนฉันได้ยินเนื้อหาชัดเจนว่า
“ดูเจ้าหมอนั่นดิ ควงหลินว่านเอ๋อกับตงเฉิงย่วย ที่มาจากตะกูลดังเลยนะ”
“หลินว่านเอ๋อ!! อย่าบอกนะว่า…..ที่ร้องเพลง Heart of Time ใช่ไหม? ให้ตายสิ สวยกว่าในรูปเยอะเลยแฮะ….”
“ดูดีมากเลยจริงๆแหละ!”
“แล้วไอผู้ชายคนที่มากับเธอนั่นใคร ดูเหมือนจะสนิทกับหลินว่านเอ๋อด้วยนะ…..”
“สนอะไรล่ะ แต่งตัวเห่ยๆแบบนั้น อย่างเก่งก็แค่มากินเท่านั้นแหละ ดูทรงแล้วอีกเดี๋ยวก็คงเมาปลิ้นจนยามเดินออกมาลากตัวไปแน่ๆ ซึ่งนั่นจะเป็นโอกาสที่เราสองคนจะได้เข้าไปคุยนะ”
ได้ยินคำดูถูกเหยียดหยามแบบนั้นแล้วฉันจึงหันไปมองหน้าดูเจ้าของเสียงเห่านี้หน่อยสิว่าหน้าตาจะเป็นยังไง และฉันก็เห็นว่าคนที่พูดนั่นก็คือชายหนุ่มที่ย้อมผมตัวเองเป็นสีแดง ดูเหมือนจะมีอายุประมาณ 25 ปี
ดูภายนอกแล้วน่าจะเป็นคนหยิ่งๆ และหมอนั่นก็สวมนาฬิกาข้อมือสีทอง ซึ่งนั่นก็น่าจะเป็นรุ่นที่วางขายจำกัด รู้สึกว่าจะขายอยู่ที่เรือนละ 2 ล้านหยวน ให้ตายสิ หมาเนี่ย เอ้ย หมอนี่มันใครกันเนี่ย?
“นี่เฉิงย่วย คนหัวแดงๆตรงนั้นคือใครหรอ?”
ฉันถาม’เฉิงย่วย’
“ฉันรู้สึกเหมือนเคยเจอหมอนั่นที่ไหนมาก่อนเลยนะ?”
‘ตงเฉิงย่วย’จิบไวน์ที่อยู่บนมือของเธอก่อนจะพูดว่า
“คนๆนั้นชื่อ หลิวอิง เป็นลูกชายของเจ้าของบริษัทเฟิงหลิงที่หวางโจว บริษัทนั่นมีมูลค่าในตลาดถึง 1 พันล้านหยวน แต่หมอนี่เป็นนักเรียนปีสามนะ ไม่รู้เหมือนกันว่าเข้ามาในงานนี้ได้ยังไง แต่ว่าอย่างไรก็ตาม หมอนี่มีชื่อเสียงไม่ค่อยดีเท่าไรนะ ทางที่ดีอยู่ห่างๆไว้จะดีกว่า”
“เข้าใจแล้ว”
‘หลินว่านเอ๋อ’ฟังที่’เฉิงย่วย’กับฉันพูดกัน จึงถามฉันขึ้นมาว่า
“ทำไม? นายสนใจเขาหรอ?”
“เปล่าหรอก ฉันแค่คิดว่าอีกเดี๋ยวหมอนั่นคงจะชวนเธอมาเต้น หรืออะไรมากกว่านั้น ดังนั้นฉันคิดว่าฉันควรจะรู้จักกับหมอนั่นไว้ก่อน เผื่อจะได้ทำอะไรบางอย่างล่ะนะ…..”
หลินว่านเอ๋อ
“…….”
ทันใดนั้น ก็มีคนมานั่งข้างๆฉัน ‘ตังกู’ นั่นเอง
“นายอยู่นี่จริงๆด้วยสินะ…..”
‘ตังกู’โอบไหล่ฉัน แต่สายตามองไปที่’หลินว่านเอ๋อ’กับ’ตงเฉิงย่วย’
ฉันผลักมือของหมอนั่นออกไปก่อนจะพูดว่า
“หนุ่มแว่น มาที่นี่ทำไม?”
“ฉันเองก็เป็นเด็กเข้าใหม่เหมือนกันนะ อยู่คณะเดียวกันกับนายด้วย ไม่งั้นแล้วจะได้อยู่ห้องเดียวกันกับนายงั้นหรอ?”
“……”
‘ตังกู’มองไปที่’หลินว่านเอ๋อ’ ก่อนจะพูดทักทายเธอด้วยเสียงตะกุกตะกักว่า
“เอ่อ…คะ…คุณหละ..หละ…หลินว่านเอ๋อ ชะ…ใช่ไหมครับ? ผะ…ผะ…ผม ผมชื่อว่า ตังกู เป็นรูมเมทของเสี่ยวเหยาครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
หลินว่านเอ๋อยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ…….”
ดูเหมือนว่าความตื้นตันของ’ตังกู’จะพุ่งเกินขีดจำกัดแล้ว หมอนั่นจึงสำลักออกมา ก่อนที่จะหยิบมือถือขึ้นมากดอะไรไม่รู้ หมอนั่นกระซิบกับฉันว่า
“หลี่เสี่ยวเหยา นายนี่ดวงดีจริงๆ…….”
“ดวงดีอะไรกัน?”
“ยังทำท่าที่เล่นตัวอีกนะ”
ตังกูยื่นหน้าจอมือถือของเขามาให้ฉันดู
“ดูนี่สิ ที่นี่มีการจัดอันดับนักศึกษาหญิงที่สวยที่สุดในมหาลัยด้วยนะ แล้ว 1 ใน 10 นี้ก็……”
“1 ใน 10 นี้ก็….?”
“หลินว่านเอ๋อกับตงเฉิงย่วย ทั้งสองคนนี้นั้นติดอยู่ในอันดับยังไงล่ะ หลินว่านเอ๋อมาเป็นอันดับ 1 ส่วนตงเฉิงย่วยเป็นอันดับ 2 ทำให้นักศึกษาปี 2 ฉีทู่ฉวย ตกลงไปอยู่อันดับที่ 3 เลยนะ”
ฉันแสยะมุมปากเล็กน้อย
“ไร้สาระ….”
‘หลินว่านเอ๋อ’มองไปที่โทรศัพท์ของหนุ่มแว่นก่อนจะพูดว่า
“อืม… ไร้สาระจริงๆ”
เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ฉันกับ’หลินว่านเอ๋อ’มีความคิดเห็นตรงกัน
‘ตังกู’ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง แล้วทันทีที่หมอนั่นเห็นกลุ่มของ’หลิวอิง’แล้วก็รีบหันมาหาฉันทันที ก่อนจะพูดว่า
“เสี่ยวเหยา หลินว่านเอ๋อกับตงเฉิงย่วยเป็นเพื่อนนายใช่ไหม?”
ฉันพยักหน้าก่อนจะตอบไปว่า
“ใช่ ทำไม?”
“งั้นก็เตรียมคุ้มครองพวกเธอไว้เลยนะ……”
“อะไรนะ?”
“นายรู้จักหลิวอิงรึเปล่า”
‘ตังกู’ลดเสียงของเขาลงมา เพื่อให้ฉันได้ยินเพียงแค่คนเดียว
“หลิวอิงคือลูกชายของเจ้าของบริษัทเฟิงหลิง เรียนอยู่ชั้นปีที่ 3 หมอนี่ตั้งแต่เข้าเรียนที่นี่มา ก็มีเชื่อเสียงในเรื่องการสอยสาวๆ ปีที่แล้ว หมอนั่นสอยคนที่ติดอันดับ 1 ใน 10 ไปถึง 7 คนเลยทีเดียวนะ…..”
ฉันประหลาดใจมาก ว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นกับเจ้าหมอนั่น ความบริสุทธ์ของฉันมันไม่ยอมให้อภัยกับการกระทำของเจ้าหมอนั่นเด็ดขาด
‘หลินว่านเอ๋อ’ที่อยู่ข้างๆฉันก็พูดขัดขึ้นมาว่า “พวกนายนี่คุยกันแต่เรื่องลามกนะ น่าเกลียดจริงๆ”
ฉันหันไปตกตะลึกกับประสาทรับเสียงของ’หลินว่านเอ๋อ’มาก
‘หลินว่านเอ๋อ’หันมามองฉันก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ฉันไม่ไปยุ่งกับหมอนั่นหรอก”
“อ่อ…อืม…”
ผ่านไปไม่นาน ประธานก็เริ่มเปิดพิธีการต้อนรับนักเรียนใหม่อย่างเป็นทางการ ซึ่งทันทีที่อาหารถูกนำมาเสิร์ฟนั้น หนุ่มแว่นกับฉันก็พุ่งตรงเข้าไปหยิบใส่จานทันที แล้วก็นำมาวางที่โต๊ะ ซึ่งคนที่นั่งโต๊ะร่วมกับเรานั้นมีประมาณ 20 คน
และมีผู้ชายสองคนกำลังเข้าไปคุยกับ’หลินว่านเอ๋อ’และ’ตงเฉิงย่วย’ แต่ฉันก็ไม่สนใจแล้วกินต่อ
หลังจากที่ฉันเริ่มอิ่มแล้ว ก็มีกลุ่มนักเรียนจากสาขาเศรษฐศาสตร์ เดินตรงเข้ามายังโต๊ะของเรา พวกนั้นดูแล้วน่าจะเมาได้ที่เลย ซึ่งในนั้นก็มีคนที่สูงที่สุดเดินตรงเข้ามาพร้อมกับพูดว่า
“นักเรียนทั้งหมดของสาขาเศรษฐศาสตร์มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว หวังว่าคงจะไม่ปฏิเสธที่จะชนแก้วนะ?”
“ทำไมฉันถึงต้องปฏิเสธล่ะ……”
‘หลินว่านเอ๋อ’ยืนขึ้นมาพร้อมกับแก้วไวน์ของเธอ เธอชนแก้วกับพวกนักเรียนสาขาเศรษฐศาสตร์แล้วก็ดื่มไวน์ของเธอหมดแก้ว แก้มของเธอเริ่มเป็นสีชมพู หลังจากนั้นเธอก็นั่งลงมาแล้วก็หันมามองฉัน ทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเล็กน้อย
หลังจากนั้นก็มีคนมาขอชนแก้วกันเรื่อยๆ ซึ่ง’หลินว่านเอ๋อ’ก็ไม่ได้ปฏิเสธเลย เธอก็ดื่มไปเรื่อยๆ แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอน่าจะมึนมากพอตัวแล้ว เพราะว่าเธอนั่งทำหน้ามึนอยู่บนเก้าอี้ หัวของเธอส่ายไปมา แล้วก็มองฉันด้วยสายตาชวนหาเรื่อง
แต่ฉันก็ไม่กล้ามองเธอตรงๆมากหรอกนะ เพราะฉันเองก็พอเข้าใจว่าการที่เธอมองฉันมาแบบนี้ก็น่าจะโกรธมาก โกรธเรื่องที่พ่อของเธอนั้นส่งคนมาคอยเฝ้าระวังเธอ ทำให้เธอไม่มีอิสรภาพในการใช้ชีวิต
“คุณหนู ดูเหมือนว่าคุณหนูจะดื่มมากไปแล้วนะครับ ผมว่าตอนนี้เราควรจะกลับได้แล้วนะครับ”
ฉันเอื้อมมือไปจับข้อมือของหลินว่านเอ๋อ
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!!”
‘หลินว่านเอ๋อ’สะบัดมือของเธอ ออกจากฉัน ซึ่ง’ตงเฉิงย่วย’ที่อยู่ข้างๆฉันก็แปลกใจเลยถามกับหลินว่านเอ๋อไปว่า
“ว่านเอ๋อ เป็นอะไรรึเปล่า?”
‘หลินว่านเอ๋อ’มองมาที่ฉัน ก่อนจะพูดว่า
“ขอโทษนะ ฉัน…..”
ฉันมองเธอกลับไปโดยไม่ได้พูดตอบอะไร
และในเวลาเดียวกัน มีคนอีกกลุ่มก็เดินมาทางนี้ ซึ่งเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นมาว่า
“คุณหนูหลินว่านเอ๋อ ไม่ทราบว่าพอจะมาร่วมชนแก้วดื่มกับ หลิวอิง คนนี้ได้ไหมครับ?”
ฉันลุกขึ้นมาทันทีก่อนจะพูดว่า
“ตอนนี้ว่านเอ๋อดื่มมากเกินพอแล้ว ถ้าต้องการเพื่อนดื่มฉันจะช่วยดื่มกับนายให้แทนละกัน”
“นายคิดว่านายเป็นใคร?”
‘หลิวอิง’ตอบโต้ฉัน แต่ทันทีที่เขาเห็นหน้าฉัน สีหน้าของหมอนั่นก็เปลี่ยนไป สายตาของหมอนั่นเบิกกว้างขึ้นมา ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
“ว่าแล้วทำไมถึงดูคุ้นๆ แกคือ เสี่ยวเหยาจื้อไจ้ สินะ!!”
ที่มา: