ตอนที่แล้วตอนต่อไป
ร่างกายของฉันขนลุกซู่ ทำไมหมอนี่ถึงรู้ชื่อในเกมของเราได้กันนะ? หมอนี่คือใครกัน? พอฉันตั้งใจดูหน้าตาของเจ้าหมอนี่ดีๆ ก็นึกออกเลยทันทีว่า เจ้าหมอนี่ก็คือ ‘ฉีชูป้าหวาง’นั่นเอง!!
ฉันตอบกลับไปทันทีด้วยสีหน้าเฉยเมย
“นายคือใครกันหรอ?”
‘หลิวอิง’มองมาที่ฉันด้วยสายตาเยือกเย็น
“แกอาจจะจำฉันไม่ได้ แต่ฉันจำแกได้ไม่ลืม!! ตอนนี้ดาบ [Bamble Sword] เป็นยังไงบ้างล่ะ ใช้งานได้ดีไหม? แถมที่หุบเขาเจ็ดดาว แกก็สามารถฆ่าพวกเราได้ทั้งกลุ่มเลยนะ ยอดเยี่ยมจริงๆ”
ฉันยิ้มตอบกลับไป
“ก็ไม่ยากอะไรหรอกนะ มันก็เหมือนธรรมะสู้กับอธรรมนั่นแหละ”
“แกว่าไงนะ!!”
หมอนั่นสังเกตว่า’หลินว่านเอ๋อ’อยู่ด้านหลังฉัน หมอนั่นจึงใจเย็นก่อนจะพูดต่อว่า
“เอาเถอะ แกเป็นเพื่อนกับหลินว่านเอ๋อ ฉันจะไม่เอาเรื่องอะไรแกต่อแล้วก็แล้วกัน แต่ฉันให้เวลาแก 3 วินาที รีบๆออกไปให้พ้นจากหน้าฉัน สุนัขรับใช้ไร้ค่าอย่างแกก็ควรจะรู้ที่อยู่ของแกนะ”
ฉันยังไม่ขยับไปไหน ตอบหมอนั่นกลับไปว่า
“หลินว่านเอ๋อดื่มมากไปแล้ววันนี้ ฉันจะดื่มกับนายเอง”
“แกคิดว่าแกเป็นใครกัน”
‘หลิวอิง’โกรธจนหน้าแดง หมอนั่นราดไวน์ที่ถืออยู่ใส่หน้าฉันเต็มๆ ให้ตายสิ… เสียดายของไหมเนี่ย
“เสี่ยวเหยา!!”
หนุ่มแว่นลุกขึ้นมาทันทีที่เห็นเหตุการณ์
ทันใดนั้น’หลิวอิง’ก็หันไปจ้องหนุ่มแว่นด้วยแววตาอำมหิต ทำให้หนุ่มแว่นกลับลงไปนั่งลงสงบเสงี่ยมตามเดิม…..
ฉันยังไม่ทำอะไร ยืนจ้อง’หลิวอิง’ด้วยสีหน้าไม่หยี่ระ ตอนนี้ฉันมี 20 วิธีที่จะฆ่าเจ้าหมอนี่ทันทีอยู่ในหัวของฉัน แต่ฉันก็ไม่ทำอะไร เพราะว่าฉันคือด่านสุดท้ายที่จะปกป้อง’หลินว่านเอ๋อ’จากภัยอันตราย
ดังนั้นแล้วการเปิดเผยตัวตน ความสามารถของฉัน เพียงเพื่อแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆแค่นี้มันก็ไม่ใช่
“อะไร แกไม่คิดจะตอบโต้หน่อยเลยหรอไง?”
‘หลิวอิง’ยังคงพูดปากดีกับฉันต่อ
“อะไรกันล่ะ นอกเกมไม่กล้าสู้งั้นหรอ?”
ฉันมองหมอนั่นด้วยแววตาเยือกเย็น และแผ่รังสีอำมหิตออกมา
‘หลิวอิง’ถอยหลังออกไปสองก้าว ดูเหมือนร่างกายของหมอนั่นจะตอบโต้กับรังสีอำมหิตของฉันได้ แต่หมอนั่นเองก็ดูท่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน
‘หลินว่านเอ๋อ’ค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า
“พอได้แล้ว ฉันจะดื่มกับนายด้วยก็ได้”
เธอดื่มไวน์บนแก้วของเธอไปอึกใหญ่ หลังจากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดไวน์บนแก้มฉัน
‘หลิวอิง’มองมาที่พวกเราแล้วตกใจ
“เสี่ยวเหยา ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะทำให้แกต้องเสียใจกับสิ่งที่แกทำกับฉันทั้งหมดแน่ๆ”
ฉันไม่พูดตอบโต้อะไรกลับไป แล้วก็หันหลังไปดื่มไวน์จากโต๊ะแก้วนึง ซึ่งรสชาติของไวน์นั้นทำให้อารมณ์ของฉันดีขึ้น ฉันบอกตัวเองว่า ตอนนี้ฉันไม่ใช่เด็กที่จะต้องตอบโต้อะไรทุกอย่างอีกแล้ว ตอนนี้ฉันมีภารกิจเดียวเท่านั้น นั่นก็คือการคุ้มครอง’หลินว่านเอ๋อ’
‘ตงเฉิง’ย่วยเข้ามาพูดกับฉันว่า
“เสี่ยวเหยา ขอโทษด้วยนะ…..”
ฉันยิ้มให้กับเธอ
“ไม่ต้องคิดมาก”
‘หลินว่านเอ๋อ’ที่เงียบไปหลังจากดื่มไวน์แก้วนั้นไป จู่ๆก็ชูมือขึ้นมาบอกลาทุกคนก่อนจะพูดว่า
“ขอโทษด้วยนะ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี ขอตัวก่อนนะ”
เธอหันกลับไปทันที ซึ่งฉันก็รีบตามเธอไป เพราะว่างานของฉันคือการปกป้องเธอ ด้านหลังของฉันมี ‘ตงเฉิงย่วย’ที่อ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรออกมา
ด้านนอกห้องโถง อากาศหนาวมาก ลมหนาวๆพัดมาเป็นระยะๆ ‘หลินว่านเอ๋อ’กำลังเดินอยู่ตรงนั้นด้วยสภาพโซเซ ฉันเลยเข้าไปพยุงเธอก่อนจะพูดว่า
“คุณหนู ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
หลินว่านเอ๋อส่ายหัว ก่อนจะดึงมือของฉันออก
“ไปไกลๆเลย”
“…….”
ฉันปล่อย’หลินว่านเอ๋อ’เดินนำ และก็ค่อยๆตามเธอไปเงียบๆ เมื่อถือเดินถึงสวนดอกไม้ เธอก็นั่งลงไปที่เก้าอี้หินอ่อน กอดเข่าตัวเองแล้วก็เริ่มร้องไห้
ฉันเองก็ไม่รู้จะทำอะไร ได้แต่ยืนเป็นเพื่อนข้างๆเธอ
ผ่านไปได้ไม่นาน หลินว่านเอ๋อก็เงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะพูดว่า
“เสี่ยวเหยา นายรู้ไหมว่าฉันเกลียดนายมากแค่ไหน? ฉันเกลียดนายมากเลยนะ เกลียดมากจริงๆ”
“……”
เธอยังไม่หยุดร้องไห้ก่อนจะพูดต่อว่า
“นายก็เหมือนเงาของเขา ที่คอยตามติดฉันตลอดเวลา ทำไมกันล่ะ? แม่กับฉันเป็นแค่เครื่องมือของนายงั้นหรอ? ทำไมฉันถึงทำอะไรที่อยากทำไม่ได้กันล่ะ? ทำไมฉันต้องทำแต่เรื่องที่ฉันไม่อยากทำ? แล้วทำไมฉันต้องถูกคอยจับตาดูอย่างกับทำอะไรผิดเลยล่ะ? ฉันไม่ได้ขอให้ทำอะไรให้แบบนี้เลยนะ ฉันไม่ต้องการของพวกนี้เลย เรื่องพวกนี้เลย ฉันเกลียดเขาแล้วก็เกลียดนายด้วย….”
ดูเหมือนว่าเธอจะพูดถึงเรื่องพ่อของเธอ
“คุณหนู”
“ข้างนอกนี้หนาวมากเลยนะ ตอนนี้เราควรจะกลับเข้าไปได้แล้ว ก่อนที่จะเป็นไข้นะ”
‘หลินว่านเอ๋อ’ลุกขึ้นมา เช็ดน้ำตาของเธอก่อนจะพูดว่า
“ขอโทษนะ”
ฉันส่ายหน้าแล้วยิ้มตอบกลับไป
“ไม่เลย คุณหนูไม่ได้ทำอะไรผิดเลยซักนิดเดียว”
“ฉันไม่น่าจะมาระบายใส่นายเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณหนูเป็นแบบนี้ดีที่สุดแล้วครับ”
“แสดงว่านายชอบโดนด่าสินะ…”
“หา?”
“ฮิๆ…”
อารมณ์ของผู้หญิงนี่เหมือนกับอากาศเลยแฮะ เปลี่ยนไปได้เรื่อยๆเลย ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ของ’หลินว่านเอ๋อ’กับฉันดูใกล้ขึ้น แต่จริงๆแล้วพวกเรานั้นยังอยู่ห่างไกลกันมากนัก
ฉันกับ’หลินว่านเอ๋อ’เดินกลับหอด้วยกัน
ฉันถาม’หลินว่านเอ๋อ’ระหว่างเดินกลับว่า
“คุณหนูจะก่อเรื่องไหม?”
‘หลินว่านเอ๋อ’หยุดเดินก่อนจะมองฉันด้วยสีหน้าตกตะลึง
“หมายความว่ายังไง?”
ฉันยิ้มแล้วตอบกลับไปว่า
“ถ้าคุณหนูต้องการก่อเรื่องกับเขา(หลินเทียนหนาน)ละก็ ผมช่วยได้นะ”
หลินว่านเอ๋อหัวเราะแล้วตบหลังฉันก่อนจะพูดว่า
“ไม่เอาหรอก ฉันไม่เชื่อนายก็เพราะว่านายก็คือสุนัขรับใช้ของเขายังไงล่ะ”
“สุนัขรับใช้งั้นหรอ…..”
‘หลินว่านเอ๋อ’เดินกลับขึ้นไปยังห้องของเธอด้วยรอยยิ้ม
ฉันยืนจ้องเธอขึ้นไปยังห้องของเธอโดยไม่ขยับไปไหน แต่ทันใดนั้นก็มีผู้หญิงที่มาพร้อมกับกระเป๋าสีแดงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉัน
“สุดหล่อ อยากหาคนร่วมดื่มอะไรด้วยไหม?”
ให้ตายสิ พวกแบบนี้ยังมีอยู่ในมหาลัยด้วยงั้นหรอ?
ห่างจากฉันไม่ไกล กลุ่มของพวก’ฉีชูป้าหวาง’กำลังเดินมาทางฉัน ดูจากการเดินของหมอนั่นแล้ว ดูท่าจะเมาหนักมาก ในมือของหมอนั่นมีขวดไวน์อยู่ น่าจะเหลือประมาณครึ่งขวด หมอนั่นพูดขึ้นมากับกลุ่มว่า
“น่าเสียดายนะที่วันนี้ไม่ได้ว่านเอ๋อ เรือนร่างของเธอนี่มันเด็ดจริงๆ แถมหน้าตายังน่ารักอีกด้วย รู้ไหมถ้าฉันได้ว่านเอ๋อแล้วละก็ จะไม่ยอมให้ไปไหน 3 วันเลย ฮะๆๆ”
คนในกลุ่มของหมอนั่นก็หัวเราะกับสิ่งที่’หลิวอิง’พูด
นั่นทำให้ฉันนึกอะไรดีๆขึ้นมาได้ ฉันจึงรีบไปดึงตัวสาวขายมาหลบที่พุ่มไม้
“โอ้ย!! ไม่ต้องรีบก็ได้”
เธอบ่นก็จะพูดต่อว่า
“นี่จะทำตรงนี้เลยหรอ? ก็ไม่มีปัญหานะแต่จ่ายให้ฉันด้วย 50 ดอลล่าห์ โอเคไหม?”
ฉันยื่นเงิน 200 หยวนให้แล้วพูดว่า
“ฉันให้เธอ แต่เธอต้องช่วยอะไรฉันอย่างนึง”
“ช่วยอะไร?”
“เห็นไอเจ้าหัวแดงตรงนั้นไหม? หมอนั่นมันรวยแต่โง่ สิ่งที่ฉันอยากจะให้เธอช่วยก็คือ ล่อเจ้าหมอนั่นไปนอนกับเธอให้ได้”
“เขารวยจริงๆงั้นหรอ?”
“รวยแถมหื่นเลยล่ะ”
“เข้าใจแล้ว ฉันจะช่วยนายเอง”
สาวขายผลักฉันออกไปแล้วก็เดินไปยังกลุ่มของ’หลิวอิง’ เธอได้เข้าไปเสนอตัวให้กับ’หลิวอิง’ ซึ่งเธอเองนั้นหน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร บวกกับ’หลิวอิง’นั้นถูกปฏิเสธมา ทำให้เหยื่อนั้นติดเบ็ดอย่างง่ายดาย
ฉันคอยสะกดรอยตามพวกนั้นจนออกจากมหาลัย ฉันจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อติดต่อ ‘หวางซิน ‘
“มีอะไรหรอ เจ้าหนู?”
“หัวหน้า”
ฉันหัวเราะพลางพูดไป
“หัวหน้าช่วยเรียกพวกที่ต่อต้านเรื่องค้าประเวณีมาแถวมหาลัยหลิวหัวนี้หน่อยได้ไหม? เออแล้วก็ขอชุดเครื่องแบบของผมด้วยนะ ผมจะเข้าไปจัดการเรื่องนี้หน่อยน่ะ”
“หืม? ทำไมจู่ๆนายถึงได้สนเรื่องพวกนี้กัน?”
“ก็ผมเห็นเต็มๆตายังไงล่ะ หัวหน้าจะส่งคนมาหรือจะให้ผมปล่อยไว้เฉยๆล่ะ…..”
“เข้าใจแล้ว แต่ว่าเจ้าหนู ห้ามมาพูดจาข่มขู่ฉันแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด”
“เอาเหอะน่า!”
ฉันตามพวก’หลิวอิง’ไปจนเห็นว่าหมอนั่นเข้าไปที่โรงแรมแล้ว และในขณะเดียวกัน ตำรวจ 4 คนก็วิ่งมาหาฉัน 4 คนนี้ฉันรู้จักดีเลยล่ะ
“พี่เสี่ยวเหยา”
“เครื่องแบบของฉันล่ะ?”
“อ้ะ”
ฉันรีบเปลี่ยนเป็นชุดตำรวจทันที และพาทั้ง 4 คนบุกเข้าโรงแรม ยื่นตราของตำรวจให้ดู จากนั้นฉันก็ถามว่าพวก’หลิวอิง’นั้นเช่าอยู่ที่ห้องไหน รีเซฟชั่นก็บอกฉันว่า พวกเขาอยู่ที่ห้อง 308
ฉันรีบไปที่ชั้น 3 เพื่อหาห้อง 308 เมื่อฉันเจอแล้วฉันก็พยายามใช้การ์ดในการเปิด แต่ว่าหมอนั่นล๊อคโซ่เอาไว้ ฉันจึงออกแรงถีบประตูเพื่อเปิด เมื่อประตูเปิดแล้วฉันก็ได้ยินเสียงครางออกมา
ฉันยื่นตราตำรวจมา พร้อมกับลดหมวกตัวเองลงเพื่อปิดหน้า เพราะฉันไม่อยากให้หมอนั่นรู้ตัวฉัน ก่อนจะตะโกนว่า
“ทั้งสองคน อย่าขยับ พวกเราได้รับข่าวมาว่ามีการค้าประเวณีอยู่ที่ห้องนี้ ทนายอาจจะช่วยพวกนายได้ แต่ตอนนี้พวกนายต้องมากับเราก่อน”
‘หลิวอิง’มองมาที่ฉันด้วยสายตามึนเมา
“ไอเจ้าบ้า พวกแกไม่รู้หรอว่าพ่อของฉันคือใคร?”
ฉันเดินตรงไปหา’หลิวอิง’ก่อนจะต่อยเข้าไปหมัดนึงที่หน้าของ’หลิวอิง’ แน่นอนว่าเลือดหมอนั่นพุ่งออกมาจากปากเลยทีเดียว
“มันไม่สำคัญหรอกว่าแกจะเป็นใคร….. จับตัวพวกเขาซะ”
สะใจฉันแล้วล่ะทีนี้ หลังจากที่หมอนั่นโดนล๊อคข้อมือแล้ว ฉันก็ยิ้มพร้อมกับเดินออกจากห้อง ก่อนจะถอดชุดเครื่องแบบแล้วยื่นให้กับตำรวจที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง และก็บอกเขาว่าให้ปล่อยตัวผู้หญิงไป พาไปแค่’หลิวอิง’ก็พอ
จากนั้นฉันก็เดินออกมาจากโรงแรม ตอนนี้ความโกรธของฉันที่มีในงานเลี้ยงก็หมดลงแล้ว การที่ฉันไม่ตอบโต้ในงานเลี้ยง ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่ทำอะไรหรอกนะ ตอนนี้ฉันก็ยังคงยึดมั่นในกฏๆหนึ่งอยู่เสมอมา
นั่นก็คือ สุภาพบุรุษนั้นต้องล้างแค้นในคืนที่เกิดเรื่อง
ที่มา: