ตอนที่แล้วตอนต่อไปฉันกับ’ต๋าหลิน’เดินผ่านสายลมอันแสนจะเหน็บหนาวกันแค่สองคน ฉันหันไปคุยกับ’ต๋าหลิน’ว่า
“อาจารย์ หน้าที่หลักของผู้เก็บกวาดขยะคืออะไรหรอครับ?”
‘ต๋าหลิน’ตอบด้วยรอยยิ้มว่า
“หน้าที่หลักของเราคือคอยเก็บพวกที่อยู่รอบๆเมืองนี้ รวมไปถึงพวกที่จะเดินทางมาที่เมืองนี้ แล้วก็คุ้มกันพวกทหารอื่นๆที่นำเสบียงมาให้เราด้วย”
ฉันพยักหน้า นึกถึงตอนที่’ต๋าหลิน’ฆ่าพวกไซคลอปแล้ว นึกถึงตัวเองว่าถ้าเราต้องไปสู้แบบนั้นแล้วเราจะเป็นฝ่ายตายแทนรึเปล่านะ
“ยิ่งไปกว่านั้น…”
‘ต๋าหลิน’มองไปข้างหน้า
“มีงานที่สำคัญยิ่งกว่านี้อยู่”
“งานอะไร?”
“ตามข้ามา”
“ครับ”
‘ต๋าหลิน’กระโดดไป แค่ครั้งเดียวก็พุ่งไปถึง 100 หลา ส่วนฉันนั้นทำได้แค่วิ่งตามไป จนมาถึงกับที่ๆเป็นกลุ่มก้อนดินที่มีควันปะทุอยู่ บางก้อนก็มีสะเก็ดไฟอยู่ แต่บางอันก็แข็ง
“เจ้านี่คือ?”
ฉันถามเขา ‘ต๋าหลิน’มองไปที่ท้องฟ้า ฉันก็มองตาม เขาพูดว่า
”เจ้าหนู เจ้านี่ก็คืออุจจาระของนกฟีนิกซ์ อาหารหลักของฟีนิกซ์นั้นเติบโตในภูเขาไฟ นั่นก็เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมร่างกายของมันถึงมีพลังงานตลอดเวลา ซึ่งเมื่อฤดูหนาวนั้นมา พวกเราเมืองมังกรก็ต้องรวบรวมเจ้านี่แล้วนำไปสร้างความอบอุ่นยังไงล่ะ”
แล้วเขาก็ลากอุจจาระของฟีนิกซ์ไป โดยที่ฉันได้แต่ยืนงงว่า เนี่ยนะ? งานของฉัน?
“เจ้าหนู อย่ามัวยืนเฉย ตรงนี้ก็มี รีบมาช่วยเก็บกันหน่อย”
“เอ่อ…คะ..ครับ!!”
ฉันเดินมาหาเจ้าก้อนเบ้อเริ่มนี่ นี่มันใช่อุจจาระจริงๆหรอเนี่ย ขนาดตัวมันจะเท่าไรกันนะ? ตอนแรกฉันคิดว่าพอได้เปลี่ยนอาชีพแล้วจะได้เป็นพวกอาชีพ [นักรบมังกร] หรือว่า [อัศวินมังกร] เสียอีก แต่กลายมาเป็นคนขนอุจจาระเนี่ยนะ….
เอาเถอะ ถึงแม้ว่าจะทำงานไม่เหมือนกัน แต่ก็สำคัญพอๆกัน เลิกบ่นแล้วทำงานดีกว่า ฉันช่วยต๋าหลินขนจนมาถึงกระท่อมของเขา จากนั้นฉันก็นำอุจจาระที่ขนมาไปกองไว้ที่หลุมขนาดใหญ่
ติ๊ง!! ข้อความจากระบบ : ยินดีด้วย ท่านได้เก็บกวดของเสียเสร็จแล้ว ท่านได้รับค่า EXP 900
เฮ้ย ไม่น่าเชื่อ นี่เราได้ EXP จากการเก็บเจ้าพวกนี้ด้วยหรอเนี่ย? ขำเป็นบ้าเลย เพราะ EXP ที่ได้นั้นมันพอๆกับการล่าพวกมอนสเตอร์เลย แต่เสียอยู่อย่างนึงตรงที่ไม่มีการ์ดดรอปนั่นแหละ หลังจากนั้นฉันก็ขนไปเรื่อยๆ แน่นอนว่าฉันเดิมพร้อมกับต๋าหลิน เพราะมอนสเตอร์แถวนี้นั้นโหดเกินที่ฉันจะเข้าไปสู้ด้วย
และหลังจากที่ขนไปเรื่อยๆนั้น ตอนนี้ฉันก็มี EXP อยู่ที่ 27% แล้ว หวังว่าวันนี้จะเลเวล 30 นะ เพราะจะได้ใช้ดาบระดับทองแล้วก็รองเท้าระดับเงินซักที
ฉึบ จู่ๆ’ต๋าหลิน’ก็ยกมือขึ้นมาบังฉันก่อนจะกระซิบว่า
“เจ้าหนู หยุดก่อน”
ฉันรีบมองดูรอบๆ
“เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?”
“ถูกหวยแล้ว!!”
“เอ๋?”
จู่ๆดินก็แตกตัวออก แล้วก้มีหนอนตัวอ้วนๆโผล่ออกมา รูปร่างมันคล้ายๆกับปลิงทะเล มันมีชื่อบนหัวว่า
“หนอนโสม”
แต่ฉันอ่านเลเวลมันไม่ได้ แสดงว่ามันต้องมีเลเวลอย่างน้อย 35 ล่ะนะ
“วันนี้โชคดีจริงๆ”
‘ต๋าหลิน’พูดกับฉันต่อว่า
“เจ้าหนู เจ้าหนอนโสมเนี่ยมันเป็นอาหารชั้นเลิศเลยล่ะ แค่ไม่กี่ขีดก็ขายได้เป็น 100 ทองแล้ว เพราะรสชาติมันอร่อยแล้วก็มีคุณค่าทางสารอาหารที่ดีอีกด้วย แถมเมื่อทานแล้วจะทำให้สู้กับความเหน็บหนาวได้อีกนะ แล้วตัวใหญ่ขนาดเจ้านี่น่ะ พอเลี้ยงคนในเมืองเป็นอาทิตย์เลยล่ะ”
เขาหยิบปลาออกมาจากกระเป๋าของเขา
“เจ้าหนอนโสมนี่มันชอบกินปลา ดังนั้นฉันก็จะโยนล่อมัน สวนเจ้าอ้อมไปลอบตีมัน อย่าปล่อยให้มันหนีลงหลุมเด็ดขาด เพราะถ้าเมื่อไรที่มันหนีลงหลุมไปแล้ว ตามยังไงก็ไม่ทัน”
ฉันพยักหน้าแล้วเรียกโบโบ้ไปอ้อมหลังเจ้าหนอนโสม ‘ต๋าหลิน’โยนปลาลงไปล่อ แล้วก็เตรียมอาวุธ ผ่านไป 30 วินาที เจ้าหนอนโสมก็เลื้อยมาทำท่าจะกินปลา ทันใดนั้นต๋าหลินก็กระโดดลงมาพร้อมตะโกนว่า
“วันนี้แกหนีไม่รอดแน่ๆ”
ฉัวะ! เข้าเป้าเต็มๆ เลือดของเจ้าหนอนโสมกระจายไปทั่ว มันพยายามดิ้นเพื่อจะได้หนี และมันก็ดิ้นจนหนีได้สำเร็จ แต่มันก็เสีย HP ไปมากเหมือนกัน มันพยายามเลื้อยหนีลงหลุม
“มาเลย!”
ฉันสั่งโบโบ้เข้าไปโจมตี โบโบ้ทำความเสียหายได้เกิน 1000 อืม แสดงว่าพลังป้องกันมันไม่เยอะเท่าไรสินะ
“ดีมาก เจ้าหนู หยุดมันไว้ หยุดมันให้ได้!!”
‘ต๋าหลิน’ตะโกนพร้อมกับโยนโซ่ของเขามาอีกครั้ง เจ้าหนอนโสมเองก็ไม่ลดละความพยายาม มันยังเลื้อยตรงมาข้างหน้าโดยไม่หยุด ฉันเองก็พยายามจะหยุดมัน แต่มันวิ่งชนฉันซะกระเด็น โบโบ้เองก็พยายามโจมตีอยู่ แต่เจ้านี่มันมี HP มากจริงๆ ทำให้พวกเราฆ่ามันไม่ทัน ฟุ้บ……
เจ้าหนอนหนีไปได้สำเร็จ ‘ต๋าหลิน’กับฉันเองก็ยังคงยืนอยู่หน้าหลุมที่เจ้าหนอนมันลงไป เขาบ่นด้วยสีหน้าเสียดายว่า
“ให้ตายสิ…หนีไปจนได้….เจ้าหนู เจ้าไม่ได้ทำผิดอะไรนะ วางใจได้”
ฉันทำปากบู่
“ก็ไม่ได้บอกซักหน่อยนี่นาว่าฉันผิด…”
“เอาล่ะ ที่นี่ตอนหน้าหนาวนี้นั้นมีพวกสัตว์ประหลาดมากมาย ทำให้กลุ่มคนที่พวกเราจ้างมาขนของนั้นถูกปล้นโดยพวกโจร แล้วก็พวกมอนสเตอร์เองก็เข้าทำร้าย ดังนั้นแล้วพวกเราจึงไม่จ้างเขามา และล่าของกินกันเอง”
ฉันพยักหน้าแล้วถามเขา
“ท่าอาจารย์ ที่นี่เองก็มีแม่ทัพเก่งๆอยู่หลายคนไม่ใช่หรอครับ ทำไมพวกเขาไม่ล่ากันเองล่ะครับ?”
‘ต๋าหลิน’ยิ้มแล้วพูดว่า
“ที่นี่มีคนเก่งอยู่มากก็จริง แต่พวกเขานั้นตั้งก็ยุ่งกับการทำสมาธิ หรือว่าฝึกต่อสู้อยู่ ดังนั้นจึงไม่มีเวลาล่าสัตว์ และนี่จึงเป็นหน้าที่ที่พวกเราจะต้องทำยังไงล่ะ และนี่เองก็เหตุผลหลักที่แม่ทัพหลิวชวงยอมให้นายเข้ากับเราเพราะว่าจะได้มีคนช่วยล่าอาหารเพิ่มยังไงล่ะ”
ฉันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ฉันมองไปที่เมืองมังกรแล้วก็ถาม’ต๋าหลิน’ว่า
“ท่านอาจารย์ ที่นี่มีมังกรอยู่รึเปล่าครับ?”
“เอ๋?!”
‘ต๋าหลิน’หยุดคิดอยู่ซักพักก่อนจะตอบว่า
“ใครจะรู้ล่ะ ที่ก็ผ่านมา 500 ปีแล้วมั้งที่ไม่เห็นมังกร บางทีอาจจะสูญพันธุ์ไปแล้วก็เป็นได้”
ฉันถอนหายใจ ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอกับมังกรแล้วสินะ พวกเรานั้นก็ยังคงเดินหน้าต่อไป ระหว่างนี้พวกเราก็เจอกับหมีตัวหนึ่ง ‘ต๋าหลิน’ใช้เวลาไม่ถึง 15 นาทีก็ปราบเจ้าหมีลงได้สำเร็จ
“ถึงแม้ว่าเนื้อเจ้านี่มันจะเหนียว แต่ในเวลานี้มันก็มีค่าเทียบเท่ากับสมบัติเลยล่ะ”
พูดเสร็จ’ต๋าหลิน’ก็เอาโซ่ของเขาลากเจ้าหมีกลับไปที่กระท่อมของเขา เมื่อพวกเรามาถึงแล้วก็มีทหารสวมเกราะสีดำรออยู่มากกว่า 12 คน ในมือพวกเขานั้นก็มีอุจจาระอยู่ พวกเขาหันมาแล้วถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรว่า
“ต๋าหลิน ได้อาหารอะไรมาบ้างไหม?”
‘ต๋าหลิน’ปล่อยศพหมี
“อืม เจ้านี่น่าจะมีน้ำหนักราวๆ 500 กิโลได้ แย่หน่อยนะที่ไม่มีเบคอน หรือไวน์เย็นๆให้ดื่ม แต่นี่แหละนะ ชีวิต”
“ฮ่ะฮ่า ขอบคุนท่านมาก”
หลังจากที่พวกเขานำเนื้อกลับไปแล้วก็มีเสียงที่คุ้นหูดังขึ้น
ติ๊ง!! ข้อความจากระบบ : ยินดีด้วย ท่านได้ส่งมอบอาหารสำเร็จ ท่านได้รับค่า EXP 3000
รู้สึกดีมากๆเลยนะเนี่ย ฉันได้ค่า EXP จากการส่งอาหารด้วยเนี่ยนะ แบบนี้ถ้าฉันคอยฆ่าพวกมอนสเตอร์ แล้วนำไปให้ ก็จะได้ EXP สองต่อเลยน่ะสิ งานนี้เยี่ยมกว่าการเก็บอุจจาระอีกนะเนี่ย
ฉันกับ’ต๋าหลิน’ก็ล่ามอนสเตอร์ส่งให้พวกทหารที่รออยู่ต่อไปเรื่อยๆจนถึงเย็น ตอนนี้หลอด EXP ของฉันก็ 87% แล้ว ใกล้เลเวลจะ 30 แล้ว!!!
“เจ้าหนูข้าขอพักก่อน เจ้าไปล่าก่อนได้ตามสบายเลย”
เอาล่ะ ได้เวลาล่าคนเดียวแล้ว!!
ที่มา: