ตอนที่แล้วตอนต่อไปเป็นวิธีที่น่ารังเกียจมาก!!
‘ไอ้เส่ามู่’นี่มันต้องการใช้ผมเพื่อ โชว์ออฟ ต่อหน้าสาวงามซินะ เป็นวิธีที่น่ารังเกียจชะมัดยาด ถึงแม้ว่าหมอนี่จะอยากให้’หลิงว่านเอ๋อ’หันมาสนใจ แต่ก็ไม่น่ามาท้าผมเลยให้ตายเหอะ
ตั้งแต่อุบัติเหตุที่โรงแรมครั้งนั้น ผมก็เก็บส่วนโค้งเว้าอันแสนสวยงามนั้นไปฝันทุกคืนเลย ดังนั้นผมจึงไม่อยากเสียหน้าต่อหน้า’หลินว่านเอ๋อ’หรอกนะ ในขณะเดียวกันผมก็มองไปที่’หลินว่านเอ๋อ’ ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เธอก็มองมาที่ผมเหมือนกัน เธอหันแก้มที่ขึ้นสีชมพูจางๆ ของเธอเล็กน้อย และมองมาที่ผมด้วยแวว ตาที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธเล็กน้อย
“เซียวเหยา ไอ้คนทะลึ่ง….”
หัวใจของผมหล่นไปที่ตาตุ่ม นี่มันชัดเจนแล้วหละ ว่า’หลิงว่านเอ๋อ’สามารถล่วงรู้ความคิดของคนอื่นได้ หรือว่า….นี่คือ การอ่านใจงั้นเหรอ!! ผมไม่อยากจะทำมันเลย แต่ว่าผมไม่อยากจะเสียหน้าไปมากกว่านี้แล้ว ต่อหน้า’หลินว่านเอ๋อ’กับ’ตงเฉินเย่’ ผมจะต้องดูแข็งแกร่ง วันนี้ผมต้องชนะ!!!
ผมยืนขึ้นและวางชานมของผมลง ผมยิ้มเล็กน้อย
“โอเค ในเมื่อคุณเส่ามู่เชิญชวนผม ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ เรามาสู้กันอย่างระมัดระวังเถอะ ผมไม่อยากให้เกิดอันตราย”
‘เส่ามู่’หัวเราะ
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก”
ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย คนพวกนี้มันหลงตัวเองจริงๆ ไม่แปลกใจเลย ที่ชมรมฟันดาบกลายเป็นที่รวมตัวกันของพวกหัวรุนแรง ดวงตาของหว๋างหลันเบิกกว้าง
“หลี่เซียวเหยา นายไหวมั้ย เพลงดาบดาวเหนือของเส่ามู่แข็งแกรงมาก ไม่มีใครในชมรมเราชนะเขาได้ แม้แต่ฉันก็ตาม”
ผมพยักหน้า
“ไม่ต้องห่วงหรอก”
“อ่า ถ้างั้นนายจะใช้อาวุธอะไรเหรอ ดาบไม้ไผ่หรือเปล่า?”
“ได้ ผมขอสองอัน”
“สอง?”
“ใช่ ดาบไม้ไผ่สองอัน”
“อ่า ได้ๆ”
“….”
‘หว๋างหลัน’เธอเอาดาบไม้ไผ่ของเธอส่งให้ผมสองอัน ผมจับมันไว้ทั้งสองมือ นี่มันเบาเหมือน ‘เสี่ยวเฮย'(ชื่อดาบของเซียวเหยา)ของผมเลยละ มันเบาเหมือนของเล่นเลยแหะ ‘เส่ามู่’จับดาบของเขาด้วยสองมือ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน
“สองเล่ม? นี่นายคิดว่ายิ่งมีดาบมากยิ่งทำให้นายเก่งขึ้นหรือไง”
ผมหัวเราะเล็กน้อย
“มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ ดาบไม้ไผ่นี่ มันเบาเกินไป หากใข้สองอัน ผมถึงจะสามารถควบคุมความเร็วได้ดี ไม่อย่างงั้นถ้านายเป็นอะไรไปฉันก็แย่ละนะ”
“หื่มมม”
‘เส่ามู่’กล่าวด้วยความโกรธ
“ดี งั้นชั้นจะทำให้นายได้ลิ้มรสชาติของเพลงดาบดาวเหนือว่ามันน่ากลัวมากขนาดไหน”
ผมกำดาบไม้ไผ่ทั้งสองมือแน่น ณ ตอนนี้คมดาบได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายผมไปแล้ว ผมเอ่ยด้วยรอยยิ้มจางๆ
“นายคิดว่า เพลงดาบดาวเหนือเป็นเพลงดาบที่แข็งแกร่งที่สุดงั้นเหรอ ล้มเลิกความคิดแบบนั้นซะ บางทีนายอาจจะไม่รู้ เพลงดาบดาวเหนือมันมาจากประเทศญี่ปุ่น ที่เรียนรู้มาจากนักดาบของราชวงศ์ถังอีกที อีกอย่างนายคงไม่รู้เหมือนกันซินะว่า นักรบในสมัยราชวงศ์ฮั่นเขาใช้เพลงดาบคู่กัน!!!”
‘เส่ามู่’กล่าวอย่างเย็นชา
“เพลงดาบคู่? โอเค แสดงให้พวกเราเห็นหน่อยซิ ว่ามันจะเจ๋งเหมือนอย่างชื่อรึเปล่า”
ในขณะเดียวกัน ที่ด้านนอกมีเสียงของเหล่าเด็กสาวจำนวนมาก ที่เมื่อกี่ กำลังนั่งดูบาสอยู่ พวกเธอทั้งหมด พากันตัดสินใจมายังชมรมฟันดาบนี้ แววตาของพวกเธอเหมือนกับเด็กน้อยที่เปี่ยมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ว้าวว นั้นมัน นักฆ่าผู้บ้าคลั่งเส่ามู่นี่นา เขากำลังจะสู้กับใครนะ”
“นักศึกษาที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เขาถือดาบคู่ด้วย…..ว้าววว เขาดูหล่อมากเลย”
“นี่มันต้องเป็นการแสดงที่เยี่ยมมากแน่ๆ”
“…..”
ผมย่นคิ้วเล็กน้อย แล้วหันไปกระซิบ
“หว๋างหลัน คุณปิดประตูชมรมได้มั้ย?”
‘หว๋างหลัน’พยักหน้า เธอรีบวิ่งไปที่ประตู แต่ก็มีผู้หญิงมากเกินไป ทำให้เธอไม่สามารถปิดประตูได้ ในทางกลับกัน หากพวกเธอได้เห็นการโชวนี่ พวกเธออาจจะกลับไปเองก็ได้
“เราจะเริ่มกันยัง? เข้ามาเลย”
ผมกล่าวอย่างเร่งรีบ ‘เส่ามู่’หายใจอย่างช้าๆ และคำรามออกมาดังลั่น เขาจับดาบไว้แน่นด้วยสองมือ เขาวิ่งเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ ทันใดนั้น เขาก็เหวี่ยงดาบของเขาเข้ามาในมุมที่น่าตกใจ เขาเล็งมาที่ใต้แขนของผม นี่คือเพลงดาบดาวเหนือซินะ ผมหมุนข้อมืออย่างรวดเร็ว ดาบในมือขวาหมุนเข้าต้านรับดาบของ’เส่ามู่’อย่างรวดเร็ว
“แก๊ง”
จากนั้นผมก็โน้มตัวไปข้างหน้าแล้วโจมตีสวนกลับทันที
ป๊าบบ ! ‘เส่ามู่’ถอยไปเล็กน้อยพร้อมกับปรากฏรอยสีม่วงที่แก้มของเขา ที่ขอบสนามเหล่านักศึกษาต่างตกใจกันมาก
“ว้าวว การโจมตีของเส่ามู่ถูกป้องกันได้ ปฎิกิริยาตอบโต้ของหมอนั้นเร็วมากเลย”
ผมตั้งดาบไปข้างหน้า และพูดพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย
“เป็นการโจมตีที่เร็วดีนี่”
ฟุบบ… ผมกระแทกเท้า แล้วพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด ต่อจากนี้ได้เวลาร่ายรำของเพลงดาบคู่แล้ว
“โอ้….”
‘เส่ามู่’ตะโกนออกมาทันที เขาพยายามที่จะป้องกันดาบของผม แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะป้องกันมัน ความว่องไวของดาบคู่นั้น รวดเร็วกว่าดาบเดี่ยวมากอย่างเทียบไม่ติด ผมใช้ทุกทักษะของดาบคู่ที่ผมรู้ในการรุกไล่’เส่ามู่’
ปั้ง ปั้ง ปั้ง*
ผมทิ้งรอยไว้บนเสื้อของ’เส่ามู่’เต็มไปหมด ผมเหวี่ยงดาบเพียง สามวินาที ก็โจมตี’เส่ามู่’ไปถึง 29 ครั้ง …. สามนาทีต่อมา
แก้ง* ผมทิ้งดาบไม้ไผ่ลงบนพื้นและหันไปมอง’หลินว่านเอ๋อ’
“คุณหนู พวกเราไปเดินเล่นรอบสวนกันสักรอบเถอะ แล้วค่อยไปทานอาหารเย็นกัน ดูเหมือนเราจะไม่มีเวลาไปหอสมุดแล้วละนะ”
‘หลิงว่านเอ๋อ’กับ’ตงเฉินเย่’ จ้องมองมาที่ผม ปากของพวกเธอเปิดกว้างด้วยความประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรก ที่พวกเธอสองคนเห็นผม โชวออฟ ทักษะดาบซินะ ‘หว๋างหลัน’ เธอประหลาดใจมากกว่าสองสาวซะอีก เธอเข้าใจทักษะพื้นฐานของเพลงดาบคู่
แต่สิ่งที่เธอเห็น มันมากกว่าพื้นฐานไปไกลมาก ทุกวินาทีผมโจมตีในทิศทางที่แตกต่างกันได้ถึง 10 ครั้ง นั้นมันแทบจะเป็นขีดจำกัดสูงสุดของมนุษย์แล้ว มันเป็นเรื่องธรรมดามากที่ผมมีความสามารถระดับนี้ เพราะผมฝึกมานานมาก ฝึกมาจนถึงปัจจุบัน
“หลี่เซียวเหยา….”
‘หว๋างหลัน’วิ่งมาจับที่มือของผม ดวงตางดงามคู่นั้นมองมาที่ผม
“คุณ…..คุณจะมาเข้าชมรมฟันดาบได้มั้ย”
“ไม่ละ ผมพึ่งเจอคุณเองนะ”
‘เส่ามู่’เขายืนขึ้นด้วยความผิดหวัง ดูเหมือนเขาจะเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย ผมค่อยๆ ดึงมือของเธอออก แล้วก็ขอโทษเธอ
“ขอโทษนะ ผมเข้าชมรมฟันดาบไม่ได้ เพราะผมมีชมรมอยู่แล้ว”
“ชมรมอะไรงั้นเหรอ”
ผมตอบอย่างรวดเร็ว
“ชมรมปิงปอง”
“เอ๋”
บนใบหน้าของ’หว๋างหลัน’ เห็นได้ชัดว่าเธอสับสนอยู่
“เดี๋ยวก่อนนะ สุดยอดนักดาบแบบนาย ทำไมถึงไปอยู่ชมรมปิงปองละ”
‘หลินว่านเอ๋อ’หัวเราะ ‘ตงเฉินเย่’ หรี่ตาของเธอ ดูเหมือนนี่จะเป็นดาวดวงใหม่ของชมรมปิงปองซินะ หลังจากที่พวกเราออกมาจากชมรมฟันดาบ ก็มีลมพัดผ่านมา ทำให้กระโปรงของว่านเอ๋อกับเฉิงเย่ ลอยขึ้นเล็กน้อย ในความคิดของผมเต็มไปด้วยภาพด้านหลังของ’ว่านเอ๋อ’
“หลี่เซียวเหยา นายจะทำอะไรต่องั้นเหรอ”
‘หลินว่านเอ๋อ’เธอหันมามองผมอย่างรวดเร็ว
“อึกกก”
ผมสะอึกไปเล็กน้อยนึกว่าถูกจับได้ซะแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นและยิ้ม
“ผมจะช่วยพวกนายพล ห้าป้ายสร้างกิลชิ้นแรกยังไงละ”
‘หลินว่านเอ๋อ’เม้มริมฟีปากพร้อมกับ หัวเราะเล็กน้อย
“นายนี่หวังสูงเกินไปนะ บอสคลาสทองระดับ 50+ นะ ไม่ได้ล้มกันง่ายๆ หรอกนะ ฉันได้ยินมันมาจากทั้งสามเมืองใหญ่นะ เมืองจินหลี่ เมืองฟ่านซู และก็เมืองป้าฮวง หลายๆ กลุ่มถูกส่งเพื่อจะไปฆ่าบอส มีมากกว่าร้อยกลุ่มที่ถูกฆ่าตาย มีกิลหนึ่งนะน่าเหลือเชื่อมาก พวกเขาส่งคนไปมากกว่าห้าร้อยคน เพื่อสู้กับบอสคลาสม่วง หลังจากที่พวกเขาพยายามมัน 5 ครั้ง ทุกคนก็เหลือเลเวลต่ำกว่า 40 กันหมด”
“อุฟฟ….”
‘ตงเฉิน’เย่กำลังพยายามกั้นหัวเราะ ผมเงียบไปพักหนึ่ง
“โอเค ถ้าพวกนายพล ไม่สามารถหาคนฮิลที่เหมือนกับ เป็ดที่รัก ได้ มันจะกลายเป็นเรื่องที่ยากทันที ผมต้องการฮิลเลอคลาสสอง ที่มีสกิลฮิลเลเวล 5 หากได้รับการสนับสนุนจากสกิลฮิลเลเวล 5 ละก็ ผมก็สามารถชนไหวแน่นอน ดังนั้นการฆ่าบอสคลาสทองจะง่ายเลยละ”
‘หลินว่านเอ๋อ’พยักหน้า
“โอเค จนถึงตอนนี้ บอสระดับทองที่ตายไปของทั้งสามเมืองมีถึง 9 ตัว แต่ก็ไม่มีตัวใหนเลยที่ดรอป ป้ายสร้างกิล พวกนั้นบอกว่า โอกาสดรอปของบอสระดับทองจะอยู่ที่ 0.7% และบอสระดับม่วงอยู่ราวๆ 3% ดูเหมือนว่ายิ่งเป็นตัวที่หายาก ยิ่งมีโอกาสดรอปมากขึ้นซินะ แต่บอสที่หายากก็ย่อมต้องหมายความว่ามันแข็งแกร่ง มีผู้เล่นหลายคนที่ถูกมันฆ่า ดังนั้น นายไม่ต้องไปคาดหวังกับมันมากหรอกนะ”
“โอเค เดี๋ยวผมจะจุดธูปก่อนจะสู้กับบอสละกันนะ”
Note : ในวัฒนธรรมของคนจีน มักจุดธูปแล้วอธิฐานให้คนมีสุขภาพที่ดี และมีโชคลาภ
“หือออ”
“….. “
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ระหว่างทางกลับผมต้องคอยไล่พวกผู้ชายให้ออกห่างจากสองสาว หลังจากที่มาถึงหอพักหญิง ผมก็ต้องช่วย’ว่านเอ๋อ’ไล่ชายร่างยักษ์ที่มาพร้อมกับช่อกุหลาบในมือ ผมรอจนกระทั่ง พวกเธอเข้าหอพักเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่ผมตรวจสอบพื้นที่โดยรอบแล้ว
ผมก็กลับที่พักทันที ผู้ชายทุกคนในมหาลัยหลิวหัวต่างมองผมเป็นศัตรู มันเป็นความรู้สึกที่แย่ชะมัด ที่ห้องพักของผม เมทของผมเขาสวมแว่นตาและนอนอยู่บนเตียง แว่นตาของเขาส่ายไปมา นั้นแสดงว่าเขาต้องกำลังพยายามทำอะไรซักอย่างในเกม Destiny แน่นอน
ในชีวิตจริงของเขานั้น เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยขยับตัวไปไหน มีแค่เกมเท่านั้นที่ทำให้เขาขยับตัวได้มากขนาดนี้ ผมคิดว่ามันดีสำหรับเขาแล้วหละ
ฟุบบบ* ผมออนไลน์ และมาปรากฏตัวที่สุสานมังกร ด้านข้างของผม คือบ้านของผู้พิทักษ์สุสาน คาร์ล ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยต้อนรับผมเท่าไหร่ เพราะประตูบานของเขากำลังปิดอยู่ แต่ว่าผมอยากได้ภารกิจซักภารกิจ ดังนั้นผมจะเคาะมันจนกว่าประตูจะเปิด
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก….”
ขณะที่ผมเคาะประตูผมก็ตะโกนเรียก ‘คาร์ล’ไปด้วย
“เอ้อๆ…..”
ในที่สุดประตูหินก็เปิดออก ‘คาร์ล’ออกมาพร้อมกับรถเข็นของเขา เขาเงยหน้าขึ้นและมองมาที่ผมด้วยแววตาเย่อหยิ่ง
“เจ้าเด็กน้อย แกรู้มั้ยทำไมพวกนั้นถึงทิ้งแกไว้ที่นี่”
“ทำไมเหรอ?”
“เพื่อให้นายได้เจอกับประสบการณ์ที่ยากลำบากไงละ บางทีนายอาจจะยังไม่ได้รับ การยอมรับจากพวกเขาก็ได้ ทางที่ดีชั้นว่านายไปจากเมืองมังกรนี่ ดีกว่านะ”
“มันก็ไมได้แย่นะ ”
ผมภูมิใจกับตราบนหน้าออกของผม
“อาจารย์ มอบหมายงานให้ผมเถอะ เพื่อให้พวกเขายอมรับผมมากกว่านี้”
“โอเคๆ งั้นเรามาเริ่มขั้นตอนแรกของการฝึกที่สุสานมังกรนี่กันเถอะ”
‘คาร์ล’พูด
“ภายในหลุมฝังศพมังกร โครงกระดูกของมังกรจำนวนมาก ยังคงมีพลังของจิตวิญญาณสิงสถิตอยู่ ดันนั้นกองกำลังต่างๆ ต่างพยายามที่จะมาขโมยมัน แต่ว่าภายในเมืองมังกรนั้นมีทหารอยู่ไม่กี่ร้อยคน อีกทั้งยังต้องใช้เวลากว่า 20 นาทีพวกเขาถึงจะมาถึงนี่ได้
เมื่อไม่นานมานี้มีกลุ่มของ อิมพ์ปรากฏขึ้นในสุสาร และพวกมันยังขโมยกระดูกขนาดเล็กไปอีกด้วย เราจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้
“เอาหละภารกิจของนายวันนี้คือ กำจัด อิมพ์สุสาน 1000 ตัว”
ตริงงง!! ระบบแจ้งเตือน : คุณได้รับภารกิจ “ล่าอิมพ์สุสาน” (ความยากของภารกิจ : ระดับ A)
รายละเอียดเควส : เข้าไปยังสุสานมังกร และฆ่าอิมพ์สุสาน 1000 ตัว หลังจากนั้น นำกะโหลกของอิมพ์สุสาน 100 อัน ไปส่งให้กับ ผู้พิทักษ์สุสาน คาร์ล เมื่อเสร็จภารกิจคุณจะได้รับ ค่าประสบการณ์มหาศาล แต่คุณต้องระวัง เพราะ อิมพ์เหล่านี้ โหดร้ายและทารุน บางทีคุณอาจกลายเป็นหนึ่งในศพที่ถูก อิมพ์พวกนี้ขโมยไปก็ได้
“…… “
“โอเค มันต้องได้รับค่าประสบการณ์มหาศาลแน่ๆ เป้าหมายวันนี้คือ เก็บระดับให้ถึง 42 และช่วยพวกนายพลฆ่าบอสระดับสูง”
ที่มา: